ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา นิยาย บท 1021

“เวลานี้สติสัมปชัญญะของศิษย์พี่เซวียยังแจ่มชัดอยู่ ไม่สู้กลับเมืองจินกวังด้วยกันกับข้า ผู้อาวุโสทั้งหลายในนิกายบางทีอาจมีวิธีช่วยเหลือท่านได้” หลิ่วหมิงครุ่นคิดครู่หนึ่งก็เอ่ยปากเสนอขึ้นมาทันที

เซวียหูฟังถึงตรงนี้ ดวงตาที่เดิมทีลึกโหลเย็นชาทั้งสองข้างก็ทอแววอบอุ่นอันหาได้ยากอย่างห้ามไม่ได้ทว่าพริบตาเดียวก็สลายไป แล้วเขาก็ส่ายหน้าราวกับตัดสินใจบางอย่างเด็ดขาดแล้ว

“สายไปแล้ว…ตอนนี้ข้าเหลือเวลาไม่มาก มีเรื่องหนึ่งต้องบอกกับเจ้า ราวเจ็ดแปดปีก่อนตอนที่วิญญาณผีในร่างข้ายึดครองร่างเอาไว้ มันเคยพาทหารผีกองหนึ่งดักโจมตีหน่วยย่อยหน่วยหนึ่งของผู้ฝึกฝนนิกายเราบนที่ราบภูตสวรรค์…ยามนั้นโชคดีที่ข้ายังมีสติเหลืออยู่เสี้ยวหนึ่งจึงพยายามสุดกำลังควบคุมตนเองไว้ไม่ไห้สังหารจนสิ้นซาก…จนถึงตอนนี้พวกเขาก็ยังถูกคุมขังอยู่ที่เนินหลิงจิ้ว หลังจากศิษย์น้องหลิ่วกลับไปยังเมืองจินกวัง จำไว้ว่าต้องบอกเรื่องนี้แก่เบื้องบนของนิกาย รีบไปช่วยพวกเขาให้เร็วที่สุด…เฮ้อ ที่ยามนี้ข้ากลายเป็นสภาพเช่นนี้ล้วนเพราะความละโมบเป็นเหตุ แต่คนเหล่านี้น่าจะยังช่วยเหลือได้…”

บุรุษวัยกลางคนหน้าเหลี่ยมพูดถึงตรงนี้ บนใบหน้าก็เผยสีหน้าทุกข์ทรมานออกมาอีกครั้ง หลังจากนั้นร่างกายก็สั่นอย่างรุนแรง

“ที่ราบภูตสวรรค์? ศิษย์พี่เซวีย ในหน่วยย่อยของผู้ฝึกฝนนิกายเราหน่วยนั้นมีผู้ฝึกฝนหญิงผมสั้นที่ฝึกฝนวิชาสายวิญญาณคนหนึ่งอยู่ด้วยหรือไม่?” หลิ่วหมิงได้ยินคำนี้สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันทีแล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน!

ทว่าบุรุษวัยกลางคนหน้าเหลี่ยมในตอนนี้ใบหน้าบิดเบี้ยวเปลี่ยนรูปไปแล้ว ไฉนเลยยังฟังรู้เรื่องอีก ใบหน้ามนุษย์ของเขาหลับตาสองข้างลงอย่างเชื่องช้า ส่วนใบหน้าผีร้ายอีกฝั่งหนึ่งกลับลืมตาทั้งสองข้างขึ้นมา ปราณสีดำพวยพุ่งออกมาจากร่างจนทั้งร่างถูกปราณวิญญาณห้อมล้อมไว้อย่างรวดเร็ว พริบตาเดียวร่างกายกว่าครึ่งก็กลายเป็นร่างของผีร้ายแล้ว

