สวามีข้าโฉมงามดั่งปุบผา นิยาย บท 5

เมิ่งอู่นำกระดานไม้มา ย้ายอินเหิงขึ้นไปบนกระดาน แล้วจัดหาผ้าผืนหนึ่งมาทำเป็นม่านกั้นกลางเรือน แยกนางเซี่ยกับอินเหิงออกจากกัน

นางเซี่ยไม่เคยเห็นเมิ่งอู่มีความคิดเช่นนี้มาก่อน เมื่อนางตอบสนองแล้วต้องการจะรั้ง เมิ่งอู่ก็ได้จัดการทุกสิ่งไว้เรียบร้อยแล้ว

เมิ่งอู่ตรวจชีพจรให้ท่านแม่ อาการไข้หวัดของนางเซี่ยนั้นหนักหนามาก เป็นโรคเรื้อรังที่ลากยาวมานานหลายปี

เมื่อก่อนเมิ่งอู่มักจะไปเก็บสมุนไพรบนภูเขาอยู่บ่อยครั้ง เนื่องจากใช้ชีวิตอยู่กับคนป่วยมาเนิ่นนานจนต้องผันตัวมาเป็นหมอโดยปริยาย นางมีความรู้บ้างเล็กน้อย แต่ก็ยังเทียบไม่ได้กับเมิ่งอู่ในตอนนี้ที่เป็นถึงผู้เชียวชาญด้านสมุนไพรจีน

หลายวันนี้ยาที่ท่านย่าส่งมาให้ บอกว่าเป็นยารักษาอาการป่วยของนางเซี่ย

ชามยาที่นางเซี่ยดื่มตอนเช้ายังอยู่ เมิ่งอู่หยิบชามเปล่าจากบนหัวเตียงติดมือมา หลังจากดมแล้วใบหน้าเยือกเย็น

ไม่น่าแปลกใจที่อาการป่วยของนางเซี่ยไม่ได้ดีขึ้นเลย ที่จริงแล้วเป็นเพราะของเย็นที่เติมลงในยานี้

เดิมทีนางเซี่ยป่วยด้วยโรคหวัด การทำเช่นนี้จึงเป็นเหมือนกับยาพิษเรื้อรัง ไม่ช้าก็เร็วตะเกียงก็จะดับลง!

หญิงเฒ่านางนี้ สติต้องฟั่นเฟืองเพียงใด!

เมิ่งอู่กล่าวว่า: "ท่านแม่นอนพักสักครู่ ข้าจะไปหายามาให้"

ไม่เพียงแต่แม่ของนางที่ต้องการยาเท่านั้น ยังมีคนที่นางพากลับมาก็ต้องทานยาโดยเร็วที่สุดด้วย

ก่อนออกไป เมิ่งอู่นึกเรื่องนึงขึ้นได้ จึงหันหลังกลับเดินไปที่โอ่งน้ำ แล้วส่องตัวเองในน้ำ

เมื่อเห็นท่าทางหญิงสาวที่ปรากฏบนผิวน้ำดูผอมแห้ง แต่มีใบหน้าที่สระสวยชวนดู ดวงตาคู่หนึ่งที่ดำและเป็นประกาย

เมิ่งอู่รู้สึกโล่งอก เพียงแค่ไม่น่าเกลียดเป็นพอ ไม่เช่นนั้นเมื่อส่องกระจก กล้ามเนื้อหัวใจคงตาย

เมื่อนางออกไป ลงกลอนประตูลานบ้านไว้แล้ว แล้วขึ้นไปบนเขาที่นางไปประจำเพื่อหาสมุนไพรแก้ไข้หวัดและสมุนไพรรักษาแผลภายนอก

นางพยายามรักษาเวลา โดยค้นหาตัวยาที่สามารถพบเจอได้ง่ายแก้ขัดไปก่อน

ได้กลิ่นยาฉุนแรงในลานบ้าน เมิ่งอู่ไม่หยุดพักเลยสักนิด ด้านหนึ่งต้มยาให้นางเซี่ยและอินเหิง อีกด้านหนึ่งทุบสมุนไพรเพื่อเตรียมนำไปใช้เป็นยาภายนอก

เสื้อผ้าเปื้อนเลือดบนร่างของอินเหิงไม่สามารถใส่ได้อีกแล้ว นางต้องถอดมันออกเพื่อจัดการกับบาดแผลของเขา

เพียงแต่ไม่ทันที่อินเหิงได้ออกความคิดเห็น นางเซี่ยไอขึ้นก่อนช่วงหนึ่งแล้วกล่าวด้วยลมหายใจติดขัดว่า: "อาอู่ไม่ได้อย่างยิ่ง เขา เขาเป็นบุรุษ"

เมิ่งอู่กระพริบตาและกล่าวว่า: "ไม่เช่นนั้นควรทำเช่นไร คนก็นำกลับมาแล้ว จะให้มองดูเขาตายไปต่อหน้าต่อตาหรือ?"

อินเหิงกล่าวว่า: "ฮูหยิน ที่จริงข้าไม่ถือสา"

นางเซี่ย: "ข้า ข้าไม่ได้พูดถึงเจ้า! อาอู่ใกล้ชิดเจ้าในวันนี้ ต่อไปยังจะมีหน้าเป็นคนอยู่ได้เช่นใด!"