ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา นิยาย บท 1023

“แย่แล้ว! หญิงสาวนางนี้มีวิชาดำดิน!”

อึดใจต่อมาขณะที่หัวหน้าผีตนนี้กำลังคิดจะใช้วิชาดำดินลงไป ทันใดนั้นเงาดำก็โฉบมาตรงหน้า หญิงสาวชุดตาข่ายสีดำปรากฏตัวอย่างเงียบเชียบอีกครั้งแล้วแย้มรอยยิ้มหวานให้เขา จากนั้นนางก็ยกมือข้างหนึ่งจิ้มหน้าผากของตนเอง

“ฟู่!”

สัญลักษณ์มงกุฎสีทองดวงหนึ่งฉับพลันปรากฏบนหน้าผากของหญิงสาวตาข่ายดำก่อนจะฉายแสงสีทองนับหมื่นสายออกมา

หัวหน้าผีร้ายกับทหารผีร่างเตี้ยถูกแสงสีทองกลืนเข้าไป ทั้งร่างแข็งทื่อทันที ชั่วขณะหนึ่งไม่อาจกระดิกกระเดี้ยวตัวได้

ตอนนี้เองเสียงใสกังวานก็ดังขึ้น ประกายเย็นเยียบสว่างวาบขึ้นกลางอากาศ แสงกระบี่สีม่วงซัดเข้าใส่ดุจสายฟ้าแลบฟันลงบนศีรษะของผีทั้งสองตนทันที

ในเวลาเดียวกันนี้ด้านหลังทหารผีตนอื่นแต่ละตนก็มีร่างของเด็กน้อยสวมชุดเขียวคนหนึ่งปรากฏตัว เปลวเพลิงสีเทาถาโถมออกมาจากปากของเขาพร้อมๆ กัน

หลังจากเสียงชี่ดังขึ้นหลายครั้ง ทหารผีทั้งหลายต่างสูญสลายไปท่ามกลางเปลวเพลิงสีเทาอย่างเงียบเชียบ

หญิงสาวชุดตาข่ายดำกับเด็กน้อยชุดเขียวย่อมคือเซียเอ๋อร์กับเฟยเอ๋อร์อสูรเลี้ยงทั้งสองของหลิ่วหมิงนั่นเอง

……

หลิ่วหมิงผู้สวมอาภรณ์สีน้ำเงินกำลังยืนเอามือไพล่หลังอยู่บนยอดเขาขนาดเล็กสูงร้อยกว่าจั้ง สองตาหรี่มองหุบเขาสูงต่ำที่ทอดยาวอยู่ไกลออกไป

สายลมที่เต็มไปด้วยเศษหินบนภูเขาโหมกระหน่ำพัดตีเสื้อเขาจนส่งเสียงดังพรึ่บพรั่บไม่หยุด

ตอนนี้เขาออกจากเมืองจินกวังมาได้ครึ่งเดือนแล้ว

ตลอดทางมาราบรื่นกว่าที่เขาคิดไว้ตอนแรกมาก เนินหลิงจิ้วซึ่งเป็นสถานที่จองจำตั้งอยู่ห่างไกล มันอยู่ห่างจากป้อมปราการสำคัญของกองทัพผีร้ายค่อนข้างไกล อีกทั้งตนยังอ้อมทาง ระหว่างทางจึงพบหน่วยลาดตระเวนขนาดเล็กของกองทัพผีร้ายไม่กี่หน่วยเท่านั้น เขาร่วมมือเซียเอ๋อร์กับเฟยเอ๋อร์ได้เข้าขาจึงจัดการได้อย่างแทบจะไม่เปลืองแรง

เวลานี้ท้องฟ้าเหนือหุบเขาที่อยู่ไกลออกไปถูกกลุ่มเมฆสีดำก้อนแล้วก้อนเล่าปกคลุมจนอึมครึม ตัวหุบเขาทั้งหมดถูกปราณหยินสีเทามากมายบดบังไว้จนเห็นผลุบๆ โผล่ๆ ไม่อาจมองเห็นสภาพโดยละเอียดด้านในได้อย่างสิ้นเชิง มีเพียงเนินสูงตระหง่านเกือบพันจั้งที่บนยอดปกคลุมด้วยหิมะหน้าตาเหมือนนกเสอจิ้วลูกหนึ่งที่ปากทางเข้าหุบเขาเท่านั้นที่ยังมองเห็นได้ชัดเจน

สายตาของหลิ่วหมิงจับจ้องเนินเขาลูกนี้เขม็ง ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเนินเขาที่สูงตระหง่านเทียมเมฆลูกนี้ก็คือเนินหลิงจิ้วเป้าหมายของการเดินทางครั้งนี้

ในตอนนี้เองพื้นดินข้างตัวเขาก็มีปราณสีดำก้อนหนึ่งค่อยๆ ผุดออกมาก่อตัวเป็นเรือนร่างอ้อนแอ้นอรชรร่างหนึ่ง นั่นคือหญิงสาวสะสวยผู้คลุมกายด้วยอาภรณ์ตาข่ายสีดำ เซียเอ๋อร์นั่นเอง

“รายงานนายท่าน ในหุบเขาเหมือนจะไม่มีทหารเฝ้ามากนัก มีทหารผีไม่กี่ตนเฝ้าอยู่ที่ทางเข้าด้านหน้าเท่านั้น ทหารผีเหล่านั้นที่ลาดตระเวนอยู่ใกล้ๆ ล้วนถูกข้ากำจัดอย่างไม่มีใครรู้ไม่มีใครเห็นจนเกลี้ยงแล้ว” เซียเอ๋อร์เม้มปากยิ้มรายงาน

“ทำได้ดี! ลองคำนวนดูตั้งแต่สองวันก่อนหน่วยย่อยอีกสองหน่วยน่าจะมาถึงฐานที่มั่นสองแห่งใกล้ๆ แล้ว กำลังหลักของกองทัพผีร้ายที่เฝ้าที่นี่น่าจะถูกดึงไปแล้ว” หลิ่วหมิงหันกายไปกวาดสายตามองบนหน้าผากของเซียเอ๋อร์แล้วเอ่ยขึ้นเรียบๆ

จะว่าไปนับตั้งแต่เซียเอ๋อร์จับพลัดจับผลูกินไข่ของซือเฉินลงไปจนบนหน้าผากมีสัญลักษณ์มงกุฎสีทองดวงนี้เพิ่มขึ้นมา นิสัยก็เปลี่ยนไปอยู่บ้าง ยามนี้เมื่อนางแปลงเป็นร่างมนุษย์ สัญลักษณ์บนหน้าผากจะแลดูหม่นหมองไร้ประกาย กิริยาท่าทางกลับไปเหมือนก่อนหน้านี้

แต่หากใกล้ๆ มีภูตผีปรากฏตัว บางครั้งนางก็แปลงกายกลับเป็นร่างแมงป่องกระดูกอย่างไม่อาจควบคุมตนเองได้ สัญลักษณ์บนหัวเปล่งแสงสีทองเรืองรองปล่อยแสงสีทองที่ข่มขวัญภูตผีได้ออกมาอารมณ์ก็ฉุนเฉียวขึ้นอยู่บ้างด้วย แต่ยังดีที่โดยทั่วไปแล้วนางยังฟังคำสั่งของหลิ่วหมิงอยู่

“นายท่าน อาศัยช่วงที่การป้องกันของอีกฝ่ายอ่อนแอ พวกเรารีบเข้าไปเถิด แต่เนินหลิงจิ้วแห่งนี้เหมือนจะวางค่ายกลชั้นจำกัดบางอย่างเอาไว้ ข้าไม่อาจใช้วิชาดำดินเข้าไปได้” เซียเอ๋อร์เหมือนมองแววตาครุ่นคิดในดวงตาของหลิ่วหมิงออกจึงก้าวเข้าไปเตือนเขาเสียงเบา

“ไม่เป็นไร พวกเราไปทางเข้าด้านหลังของเนินเขาหลิงจิ้วเถอะ” หลิ่วหมิงเรียกสติกลับมาแล้วสั่งเซียเอ๋อร์

เซียเอ๋อร์ขานรับแล้วกลายร่างเป็นปราณสีดำดวงหนึ่งมุดหายเข้าไปในถุงหนังข้างเอวหลิ่วหมิง

หลังจากนั้นหลิ่วหมิงก็ตั้งท่าเคล็ดวิชากระตุ้นภาพสัญลักษณ์เชอฮ่วนบนหัวไหล่ ซ่อนเร้นลมปราณกลายเป็นเงาดำร่างหนึ่งเหาะเร็วรี่เลียดพื้นตรงไปยังเนินหลิงจิ้วอย่างเงียบเชียบ

……

ด้านหลังของเนินหลิงจิ้วคือเนินเขาชันที่เอียงขึ้นด้านบนแห่งหนึ่ง บนเนินเขาล้านเลี่ยนโล่งเตียนแทบไม่มีหญ้างอกสักต้น มีเพียงทางเดินที่เหมือนเส้นทางแต่ก็ไม่ใช่เส้นหนึ่งทอดคดเคี้ยวมุ่งขึ้นไปด้านบน

ตอนที่ขึ้นไปด้านบนได้ห้าถึงหกร้อยจั้ง แท่นขนาดหลายสิบจั้งแท่นหนึ่งก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าหลิ่วหมิง บนหน้าผาสุดปลายแท่นมีประตูศิลาแลดูธรรมดาบานหนึ่งอยู่ เขาสัมผัสได้เลือนรางถึงปราณเย็นยะเยือกสายแล้วสายเล่าที่แผ่ออกมาจากในประตูศิลา

คัมภีร์หยกที่เซวียหูทิ้งไว้ให้บอกไว้ว่าด้านหลังเนินหลิงจิ้วมีทางเข้าลับอยู่แห่งหนึ่ง แต่มันวางชั้นจำกัดที่ค่อนข้างซับซ้อนบางอย่างเอาไว้ ออกมาจากด้านในได้เท่านั้น เข้าไปจากด้านนอกไม่ได้

เมื่อเทียบกับคำบอกเล่าในคัมภีร์หยกแล้ว แปดเก้าในสิบส่วนคงจะเป็นประตูศิลาบานนี้ตรงหน้า

หลิ่วหมิงกวาดจิตสัมผัสผ่านประตูศิลาแต่ไม่พบสิ่งผิดปกติแม้แต่น้อย เขาก้าวเท้าเดินไปยังประตูศิลาอย่างเชื่องช้าและระมัดระวังแล้วพบว่ายิ่งเข้าใกล้ประตูศิลา ลมปราณเย็นยะเยือกก็ยิ่งเข้มข้น