หลิ่วหมิงถอนหายใจ ในดวงตาแฝงแววเวทนาอยู่นิดๆ แต่มือกลับสะบัดเคล็ดกระบี่ กระบี่ขู่หลุนพุ่งออกไปปานสายฟ้า เพียงพริบตาก็ขยายใหญ่จนมีขนาดหนึ่งจั้งกว่าฟันลงบนลำคอของผีร้าย

ใบหน้าผีร้ายเผยสีหน้าตะลึงงัน มันอ้าปากคำรามลั่น แต่วิญญาณผีร้ายยังไม่ทันยึดครองร่างกายได้สมบูรณ์ มันจึงได้แต่ฝืนควบคุมปราณวิญญาณเป็นเกราะป้องกันชั้นหนึ่งบนร่างเท่านั้น

“เหอะ!”

หลิ่วหมิงเปลี่ยนท่าเคล็ดกระบี่ที่มือ กระบี่ขู่หลุนพลันเปล่งแสงกระบี่สว่างจ้าแล้วดีดอสรพิษสายฟ้าสีม่วงหนาเท่าแขนตัวแล้วตัวเล่าออกมาจากด้านใน “เปรี๊ยะๆ” พวกมันฉีกเกราะป้องกันที่สร้างจากปราณวิญญาณสีดำสนิทได้อย่างง่ายดาย

แสงสีม่วงสว่างวูบ กระบี่ขู่หลุนอ้อมรอบลำคอของผีร้ายแผ่วเบาดุจสายฟ้าแลบ

ใบหน้าโหดเหี้ยมของผีร้ายแข็งทื่อทันที หลังจากนั้นศีรษะก็เอียงแล้วกลิ้งลงมา โลหิตสีแดงสดเส้นหนึ่งพุ่งเป็นลำ

ร่างกายที่สูญเสียศีรษะล้มดังโครม ปราณวิญญาณในร่างบุรุษหน้าเหลี่ยมสลายไปอย่างเชื่องช้า ร่างกายกลับคืนเป็นร่างมนุษย์อย่างรวดเร็วยิ่ง

ในตอนนี้เองดวงวิญญาณสองดวงที่ถูกผูกติดอยู่ด้วยกัน สีน้ำเงินดวงหนึ่ง สีดำดวงหนึ่งก็พุ่งออกมาจากกระหม่อมของศีรษะที่กลิ้งอยู่ของเขา แล้วเหาะเร็วรี่จากไปไกล

ใบหน้าของหลิ่วหมิงปรากฏสีหน้าประหลาดใจแวบหนึ่ง จากนั้นมือข้างหนึ่งก็ยกขึ้นชี้แผ่วเบา ปราณกระบี่เกลียวสีม่วงอ่อนเส้นหนึ่งพุ่งเร็วจี๋เข้าโจมตีดวงวิญญาณสีดำดวงนั้นอย่างแม่นยำ

เสียงกรีดร้องโหยหวนดังขึ้น ปราณกระบี่เกลียวระเบิดเส้นอสนีบาตสีม่วงเรียวเล็กเส้นแล้วเส้นเล่าออกมาโจมตีดวงวิญญาณสีดำสลายเป็นหมอกควันไปทันที!

ดวงวิญญาณสีน้ำเงินที่เหลืออยู่ดวงนั้นวนเวียนอยู่กลางอากาศแล้วหยุดนิ่ง ราวกับว่ามันกำลังส่งเสียงถอนหายใจที่หลุดพ้น จากนั้นบินออกไปไกลทันที

หลิ่วหมิงมองส่งดวงวิญญาณสีน้ำเงินดวงนั้นจากไปไกลแล้วจึงรั้งสายตากลับมา เขางอนิ้วดีดเบาๆ ครั้งหนึ่ง ลูกบอลเพลิงสองลูกพลันร่วงลงบนศพทั้งสองท่อนของบุรุษหน้าเหลี่ยม เปลวเพลิงลุกโหมขึ้นทันใด

