ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา นิยาย บท 486
ตอนที่ 486 อีกาเพลิง
โดย
Ink Stone_Fantasy
“พลังในแดนอบอ้าวค่อนข้างพิเศษมาก ด้วยเหตุนี้ผู้ฝึกฝนระดับผลึกขึ้นไปไม่อาจเข้าไปได้ ในนั้นมีแม้กระทั่งมีอัคคีจิตวิญญาณที่มีพลังแข็งแกร่งไม่ด้อยไปกว่าระดับของเหลวขั้นปลาย แม้นิกายยอดบริสุทธิ์เราจะห้ามไม่ให้ศิษย์ต่อสู้กันเอง แต่หากสะเพร่าเพียงเล็กน้อย ก็จะถูกปีศาจสังหารจนเสียชีวิต ตรงนี้ทางนิกายไม่สามารถรับผิดชอบได้ ดังนั้นหากเผชิญกับอันตรายที่อาจทำให้เสียชีวิตได้ล่ะก็ ทางที่ดีที่สุดให้รีบบีบตราหยกให้แตกละเอียดทันที” เจียงจ้งที่อยู่บนแท่นสูงอีกแห่งกล่าวออกมาอย่างราบเรียบ
บรรดาศิษย์สายในได้ยินเช่นนี้ ก็รู้สึกใจเย็นสะท้าน ความรู้สึกผ่อนคลายในตอนแรกกลายเป็นเคร่งเครียดขึ้นมาทันที
ผู้อาสุโสคิ้วเหลืองกลับปรบมือเบาๆ ทันใดนั้นศิษย์ดำเนินการหลายคน ก็เดินออกมาจากทางเดินสายหนึ่ง และแจกจ่ายตราหยกสีขาวที่กว้างสองชุ่น และยาวสามชุ่นให้กับหลิ่วหมิงและคนอื่นๆ
บนตราหยกมีอักขระคล้ายไส้เดือนประทับอยู่อย่างง่ายๆ นอกจากนี้แล้วก็ไม่มีอะไรพิเศษอีก แม้แต่คลื่นสั่นสะเทือนของพลังเวทก็ไม่อาจสัมผัสได้
ส่วนแผนที่ของแดนอบอ้าว หลิ่วหมิงและศิษย์คนอื่นๆ ต่างก็ได้เตรียมไว้เองตั้งแต่แรกแล้ว
หลิ่วหมิงตรวจสอบดูตราหยกในมือ พอคิดว่าไม่มีปัญหาอะไรแล้ว ก็เก็บมันเข้าไปในหอยสังข์ย่อส่วนอย่างระมัดระวัง
พอผู้อาวุโสคิ้วเหลืองเห็นว่าได้แจกจ่ายตราหยกเสร็จสิ้นแล้ว ก็โบกมือให้สัญญาณกับหัวหน้าสาขาทั้งเจ็ด จากนั้นพวกเขาทั้งแปดก็ทำท่ามือและร่ายคาถาออกมา
ป้ายทั้งแปดที่ลอยอยู่กลางอากาศเปล่งแสงสีแดงออกมาทันที
หลังจากที่พวกเขาเปลี่ยนท่ามือ วงแหวนแสงสีแดงก็ปรากฏออกมา และป้ายทั้งแปดก็เรียงตัวติดต่อกัน
จากนั้นอักขระจำนวนมากก็ค่อยๆ กระพริบออกมาจากป้าย และพุ่งไปกลางอากาศเหนือค่ายกล หลังจากทอประสานกันไปมาแล้ว ก็ก่อตัวเป็นค่ายกลอักขระทรงกลมขนาดใหญ่ที่ดูซับซ้อนอย่างหาที่เปรียบมิได้
พอทั้งแปดยื่นมือขวาไปกลางอากาศ ค่ายกลอักขระก็ส่งเสียงดัง “ฟู่!” และร่วงลงไปยังค่ายกลที่อยู่ด้านล่าง จากนั้นก็จมหายไปอย่างไร้ร่องรอย
ครู่ต่อมา ค่ายกลยักษ์ก็ส่งเสียงดังหวึ่งๆ แสงสีแดงขนาดใหญ่พุ่งออกจากใจกลางค่ายกล และแผ่ขยายปกคลุมพื้นผิวของค่ายกลอย่างรวดเร็ว ครู่เดียวก็ทำให้ผิวหนังของคนที่อยู่บริเวณนั้นกลายเป็นสีแดงจางๆ
ขณะที่แสงสีแดงบนค่ายกลหมุนวนนั้น ศิษย์สายนอกที่อยู่รอบๆ แท่นสูง ต่างก็รับรู้ถึงคลื่นความร้อนที่แผ่เข้ามาได้อย่างลางๆ บวกกับพลังผลักดันบางอย่าง จึงทำให้พวกเขาค่อยๆ ถูกดันออกไป
เจียงจ้งและหัวหน้าสาขาทั้งเจ็ด ปล่อยพลังใส่ป้ายตรงหน้าอย่างต่อเนื่อง ลำแสงสีแดงขนาดเท่าแขนพุ่งออกจากป้ายอีกครั้ง และค่อยๆ จมหายเข้าไปในค่ายกลที่อยู่ด้านล่าง
พื้นห้องโถงสั่นสะเทือนเบาๆ แสงสีแดงกลางค่ายกลพวยพุ่งขึ้นมาทันที
“ฟู่!”
