ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา นิยาย บท 1104

“ด้านหน้ามีหุบเขาชันแห่งหนึ่ง แต่บนแผนที่ไม่มีบันทึกเกี่ยวกับชั้นจำกัดด้านใน ดูท่าพวกเราคงได้แต่คลำหาเองแล้ว” อินหลิวไม่มีเจตนาจะถามอันใดเพิ่มอีก เขาแนบหยกบันทึกแผนที่ในมือกับหน้าผากครู่หนึ่งแล้วส่ายหน้าบอก

หลิ่วหมิงได้ยินคำนี้ก็หัวเราะฝืดเฝื่อน

ข้อมูลที่เขาได้มาจากต้งหาวบอกว่าหุบเขาชันตรงหน้านี้มีชื่อว่า “หุบเขาวาโยแยกร่าง” เห็นชัดว่าไม่ใช่สถานที่ปลอดภัย แต่ข้อมูลไม่ได้มีบอกกล่าวถึงชั้นจำกัดด้านในไว้เป็นพิเศษ

ดูจากสถานการณ์ตอนนี้ ทั้งสองน่าจะมาถึงตรงกลางของเขตรอบนอกแล้ว เหลือระยะห่างจากสุสานราชายมโลกเพียงไม่ถึงสามสี่ร้อยลี้ ไม่อาจไม่พูดว่านี่เป็นข่าวดีเรื่องหนึ่ง

เพียงแต่ว่าในสภาวะที่พลังเวทถูกจำกัด การรับมือชั้นจำกัดแปลกประหลาดสารพัดหลายชั้นเหล่านี้ แม้แต่ผู้ฝึกฝนอย่างหลิ่วหมิง ไม่ว่าพลังกายหรือพลังเวทก็รู้สึกจะไม่พออยู่บ้างแล้ว

ทั้งสองคนพักอยู่ที่เดิมเป็นเวลาสั้นๆ พักหนึ่ง หลังจากฟื้นพลังเวทมาได้บางส่วนจึงลุกขึ้นออกเดินทางไปข้างหน้าต่อ

ไม่นานทั้งสองคนก็เดินเข้ามาในหุบเขาชันที่ถูกขนาบด้วยภูเขาสูงตระหง่านซ้ายขวาซึ่งทอดยาวจนไม่เห็นสุดปลาย

ทันทีที่พวกเขาเหยียบเข้ามาในหุบเขาก็ผ่อนฝีเท้า พวกเขากวาดสายตามองรอบด้านไปพลางก็ก้าวไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้า

หลังจากหลิ่วหมิงกวาดสายตามองรอบหนึ่ง ในใจก็หวาดหวั่น

บนหน้าผาสูงชันที่ตั้งตระหง่านอยู่สองฟากฝั่งของหุบเขาแห่งนี้มีร่องรอยของมีคมบางอย่างกรีดสลักตัดกันไปมาสะเปะสะปะยิ่งนัก

ทว่ายังไม่ทันที่เขาจะเอ่ยปาก อินหลิวก็พลันยื่นมาออกมาขวางหน้าหลิ่วหมิง ส่งสัญญาณให้เขาหยุด พร้อมกับที่ดวงตาทั้งสองข้างปิดลงเหมือนสัมผัสได้ถึงบางสิ่ง

ครู่หนึ่งหลังจากนั้นอินหลิวก็ลืมตาสองข้างขึ้นอย่างเชื่องช้าแล้วหันมาเอ่ยเรียบๆ กับหลิ่วหมิง

“พี่อิ่น ที่แห่งนี้ผิดปกติอยู่เล็กน้อย ท่านตรวจสอบดูสักหน่อยก็จะรู้”

หลิ่วหมิงได้ยินก็เพ่งจิตแล้วหลับตาลงบ้าง

ผลปรากฏว่าอึดใจต่อมาเขาก็ได้ยินเสียงสายลมดุดันดังหวีดหวิวในหู เขาตกตะลึงอยู่ในใจก่อนจะแผ่จิตสัมผัสออกไปหมายจะพยายามค้นหาที่มาของเสียงนี้

ทว่าจิตสัมผัสแผ่ไปตามเสียงลมได้ไม่ไกลเท่าไร หลิ่วหมิงก็รู้สึกว่าทั้งร่างเย็นเฉียบ จิตสัมผัสถูกพลังงานประหลาดสายหนึ่งผลักกลับมาดื้อๆ

ทั้งร่างเขาสะท้านเฮือกถอยหลังไปครึ่งก้าวกว่าจะตั้งหลักได้ ใบหน้าแดงเป็นปื้น

“พี่อิ่น เมื่อครู่ลืมบอกว่าชั้นจำกัดที่นี่ค่อนข้างประหลาด ไม่อาจใช้จิตสัมผัสฝืนแทรกเข้าไปสำรวจได้…ข้าใช้วิชาลับเข้าสมาธิ สิ้นเปลืองพลังปราณจำนวนหนึ่งจึงสัมผัสได้ แต่ก็ทำได้เพียงได้ยินเสียงสายลมที่ซุ่มซ่อนอยู่ที่ใดที่หนึ่งเพียงเลือนรางเท่านั้น ต้นตอกลับไม่ทราบ” อินหลิวสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นเล็กน้อย