ภูเขาเดียวดาย ฝนเลือดโปรยปราย เปลวเพลิงลุกโหมเผาซากศพ ภาพเช่นนี้ทิวทัศน์เช่นนี้ทำให้ในใจหลิ่วหมิงอดไม่ได้รู้สึกเศร้าหมองเล็กน้อย

เข้ามาในทางปีศาจร้ายได้ แล้วยังได้รับเลือกเป็นสายลับด้วยพลังระดับแก่นแท้ เห็นชัดว่าเซวียหูผู้นี้เคยเป็นผู้โดดเด่นในนิกายไม่ว่าจะในทางสภาพจิตใจหรือพรสวรรค์ คงไม่ใช่พวกไร้ชื่อเสียงอะไร

แต่วันนี้เพราะความละโมบอยากก้าวหน้าเพียงนิดเดียว สุดท้ายจึงมีจุดจบอนาถเช่นนี้ ชวนให้คนอดเวทนาไม่ได้

“เอ๊ะ…”

ขณะที่ศพกลายเป็นเปลวเพลิงสีเทาสายแล้วสายเล่าปลิวลอยไปตามสายลม หลิ่วหมิงก็เลิกคิ้วขึ้นแล้วกวักมือ แหวนเก็บของสีแดงอ่อนวงหนึ่งลอยจากบนพื้นพุ่งมาอยู่ในมือของเขา

“นี่คือแหวนเก็บของของเซวียหูสินะ…” หลิ่วหมิงเปลี่ยนสีหน้าแล้วพลิกมือเก็บไป.ไอลีนโนเวล.

ในเวลาเดียวกันทางป้อมปราการภูเขายักษ์ก็มีเงาผีหลายร่างปรากฏขึ้นเลือนรางก่อนจะเหาะมาทางด้านนี้

หลิ่วหมิงเหล่ตามองแวบหนึ่งก็ไม่รั้งอยู่ที่นี่ต่ออีก มือตั้งท่าเคล็ดกระบี่ กระบี่ขู่หลุนฉายแสงสีม่วงยกร่างเขาเหาะเร็วรี่จากไปไกลดุจสายลมทันที

เวลาเพียงพริบตาแสงกระบี่สีม่วงก็กลายเป็นจุดแสงจุดหนึ่งบนขอบฟ้า หลังจากนั้นหายไปอย่างไร้ร่องรอย

หลายวันให้หลัง ในห้องโถงใหญ่บนยอดหอใจกลางเมืองจินกวัง

บุรุษวัยกลางคนสีหน้าเย็นชาครุ่นคิดเล็กน้อยก็เอ่ยปากเรียกหลิ่วหมิงไว้ ก่อนจะเรียกคัมภีร์หยกสีน้ำเงินอ่อนเล่มหนึ่งออกมาจากในแหวนเก็บของ เมื่อเขายกมือข้างหนึ่งขึ้น มันก็ร่วงลงในมือหลิ่วหมิงอย่างมั่นคง

หลังจากหลิ่วหมิงรับคัมภีร์หยกมาก็แนบมันบนหน้าผาก เพียงครู่เดียวหลังจากนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

สิ่งที่บันทึกอยู่ในคัมภีร์หยกก็คือเนินหลิงจิ้วที่บุรุษแซ่เซวียเอ่ยถึงในวันนั้น

เนินหลิงจิ้วอยู่ห่างจากป้อมปราการภูเขายักษ์ไปทางตะวันออกเฉียงเหนือหนึ่งแสนกว่าลี้ มันเป็นหุบเขาธรรมชาติแห่งหนึ่ง ปากหุบเขามีเนินเขาสูงตระหง่านลูกหนึ่งซึ่งมีหิมะปกคลุมตลอดปีรูปร่างคล้ายนกเสอจิ้ว[1] จึงได้ชื่อนี้มา