แสงสีแดงเข้มพวยพุ่งอยู่ชั่วขณะหนึ่ง จากนั้นก็กลายเป็นมือยักษ์สีแดงหนึ่งคู่ และท่ามกลางเสียงฉีกขาด อากาศเหนือค่ายกล ก็ถูกมือยักษ์ค่อยๆ แหวกรูมิติสีดำที่มีขนาดหลายจั้งออกมา
ศิษย์ที่อยู่รอบด้านต่างก็อุทานออกมาด้วยความตกใจต่อปรากฏการณ์ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
หลิ่วหมิงก็มีสีหน้าตกใจเช่นกัน
“เอาล่ะ! ทางเข้าแดนอบอ้าวได้เปิดออกแล้ว พวกเจ้าจับกลุ่มสิบคนเดินเข้าไปในค่ายกล พวกข้าจะส่งพวกเจ้าเข้าไป” ผู้อาวุโสคิ้วเหลืองส่งเสียงดังมาจากบนแท่นสูง
ศิษย์สาขาใหญ่ทั้งแปดได้ยินเช่นนี้ ก็ไม่กล้าชักช้าอีกต่อไป พวกเขาทยอยเข้าไปในค่ายกลติดต่อกัน
ศิษย์แต่ละกลุ่มพากันเข้าไปในค่ายกลภายใต้แสงสีแดงที่เปล่งประกาย จากนั้นร่างของพวกเขาก็ถูกดูดเข้าไปในช่องสีดำที่อยู่ด้านบน และหายไปอย่างไร้ร่องรอย
ไม่นานหลิ่วหมิงและศิษย์สาขาห่านฟ้าอีกเก้าคน ก็เข้าไปในค่ายกลพร้อมกัน หนึ่งในนั้นเป็นเผ่าเนตรอินทนิลที่มีชื่อว่าจั้งเสวียน
แสงสีแดงเปล่งประกายขึ้นมา!
หลิ่วหมิงรู้สึกเหมือนโลกกำลังหมุน ภาพตรงหน้าพร่ามัวอยู่ชั่วขณะหนึ่ง พอลืมตาทั้งคู่อีกครั้ง ก็ค้นพบว่าตนเองอยู่ในแดนที่มีสีแดงเข้ม
และศิษย์อีกเก้าคนที่ถูกส่งมาพร้อมกับเขาก็อยู่บริเวณใกล้ๆ และกำลังสังเกตดูสภาพแวดล้อมแปลกประหลาดรอบด้านด้วยความประหลาดใจ
แดนอบอ้าวเป็นเสมือนชื่อของมันจริงๆ ซึ่งเป็นดินแดนที่ร้อนแรงไปทั้งแถบ!
หินภูเขาบริเวณรอบๆ เป็นสีแดง พื้นดินสีแดงเข้ม ต้นไม้ใบหน้าที่ปรากฏแก่สายตาก็มีไอร้อนระอุจนดูบิดเบี้ยว และเปล่งแสงสีแดงจางๆ ออกมา พอแหงนหน้ามองขึ้นไป แม้แต่ท้องฟ้าเบื้อง บนก็เป็นสีแดงเข้มและดูพร่ามัว
กลุ่มเมฆที่ลอยอยู่ตรงขอบฟ้า ก็ดูราวกับเปลวไฟที่ลุกโชน
ขณะที่คลื่นความร้อนถาโถมเข้ามา พวกเขาก็รู้สึกร้อนราวกับถูกเผา
มีศิษย์สายนอกสองคนที่ฝึกฝนวิชาควบคุมพอดี พวกเขารีบทำท่ามือปล่อยปราณแกร่งออกมา และควักยันต์มาแปะไว้บนตัว
พอหลิ่วหมิงยืนมั่นคงแล้ว ก็ปล่อยจิตอออกไปสำรวจดูสภาพแวดล้อมบริเวณรอบๆ
แต่ดูเหมือนจะค่อนข้างโชคดีมาก บริเวณนี้นอกจากพวกเขาสิบคนแล้ว ก็ไม่มีสิ่งมีชีวิตอื่นๆ แฝงอยู่
หลิ่วหมิงรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย จากนั้นก็ปล่อยไอดำอันพวยพุ่งออกมา และก่อตัวเป็นฉากกำบังกั้นไอร้อนไว้ได้ในพริบตา
และในขณะเดียวกัน แสงสีม่วงพร่างพราวก็แผ่ออกจากร่างของจั้งเสวียนชายหนุ่มเนตรอินทนิล และแผ่ปกคลุมร่างของเขาไว้ ขณะเดียวกันแสงสีม่วงก็หมุนวนอยู่ในลูกตา ประจักษ์ว่าเขาก็กำลังสำรวจดูบริเวณรอบๆ เช่นกัน
คนอื่นๆ ย่อมสำรวจดูบริเวณรอบๆ เช่นกัน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา