ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา นิยาย บท 166

ตอนที่ 166 ไป๋เยียนเอ๋อร์
โดย
Ink Stone_Fantasy
“ทำไมจะไม่ได้ เจ้าเด็กแซ่หลิ่วนั่นเป็นหนึ่งในสิบศิษย์แกนนำของนิกายปีศาจ ไม่ว่าจะด้วยพลังหรือสถานะล้วนเหมาะสมกับเยียนเอ๋อร์เป็นอย่างมาก ที่เขาไม่สนใจคุณหนูผู้ฝึกปราณของตระกูลมู่ผู้นั้น ก็เพราะว่าสถานะต่างกันมาก เรื่องนี้ถือว่าเป็นความผิดที่ให้อภัยกันได้ แต่ด้วยรูปร่างหน้าตากับสถานะศิษย์จิตวิญญาณของเยียนเอ๋อร์ ถ้ามอบกายให้เขาล่ะก็ ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าเด็กนี่จะไม่เกิดอารมณ์หวั่นไหว ที่สำคัญที่สุดก็คือ ไม่ใช่ว่าข้าเคยไปสืบหาที่มาของเขาแล้วเหรอ เขาไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆ กับตระกูลผู้ฝึกปราณ เป็นเพียงแค่เด็กหนุ่มที่หนีเอาชีวิตรอดมาจากเกาะมฤตยูเท่านั้น ถ้าหากพี่ใหญ่ได้เขาเป็นเขยล่ะก็ ยังต้องกลัวว่าเขาจะไม่ช่วยตระกูลไป๋เราหรือ?” รองนายท่านตระกูลไป๋กล่าวด้วยความตื่นเต้น

หญิงชราฟังมาถึงจุดนี้ ถึงแม้จะไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่ก็เห็นได้ชัดว่านางก็ให้ความสนใจเช่นกัน

“ท่านแม่ น้องรอง พวกท่านอย่าลืมสิ! ตอนนั้นพวกเราเคยรับปากกับเยียนเอ๋อร์ไว้ ขอเพียงแค่นางกลายเป็นศิษย์จิตวิญญาณ เรื่องการแต่งงานจะให้นางตัดสินใจเอง และไม่บังคับนางโดยเด็ดขาด” ไป๋ซิงหลิวเห็นเช่นนี้ก็กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มขมขื่น

“พี่ใหญ่ สภาพการณ์ตอนนี้ไม่เหมือนแต่ก่อนแล้ว ถ้าตอนนี้พวกเราไม่สามารถโน้มน้าวเจ้าเด็กนั่นได้ ตระกูลไป๋เราก็จะกลับไปเป็นเหมือนเดิมภายในคืนเดียว และในเมื่อกำแพงล้มคนทั้งหลายก็จะพากันมาซ้ำเติม ไม่แน่อาจทำให้ตระกูลต้องประสบเคราะห์ก็ได้ เพราะว่าการขยายอิทธิพลในก่อนหน้านั้น พวกเราไปกระทบโดนผลประโยชน์ของอิทธิพลอื่นไปมาก” รองนายท่านตระกูลไป๋กล่าวอย่างกระวนกระวาย

ไป๋ซิงหลิวได้ยินเช่นนี้ก็มีสีหน้าที่เปลี่ยนไปมา และพูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะหนึ่ง

“อืม! เจ้ารองพูดได้มีเหตุผล แต่อย่างไรซะเยียนเอ๋อร์ก็เป็นศิษย์จิตวิญญาณ พวกเราไม่อาจตัดสินใจเรื่องการแต่งงานของนางได้ เอาอย่างนี้เถอะ! พวกเราลองถามนางก่อน ถ้านางไม่ขัดข้องก็เป็นเรื่องดีต่อกันทั้งสองฝ่าย พวกเราก็ไม่ต้องบังคับนางด้วย” ในที่สุดหญิงชราก็ตัดสินใจกล่าวออกมา

“ดี! ในเมื่อท่านแม่กล่าวเช่นนี้แล้ว รอเยียนเอ๋อร์กลับมาแล้วค่อยพูดเรื่องนี้กับนาง” ไป๋ซิงหลิวเห็นหญิงชรากล่าวเช่นนี้ก็ได้แต่กัดฟันพูดออกมา

เรือนอีกด้านหนึ่ง หลิ่วหมิงนั่งขัดสมาธิเข้าฌานอยู่บนเตียงอย่างเงียบๆ ราวกับว่าไม่กังวลกับเรื่องในวันพรุ่งนี้เลยแม้แต่น้อย

……

เช้าวันที่สอง หลิ่วหมิงที่นั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียงพลันค่อยๆ ขยับตัว และลืมตาทั้งสองขึ้นมา เขามองไปบนหลังคาอย่างเฉยชาอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็หลับตาต่ออย่างไม่สะทกสะท้าน

ในขณะเดียวกัน เหนือจวนตระกูลไป๋ขึ้นไปร้อยกว่าจั้ง ชายหญิงคู่หนึ่งต่างก็เหยียบเมฆเทาคนละก้อน และยืนเคียงบ่ากัน พวกเขาจ้องลงมาตรงเรือนที่หลิ่วหมิงอยู่

“ปกติตระกูลไป๋ทั้งตระกูลมีกลิ่นไอศิษย์จิตวิญญาณเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น ดูท่าน้องชายเจ้าคงจะกลับจวนแล้ว” ชายหนุ่มที่สวมชุดคลุมยาวสีน้ำเงิน ใบหน้าหล่อเหลาหันมากล่าวกับหญิงร่างอรชรสวมหมวกคลุมยาวสีเขียวที่อยู่ด้านข้างด้วยรอยยิ้ม

“อืม! หลายวันก่อนที่ข้าจะไปจากจวน เรือนหลังนี้ยังคงว่างเปล่า ดูท่าชงเทียนคงจะอยู่ในนั้นอย่างแน่นอน ถ้ามีเวลาล่ะก็ข้าจะแนะนำน้องชายของข้าให้เจ้ารู้จักภายในสองวันนี้” หญิงสาวสวมหมวกคลุมยาวสีเขียวกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะ

“ดี! ถึงแม้ข้ามาครั้งนี้เพราะอยากเจอหน้าเจ้า แต่ขณะเดียวกันก็อยากเห็นหน้าว่าที่น้องเขยคนนี้ว่าหน้าตาเป็นอย่างไร ตั้งแต่ที่น้องสาวข้าถูกขังอยู่ในจวน นางก็ไม่เคยพูดถึงน้องชายเจ้าในทางที่ดีเลย แต่ในจดหมายของน้าสาวกลับกล่าวชื่นชมน้องชายเจ้าเป็นอย่างมาก ในเมื่อเขากลายเป็นหนึ่งในสิบศิษย์แกนนำของนิกายปีศาจได้ คิดว่าคงมีดีกว่าคนอื่นๆ มาก” ชายชุดคลุมสีน้ำเงินกลับหัวเราะและกล่าวออกมา

“พูดถึงเรื่องนี้ ข้าต้องขอบคุณพี่มู่มาก ถ้าไม่ใช่ว่าพี่มู่หลิงแจ้งข่าวให้น้องได้ทันเวลา ตระกูลไป๋คงไม่รู้ข่าวที่น้องชายกลายเป็นหนึ่งในสิบศิษย์แกนนำของนิกายปีศาจ ยิ่งไม่กว่านั้นคงไม่อาจขยายอิทธิพลของตระกูลไป๋ได้ทันเวลา” หญิงสวมหมวกคลุมยาวตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม

ชายชุดคลุมน้ำเงินคือผู้ส่งสาส์นของตระกูลมู่นั่นเอง เขาก็คือศิษย์จิตวิญญาณของหุบเขาเก้าช่อง และฟังจากคำพูดแล้วเขายังเป็นพี่ชายของมู่หมิงจูอีกด้วย

แน่นอนว่าหญิงสาวสวมหมวกคลุมยาวก็คือไป๋เยียนเอ๋อร์ที่เป็นศิษย์นิกายจันทราสวรรค์ผู้นั้น

“เฮ่อๆ! ตระกูลผู้ฝึกปราณอย่างพวกเรา เป็นการยากที่จะรู้ว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นในนิกายบ้าง เป็นเรื่องปกติที่ต้องรอหลายเดือนหรือครึ่งปีถึงจะทราบเรื่องราวที่แท้จริง ที่ตระกูลมู่ทราบเรื่องราวทางนั้นได้ ก็เป็นเพราะว่าน้าสาวของข้าใช้วิธีการพิเศษในการส่งข่าวสาร แต่ถึงข้าไม่พูดน้องชายเจ้าก็คงส่งข่าวกลับมาตระกูลไป๋อยู่แล้ว ข้าเพียงแค่ช่วยเสริมส่งเล็กน้อยเท่านั้น อีกอย่างน้องสาวข้าก็กำลังจะแต่งงานกับน้องชายเจ้า พอถึงเวลานั้นตระกูลไป๋กับตระกูลมู่ก็ไม่ต้องแบ่งฝักแบ่งฝ่ายแล้ว” มู่หลิงหัวเราะและกล่าวออกมา

“น้องเองก็หวังว่าพวกเราทั้งสองตระกูลจะสานสัมพันธ์กันอย่างแน่นแฟ้น เช่นนี้แล้วไม่ว่าตระกูลไหนอยากจะจัดการพวกเรา มันก็ต้องมีหวาดกลัวกันบ้างล่ะ! ครั้งนี้มีเวลาไม่มากพอน้องเลยไม่ได้พาท่านเที่ยวชมนอกเมืองหลูสุ่ย ครั้งหน้าถ้ามีโอกาสน้องจะพาท่านเที่ยวเล่นให้หนำใจไปเลย ตอนนี้พวกเราลงไปกันเถอะ! น้องได้เตรียมที่พักไว้ให้พี่มู่หลิงแล้ว ช่วงสองวันนี้พวกเราต้องหารือเรื่องความร่วมมือกันระหว่างสองตระกูลอย่างละเอียด” ไป๋เยียนเอ๋อร์ยิ้มเล็กน้อย แล้วก็ค่อยๆ ร่อนลงไปยังจวนสกุลไป๋ที่อยู่ด้านล่างก่อน

ชายหนุ่มชุดคลุมน้ำเงินมองตามหลังของไป๋เยียนเอ๋อร์ด้วยความหลงไหล จากนั้นก็ร่อนตามลงมา

ชั่วเวลาหนึ่งเค่อผ่านไป ไป๋เยียนเอ๋อร์ก็มาปรากฏตัวในห้องรับแขกของตระกูลไป๋ ซึ่งนายท่านตระกูลไป๋ รองนายท่าน และผู้อาวุโสต่างก็นั่งอยู่บนเก้าอี้แล้ว และกำลังพูดคุยอะไรบางอย่างอยู่