ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 241

เมื่อมู่น่อนน่อนได้ยินคำเหล่านี้ก็อารมณ์ดีขึ้น

เธอได้ยินว่าเขาได้รับบาดเจ็บ จึงใส่ใจเขา แล้วโทนเสียงของเขาแบบนี้คืออะไร

“เฉินถิงเซียว ให้โอกาสคุณพูดอีกครั้ง” เธอเดินไปหน้าโต๊ะทำงานของเฉินถิงเซียว แล้วตบแผ่นเอกสารที่กองอยู่ตรงหน้าเขา

เฉินถิงเซียวยื่นมือมาลูบเรียวคิ้ว “ผมยังมีงานต้องทำจริงๆ”

เอาเถอะ เห็นแก่โทนเสียงของเขาที่ดีขึ้นกว่าเมื่อครู่มาก จึงไม่คิดหยุมหยิมอีก

แต่มู่น่อนน่อนก็ยังไม่สบายใจถึงถามอีกรอบ “คุณไม่บาดเจ็บจริงเหรอ”

“ไม่” ทันทีที่พูดถึงเรื่องนี้ สีหน้าของเฉินถิงเซียวก็ผิดแปลกเล็กน้อย

มู่น่อนน่อนออกไปอย่างข้องใจ

ตอนลงไปข้างล่าง เธอได้พบกับอาหู

“คุณหญิงน้อย มือของคุณผู้ชายได้รับบาดเจ็บใช่ไหมคะ”อาหูถามด้วยสีหน้าจริงจัง

“เขาไม่ได้มือเจ็บค่ะ”

มู่น่อนน่อนครุ่นคิดแล้วถามเธอว่า “ทำไมอาหูคิดว่าเขามือเจ็บคะ ก่อนหน้านี้ตอนที่ฉันตามเขากลับมาจากบ้านเก่า เขายังดีๆ อยู่เลยไม่ใช่เหรอคะ”

“ก่อนหน้านี้เหรอคะ ตอนแรกฉันเอาน้ำหวานขึ้นไปให้คุณ ปรากฏว่าเผลอไปชนคุณผู้ชายตรงระเบียง ตอนนั้นเขาปกป้องระวังมือของตัวเองมากเลยค่ะ ฉันจึงไตร่ตรองดูแล้วคิดว่าน่าจะมีอาการบาดเจ็บ...”

อาหูพูดจบ ก็บ่นพึมพำกับตัวเองว่า “ต่อให้ไม่มีบาดแผลชัดเจน ก็มีแผลที่ซ่อนไว้...”

มู่น่อนน่อนถามอย่างตกตะลึง “ตรงทางเดินเหรอ เขาเพิ่งออกจากห้องนอนไปที่อื่นเหรอคะ”

“ใช่ค่ะ” อาหูขมวดคิ้ว สีหน้ายังคงดูกังวล

สมองมู่น่อนน่อนไฟฟ้าลัดวงจรไปหลายนาที จากนั้นก็จ้องอาหูพลางพูดอย่างค่อนข้างไร้วิญญาณ

“ไม่เจ็บจริงเหรอคะ งั้นก็ไม่เป็นไรค่ะ” ได้ยินอาหูพูดอย่างนั้นก็วางใจก่อนจะหันหลังเดินจากไป

หลังจากอาหูเดินไป มู่น่อนน่อนก็มองขึ้นไปข้างบน รู้สึกว่าใบหน้าตัวเองค่อนข้างร้อน ก่อนจะทรุดนั่งลงบนโซฟา

คงจะไม่ใช่เพราะเธอจูบมือเขา เขาจึงระมัดระวังจนเป็นสมบัติล้ำค่าเสมือนว่าได้รับบาดเจ็บใช่ไหม

จริงๆ เลย...

……

ในช่วงเย็น เฉินถิงเซียวรู้สึกว่ามู่น่อนน่อนจ้องมองเขาอยู่ตลอด

สุดท้าย เมื่อมู่น่อนน่อนวางชามลงบนโต๊ะพร้อมกับคีบอาหารอีกครั้ง เฉินถิงเซียวถึงได้เปิดปากพูด “มู่น่อนน่อน คุณเป็นอะไรไป”

“คะ?” มู่น่อนน่อนก้มหน้ามอง เห็นว่าตัวเองกำลังคีบอาหารอยู่ จึงรีบชักตะเกียบกลับ “ทำไมคะอาหารหล่นลงบนโต๊ะอีกแล้วเหรอ”

เฉินถิงเซียวมองเธออย่างเย็นชา สีหน้าของเขาแสดงออกชัดเจนว่า‘กำลังดูคุณเสแสร้งอยู่เงียบๆ’

มู่น่อนน่อนเกิดตะขิดตะขวงใจเล็กน้อย

เธอก็ไม่อยากฟุ้งซ่านสติหลุดลอยอยู่ตลอดหรอกนะ

เธอเพียงแค่อย่างไรก็คิดไม่ออก โดยปกติแล้วเฉินถิงเซียวที่ดูเย็นชาราวกับภูเขาน้ำแข็ง ทำไมถึงทำเรื่องโง่ๆ แบบนั้นได้

เนื่องจากตอนที่เขาใช้สายตา‘เป็นห่วงคนโง่’มองเธอ ซึ่งเธอรู้สึกว่าแค่เฉินถิงเซียวสามารถมองเธอโดยไม่ใช้สายตารังเกียจก็เอาเธอไปวางไว้ในใจแล้ว

ไม่กล้าคิดเลยว่าเพราะเธอจูบมือเขา เขาจะปกป้องมือขนาดนั้น...

ถ้าเขาทานอาหารเสร็จ คงจะไม่ถึงขนาดไม่กล้าล้างมือหรอกนะ

ความคิดนี้วนวนในสมองมู่น่อนน่อน

ตอนที่เธอทานอาหารเสร็จ เธอจ้องมองเฉินถิงเซียวอย่างใจจดใจจ่อ “ไปล้างมือด้วยกันเอะค่ะ”

เป็นอีกครั้งที่เฉินถิงเซียวใช่สายตา‘เป็นห่วงคนโง่’มอง “คุณควรไปดูหนังกับเสี่ยวฉินดีกว่านะ”

เมื่อพูดจบ เฉินถิงเซียวก็เดินออกจากห้องอาหารไป

“เฮ้!” เฉินเจียฉินยื่นมือออกไปโบกไปโบกมาตรงหน้ามู่น่อนน่อน

มู่น่อนน่อนหันหน้าไปมองเขา กำลังจะพูด ก็ถูกเฉินเจียฉินส่ายหน้าเหล่มองอย่างเหยียดๆ “เมื่อครู่ตอนที่คุณมองญาติผู้พี่ ดวงตาแทบจะหลุดออกจากเบ้าอยู่แล้วนะครับ”