ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา นิยาย บท 1056

“พี่อิ่นหาน พวกเรามาถึงแล้ว!”

ทั้งสองคนอ้อมต้นไม้สีเทาอ่อนโล่งเตียนหลายต้นแล้วหยุดอยู่ด้านข้างศิลายักษ์ก้อนหนึ่งตรงไหล่เขา

บนใบหน้าของหลิ่วหมิงปรากฏสีหน้าประหลาดใจจางๆ เขาอาศัยจิตสัมผัสอันแข็งแกร่งของตนสำรวจสถานที่แห่งนี้อย่างละเอียดตั้งแต่ไกลรอบหนึ่งแล้ว แต่ไม่พบชั้นจำกัดอันใดที่นี่ทั้งสิ้น

ระหว่างที่หลิ่วหมิงสงสัยอยู่นั่นเอง โยวหลานก็ไปถึงด้านข้างก้อนหินยักษ์ก้อนนั้นแล้วเคาะบนก้อนหินยักษ์เป็นจังหวะติดกันหลายครั้ง

“ครืน” เสียงสั่นไหวดังขึ้น ก้อนหินยักษ์เลื่อนออกช้าๆ เผยให้เห็นถ้ำสีดำใหญ่ยักษ์แห่งหนึ่ง

“พี่อิ่นหาน พวกเราไปกันเถอะ”

โยวหลานก้าวไปข้างหน้าแล้วมองเข้าไปในถ้ำ หลังจากพบว่าไม่มีสิ่งผิดปกติจึงหันกลับมาเรียกหลิ่วหมิงเสียงดัง

หลิ่วหมิงได้ยินก็พยักหน้าแล้วเดินเข้าไปด้วยกันกับนาง

ทันทีที่เหยียบเข้าไปในถ้ำ ทางเดินทอดยาวสีดำสนิทก็ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าพวกหลิ่วหมิง

บันไดศิลาสีเทาลาดชันขั้นแล้วขั้นเล่าทอดคดเคี้ยวไปเบื้องหน้า มุ่งตรงเข้าไปในตัวภูเขา สองฟากฝั่งของทางเดิน ผลึกหินสีดำก้อนแล้วก้อนเล่าทอแสงเรืองๆ เพิ่มสีสันประหลาดเล็กน้อยให้แก่ทางเดินเส้นนี้

ไม่รู้ว่าเพราะอิทธิพลจากบรรยากาศในสถานที่แห่งนี้หรือเปล่า หลิ่วหมิงกับโยวหลานจึงเดินตามทางไปอย่างเงียบๆ ไม่ได้สนทนากันอีก

หลิ่วหมิงเดินไปพลางก็ลูบแหวนวงหนาสีดำบนนิ้วหัวแม่มือของมือขวาไปด้วย ในใจกะประมาณสมบัติที่ตนมีวันนี้ซ้ำไปซ้ำมา

สิ่งที่ใช้แลกเปลี่ยนในยมโลกไม่ใช่หินจิตวิญญาณแต่เป็นหินยมโลก

ในช่วงเวลาที่เขาอยู่ในทางปีศาจร้าย เขาสังหารภูตผีไปไม่น้อย แม้ส่วนใหญ่จะถูกอสูรเลี้ยงทั้งสองตัวกินเข้าไป แต่ก็ยังมีวัตถุดิบจากร่างของภูตผีระดับผลึกไปจนถึงระดับแก่นแท้เก็บเอาไว้อยู่บ้าง สิ่งเหล่านี้ส่วนใหญ่ใช้เป็นวัตถุดิบสำหรับหลอมอาวุธยมโลกหรือโอสถในที่แห่งนี้ได้

หลายวันมานี้เขาเข้าออกตลาดเมืองเหลิ่งเยวี่ยทุกสามวันห้าวัน แลกวัตถุดิบจากภูตผีระดับผลึกและระดับต่ำกว่านั้นจำนวนหนึ่งเป็นหินยมโลกได้แปดพันกว่าก้อน

อย่าได้ดูเบาหินยมโลกเท่านี้ ในยมโลกนี่เป็นทรัพย์สมบัติจำนวนไม่ธรรมดาแล้ว

ต้องรู้ว่า ภารกิจที่จวนเจ้าเมืองแจกจ่าย มีรางวัลเป็นหินยมโลกไม่กี่สิบก้อนไปจนถึงหลายร้อยก้อนตามความยากง่ายของมัน ภารกิจที่ให้รางวัลเป็นหินยมโลกหลักพันก้อนบ้างก็เสียเวลานาน บ้างก็ทำสำเร็จได้ยากยิ่ง งานอย่างเช่นการจับหรือจัดหาภูตผี ภูตผีระดับของเหลวจิตวิญญาณตัวหนึ่งก็แลกหินยมโลกได้เพียงสิบถึงยี่สิบก้อนเท่านั้น

แต่หากจับหรือหาเผ่ายมโลกเพิ่งเกิดจำนวนหนึ่งกลับมาที่เมืองได้ นั่นอย่างน้อยที่สุดก็จะได้รางวัลเป็นหินยมโลกระดับกลางห้าก้อน หากพรสวรรค์ของตนหนึ่งในนั้นดีก็จะได้รางวัลพิเศษต่างหาก

เมื่อเป็นเช่นนี้ก็ไม่แปลกที่ เผ่ายมโลกที่มีพลังระดับนั้นอย่าง ‘อิ่นหาน’ จะวิ่งโร่เข้าหางานนี้

นอกจากหินยมโลกเหล่านี้ ในแหวนวงนี้ของหลิ่วหมิงยังเหลือวัตถุดิบหายากจากภูตผีระดับแก่นแท้อีกสามอย่าง เตรียมไว้สำหรับเวลาที่จำเป็น

สิ่งเหล่านั้นได้แก่ปีกของอสูรแห่งความมืดภูตนกเค้าแมว โครงกระดูกของผีดิบหมาป่าเพลิงรวมถึงตาทิพย์ของราชาผีตาเดียว

จากที่เขาเลียบเคียงถามในตลาดหลายวันนี้ เขารู้ว่าวัตถุดิบจากภูตผีระดับแก่นแท้เหล่านี้มีค่าไม่ธรรมดาอย่างยิ่ง แต่ละชิ้นอย่างน้อยก็มีค่าห้าสิบก้อนหินยมโลกระดับกลาง โดยเฉพาะอย่างยิ่งผีดิบหมาป่าเพลิงตัวนั้น พลังบรรลุระดับแก่นแท้ขั้นกลางแล้วยังมีโครงกระดูกครบร่างอีก ถือเป็นวัตถุดิบชั้นเยี่ยมที่จะนำไปสร้างหุ่นกระดูก

หุ่นกระดูกเป็นวิชาสร้างหุ่นแบบพิเศษของยมโลก แม้พลังจะลดลงจากตอนมีชีวิตไปไม่น้อย แต่ก็ดีว่าภูตผีตรงที่มันไม่ทรยศ ดังนั้นจึงเป็นที่ต้องการอย่างมาก

ระหว่างที่ครุ่นคิด ทั้งสองคนก็มาถึงสุดปลายทางเดินยาวอย่างรวดเร็วยิ่ง ประตูศิลาขนาดไม่ใหญ่บานหนึ่งปรากฏขึ้นในสายตา

ชายหนุ่มผอมแห้งสวมเสื้อผ้าเนื้อหยาบสีเทาตนหนึ่งรออยู่ที่หน้าประตูศิลาด้วยสีหน้าเรียบเฉย เขาเห็นพวกหลิ่วหมิงสองคนเดินมาก็ยื่นเขนข้างหนึ่งขวางทั้งสองคนเอาไว้ทันที

โยวหลานเห็นเช่นนี้ก็ไม่พูดพร่ำ นางก้าวไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง ล้วงเทียบเชิญสีเทาที่หม่นหมองไร้แสงสองแผ่นออกมาจากในแขนเสื้อส่งไปยังมือของเขา

ชายหนุ่มผอมแห้งรับเทียบมาแล้วกวาดสายตารอบหนึ่ง ปากท่องมนตร์แผ่วเบาหลายประโยค จากนั้นอักขระสีเทาสองตัวก็ลอยขึ้นมาจากเทียบเชิญทั้งสองแผ่น พวกมันหมุนกลางอากาศก่อนจะกลายเป็นกลุ่มหมอกสองก้อนพุ่งมาล้อมร่างของพวกหลิ่วหมิงแต่ละคนไว้ด้านในทั้งตัว

หลิ่วหมิงหัวใจกระตุกไปวูบหนึ่ง แต่เมื่อพบว่าหมอกสีเทานี้ไม่ส่งผลกับการมองเห็นของตน เขาจึงปล่อยจิตสัมผัสออกไปกวาดบนร่างโยวหลานที่อยู่ด้านข้าง แล้วก็พบว่าทันทีที่จิตสัมผัสแตะถูกหมอกสีเทานั่นกลับถูกขวางอยู่ด้านนอกอย่างง่ายดาย

เมื่อเป็นเช่นนี้เขาจึงโล่งอกขึ้นบ้าง ความกังวลที่มีอยู่ก่อนหน้าหายไปหมดสิ้น

อึดใจต่อมาชายหนุ่มผอมแห้งผู้นั้นก็ยกมือผลักประตูศิลาให้เปิดออก พร้อมกับยื่นนิ้วออกมา ทำท่าบอกให้ทั้งสองคนเข้าไปทีละคน

“พี่อิ่นหาน น้องเข้าไปก่อนแล้ว” โยวหลานเอ่ยกับหลิ่วหมิงประโยคหนึ่ง ร่างกายก็พุ่งเข้าไปด้านใน

หลิ่วหมิงยิ้มเล็กน้อยจากนั้นก็เข้าประตูตามหลังไป เขาเห็นแสงสว่างจ้าวูบหนึ่ง หลังจากนั้นห้องโถงสี่เหลี่ยมขนาดยี่สิบถึงสามสิบจั้งห้องหนึ่งก็ปรากฏตรงหน้า

ห้องโถงมืดสลัวอยู่บ้าง ด้านในมีเก้าอี้หินสีเทายี่สิบถึงสามสิบตัว เกือบครึ่งในนั้นมีคนนั่งอยู่แล้ว ชาวเผ่ายมโลกเหล่านี้ต่างมีหมอกสีเทาล้อมอยู่ดุจเดียวกัน ทำให้ไม่อาจมองเห็นใบหน้าที่แท้จริงได้

ส่วนด้านหน้าสุดเป็นโต๊ะศิลาทรงสี่เหลี่ยมเตี้ยๆ ยาวสองถึงสามจั้งตัวหนึ่ง เวลานี้บนนั้นว่างเปล่า

หลิ่วหมิงไม่สนใจ เขาหาเก้าอี้ที่มุมหนึ่งแล้วนั่งลงรอคอยอย่างเงียบสงบ

เมื่อเวลาเคลื่อนคล้อยผ่านไป ผู้คนในห้องโถงสี่เหลี่ยมก็มากขึ้นเรื่อยๆ เก้าอี้ถูกจับจองจนเต็ม คนที่เหลือก็ไม่ใส่ใจยืนรอคอยอยู่ตรงพื้นที่ว่างรอบด้าน

หลิ่วหมิงกวาดสายตามอง ทั้งห้องโถงมีเผ่ายมโลกอยู่ราวสี่สิบถึงห้าสิบตนแล้ว

ในเวลานี้เองเงาร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นหน้าโต๊ะศิลาเบื้องหน้า ผู้เฒ่าเผ่ายมโลกผู้ไว้หนวดสามปอยผู้หนึ่งปรากฏตัวขึ้น แรงกดดันจิตวิญญาณแผ่ออกมาผลุบๆ โผล่ๆ