สวามีข้าโฉมงามดั่งปุบผา นิยาย บท 1

ครอบครัวของเมิ่งอู่ยากจนข้นแค้น ท่านแม่ของนางเผอิญป่วยหนักขึ้นมาอีก ดังนั้นท่านย่าของนางจึงใช้โอกาสนี้รับเงินของตระกูลหวังมาและต้องการขายเมิ่งอู่ไปเป็นภรรยาของบ้านนั้น

ลูกชายของตระกูลหวังชื่อหวังสี่ซุ่น อายุ20กว่าแล้ว ถึงตอนนี้เขายังใช้ชีวิตแบบอยู่ไปวันๆ

เพราะเขาไม่เพียงแต่ขี้อัปลักษณ์ทั้งยังนิสัยไม่ดีอีกด้วย หญิงสาวในหมู่บ้านล้วนพากันเดินหลบเลี่ยงเขา จึงไม่ต้องกล่าวถึงเรื่องที่จะไปเป็นภรรยาของเขาเลย

ครั้งนี้นางเซี่ยท่านแม่ของเมิ่งอู่ป่วยหนักนอนติดเตียงไม่สามารถลุกขึ้นมาดูแลตนเองได้ แต่นางเฮ่อท่านย่าของเมิ่งอู่คิดวางแผนจับเมิ่งอู่แต่งงานออกเรือนไว้นานแล้ว

เมื่อลูกสาวคนหนึ่งอายุมากพอที่จะออกเรือน จะยังอยู่บ้านเพื่อเหตุอันใด เป็นการสิ้นเปลืองข้าวสุกไม่ใช่หรือ? ทำงานหนักเพื่อเลี้ยงดูนางให้เติบใหญ่ ก็ควรรีบส่งไปตระกูลอื่นเพื่อเอาเงินค่าสินสอดทองหมั้นมา

ตระกูลหวังให้เงินมากกว่าบ้านอื่น ดังนั้นนางเฮ่อจึงไม่สนใจว่าหวังสี่ซุ่นจะเป็นคนเยี่ยงไร ไม่มีแม้แต่พิธีแต่งงานที่เรียบง่ายด้วยซ้ำ ตกลงกันไว้ล่วงหน้าว่าถ้าตระกูลเมิ่งไม่ให้สินสอดบ้านเจ้าสาว ก็ให้หวังสี่ซุ่นเอาตัวเมิ่งอู่กลับไปหลับนอนได้เลยให้มันจบเรื่องไป

วันนี้หวังสี่ซุ่นมานำพาคนไปด้วยความใคร่

คาดไม่ถึงว่าผลสุดท้ายแล้วนางเฮ่อไม่ได้เฝ้านางไว้ให้ดี จึงทำให้เมิ่งอู่ปืนหนีออกไปทางหน้าต่าง

หวังสี่ซุ่นสะกดรอยตามไปทันที

เวลาเที่ยงตรงนี้ แดดเริ่มแรงขึ้น ชาวบ้านที่ทำงานในทุ่งนาก็กลับบ้านไปกินข้าวกันแล้ว ผู้คนจึงเดินอยู่บนทางเดินน้อยมาก

ทันทีที่หวังสี่ซุ่นไล่ตามออกมา ก็พบว่าตอนนี้เมิ่งอู่กำลังวิ่งโซเซอยู่บนทางแคบอย่างไม่คิดชีวิต ดังนั้นเขาจึงฮึดไล่ตามไปข้างหน้า

เมิ่งอู่ยังไม่ทันจะตะโกน ก็ถูกหวังสี่ซุ่นใช้มือข้างหนึ่งปิดปาก พร้อมใช้แรงจากมืออีกข้างอุ้มที่เอว จากนั้นลากเข้าไปในทุ่งข้าวฟ่างข้างทาง

เมิ่งอู่ดิ้นรนสุดชีวิต แต่ทว่าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา

รอยยิ้มอันต่ำช้าฉายขึ้นบนใบหน้าที่มีสิวอันน่าขยะแขยง และเป็นหลุมเป็นบ่อของหวังสี่ซุ่น ขณะพูดก็เต็มไปด้วยกลิ่นปากที่เหม็นเน่า และกล่าวว่า "ย่าของเจ้าขายเจ้าให้กับข้าแล้ว เจ้ายังต้องการหนีไปที่ใดอีก?"

ช่วงเวลานี้หวังสี่ซุ่นไหนเลยจะมีความอดทนที่จะพานางไปทำธุระที่เรือน พาเข้าไปในทุ่งข้าวฟ่างได้ตัวนางก่อนแล้วค่อยว่ากัน

หลังจากที่นางกลายเป็นคนของตนเองแล้ว แม้ว่าจะไม่ยินยอมก็ตาม ก็ต้องใช้ชีวิตอยู่กับตนต่อไป!