ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา นิยาย บท 1147

ดวงตาของเจียหลานทอประกายเย็นเยียบ สองมือเปล่งแสงสีฟ้าวูบหนึ่ง แถบผ้าสีฟ้าหลายเส้นลอยละล่องยืดออกมาจากในแขนเสื้อ ข้อมือขาวผ่องทั้งคู่สะบัดครั้งเดียว พวกมันก็เริงระบำจนแทบไร้ช่องว่าง

อึดใจต่อมาคมดาบสีฟ้ามากมายระลอกแล้วระลอกเล่าพลันซัดสาดออกมาจากแถบผ้าไหมสีฟ้า บีบให้แมลงเหล่านั้นที่โถมเข้าใส่ถอยร่นไปเรื่อยๆ ในเวลาเดียวกันก็ปกป้องตนเองไว้ตรงกลางอย่างแน่นหนา

แมลงยักษ์ระดับแก่นท้สีเขียวเข้มที่เป็นหัวหน้าเห็นสถานการณ์ สองตาพลันเบิกโต อ้าปากกว้าง พ่นของเหลวเหนียวสีเขียวเหม็นคาวแถบใหญ่ออกมา

ฉ่า!

ของเหลวเหนียวหนืดเหล่านี้มีฤทธิ์กัดกร่อน พวกมันกร่อนแถบผ้าสีฟ้าอย่างรวดเร็ว แสงจิตวิญญาณป้องกันรอบตัวของเจียหลานอ่อนแรงลง แมลงเจ็ดแปดตัวอาศัยช่องว่างแทรกตัวเข้ามาถึงระยะเจ็ดแปดจั้งข้างตัวนาง สถานการณ์อันตรายยิ่งยวดในทันใด

“ระเบิด”

ดวงเนตรงามของเจียหลานวาวโรจน์ ปากเอ่ยออกมาเบาๆ คำหนึ่ง แถบผ้าสีฟ้ารอบตัวพลันกลายเป็นเปลวเพลิงสีฟ้าดวงแล้วดวงเล่าระเบิดขึ้นมา

ลมปราณหนาวเย็นสายหนึ่งแผ่ออกมาพร้อมเปลวเพลิงสีฟ้าที่กลืนแมลงระดับล่างหลายสิบตัวเข้าไปในพริบตา

เมื่อเปลวเพลิงสีฟ้าค่อยๆ มอดดับลงจึงเผยให้เห็นร่างแมลงที่กลายเป็นผลึกน้ำแข็งสีฟ้าใสทั่วร่างตัวแล้วตัวเล่า จากนั้นเสียง “ปัง” ก็ดังขึ้นติดกันหลายครั้ง พวกมันกลายเป็นเศษผงสีฟ้าหายไปอย่างหมดจด

แมลงยักษ์ระดับแก่นแท้สีเขียวเข้มเห็นเช่นนี้ สองตาพลันฉายประกายดุร้าย มันสูดหายใจอย่างบ้าคลั่งเฮือกหนึ่ง ร่างกายฉับพลันขยายพรวดขึ้นหนึ่งช่วงใหญ่ สองฝั่งของหัวมีหนวดสีดำยาวเรียวคู่หนึ่งงอกออกมา

หนวดสองเส้นบิดขยับกลางอากาศครั้งหนึ่งก็กลายเป็นไอหมอกสีเขียวเข้มก้อนโตล้อมเข้าหาเจียหลานจากสองฝั่ง

เจียหลานเห็นแมลงระดับแก่นแท้ลงมือเอง ฟันงามพลันขบเข้าหากัน ควบคุมแถบผ้าไหมรอบตัวอย่างสุดชีวิต

ในเวลาเดียวกันนี้ ห่างออกไปหมื่นกว่าลี้ ลำแสงสีน้ำเงินสายหนึ่งกำลังเหาะอย่างรวดเร็วมาทางที่เจียหลานอยู่

ผู้ที่อยู่ในลำแสงก็คือซาทงเทียนผู้สวมอาภรณ์หรูหรา

ยามนี้เขาสีหน้าเคร่งขรึมเร่งแสงกระบี่ใต้เท้าสุดกำลัง แล้วยังเรียกยันต์เหาะเหินอันหายากแผ่นหนึ่งออกมาเสริม แต่ก็จนปัญญาด้วยยังห่างจากจุดที่เจียหลานอยู่อีกช่วงใหญ่

……

“ปัง!”

