ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา นิยาย บท 53

สรุปบท ตอนที่ 53: ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา

สรุปเนื้อหา ตอนที่ 53 – ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา โดย Internet

บท ตอนที่ 53 ของ ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา ในหมวดนิยายกำลังภายใน เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย Internet อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที

ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ – ตอนที่ 53 มังกรแดงสื่อสารจิตวิญญาณ
ตอนที่ 53 มังกรแดงสื่อสารจิตวิญญาณ
โดย
Ink Stone_Fantasy
พอโลหิตโดนลมก็กลายเป็นกลุ่มหมอกเลือดทะทวงเข้ามาในเรือไม้

พอมีเสียงดังขึ้น

ความเร็วของเรือเหาะหยกจิตวิญญาณก็เพิ่มขึ้นกว่าเดิมครึ่งหนึ่ง กลายเป็นลำแสงสีเขียวพุ่งทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า

เซียวเฟิงสงบจิตยังไม่สามารถสงบจิตใจได้ หลังของเขากลิ้งไปชนกับขอบเรือเหาะอย่างรุนแรง เขารู้สึกเจ็บจนร้องออกมา

หลิ่วหมิงออกแรงที่แขนทั้งสองค่อยๆ นั่งลงตรงที่เดิมอย่างมั่นคง

จูชื่อที่แสดงพลังได้อย่างสมบูรณ์แบบนั่งลงตรงดาดฟ้าเรือด้วยสีหน้าซีดขาว

นักพรตจงเก็บมือทั้งสอง มองไปยังด้านหลังด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล

ผ่านไปชั่วครู่ เรือเหาะหยกจิตวิญญาณก็เหาะออกมาได้ไกลสิบกว่าลี้ ทะเลเพลิงที่อยู่ด้านหลังค่อยๆ ลับหายไป และตั้งแต่ต้นจนจบก็ยังไม่สิ่งใดๆ ตามมา

จูชื่อและนักพรตจงเห็นเช่นนี้ถึงได้มีสีหน้าที่ผ่อนคลายขึ้น

“ดูเหมือนเจ้ามารผจญนั้นเพิ่งจะตื่นฟื้น และไม่ยอมเสียพลังเพื่อตามฆ่าพวกเรา พวกเราทั้งสี่นับว่าโชคดีที่รอดมาได้” นักพรตจงถอนหายใจเบาๆ กล่าวออกมา

หลังจากกลับไป จะต้องรายงานเรื่องนี้ให้กับศิษย์พี่ท่านประมุข จะต้องให้คนไปกำจัดมันให้สิ้นซาก ดูจากท่าทีของเจ้ามารผจญนี้เห็นได้ชัดว่าเพิ่งจะเข้าสู่ระดับผลึกจิตวิญญาณได้ไม่นาน ถ้าผ่านไปอีกร้อยปีแล้วพลังของมันถึงระดับที่เสถียรภาพแล้ว เกรงว่าจะเป็นเรื่องยุ่งยากสำหรับนิกายแต่ละนิกายแล้ว” จูชื่อกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“ปีนั้นใครๆ ก็รู้ว่าข้างกายของนักพรตสยบมังกรมีมังกรแดงสื่อสารจิตวิญญาณระดับของเหลวจิตวิญญาณอยู่ตนหนึ่ง แต่หลายปีที่เขาบำเพ็ญเพียรอยู่นั้นเจ้ามังกรแดงตัวนี้กลับหายไปอย่างไร้ร่องรอย ตอนนั้นใครก็คิดว่านักพรตสยบมังกรยอมสังหารมันด้วยตนเองอย่างเจ็บปวดเพื่อป้องกันไม่ให้มันทำเรื่องเลวร้ายในโลกมนุษย์ ใครจะไปคิดว่าเจ้ามังกรตัวนี้กลับซุ่มซ่อนฝึกฝนอยู่ภายใต้ไฟพิภพบนเกาะแห่งนี้ ทั้งยังบรรลุสู่ระดับผลึกจิตวิญญาณอย่างเงียบๆ และยังแอบฝึกอาวุธจิตวิญญาณหลายชิ้นที่นักพรตสยบมังกรได้ทิ้งไว้

“โชคดีที่ตอนพวกเราไป เจ้ามังกรตัวนี้ยังครึ่งหลับครึ่งตื่น ยังประจวบเหมาะกับที่มันกำลังฝึกกระบี่สยบมังกร เลยถูกบีบให้ระเบิดกระบี่นั้นออกมาเพื่อป้องกันตัว มิเช่นนั้นถ้าปล่อยให้มันฝึกกระบี่จิตวิญญาณนี้สำเร็จคงจะยิ่งรับมือกับมันได้ยากขึ้น” จูชื่อฝืนยิ้มกล่าวอย่างขมขื่น

“แต่เฉิงเอ๋อร์กลับหนีเคราะห์นี้ไม่พ้นนี้ กลับไปยังไม่รู้เลยว่าจะอธิบายกับศิษย์พี่อย่างไร” นักพรตจงกล่าวสีหน้าเศร้าหมอง

“เรื่องเฉิงเอ๋อร์นั้น นับว่าเป็นเรื่องที่เจ็บปวดเสียดายเป็นอย่างยิ่ง แต่ก็เป็นเรื่องที่เราทำอะไรไม่ได้ ใครจะไปรู้ว่าตอนที่เจ้ามังกรตัวนี้กำลังรวบรวมพลังอยู่ ยังมีพลังเหลือในการระเบิดกระบี่สยบมังกรออกมาได้ สิ่งที่มันระเบิดออกมาไม่เพียงแต่พวกเราที่สูญเสีย ทางด้านหุบเขาเก้าช่องก็เหมือนจะสูญเสียเยอะกว่าพวกเรา ศิษย์ที่ต้าจื้อเตรียมให้เข้าสู่เส้นทางการฝึกร่างผู้นั้น ดูเหมือนจะหนีเคราะห์นี้ไม่พ้นเช่นกัน” จูชื่อกล่าวด้วยน้ำเสียงเศร้าสลด ดวงตาฉายแววเศร้าสร้อยอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี

ตอนนี้หลิ่วหมิงกับเซียวเฟิงเพิ่งจะเข้าใจเรื่องราวอย่างคร่าวๆ

ดูเหมือนว่าหลังจากที่จูชื่อและคนอื่นๆ เข้าไปในค่ายกลเคลื่อนที่นั้นแล้ว ไม่เพียงจะหาสมบัติล้ำค่าไม่เจอ แต่กลับไปประสบกับมังกรอันน่ากลัวตนหนึ่ง และอาจารย์จิตวิญญาณทั้งสี่ต่างก็รีบร้อนหนีออกมา

และพอหลิ่วหมิงได้ยินทั้งสองพูดถึง ‘ของเหลวจิตวิญญาณ’ ‘ผลึกจิตวิญญาณ’ และประโยคอื่นๆ ก็ทำให้เขาใจเต้นอย่างไม่รู้ตัว

หรือว่าระดับการฝึกฝนไม่ได้มีแค่ศิษย์จิตวิญญาณ อาจารย์จิตวิญญาณ แต่ยังมีระดับขั้นที่สูงขึ้นไปอีก!

เรื่องนี้เขาไม่เคยได้ยินคนกล่าวถึงมาก่อน และยังไม่เคยอ่านเจอในคัมภีร์โบราณ

ตอนนี้ดูเหมือนจูชื่อและนักพรตจงไม่มีความสนใจที่จะคุยต่อแล้ว คนหนึ่งกระตุ้นเรือเหาะจิตวิญญาณอย่างเงียบๆ อีกคนนั่งขัดสมาธิลงไปเพื่อพักผ่อน

สิบกว่าวันผ่านไป ในที่สุดพวกเขาก็กลับมาถึงนิกายปีศาจ

พอกลับไปถึงเขาเก้าทารก จูชื่อให้ทุกคนกลับไปยังที่พักก่อนส่วนเขาและนักพรตจงมุ่งหน้าไปหานักปราชญ์กุยบนยอดเขา

และเวลาผ่านไปสักครู่ นักปราชญ์กุยก็พาทั้งสองออกไปจากเขาเก้าทารกอย่างรีบร้อน

เวลาผ่านไปหนึ่งชั่วยาม หัวหน้าแต่ละสาขาที่อยู่บนหอบูรพาจารย์ของนิกายปีศาจต่างก็คุยกันเสียงกันดังก้อง

อาจารย์จิตวิญญาณแต่ละสาขา ไม่ว่าจะเป็นผู้ที่กำลังเก็บตัวฝึกฝนอยู่หรือถ่ายทอดความรู้ให้ศิษย์อยู่ ต่างก็ว่างงานในมือขี่เมฆเหาะมายังยอดเขาหลัก

ศิษย์นิกายสายนอกคนอื่นๆ ต่างก็วิพากษ์วิจารณ์กันต่างๆ นานาด้วยความตกใจ

ขณะเดียวกันหลิ่วหมิงที่กลับถึงที่พัก ก็กำลังเอาหน้าซุกนอนหลับอยู่บนที่นอน หน้าต่างตรงข้ามมีเสียงระฆังดังมาแว่วๆ แต่เขาเหมือนกับไม่ได้ยินมัน

เช้าวันที่สอง หลิ่วหมิงตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ศิษย์นิกายสายนอกคนหนึ่งยืนรออย่างเรียบร้อยอยู่ด้านนอกแล้ว และแจ้งเรื่องที่นักปราชญ์และคนอื่นๆ เรียกตัวเขาไปพบ

หลิ่วหมิงกล่าวขอบคุณกับศิษย์ผู้นั้น แล้วก็ขี่เมฆเหาะไปยังปลายยอดเขาทันที

ต่อมานักปราชญ์ถามเรื่องการฝึกฝนของหลิ่วหมิงเล็กน้อยแล้วก็ให้เขากลับไปก่อน

“ศิษย์พี่ ตอนนี้เฉิงเอ๋อร์ก็ไม่อยู่แล้ว ท่านไม่คิดจะรับศิษย์ผู้นี้เป็นศิษย์ติดตามจริงๆ หรือ!” พอร่างหลิ่วหมิงหายลับไปกับประตูใหญ่นักพรตจงก็ถามออกมาอย่างอดไม่ได้

“ถึงแม้ตอนที่อยู่เกาะสยบมังกรศิษย์ผู้นี้จะแสดงออกมาได้ไม่เลว แต่อย่างไรก็เป็นแค่ศิษย์สามชีพจรจิตวิญญาณ และยังทานโอสถเพิ่มพลังเวทย์เข้าไปอีก เกรงว่าต่อไปจะไม่สามารถดึงพลังศักยภาพออกมาได้ ต่อให้เขาจะใช้น้ำยาจิตวิญญาณล้างไขกระดูก ชาตินี้ก็คงเป็นได้สูงสุดศิษย์จิตวิญญาณขั้นปลายเท่านั้น มันไม่คุ้มค่ากับการทุ่มแรงฝึกฝนเขา และทรัพยากรสาขาเราก็มีจำกัดควรทุ่มมันให้กับเฟิงเอ๋อร์ และศิษย์คนอื่นที่มีคุณสมบัติดีกว่าจะดีกว่า แบบนี้สาขาเก้าทารกของเราถึงจะมีความหวังผุดขึ้นมาได้อีกครั้ง อย่างไรความแข็งแกร่งของนิกายก็วัดจากจำนวนของอาจารย์จิตวิญญาณที่แต่ละสาขามี” นักปราชญ์ส่ายหน้ากล่าวออกมา

“แต่ทำแบบนี้ก็น่าเสียดายไปสักหน่อยนะ การต่อสู้ของศิษย์ผู้นี้น่าอัศจรรย์มากถ้าหากเขาสามารถบรรลุเข้าสู่ศิษย์จิตวิญญาณขั้นปลายได้จริงๆ ล่ะก็ ไม่แน่พวกเราอาจมีความหวังที่เขาจะช่วงชิงตำแหน่งศิษย์แกนนำมาได้” จูชื่อกล่าว

“แค่ตำแหน่งศิษย์แกนนำมันจะมีประโยชน์อันใด เทียบกันแล้วถ้าหากว่าสาขาของเรามีอาจารย์จิตวิญญาณเพิ่มขึ้นมาอีกคนล่ะก็ ชื่อเสียงและอิทธิพลของสาขาเราก็จะเปลี่ยนไปจากเดิมอย่างแน่นอน” กุยหรูฉวนได้ยินแล้วก็ยังคงยืนกรานความคิดเดิม

ได้ยินนักปราชญ์กล่าวเช่นนี้ จูชื่อและนักพรตจงต่างก็มองหน้ากันแต่ก็ไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา

“ใช่สิ! เรื่องตลาดเผ่าเจ้าสมุทรจะทำอย่างไร มอบผลจิตวิญญาณให้ชงเทียนไปสามผลแล้วในมือของพวกเรายังมีอีกสามสิบผล คงจะเพียงพอสำหรับเข้าไปเลือกหาสิ่งของในตลาดเผ่าเจ้าสมุทรแล้ว” จูชื่อตาเป็นประกายแล้วเปลี่ยนหัวข้อถามออกไป

“อือ! ตลาดเผ่าเจ้าสมุทรเปิดแล้วนับว่าเป็นโอสกาสอันดีที่สวรรค์ประทานให้ ไม่แน่อาจจะสามารถแลกสิ่งของที่มีพลังแข็งแกร่งกว่าผลหยกสวรรค์สิบเท่าร้อยเท่า แต่พวกเผ่าเจ้าสมุทรเหล่านั้นแต่ละคนก็ปลิ้นปล้อนเป็นพิเศษ หลายปีมานี้มีคนน้อยมากที่ได้ผลพวงอันดีจากที่นั่น เอาอย่างนี้เถอะ กลับไปข้าจะเชิญสหายที่มีจักษุจิตวิญญาณผู้หนึ่งเดินทางไปด้วยกัน แบบนี้เราก็พอจะมีความมั่นใจมากขึ้น” นักปราชญ์คิดไปคิดมาครู่หนึ่ง แล้วกล่าวออกมา

จูชื่อและนักพรตจงรับฟังแล้ว ย่อมไม่มีความคิดเห็นใดๆ

“ศิษย์พี่กุย ได้ยินมาว่าอาจารย์อาออกจากการเก็บตัวฝึกฝนแล้ว และรีบไปเกาะสยบมังกรในคืนนั้นทันที?” คุยกันอยู่ครู่หนึ่งแล้วนักพรตจงก็ถามออกมาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“เป็นเช่นนั้นจริงๆ มังกรแดงเดิมทีก็เป็นอสูรชั่วร้ายที่พบเจอได้น้อยมาก ทุกส่วนของมันเป็นของล้ำค่าทั้งยังเป็นมังกรแดงที่บรรลุเข้าสู่ระดับผลึกจิตวิญาณ ถ้าหากว่าอาจารย์ได้โลหิตของมังกรตัวนี้มาแล้วหานักปรุงโอสถมาปรุงให้เป็นโอสถที่เล่าลือกัน ไม่แน่อาจฝึกฝนบรรลุขึ้นไปอีกระดับได้ แต่ตอนนี้ยังมีหุบเขาเก้าช่องที่รู้เรื่องมังกรตัวนี้เกรงว่าผู้อาวุโสหลิงอวี้ผู้นั้นก็คงจะไปรีบไปทันทีที่ได้ทราบเรื่อง” นักปราชญ์ได้ยินก็ตอบกลับไปช้าๆ

“ในเมื่อผู้อาวุโสระดับผลึกจิตวิญญาณทั้งสองออกโรงเอง เจ้ามังกรร้ายนั่นก็อย่าหวังจะหนีรอดไปได้” นักพรตจงกลับถอนหายใจยาวออกมา

“ฮึ! ศิษย์น้องเจ้าอาจจะดีใจเร็วไปหน่อย เมื่อเทียบกับระดับเดียวกันแล้ว อสูรร้ายขั้นสูงเดิมทีก็แข็งแกร่งกว่ามนุษย์อย่างเรา และเจ้ามังกรร้ายตัวนั้นมันติดตามนักพรตสยบมังกรมานานขนาดนั้น คิดว่าคงจะคงได้เรียนรู้ความสามารถอื่นๆ ไปไม่น้อย ยิ่งไปกว่านั้นจากที่ฟังพวกเจ้าเล่ามาอาวุธจิตวิญญาณติดตัวของนักพรตสยบมังกรก็ตกอยู่ในมือของมังกรตัวนี้ และถูกมันฝึกฝนไปไม่น้อยแล้ว ถ้าเป็นแบบนี้ล่ะก็ถึงแม้อาจารย์อากับผู้อาวุโสหลิงอวี้จะออกโรงพร้อมกัน ก็ไม่แน่ว่าจะสามารถสังหารมังกรตัวนี้ได้” นักปราชญ์ทำเสียงฮึดฮัดกล่าวออกมา

……………………………………….