ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา นิยาย บท 116
ตอนที่ 116 เถี่ยเยวี่ย
โดย
Ink Stone_Fantasy
หลังจากที่หญิงนางนี้ส่งเสียงออกมา ปราณกระบี่ที่ทะยานขึ้นฟ้าก็หมุนวนหนึ่งรอบแล้วพุ่งเข้ามาในกระบี่บนมือของนาง จากนั้นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย
ศิษย์นิกายปีศาจสะบัดกระบี่หิมะขาวอย่างรุนแรง หลังจากที่เท้าข้างหนึ่งเหยียบลงบนพื้นนางก็กลายเป็นแสงเย็นสะท้านที่ยาวจั้งกว่าๆ พุ่งไปยังฝั่งตรงข้ามด้วยความรวดเร็วราวกับสายฟ้าแลบ
ถ้าหากมีคนเห็นฉากนี้จะต้องตกใจจนต้องร้องออกมาอย่างแน่นอน
สิ่งนี้คือร่างฝึกกระบี่ที่ฝึกจนถึงเขตแดนอาจารย์จิตวิญญาณแล้วถึงจะสามารถใช้วิชากระบี่รวมร่างเข้าด้วยกันได้ แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ก็ตาม ร่างฝึกกระบี่ที่มีพรสวรรค์เพียงเล็กน้อยต่อให้ฝึกฝนจนถึงเขตแดนอาจารย์จิตวิญญาณก็ยังไม่สามารถแสดงความสามารถเช่นนี้ออกมาได้ ก็เหมือนกับหญิงแซ่อวี๋ที่เสียชีวิตด้วยฝีมือของมังกรแดงสื่อสารจิตวิญญาณตนนั้น ถึงแม้ในมือจะถืออาวุธจิตวิญญาณระดับกลาง ระดับการฝึกฝนก็สูงกว่าศิษย์หญิงผู้นี้เป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่สามารถแสดงความสามารถเช่นนี้ออกมาได้
และวิชานี้เป็นการนำพลังเวทย์ทั้งหมดที่มีถ่ายเทลงไปในกระบี่เพื่อใช้ในการฟาดฟันศัตรูที่แข็งแกร่ง ตอนนี้กลับนำมาใช้เหาะข้ามหุบเหว นับว่าใช้ความสามารถไม่เหมาะกับงานเลย
ถึงแม้แรงโน้มถ่วงในหุบเหวนั้นจะมีพลังที่น่าตกใจเป็นอย่างมาก แต่เมื่อแสงกระบี่อันเย็นสะท้านกะพริบผ่านไปก็มีเสียงกระบี่ปะทะกับแรงโน้มถ่วงดัง “เปรี๊ยะๆ!” หลังจากที่ข้ามหุบเหวไปได้แสงเย็นสะท้านก็หายไป ร่างของศิษย์หญิงนิกายจันทราสวรรค์ได้ปรากฏขึ้นอีกครั้ง
ใบหน้างดงามของหญิงที่มีลักษณะห้าวหาญนางนี้ค่อยๆ ดูขาวซีดขึ้นมา ประจักษ์ชัดแจ้งว่าเมื่อครู่นางใช้พลังเวทย์ไปไม่น้อย แต่หลังจากที่หันมาดูหุบเหวอยู่ครู่หนึ่งแล้ว ก็นำกระบี่ใส่ฝักที่สะพายอยู่ข้างหลังด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็เดินไปยังพื้นที่ที่มีพายุหิมะ
……
บนอากาศอีกด้านหนึ่งของหุบเหว ชายสวมชุดคลุมสีเลือดกำลังค่อยๆ เดินอยู่บนอากาศ ทุกย่างก้าวของเขาจะมีแสงสีเลือดเปล่งประกายขึ้นมาบนร่าง ขณะเดียวกันก็มีดอกบัวสีเลือดแต่ละดอกออกมารองรับเท้าของเขาไว้
ดอกบัวสีเลือดแต่ละดอกค่อยๆ เกิดขึ้น แล้วก็แตกกระจายไป ชายชุดคลุมสีเลือดเดินไปยังฝั่งหุบเหวฝั่งตรงข้ามโดยไม่คิดที่จะหยุดเลยแม้แต่น้อย พอเขาเงยหน้าขึ้นมองก็เผยให้เห็นใบหน้าทระนงองอาจของชายหนุ่มวัยยี่สิบกว่าปี
ดวงตาทั้งคู่จ้องมองยอดเขายักย์ที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังพายุหิมะด้วยสายตาอันเร่าร้อน
……
เสียงดัง “ฟู่!”
