ศึกเดือด มหากาฬ นิยาย บท 79

หล่อนไม่ได้สนใจว่าจะได้เจรจาคุยงานกับวังซื่อกรุ๊ปหรือไม่

ฉินโร่ซีต้องการให้ชื่อเสียงของฉินปิงหลันป่นปี้และตกอยู่ในความสิ้นหวังอย่างไม่รู้จบก็เท่านั้น

จะบอกว่าหล่อนมีความสามารถไหมก็ถือว่ามีแต่ก็เป็นการเล่นทำตัวหยาบคายแบบนี้ตลอด จะบอกว่าหล่อนไม่มีความสามารถก็สามารถพูดได้ว่าไม่มีความสามารถอะไรเลยสักนิดเดียว มองเห็นแต่ความสุขของตนเองและไม่ได้มองภาพรวมอะไรอื่นเลย

เมื่อเทียบกับหล่อนแล้ว การที่ฉินปิงหลันอดกลั้นความโกรธของตนและไม่พูดอะไรออกมาก็เป็นการหาประโยชน์ให้กับตระกูลได้เช่นกันและมันถือเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมมากเลยล่ะ

ต่างคนต่างก็มีความคิดเป็นของตัวเองและท้ายที่สุดก็ไม่มีใครให้ความสนใจกับคำพูดของฉินต้าเจียงนัก

แต่ทันใดนั้นพวกเขาก็พบร่างของคนสองคนเข้ามาจากด้านนอก

เฉินอี ฉินปิงหลัน

“แม่มึง ฉันไม่ได้บอกไปแล้วเหรอไงว่าไม่อนุญาตให้พวกเธอย่างกรายเข้ามาอีก？”

ฉินหวยจือเป็นคนแรกที่เอ่ยปากขึ้นมาแต่เมื่อได้เผชิญหน้ากับดวงตาอันเย็นชาของเฉินอี เขาก็อดไม่ได้ที่จะต้องหดคอกลับลงไปพร้อมกับหันไปมองคุณย่าฉินที่กำลังดูสับสนวุ่นวาย

ทำไมฉันถึงมีหลานที่ขี้ขลาดเช่นนี้！

แต่เขาไม่สามารถตำหนิคนที่จะมาสืบทอดตำแหน่งต่อหน้าคนอื่นได้และจากนั้นก็ได้เหลือบมองไปที่เฉินอี

“หนุ่มน้อยดูเหมือนว่านายจะแพ้ข้อตกลงก่อนหน้านี้ระหว่างนายกับฉันแล้ว ตอนนี้ตำแหน่งประธานของฉินซื่อกรุ๊ปจะเป็นของหวยจือ มีปัญหาอะไรไหม?”

“อย่าคิดที่จะมาข่มขู่อะไรฉัน ไม่มีประโยชน์”

หล่อนพูดออกมาอย่างมั่นใจ

เฉินอีรู้อยู่แล้วว่าวิธีนี้ไร้ประโยชน์เพราะว่าช่วงสองสามวันที่ผ่านมานี้คุณย่าฉินได้ทำการอุดช่องโหว่ต่างๆไว้ได้อย่างสมบูรณ์แบบแล้ว หลักฐานที่อยู่ในมือของเขาก็เป็นแค่เศษกระดาษกองหนึ่งเท่านั้น

“เหอะเหอะ ท่านย่า ท่านนี่แข็งแกร่งกว่าลูกหลานของท่านมากเลยนะครับ อย่างน้อยวิธีการก็ดีกว่ามาก”

“แต่ท่านคิดว่าในครั้งนี้ท่านชนะแล้วงั้นเหรอครับ?”

“ถ้าไม่อย่างนั้นล่ะ？”

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เมื่อต้องเผชิญหน้ากับเฉินอี คุณย่าฉินจะไม่กล้าที่ทำตัวแบบตาต่อตาฟันต่อฟันสักเท่าไหร่และทำได้แค่เพียงพลิกแพลงตามสถานการณ์ไปก็เท่านั้น

วิธีการของชายหนุ่มคนนี้นั้นไม่ใช่สิ่งที่เด็กรุ่นหลังจะสามารถไปโต้แย้งได้ ใครจะไปรู้ล่ะว่าเขาจะมีลูกไม้อะไรอีก