สถานที่แห่งนี้ถูกปราณหยินจำนวนมากห้อมล้อมอยู่ตลอดทั้งปีจึงถูกกองทัพผีร้ายยึดครองเอาไว้ใช้วิจัยค่ายกลผี ดังนั้นทหารผีที่เฝ้าอยู่จึงไม่มากนัก แต่มีชั้นจำกัดป้องกันนานาชนิดอยู่ไม่น้อย

หลิ่วหมิงดึงคัมภีร์หยกออกจากหน้าผากแล้วเผยสีหน้าครุ่นคิด

ดูจากสิ่งที่บันทึกไว้ในคัมภีร์หยก แม้เนินหลิงจิ้วจะมีทหารคุ้มกันไม่มาก แต่ก็น่าจะมีผีแม่ทัพระดับแก่นแท้อยู่ตนถึงสองตน แม้ฝีมือของเขาจะจัดการผีแม่ทัพตนหรือสองตนได้อย่างไม่เป็นปัญหาอันใด แต่มีชั้นจำกัดที่ต้องจัดการค่อนข้างมาก หากไม่มีวิชาทำลายชั้นจำกัดที่ดีจนเข้าไปช่วยคนออกมาได้อย่างรวดเร็ว นานเข้าคงมีกองทัพผีร้ายจำนวนมากมาเสริมทัพ

แต่ในอีกด้านหนึ่งดูจากรูปการณ์ต่างๆ ศิษย์นิกายยอดบริสุทธิ์ที่ถูกผีแม่ทัพซุ่มโจมตีและจองจำไว้เหล่านั้นก็เป็นไปได้อย่างยิ่งว่าจะเป็นหน่วยย่อยของผู้ฝึกฝนเผ่ามนุษย์ที่หายไปของเสี่ยวอู่

“หลิ่วหมิง หากเจ้ายินดีเดินทางไป ข้าจะพยายามส่งหน่วยย่อยอื่นไปลอบจู่โจมฐานที่มั่นแห่งอื่นใกล้เนินหลิงจิ้วเพื่อดึงกองทัพผีในที่เหล่านั้นไว้ แต่ภารกิจช่วยคนจำต้องลอบทำเพียงลำพังเพื่อไม่ให้ดึงความสนใจของผู้อื่น หากเจ้ารู้สึกว่าไม่เหมาะก็ไม่ต้องฝืนเกินไป” ทารกเฮ่าเยวี่ยเห็นท่าทางของเขาจึงเอ่ยเตือนประโยคหนึ่ง

“ศิษย์คิดดีแล้ว ศิษย์ยินดีเดินทางไปทำภารกิจครั้งนี้” หลิ่วหมิงครุ่นคิดเร็วไวแล้วตอบอย่างแน่วแน่

การที่หลิ่วหมิงตอบอย่างรวดเร็วเช่นนี้ทำให้ทารกเฮ่าเยวี่ยที่นั่งอยู่ตะลึงเล็กน้อย บุรุษวัยกลางคนผู้มีใบหน้าเย็นชาก็มีแววตาประหลาดใจแล่นผ่านดวงตาเช่นกัน

“ไม่เลว ข้าดูคนไม่ผิดจริงๆ! เจ้ากลับไปเตรียมตัวให้พร้อมก่อน พวกเราจะรายงานเรื่องนี้กับผู้อาวุโสสูงสุดทั้งหลายแล้ววิเคราะห์แผนการเคลื่อนไหวอย่างละเอียดสักหน่อย” บุรุษวัยกลางคนใบหน้าเย็นชาเอ่ยเปลี่ยนเรื่อง

—–

[1] นกเสอจิ้ว (蛇鹫) นกล่าเหยื่อขนาดใหญ่ที่เป็นเครือญาติกับอินทรี เหยี่ยวและอีแร้ง มันมีช่วงขาที่ยาวจึงมักจะเดินล่าเหยื่อบนพื้นแทนที่จะบินโฉบลงมาจับ