แถบผ้าสีฟ้าเส้นสุดท้ายบนแขนของเจียหลานถูกพลังมหาศาลกระแทกขาดกระจุย ร่างกายโซเซถอยหลังหลายก้าวกว่าจะตั้งหลักได้ ดวงหน้างามซีดเผือด

นางใช้พลังระดับแก่นเสมือนรับมือกับการรุมโจมตีของแมลงระดับแก่นแท้หนึ่งตัวเสริมด้วยแมลงระดับล่างหลายร้อยตัวรอบด้าน ถูกบีบจนต้องระเบิดอาวุธจิตวิญญาณชั้นยอดระดับต้นแบบอาวุธเวทไปหลายชิ้นกว่าจะยืนหยัดต้านมาจนถึงตอนนี้ได้

ในยามนี้นางสีหน้าซีดเผือดยิ่งนัก รอบอาภรณ์มีเส้นสายฟ้าสีทองเส้นแล้วเส้นเล่าพันอยู่เลือนราง

เมื่อครู่นี้เองนางใช้ยันต์สายฟ้าสวรรค์ที่ผู้ควบคุมยอดเขาเลื่อนลอยมอบให้ แต่การโจมตีด้วยวิชาเวทได้ผลกับแมลงเหล่านี้น้อยนิดอย่างแท้จริง แม้ทำให้จำนวนเผ่าหนอนผีเสื้อที่ล้อมอยู่หายไปไม่น้อย แต่ส่วนใหญ่ก็เป็นแมลงระดับล่าง

แมลงตั้งแต่ระดับผลึกขึ้นไปอีกหลายตัวกับแมลงระดับแก่นแท้ตัวนั้นยังปลอดภัยไร้อันตรายและยังล้อมนางอยู่

แมลงระดับแก่นแท้เห็นว่าเจียหลานสูญเสียแสงสีฟ้าที่ปกป้องร่างไปแล้วจึงกรีดร้องอย่างตื่นเต้นยินดี อ้าปากพ่นเปลวเพลิงสีเขียวผืนหนึ่งครอบลงมาหานาง

ร่างกายเจียหลานขยับหมายจะหลบ แต่ทันใดนั้นกายอ้อนแอ้นพลันสะท้านเพราะกระทบกระเทือนถูกอาการบาดเจ็บจุดหนึ่งบนร่างจนอ้าปากกระอักเลือดออกมาหลายคำ แววตาหม่นแสงลงอย่างห้ามไม่ได้

ในตอนนี้เองเงาคนสีดำร่างหนึ่งก็โฉบมาขวางอยู่หน้าเจียหลาน

เจียหลานตกตะลึง แต่เมื่อดวงเนตรงามเห็นเงาคนที่อยู่เบื้องหน้าชัด ใบหน้างามก็เต็มไปด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อในทันใด

เงาคนสีดำยกมือข้างหนึ่งขึ้น แสงกระบี่สีม่วงสายหนึ่งบินออกมา มันพร่าเลือนวูบเดียวกลายเป็นเงากระบี่สีม่วงมากมายถี่ยิบผืนหนึ่ง ล้อมอาณาเขตร้อยจั้งไว้ในพริบตา

เสียงหวีดหวิวดังลั่น!

เปลวเพลิงสีเขียวดวงนั้นถูกแสงกระบี่กวาดหายไปในทันใด แมลงระดับแก่นแท้ตัวนั้นกลายเป็นด่านแรกที่ปะทะกับแสงกระบี่ มันกรีดร้องอย่างหวาดกลัว แสงสีเขียวแถบใหญ่ผุดออกมาจากบนร่างก่อตัวเป็นเกราะแสงสีเขียวชั้นหนึ่งปกป้องทั้งร่างเอาไว้

เงาคนสีดำแค่นเสียงหยัน เงากระบี่สีม่วงที่ร่วงลงบนร่างของแมลงระดับแก่นแท้เปล่งแสงวูบหนึ่ง จากนั้นรวมตัวกันเป็นเงากระบี่ยักษ์สีม่วงขนาดหลายสิบจั้งเล่มหนึ่งวนรอบหัวของแมลงระดับแก่นแท้ปานสายฟ้าแลบ

เปรี๊ยะ!

เกราะแสงสีเขียวรอบร่างแมลงระดับแก่นแท้ฉีกขาดประหนึ่งกระดาษ แมลงระดับแก่นแท้แววตานิ่งค้าง หัวเอียงกะเท่เร่ ร่วงลงไปเบื้องล่างอย่างไร้เสียงในทันใด

ต่อจากนั้นกระบี่ยักษ์สีม่วงพลันส่งเสียงดังสนั่นครั้งหนึ่ง แล้วระเบิดตัวกลายเป็นรัศมีกระบี่มากมายถี่ยิบซัดสาดไปทั่วทุกสารทิศ สังหารแมลงทั้งหมดรอบด้านจนสิ้นในครั้งเดียว

หลังเสียงกรีดร้องโหยหวนระลอกหนึ่งจบลง แมลงทั้งหมดก็กลายเป็นรูพรุนในพริบตา แมลงหลายสิบตัวถูกสังหารแบบเดียวกัน

เงาคนสีดำโบกมือครั้งหนึ่ง เงากระบี่สีม่วงเต็มฟ้าเปล่งแสงวูบหนึ่งแล้วกลายเป็นแสงกระบี่สีม่วงเส้นหนึ่งบินกลับมาอีกครั้ง จากนั้นเขาจึงหันกายกลับมาช้าๆ หลิ่วหมิงนั่นเอง

“หลิ่ว…”