หลิ่วหมิงรู้สึกว่าแรงโน้มถ่วงบนตัวหายไปในฉับพลัน เขารีบดึงโซ่สีดำในมือด้วยความดีใจแล้วก็ดีดตัวกระโดดออกไปราวกับคันธนูในระยะทางหนึ่งจั้งสุดท้าย จนมาปรากฏตัวบนเนินหินสีดำที่ถูกโซ่สีดำรัดไว้จนแน่น
เขาหันหน้ากลับไปดูหุบเหวตรงด้านหลัง ความรู้สึกที่ปวดร้าวไปทั้งตัวทำให้เขาเบะปากหัวเราะออกมาด้วยความขมขื่นอย่างอดไม่ได้ จากนั้นก็เก็บโซ่ดำและหายใจเข้าลึกๆ พร้อมกับก้าวยาวไปยังด้านหน้า
ชั่วเวลาหนึ่งมื้อข้าวผ่านไป เขาก็มาถึงขอบเขตบริเวณรอบพายุหิมะ เขากัดฟันก่อนที่จะเดินเข้าไปในนั้น
แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็มีพายุหิมะพัดปะทะบนใบหน้าเขา หลิ่วหมิงสะดุ้งขึ้นมาในทันที เขารู้สึกราวกับว่าถูกแช่แข็งไปทั้งตัว
ภายใต้สีหน้าที่เปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก เขาทำท่ามือด้วยมือเดียวอย่างไม่ลังเล ไอดำพวยพุ่งออกมาจากร่างเขาในทันที และปกคลุมร่างของเขาไว้อย่างแน่นหนา ขณะเดียวกันพลังเวทย์ตรงทะเลจิตวิญญาณก็พรั่งพรูออกมาขับไล่ความเย็นออกไปจนหมด และยังเคลื่อนไหวไปตามเส้นชีพต่างๆ อยู่ไม่หยุด ทำให้ร่างของเขายังคงรักษาอุณหภูมิเอาไว้ได้
หลิ่วหมิงค่อยๆ เดินหน้าต่อไปอย่างช้าๆ
สถานที่แห่งนี้พายุหิมะแรงกว่าที่เขาคาดคิดไว้มาก และท่ามกลางพายุหิมะยังมีลูกเห็บขนาดเท่ากำปั้นปนเปอยู่ด้วยตลอด มันตกใส่ด้านหลังของเขาเสียงดัง “เปาะ!” “แปะ!”
ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขากระตุ้นเคล็ดวิชากระดูกดำ และใช้วิชาคุ้มกันร่างทั้งหมดไว้ เกรงว่าลำพังแค่ลูกเห็บเหล่านี้ก็ตีหัวเขาจนเลือดตกยางออกได้ อย่าได้คิดที่จะเดินไปต่อได้เลย
ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ แต่ทุกครั้งที่พายุหิมะพัดเข้ามาก็ยังคงทำให้เขารู้สึกหนาวเย็นไปถึงกระดูก ราวกับว่าโลหิตในร่างเกาะตัวกันจนเป็นน้ำแข็ง
สิ่งเดียวที่เขาทำได้ในตอนนี้คือกระตุ้นพลังเวทย์ภายในร่างอย่างบ้าคลั่งเท่านั้น
แต่ผลลัพธ์ของการทำเช่นนี้ย่อมทำให้พลังเวทย์ของเขาสูญสิ้นไปอย่างรวดเร็ว
ดีที่ว่าขอบเขตของพายุหิมะนี้ไม่ค่อยกว้างเท่าใดนัก ถึงแม้เขาจะต้องก้าวเดินทีละก้าวโดยไม่สามารถใช้วิชาทะยานเวหาได้ก็ตาม แต่ก็เพียงแค่เดินต่อไปอีกสองสามลี้กว่าๆ ก็สามารถเกินออกมาจากพายุหิมะได้ในทันที
หลิ่วหมิงถอนหายใจยาวออกมา และหยุดไอสีดำที่ออกจากร่างเขา จากนั้นก็มองไปยังยอดเขาขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า แต่เขาต้องเผยสีหน้าประหลาดใจออกมา
ยอดเขาตรงหน้าแลดูแปลกประหลาดไปหน่อย! ดูจากด้านล่างของยอดเขานอกจากจะมีขนาดใหญ่แล้วอย่างอื่นก็ดูปกติ แต่ด้านบนของยอดเขานั้นแบ่งออกเป็นยอดเขาแหลมเล็กขนาดต่างๆ จำนวนห้าลูก
มองออกไปไกลๆ ดูคล้ายกับฝ่ามือยักษ์ที่ชูขึ้นฟ้า
ขณะที่หลิ่วหมิงกำลังเคลิบเคลิ้มอยู่นั้น ท่ามกลางพายุหิมะที่อยู่ห่างออกไปหลายสิบจั้ง เงาร่างมนุษย์ร่างหนึ่งกำลังพุ่งเข้ามาด้วยความเยือกเย็น
หลิ่วหมิงรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก เขารีบถอยหลังไปสองก้าวแล้วมองออกไป
เงาร่างมนุษย์ยักษ์นั้น แท้จริงแล้วมันคือหุ่นวานรยักษ์ที่สูงสามจั้ง มันมีสีดำตลอดทั้งตัวราวกับว่าสร้างมาจากเหล็กบริสุทธิ์
“ศิษย์หุบเขาเก้าช่อง!”
หลิ่วหมิงรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย ไม่ว่าอย่างไรก็ตามนิกายปีศาจกับหุบเขาเก้าช่องก็ได้ทำความร่วมมือกันไว้แล้ว
แต่พอเขากวาดสายตามองซ้ายมองขวาแล้วก็เกิดความประหลาดใจและรู้สึกฉงนเล็กน้อย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา