ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา นิยาย บท 352
ตอนที่ 352 แผนสลัดตัวให้หลุดพ้น
โดย
Ink Stone_Fantasy
ความจริงแล้ว เมื่อหลิ่วหมิงได้ยินว่าเจียหลานสามารถช่วยตนเองจัดการบัณฑิตที่อยู่ด้านหลังได้อย่างง่ายดาย เขาก็รู้สึกเย็นสะท้านเล็กน้อย
เพราะคนที่อยู่ข้างหลังเหล่านั้น ก็เป็นผู้ฝึกฝนระดับของเหลวเช่นเดียวกับเขา แม้ว่าพลังของเขาจะอยู่ที่ระดับของเหลวขั้นปลายขึ้นไป แต่ถ้าจะจัดการผู้ที่แอบติดตามโดยไม่กระโตกกระตากล่ะก็ ต้องใช้เวลาไม่น้อย
หากสังหารเขาไม่สำเร็จล่ะก็ อาจแหวกหญ้าให้งูตื่น จนก่อให้เกิดปัญหาตามมาอย่างแน่นอน
ส่วนเจียหลานนั้นไม่ได้เจอกันมาหลายปี แม้จะเข้าสู่ระดับของเหลวขั้นต้นแล้วก็ตาม แต่เห็นได้ชัดว่ายังต่ำกว่าฝ่ายตรงข้ามขั้นหนึ่ง
แต่นางมีร่างละเมอฝัน คาดว่ากลับเผ่าไปแล้วคงฝึกฝนพลังที่เกี่ยวข้องไม่น้อย ไม่สามารถใช้ระดับการฝึกฝนมาวัดพลังของนางได้
แต่หลิ่วหมิงได้ยินจากนักพรตแซ่จงตั้งแต่แรกแล้วว่า ร่างละเมอฝันสามารถแสดงอานุภาพได้ไม่น้อยในขณะทำการต่อสู้แบบกลุ่ม หรือรับมือกับผู้ฝึกฝนระดับใกล้เคียงกัน
แต่ขณะที่เผชิญหน้ากับฝ่ายตรงข้ามที่เห็นได้ชัดว่าสามารถยับยั้งตนเองได้นั้น กลับไม่ได้เปรียบอะไรมาก อีกอย่างพลังจิตของฝ่ายตรงข้าม ก็เหมือนจะแข็งแกร่งไม่เบาเลย
แต่ด้วยอุปนิสัยของนาง ในเมื่อกล่าวคำพูดเช่นนี้ออกมา จะต้องมีความเชื่อมั่นอย่างแน่นอน ในเมื่อตอนนี้นางยอมช่วยจัดการเรื่องยุ่งยาก เขาย่อมรู้สึกยินดีเป็นอย่างมาก และจะได้ถือโอกาสสังเกตดูพลังของนางไปด้วย
พอเห็นหลิ่วหมิงไม่กล่าวอะไรออกมา เจียหลานก็ถือว่าเขายอมรับโดยปริยาย นางหัวเราะเบาๆ แล้วโบกมือปลดสิ่งกำบังออก จากนั้นร่างของทั้งสองก็ปรากฏขึ้นในป่าอีกครั้ง
นิ้วมือเรียวเล็กสวยราวกับหยกของนางทำท่ามืออย่างรวดเร็ว ขณะเดียวกันลำแสงเจิดจ้าก็พุ่งออกจากร่าง
หลิ่วหมิงรู้สึกตาลาย จากนั้นเงาร่างอรชรของเจียหลานก็พร่ามัวต่อหน้าเขา ครู่ต่อมาก็ปรากฏอยู่ห่างออกไปสิบกว่าจั้ง
“ท่านคงฟังมามากพอแล้ว ตอนนี้ควรปรากฏตัวออกมาได้แล้ว” จากนั้น น้ำเสียงอันไพเราะของเจียหลานก็ดังออกมา และมือหยกอันเรียวเล็กก็ค่อยๆ ชี้ไปทางอากาศ
ท่าทางของนางดูอ่อนช้อยมาก ท่าทีดูงดงาม ดูคล้ายกับผีเสือที่บินวนท่ามกลางดอกไม้
แต่เมื่อนางวาดมือผ่านอากาศ ก็ก่อเกิดเป็นระลอกคลื่นกระเพื่อมออกมา พริบตาเดียวก็กระจายไปทั่วบริเวณนั้น
“หวึ่ง!”
พลันมีคลื่นสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงใต้ต้นไม้โบราณที่สูงราวๆ สิบจั้ง แม้เงาร่างจะปรากฏออกมา แต่ก็หนีไปอย่างรวดเร็วท่ามกลางแสงสีเหลืองที่ปกคลุมอยู่
แสงเย็นสะท้านปรากฏขึ้นในแววตาของหลิ่วหมิง พอมองออกไปก็เห็นร่างที่ถูกแสงสีเหลืองห่อหุ้มอย่างชัดเจน ซึ่งก็คือคนเดียวกับบัณฑิตที่แอบตามเขามา
พอมือหยกของเจียหลานชี้ออกไปเบาๆ บัณฑิตก็รู้สึกว่ากาศรอบด้านแน่นขึ้นมา ทุกทุกท่าการกระทำเชื่องช้าลง ดังนั้นจึงคิดจะหลบหนี
แต่สิ่งที่ทำให้เขาตกใจก็คือ ระลอกคลื่นที่กระเพื่อมในอากาศบริเวณนั้น ดูเหมือนจะปิดกั้นเขากับโลกภายนอกไว้ ทั้งยังตามติดเขาราวกับเงา
เขาเองก็ไม่ใช่ผู้ที่อ่อนแอ หลังพบว่าสถานการณ์ผิดปกติ ก็รีบทำท่ามือด้วยมือเดียว มืออีกข้างก็หยิบพู่กันหยกออกมาแล้วโบกสะบัดไปกลางอากาศ
ทันใดนั้น อักขระสีเหลืองก็พุ่งยิงออกจากพู่กันราวกับพายุที่บ้าระห่ำ พริบตาที่อักขระเหล่านี้สัมผัสกับระลอกคลื่น มันก็จมเข้าไปในนั้นอย่างไร้สุ้มเสียง และไม่มีปฏิกิริยาใดๆ อีก
บัณฑิตหนุ่มหยุดชะงักด้วยความประหลาดใจ และเขาต้องแสดงสีหน้าตกใจออกมา เมื่อค้นพบว่าตนเองอยู่ห่างจากต้นไม้โบราณต้นนั้นเพียงก้าวเดียว ราวกับว่าเขาไม่เคยไปจากตรงนั้นเลย!
ภายใต้ความตกใจ เขาก็รู้ว่าวิธีการของหญิงสาวนางนี้ดูแปลกประหลาดมาก เขาไม่สามารถหลุดพ้นไปได้ เขาจึงตะโกนออกมาทันที
“สหายผู้นี้อย่าเพิ่งลงมือ ข้าน้อยไม่ได้มีเจตนาร้าย”
คนผู้นี้ไม่ได้ขอความเมตตาจริงๆ เพียงแค่วางแผนถ่วงเวลาเท่านั้น
แต่เจียหลานไม่สนใจคำพูดของเขาแม้แต่น้อย นิ้วมือสวยงามราวกับหยกวางอยู่ระดับเดียวกับหน้าอก และเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วราวกับล้อรถ
จากนั้น อากาศรอบๆ ตัวนางก็เริ่มบิดเบี้ยวพร่ามัวขึ้นมา ราวกับตนเองจะสร้างห้องว่างเปล่าเล็กๆ ขึ้นมาห้องหนึ่ง
ที่น่าตกใจยิ่งกว่าก็คือ หลังจากที่เงาร่างอรชรของเจียหลานพร่ามัว ก็มีเงาร่างปรากฏออกมาแปดเงา
กลิ่นไอของเงาร่างทั้งแปดเหมือนกันไม่มีผิด!
พอหลิ่วหมิงเห็นเช่นนี้ ก็ค่อยๆ หดรูม่านตาลง ต่อให้พลังจิตของเขาจะแข็งแกร่งแค่ไหน ก็ต้องรอผ่านไปซักพัก ถึงมองเห็นร่างที่แท้จริงของเจียหลาน
นี่ก็อธิบายได้อีกแบบว่า หากผู้ที่ประมือกับเจียหลานเป็นเขาล่ะก็ เขาก็ไม่มีความมั่นใจว่าจะจับที่อยู่ของอีกฝ่ายได้อย่างรวดเร็ว
“ตู๊ม!”
บัณฑิตไม่มีแรงแม้แต่จะตอบโต้ จากนั้นก็ถูกพลังไร้รูปบางอย่างดึงตัวขึ้นกลางอากาศ แม้ปราณแกร่งที่ห่อหุ้มร่างเขาจะยังคงอยู่ แต่ก็ใช้ไม่ได้ผลเลยแม้แต่น้อย ขณะเดียวกันเงาร่างของเจียหลาน ก็ปรากฏอยู่รอบตัวเขา
เงาร่างเหล่านี้มีท่าทีแตกต่างกัน บ้างก็ขมวดคิ้วไม่พูดไม่จา บ้างก็มีสีหน้าโมโห บ้างก็ยิ้มพราย แต่ทั้งหมดต่างก็ชี้นิ้วมาทางบัณฑิตผู้นี้
อักขระสีฟ้าจางๆ แต่ละตัวพุ่งยิงออกมา หลังจากลอยวนรอบตัวบัณฑิตแล้ว ก็แปะลงบนตัวของเขา
แสงสีฟ้าเปล่งประกายบนตัวบัณฑิตทันที ดวงตาทั้งคู่เริ่มซึมกระทือขึ้นมา มือทั้งสองลู่ต่ำลง พู่กันหยกที่ถืออยู่ในมือก็ตกลงพื้นดัง “เต๊ง!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา