ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา นิยาย บท 403

ภายในห้องโถงอันงดงามละเอียดอ่อนที่อยู่ในพระราชวังใต้สมุทร

ราชาปีศาจสมุทรที่สวมชุดคลุมสีขาวทั้งตัว นั่งอยู่บนเก้าอี้หยกสีขาว

ห้องโถงไม่ใหญ่มาก ริมหน้าต่างมีบุปผาสีฟ้าอ่อนไม่ทราบชื่อวางอยู่หลายกระถาง ทั้งสองข้างยังมีชายหญิงครู่หนึ่งยืนอยู่

หญิงสาวมีใบหน้างดงามเป็นอย่างมาก นางสวมชุดสีเขียว รูปร่างสะโอดสะอง ผิวขาวราวกับหิมะ อายุราวๆ ยี่สิบกว่าปี นางก็คือเจียหลานนั่นเอง

ขณะนี้ นางยืนก้มหน้ามองปลายเท้าด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก ไม่รู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่

ผู้ชายเป็นผู้อาวุโสหลังค่อมที่อายุย่างเข้าหกสิบ มีผมขาวเป็นสีดอกเลา รอยเหี่ยวย่นเต็มใบหน้า ในมือถือสมุดบัญชีอยู่เล่มหนึ่ง เขากำลังรายงานอะไรบางอย่างให้กับราชาปีศาจสมุทรอยู่

“ท่านราชาปีศาจสมุทร หลังจากปล่อยข่าวเรื่องที่ท่านผ่านด่านเคราะห์สวรรค์จนได้รับบาดเจ็บสาหัสแล้ว ทำให้เผ่าเจ้าสมุทรเหล่านั้นลดการหวาดระแวงลง ในปีที่ผ่านมา พวกเราได้กวาดล้างกลุ่มอิทธิพลเล็กๆ จำนวนหนึ่งของเผ่าเกล็ดทองตามบริเวณรอบๆ นอกจากผู้โง่เขลาเบาปัญญาจะถูกปราบปรามจนราบคาบแล้ว กลุ่มอิทธิพลที่เหลือต่างก็ยอมสวามิภักดิ์ต่อท่านแต่โดยดี และมอบ……”

แต่ขณะนั้นเอง สีหน้าราชาปีศาจสมุทรเปลี่ยนไปในฉับพลัน จากนั้นก็โบกมือให้เขาหยุดพูด และถอยออกไป

ผู้อาวุโสหลังค่อมอ้าปากเหวอ แม้จะรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่กล้าฝ่าฝืนแต่อย่างใด จึงได้แต่กุมมือคารวะ และรีบถอยออกไปทันที

“เจ้าก็ออกไปก่อนเถอะ” ราชาปีศาจสมุทรสั่งหญิงสาวที่อยู่ด้านข้างด้วยสีหน้าอึมครึม

“ทราบ!”

ดูเหมือนเจียหลานเพิ่งจะเรียกสติกลับมาได้ นางโค้งคารวะด้วยท่าทีหวาดกลัวเล็กน้อย จากนั้นก็ถอยออกไปทันที

พอชายหนุ่มชุดคลุมสีขาวเห็นเจียหลานออกไปจากห้องโถงแล้ว เขาก็หยิบม้วนรูปภาพที่เปล่งแสงสีเงินออกมา และค่อยๆ เปิดมันออก

ภาพหญิงเผ่าปีศาจใบหน้างดงามที่ดูคล้ายเย่เทียนเหมยปรากฏออกมาอีกครั้ง

แต่ขณะนี้ มีชั้นไอหมอกบางๆ ปรากฏอยู่ในภาพวาดหญิงสาวที่ดูราวกับมีชีวิต ทำให้ดูพร่ามัวกว่าก่อนหน้านั้นมาก ขณะเดียวกัน ก็มีแสงสีแดงจางๆ เปล่งประกายบนตัวนาง

“มันจะไม่ทันแล้วหรือ! หากเป็นเช่นนี้ เกรงว่าคงไม่อาจรอถึงสิบปีได้ คงต้องหาฤกษ์งามยามดีแล้ว” ราชาปีศาจสมุทรจ้องมองรูปวาดหญิงงามตรงหน้าด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไปมา และพูดพึมพำออกมาเบาๆ จากนั้นก็เก็บรูปภาพไว้เช่นเดิม และเดินไปยังเสาหินหลังเก้าอี้ตัวที่เขานั่ง

เขาทำท่ามือด้วยมือเดียว และอ้าปากพ่นอักขระสีฟ้าเข้าไปในนั้น

“ฟู่!” แสงสีฟ้าเปล่งประกายบนเสาหิน ทันใดนั้นประตูสีดำเล็กๆ บานหนึ่งก็ปรากฏออกมา

ชายหนุ่มชุดคลุมสีขาวกระพริบหายเข้าไปในนั้นอย่างไม่ลังเล และเดินไปตามบันไดสีดำ

และประตูเล็กๆ ด้านหลังของเขาก็เปล่งประกายออกมา จากนั้นก็ปิดสนิทเช่นเดิม

ชายหนุ่มชุดคลุมสีขาวเดินไปท่ามกลางความมืดราวๆ หนึ่งถั่วชา จากนั้นก็เดินเข้าไปในอุโมงค์น้ำแข็งแวววาว

อุโมงค์น้ำแข็งมีขนาดไม่เกินหมู่กว่าๆ ด้านในล้วนว่างเปล่า มีเพียงแค่แท่งน้ำแข็งขนาดใหญ่ขนาดราวๆ อ่างน้ำตั้งอยู่ตรงกลางเท่านั้น

ในแท่งน้ำแข็ง มีหญิงสวมชุดฝ่ายในใบหน้างดงามนอนอยู่ไม่ขยับเขยื้อน ดวงตาทั้งคู่ปิดสนิท

หญิงผู้นี้มีใบหน้าเหมือนกับหญิงในรูปวาดไม่มีผิด!

พอชายหนุ่มชุดคลุมสีขาวเห็นหญิงในแท่งน้ำแข็ง ใบหน้าเยือกเย็นก็หายไปจนหมดสิ้น เขาเดินไปยังแท่งน้ำแข็งด้วยสีหน้าหลงใหล

……

ในสายแร่ลึกใต้ทะเล ขณะนี้หลิ่วหมิงกำลังหลับตานั่งขัดสมาธิอยู่ สีหน้าดูเจ็บปวดเล็กน้อย เหงื่อเม็ดโตไหลผ่านแก้มทั้งสองอยู่ไม่หยุด ไอดำพวยพุ่งออกมาจากตัวอย่างต่อเนื่อง

ตรงหน้าเขามีขวดเล็กๆ สีดำวางอยู่ จุกขวดได้ถูกดึงออกแล้ว และด้านในก็ว่างเปล่า

เวลาผ่านไปราวๆ ครึ่งถ้วยชา หลิ่วหมิงพ่นโลหิตพิษสีเขียวที่สีไหมสีดำสองสามเส้นออกมา

พอโลหิตนี้ตกลงพื้น กลิ่นเหม็นคาวก็โชยไปทั่วถ้ำหิน และพื้นตรงหน้าก็สึกก่อนจนกลายเป็นรูเล็กๆ ภายในพริบตา

หลิ่วหมิงลืมตาทั้งคู่ขึ้น และถอนหายใจออกมายาวๆ จากนั้นก็ส่งจิตเข้าไปกวาดดูในร่างอีกครั้ง และเขาก็ต้องขมวดคิ้วมา

ก่อนหน้านั้นไม่นาน เมื่อครบหนึ่งเดือนและพิษในร่างกำเริบขึ้นอีกครั้งนั้น เขาทานไข่หนอนไม่ทราบชื่อที่อยู่ในขวดสีดำโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง

พอมันตกถึงท้อง ก็กลายเป็นของเหลวสีเขียวที่มีกลิ่นเหม็นคาวในทันที และแผ่ขยายไปปกคลุมอวัยวะภายในของหลิ่วหมิงไว้

พอไอหมอกดำสัมผัสโดนของเหลวสีเขียวเหล่านี้ มันก็ถูกระงับไว้ในทันที

แต่ดูจากสถานการณ์แล้ว มันถูกระงับไว้แค่ชั่วคราวเท่านั้น อีกไม่นานคงจะกำเริบขึ้นอีกครั้ง หากเป็นเช่นนี้ มันก็มีผลไม่ต่างกับโอสถถอนพิษชั่วคราว ซึ่งไม่สามารถถอนพิษนี้ได้จริงๆ

ในระหว่างที่ได้ไข่หนอนไม่ทราบชื่อใบนี้มา เขาย่อมตรวจสอบไปหลายรอบแล้ว แม้ไม่อาจบอกที่มาของมันได้ แต่ก็มั่นใจว่ามันไม่ได้ซ่อนลูกไม้อะไรไว้ และก็ไม่ได้มีผลร้ายแต่อย่างใด ด้วยเหตุนี้เขาจึงทานมันอย่างสบายใจ

และโอสถถอนพิษในเดือนนี้ เขายังไปแลกที่เขตแลกเปลี่ยนตามเวลาที่กำหนด ด้านหนึ่งเพื่อมั่นใจว่าจะไม่มีอะไรผิดพลาด อีกด้านหนึ่งก็เพื่อไม่ให้เป็นจุดสนใจของคนอื่นๆ