“ที่นี่ไม่สงบอย่างที่เห็นบนเปลือกนอก” หลิ่วหมิงเห็นด้วย

“ยามนี้ก็ได้แต่เพิ่มการป้องกันระหว่างทางเท่านั้น” อินหลิวเอ่ยอย่างเชื่องช้า

หลิ่วหมิงพยักหน้าให้เขา แล้วทั้งสองคนก็ออกเดินทางต่อ

ผิดจากที่ทั้งสองคนคาดคิด เส้นทางต่อจากนั้นในหุบเขาชันทุกสิ่งกลับนิ่งสงบ ไม่เพียงไม่มีร่องรอยอันตรายแต่อย่างใด แม้แต่สายลมแรงสักหน่อยก็ไม่พัดมาเลย

แต่ยิ่งเป็นเช่นนี้ หลิ่วหมิงยิ่งตื่นตัวเป็นพิเศษ

เทือกเขาสองฝั่งซ้ายขวาคดเคี้ยวเลี้ยวลดไปเบื้องหน้าราวกับไม่มีจุดสิ้นสุด ไม่รู้ว่ายามใดจึงจะถึงสุดปลาย

ครึ่งชั่วยามหลังจากนั้น หลิ่วหมิงกับอินหลิวสองคนก็หยุดยืนอยู่กับที่ ใบหน้าเต็มไปด้วยสีหน้ากลัดกลุ้ม

ไม่มีทางให้ไปถึงสุดปลายหุบเขาแห่งนี้แล้ว ยอดเขามหึมาสูงตระหง่านลูกหนึ่งพาดขวางอยู่เบื้องหน้าทั้งสองคน

“นี่คือเส้นทางที่ต้องผ่านหรือ ไม่ได้เดินผิดทางกระมัง” หลิ่วหมิงมองภูเขาลูกยักษ์ตรงหน้าแล้วเอ่ยถามแช่มช้า

“หุบเขาแห่งนี้มีทางเส้นเดียวเช่นนี้ ไม่น่าจะผิดไปได้ หรือจะต้องข้ามเขาไป? แม้ภูเขาลูกนี้จะไม่สูง แต่มีชั้นจำกัดผนึกนภาอยู่ คิดจะข้ามไปคงไม่ง่าย ไม่สู้…” อินหลิวลูบปลายคางแล้วเอ้ยขึ้นเหมือนคิดอันใดอยู่

ผลปรากฏว่าในตอนนี้เองก็มีเสียงบึ๊มดังสนั่นจากความว่างเปล่าด้านหลังทั้งสองคน

ทั้งสองคนประหวั่นพรั่นพรึง เมื่อหันหลังกลับไปมองกลับถูกภาพตรงหน้าทำให้ตกตะลึง

เส้นทางด้านหลังพวกเขาสองคนถูกยอดเขามหึมาที่ปรากฏขึ้นมาตั้งแต่เมื่อใดไม่ทราบลูกหนึ่งปิดเอาไว้แล้ว

เมื่อเป็นเช่นนี้ยามนี้ทั้งสองจึงถูกขังอยู่ในหุบเขาปิดตายที่ถูกขุนเขาโอบล้อมสี่ด้าน และไม่อาจใช้วิชาเหาะเหินได้

ระหว่างที่ทั้งสองคนตะลึงพรึงเพริดและใช้ความคิดอย่างเร่งด่วนอยู่นั่นเอง

“ฉึบ” เสียงดังสนั่นก็ดังขึ้นต่อเนื่องจากทั่วทุกสารทิศ

บนหน้าผาสี่ด้านมีรอยแตกแคบยาวหลายเส้นปรากฏ

ต่อจากนั้นเสียงแหวกอากาศก็ดังออกมา คมดาบสายลมสีเทาอันเย็นยะเยือกอย่างยิ่งสายแล้วสายเล่าซัดกระหน่ำออกมาจากรอยแตกมากมายถี่ยิบมืดฟ้ามัวดิน

คมดาบสายลมเหล่านี้คล้ายคมดาบสายลมธรรมดา แต่ภายในแฝงพลังไอเย็นอันเข้มข้นอย่างยิ่งสายหนึ่งเอาไว้ อีกทั้งคมดาบสายลมหลายสายในนั้นยังยาวถึงหลายจั้ง ส่วนสายที่เล็กกลับเพียงไม่กี่ชุ่น

พริบตาเดียวอากาศรอบตัวทั้งสองคนก็ถูกคมดาบสายลมสีเทามากมายถี่ยิบยึดครอง

หลิ่วหมิงเห็นสถานการณ์เช่นนี้ก็สีหน้าเคร่งขรึมไปทันที เขาตวาดลั่น ปราณสีดำที่ดำสนิทดุจหมึกนับไม่ถ้วนผุดออกมาจากร่างแล้วก่อตัวด้านหลังเขาอย่างรวดเร็ว

เสียงมังกรคำรามดังขึ้นมา!

มังกรหมอกสีดำยาวสี่ห้าสิบจั้งห้าตัวพุ่งออกมาจากหลังร่างเขาอย่างเร็วไว พวกมันบินวนกลางอากาศรอบหนึ่งแล้วพุ่งเข้าใส่คมดาบสายลมมากมายทันที

ทว่าพลังของคมดาบสายลมไม่อาจดูแคลนได้