แต่ฉินหวยจือนั้นไม่รู้ถึงความคิดของคุณย่าที่ต้องการเป็นโล่กำบังให้แก่เขา ดังนั้นเขาจึงพรวดพราดออกไป “เฉินอี ฉันรู้ว่านายต่อสู้ได้แต่ตอนนี้บ้านเมืองมีขื่อมีแป ถ้านายทำอะไรฉันล่ะก็ฉันจะแจ้งตำรวจเลยคอยดู！”

เนื่องจากอีกฝ่ายไม่มีจุดอ่อนของตระกูลดังนั้นเขาจึงสามารถทำทุกอย่างได้ตามอำเภอใจ หากอีกฝ่ายลงมือเขาก็แค่โทรแจ้งตำรวจก็เท่านั้น

จากนั้นก็ได้มองไปที่ฉินปิงหลันพร้อมกับเยาะเย้ยซ้ำแล้วซ้ำอีก “ฉินปิงหลัน พูดมาเถอะว่าเธอไปนอนร่วมเตียงกับเหยียนเลว่ได้ยังไงกันอีกทั้งจะทำทั้งทียังทำให้ถูกจับได้จนเหยียนเลว่โดนไล่ออกอีก ยิ่งไปกว่านั้นยังไปทำให้วังซื่อกรุ๊ปไม่เชื่อมั่นในพวกเรา บาปเธอมันหนักหนานัก”

คำพูดของฉินหวยจือนั้นชั่วร้ายอย่างไม่ต้องสงสัย เขาอธิบายพูดทุกอย่างทำให้ฉินปิงหลันกลายเป็นอีตัวคนหนึ่งและใช้คุณธรรมอันสูงส่งนี้โจมตีอีกฝ่ายจนสำเร็จ

หรือจะพูดได้ว่าเขาไม่เชื่อว่าเฉินอีจะไม่รู้สึกอะไรเพียงแต่กลัวว่าจะไปตบปากของฉินปิงหลันเข้าให้น่ะสิ

“ทำให้คนมาเป็นศัตรูกันเอง ฉันนี่ถือว่าฉลาดมากจริงๆ”

ฉินหวยจือภูมิใจเป็นอย่างมาก ส่วนฉินโร่ซีที่อยู่ข้างก็พูดอีกว่า “ฉินปิงหลัน ยังไงซะเธอก็เป็นพี่สาวของฉัน กล้าทำเรื่องแบบนั้นได้ยังไงกัน？ช่างเสื่อมเสียต่อประเพณีและศีลธรรมอันดีงามจริงๆ！”

หล่อนมองไปที่ฉินปิงหลันด้วยท่าทางโอหังอวดดีและต้องการที่จะเห็นชายหนุ่มคนนี้ผิดหวัง

เป็นดังที่คาดไว้ว่าฉินปิงหลันในตอนนี้นั้นดูไม่ค่อยสู้ดีนักและนั่นทำให้ฉินโร่ซีใจร้อนที่จะพูดประชดแดกดันมากขึ้นไปอีก

เพียงแต่！

“ใครจะพูดอะไรเกี่ยวกับภรรยาฉันก็ได้แต่พวกเธอสองคนไม่มีสิทธิ์”

“คนหนึ่งหลอกว่าตัวเองเป็นภรรยาของฉันเพื่อไปพบกับวังจ่างหลิน ส่วนอีกคนก็ผู้หญิงใจง่ายที่ชอบใส่ร้ายคนอื่น พวกเธอมันก็แค่คนเลวสองคนที่สมรู้ร่วมคิดกันก็เท่านั้นแหละ”

เฉินอียังคงพูดจาอย่างฉะฉาน

ฉินหวยจือและฉินโร่ซีโกรธมากเมื่อได้ยินสิ่งนี้

“เฉินอี ถ้าจะให้ดีก็สงบปากสงบคำเอาไว้ดีกว่า”

“อะไรที่เรียกว่าฉันแสร้งทำเป็นฉินปิงหลันกัน？นายคิดว่าฉันจะต้องแสร้งทำตัวเป็นผู้หญิงเลวๆแบบนี้หรอกเหรอ？น่าตลกสิ้นดี！”

สองคนต่างผลัดกันพูดไปมาเพื่อต้องระงับความเย่อหยิ่งของเฉินอี