ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา นิยาย บท 1138

แมลงเปลือกดำที่กำลังจะเหาะขึ้นฟ้าหยุดชะงัก มันอ้าปากคำรามเบาๆ แล้วหมุนตัวกลับมา ดวงตาขนาดเท่ากำปั้นทั้งคู่มองมายังทิศทางที่เสียงดังขึ้น

ตรงนั้นมีก้อนหินมหึมาหลายก้อนกองกันอยู่ระเกะระกะ แมลงเปลือกดำเพ่งมองอยู่ครู่หนึ่งก็ไม่พบสิ่งใด

ครู่หนึ่งหลังจากนั้นมันจึงยอมแพ้ พาแมลงตัวอื่นออกจากที่นี่ไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากเหล่าแมลงจากไป เงาคนร่างหนึ่งจึงค่อยๆ เผยตัวออกมาจากด้านหลังก้อนหินมหึมาก้อนหนึ่ง เขาก็คือหลิ่วหมิงนั่นเอง

เขามองทิศทางที่เผ่าหนอนผีเสื้อจากไป ใบหน้าเผยรอยยิ้มจางๆ ออกมา

ผลลัพธ์ของการทดลองอย่างใจกล้าครั้งนี้ของเขาน่าพึงพอใจมาก ระยะใกล้เช่นนี้ เผ่าหนอนผีเสื้อระดับแก่นแท้ตัวนี้ก็ยังมองไม่เห็นตน ดูท่าอิทธิ์ฤทธิ์ในการซ่อนตัวของภาพสัญลักษณ์เชอฮ่วนจะมีผลกับเผ่าหนอนผีเสื้อจากต่างโลกเหล่านี้เป็นพิเศษ

หรือพูดอีกอย่างก็คือขอเพียงเขาไม่ใช้พลังเวท แมลงส่วนใหญ่ย่อมไม่พบร่องรอยของเขา

หลังจากรู้เช่นนี้ร่างกายของหลิ่วหมิงก็ขยับ ลักลอบเข้าไปที่ยอดเขาแสงอัสดงต่อ

ระยะทางที่เหลือ แม้จะพบแมลงรวมตัวกันชุกชุมยิ่งขึ้น แต่หลิ่วหมิงก็ไม่อ้อมทางอีกต่อไป เมื่อเห็นชัดว่าเป็นกองกำลังเผ่าหนอนผีเสื้อขนาดย่อมที่มีเพียงระดับแก่นแท้ลงไป เขาก็เดินทางตัดผ่านไปอย่างเงียบเชียบ

หากพบกองทัพขนาดค่อนข้างใหญ่หรือเผ่าหนอนหผีเสื้อที่พลังสูงกว่าระดับแก่นแท้ หลิ่วหมิงจะไม่บุ่มบ่ามลงมือ แต่จะอ้อมทางไปเล็กน้อยแล้วผ่านไปอย่างปลอดภัย ด้วยเหตุนี้ตลอดทางที่ผ่านมาจึงไม่พบอุปสรรคใหญ่โตเกินไปนัก

หลังจากนั้นครึ่งค่อนวัน เงาดำร่างหนึ่งไถลแนบหน้าผาฝั่งหนึ่งของหุบเขาดำทะมึนระหว่างยอดเขายักษ์สูงตระหง่านสองลูกลงมาด้านล่างอย่างไร้สุ้มเสียง

แสงสีดำสลายไปอย่างเชื่องช้า เผยร่างของหลิ่วหมิงออกมา

บนหน้าผาอีกฝั่งหนึ่ง มีถ้ำขนาดยักษ์หลายแห่งเรียงรายสูงต่ำไม่เท่ากัน เพราะผ่านกาลเวลามาเนิ่นนานแล้ว เจ็ดแปดในสิบส่วนของปากถ้ำจึงถูกเศษหินยักษ์จำนวนหนึ่งที่ร่วงลงมาจากภูเขาบังอยู่ เมื่อมองผ่านช่องว่างที่อยู่บนนั้นเข้าไปก็เห็นด้านในมืดทะมึน มองไม่เห็นสุดปลายอย่างสิ้นเชิง

วัชพืชสูงเท่าคนงอกระเกะระกะอยู่บนพื้นรอบหุบเขา มองไม่เห็นร่อยรอยที่มนุษย์ทิ้งเอาไว้สักนิด

สายตาของหลิ่วหมิงจับอยู่บนปากถ้ำบนหน้าผา ดวงตาทอประกายเล็กน้อย

เมื่อนานมาแล้วที่แห่งนี้เคยมีสายแร่หินจิตวิญญาณระดับสูงแห่งหนึ่งในครอบครองของนิกายยอดบริสุทธิ์ ทว่าเมื่อหลายพันปีก่อนขุดออกมาจนหมดแล้วจึงทิ้งร้างมาจนถึงวันนี้

ตามแผนที่ซึ่งเทียนเกอเจินเหรินให้เขามา ลึกเข้าไปในสายแร่แห่งนี้มีแม่น้ำใต้ดินอยู่สายหนึ่งที่เชื่อมตรงไปยังยอดเขาแสงอัสดง

หลิ่วหมิงเพ่งจิต มือข้างหนึ่งพลิกหงาย แสงสีขาวสว่างขึ้น ยันต์ขนาดเท่าฝ่ามือแผ่นหนึ่งปรากฏในมือของเขา สิ่งนั้นก็คือยันต์เร้นสวรรค์สิ้นเงาแผ่นนั้น

เขาท่องมนตร์อย่างเร็วไวจากนั้นโบกมือส่งเคล็ดวิชาสายหนึ่งออกไป ยันต์เร้นสวรรค์สิ้นเงาเปล่งแสงเย็นตาสีขาวนวลออกมาล้อมร่างของหลิ่วหมิงเอาไว้

หลิ่วหมิงรู้สึกว่ามีกระแสความอบอุ่นอันสบายอย่างที่สุดสายหนึ่งแล่นเข้ามาในร่างของเขา ทั้งร่างของเขาเปล่งแสงเรืองๆ วูบหนึ่งจากนั้นกลายเป็นร่างล่องหนไปในทันใด

เขาขยับแขนขาเล็กน้อย ในใจพลันบังเกิดความรู้สึกเยี่ยมยอดประการหนึ่ง แม้ตัวยืนอยู่ตรงนี้ แต่ประหนึ่งตัดขาดจากทุกสิ่งรอบด้าน ราวกับว่าร่างอยู่ในมิติอีกแห่งหนึ่งซึ่งเคลื่อนที่ตามตนเองไปได้

“ยันต์ระดับเชี่ยวชาญมหัศจรรย์ไม่ธรรมดาจริงๆ!” เขาพึมพำชื่นชมประโยคหนึ่ง จากนั้นจึงขยับร่างพุ่งเข้าไปในถ้ำเหมืองถ้ำหนึ่งในนั้น

ที่แห่งนี้อยู่ลึกเข้ามาในกองทัพเผ่าหนอนผีเสื้อแล้ว โอกาสที่เผ่าหนอนผีเสื้อระดับสูงจะปรากฏตัวมีมากยิ่งนัก แม้รอบตัวเขาจะสัมผัสไม่พบร่องรอยของเผ่าหนอนผีเสื้อ แต่ก็ยากจะรับประกันว่าด้านในสายแร่ไม่มี เพื่อป้องกันเอาไว้ก่อน เขาจึงตัดสินใจใช้ยันต์เร้นสวรรค์สิ้นเงาแผ่นนี้

ปรากฏว่าหลิ่วหมิงเข้ามาในสายแร่ได้ระยะหนึ่งก็พบว่าด้านในเชื่อมต่อกันทั่ว ทุกหนทุกแห่งล้วนมีร่องรอยการขุดเหมือง แต่เส้นทางส่วนใหญ่ทอดลงไปใต้ดิน

เขาค่อยๆ เดินลึกเข้าไปในสายแร่โดยอาศัยแผนที่ในความทรงจำ

เนื่องจากผ่านกาลเวลามาเนิ่นนานแล้ว บางครั้งจึงพบว่าเส้นทางที่มุ่งหน้าไปถูกก้อนหินถล่มลงมาปิดไว้ แต่ด้วยความที่บนแผนที่บอกเส้นทางไว้ชัดเจน จึงไม่ส่งผลต่อความเร็วการเดินทางของหลิ่วหมิงแม้แต่น้อย

กำปั้นเหล็กต่อยออกไปไม่กี่ครั้ง ร่างกายก็กระโจนผ่านไปอย่างง่ายดายพร้อมกับเสียงก้อนหินยักษ์แตกกระจุย

แม้เขาใช้ยันต์เร้นสวรรค์สิ้นเงาแล้ว แต่ตลอดทางก็ยังคงระมัดระวังตัว โชคยังดีตลอดทางที่ผ่านมาไม่พบเผ่าหนอนผีเสื้อเลย ใช้เวลาไม่ถึงชั่วหนึ่งมื้ออาหารเขาก็เข้าใกล้จุดที่ลึกที่สุดของสายแร่แล้ว

สายลมเย็นสายหนึ่งพัดมาจากทางโค้งด้านใน เสียงธารน้ำไหลซู่ดังเข้าหูหลิ่วหมิง

หลิ่วหมิงตั้งสมาธิสาวเท้าเดินหน้าอ้อมหัวโค้งไป

ภาพเบื้องหน้าทำให้หลิ่วหมิงเผยสีหน้ายินดีออกมา

ใต้สายแร่สีดำขลับ แม่น้ำกว้างสิบกว่าจั้งสายหนึ่งกำลังไหลไปยังที่ไกลไม่ขาดสาย

ทิศทางนั้นย่อมเป็นที่ตั้งของยอดเขาแสงอัสดง

แววตายินดีปรากฏในดวงตาของหลิ่วหมิงเพียงวูบเดียวก็หายไป มือข้างซ้ายสะบัดครั้งหนึ่ง แสงสายหนึ่งทอประกายระยิบระยับก่อนที่ไม้สีน้ำตาลเข้มสูงเท่าคนสองคนชิ้นหนึ่งจะปรากฏขึ้นในมือของเขา