ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา นิยาย บท 643

พลังป้องกันของเกราะอสูรในตอนนี้ เทียบเท่ากับอาวุธจิตวิญญาณป้องกันระดับสูงเท่านั้น ซึ่งพอๆ กับเกราะหนังมังกรแดงของเขาในเมื่อก่อน

ครู่ต่อมา เขากำมือทั้งสองไว้แน่น ข้อต่อกระดูกในร่างส่งเสียงดังราวกับเสียงคั่วเม็ดถั่ว จากนั้นก็ทุบไปกลางอากาศอย่างรุนแรง

“ตู๊ม!”

ห้องลับสั่นสะเทือน!

หลังจากหลิ่วหมิงเก็บกำปั้น และมองดูเกราะหนังบนตัวแล้ว ดวงตาของเขาก็เผยแววดีใจออกมา

จากการโจมตีในเมื่อครู่ เขารับรู้ถึงพลังเวทที่เพิ่มขึ้นมาราวๆ หนึ่งส่วนอย่างชัดเจน

อย่าได้ดูถูกพลังที่เพิ่มขึ้นมาแค่หนึ่งส่วนนี้ เดิมทีร่างของเขาก็แข็งแกร่งเป็นอย่างมากอยู่แล้ว สำหรับผู้ฝึกฝนธรรมดาแล้ว พลังหนึ่งส่วนนี้เป็นพลังที่น่าตกใจมาก

และอสูรสมุทรแปดขาในตอนนี้ ยังเป็นแค่อสูรน้อยเท่านั้น หากรอมันเติบโตขึ้นมาล่ะก็ คงยากที่จะจินตนาการถึงระดับความน่ากลัวของมันได้ แม้กระทั่งอาจเพิ่มพลังได้หนึ่งเท่ากว่าๆ ก็มีโอกาสเป็นไปได้

นอกจากนี้ ปีศาจสมุทรแปดขาที่เป็นเกราะอสูร ย่อมไม่ได้เป็นชุดเกราะธรรมดา ในเคล็ดวิชาเกราะอสูรยังบันทึกวิธีการควบคุมให้มันเปลี่ยนแปลงได้หลากหลายรูปแบบในการรับมือกับศัตรู

หลิ่วหมิงทำการเปรียบเทียบสถานการณ์ของปีศาจสมุทรแปดขากับเนื้อหาที่บันทึกไว้ในคัมภีร์เล็กน้อย จากนั้นก็พอจะรับรู้ถึงความสามารถคร่าวๆ ของปีศาจสมุทรแปดขาในอนาคต

ยกตัวอย่างเช่น เมื่อผ่านการฝึกฝนที่แน่นอน ก็สามารถทำให้เกราะอสูรสมุทรแปดขากลายสภาพเป็นถุงมือ โล่ และอื่นๆ เป็นต้น

และเมื่ออสูรน้อยโตขึ้นมาอีกหน่อยล่ะก็ สามารถควบคุมให้กลายสภาพเป็นแขนใต้ซี่โครงเพื่อโจมตีในขณะที่ศัตรูไม่ทันได้ระวังได้ หรืออาจทำให้กลายเป็นปีกตรงหลังเพื่อช่วยในการเหินเวหา เป็นต้น

หลังจากหลิ่วหมิงคิดไตร่ตรองเช่นนี้แล้ว มือข้างหนึ่งก็ปล่อยพลังออกมา เกราะสีเงินบนตัวพร่ามัวกลายสภาพเป็นหมึกสีชมพูตัวเล็กๆ และติดหนึบอยู่บนหน้าอกของเขา

พอเขาเห็นเช่นนี้ก็ไม่คิดจะดึงมันออกมา แต่กลับใส่เสื้อปิดคลุมมันไว้

เพราะหากยอมให้อสูรสมุทรน้อยแปดขาติดตัวไปล่ะก็ ไม่เพียงแต่จะบ่มเพาะได้สะดวก พอเผชิญหน้ากับศัตรูก็สามารถใส่พลังเวทได้ทันที พริบตาเดียวก็จะกลายเป็นเกราะอสูร ซึ่งสามารถนำออกมาใช้งานได้ทันที

หลังจากหลิ่วหมิงหลอมเกราะอสูรสำเร็จแล้ว ก็คิดไตร่ตรองไปรอบหนึ่ง จากนั้นก็ตัดสินใจไปเลือกเคล็ดวิชาที่เหมาะสมกับระดับผลึกเพื่อทำการฝึกฝน

เพราะครั้งนี้เขาสามารถอยู่ในห้องว่างเปล่าลึกลับได้นานถึงสิบหกปี ซึ่งมีเวลาอย่างเพียงพอ ต้องเตรียมการให้มาก

ดังนั้นเขาจึงออกจากถ้ำที่พักอีกครั้ง และขี่เมฆไปยังหอคัมภีร์ของยอดเขาลั่วโยว

หนึ่งชั่วยามผ่านไป หลิ่วหมิงเดินออกจากหอคัมภีร์ด้วยสองมือที่ว่างเปล่า และใบหน้าของเขาก็เผยรอยยิ้มอันขมขื่นออกมา

ในหอคัมภีร์ของยอดเขา ส่วนมากเป็นเคล็ดวิชาสายปีศาจ ดูจากเงื่อนไขการฝึกฝนที่บรรยายแล้ว เห็นได้ชัดว่ามีส่วนที่ขัดแย้งกับเคล็ดวิชามังกรพยัคฆ์ทมิฬมาก และไม่เหมาะสมกับการฝึกฝนของเขา

หลังจากหลิ่วหมิงทำท่ามืออีกครั้ง เขาก็เหยียบเมฆดำพุ่งไปยังหอเก็บคัมภีร์ของนิกาย

ชั่วเวลาหนึ่งถ้วยชาผ่านไป เขาก็มาถึงหอเก็บของคัมภีร์ของนิกายที่มาบ่อยจนคุ้นเคยแล้ว

หลิ่วหมิงทักทายศิษย์ดำเนินการร่างอ้วนอย่างง่ายๆ จากนั้นก็เดินตรงไปยังชั้นสามทันที

เขาอยู่บนชั้นสามนานถึงสามชั่วยาม พลิกอ่านคัมภีร์ไปหลายสิบเล่ม แต่ก็ยังหาเคล็ดวิชาที่เหมาะสมไม่ได้

ขณะนั้นเอง ชั้นไม้สีดำที่อยู่มุมหนึ่งของห้องก็ดึงดูดความสนใจของเขา

บนชั้นไม้มีคัมภีร์ที่ดูซีดเหลืองเล็กน้อยวางอยู่สิบกว่าเล่มเท่านั้น

“เคล็ดวิชาบรรพกาล?”

หลิ่วหมิงกวาดสายตาดูอักขระเล็กๆ สองสามตัวบริเวณชั้นไม้ และเผยแววตาประหลาดใจออกมา ทันใดนั้นเขาก็ลุกเดินไปยังหน้าชั้นไม้สีดำทันที และหยิบคัมภีร์เล่มหนึ่งมาเปิดดูหน้าแนะนำสองสามหน้าแรกอย่างไม่ใส่ใจ

หลิ่วหมิงมาหอเก็บคัมภีร์บ่อยครั้งเช่นนี้ ย่อมเข้าใจคัมภีร์ประเภทต่างๆ อย่างชัดเจน

เคล็ดวิชาบรรพกาลที่กล่าวถึง ดูความหมายจากชื่อแล้ว มันเป็นเคล็ดวิชาจำนวนหนึ่งในสมัยบรรพกาล วิชาเหล่านี้มักจะมีอานุภาพไม่เลว แต่สำหรับตอนนี้แล้ว ส่วนใหญ่ไม่สามารถจัดรวมอยู่ในอันดับได้ เงื่อนการฝึกฝนก็โหดร้ายเป็นอย่างมาก โดยทั่วไปไม่ค่อยมีคนถามหา

เพราปราณจิตวิญญาณฟ้าดินกับสมบัติฟ้าดินต่างๆ ในสมัยบรรพกาล ไม่ใช่สิ่งที่ตอนนี้จะสามารถเปรียบเทียบได้

ชั่วเวลาหนึ่งถ้วยชาผ่านไป เขาก็ส่ายหน้าเล็กน้อย และวางคัมภีร์ในมือลง จากนั้นก็หยิบอีกเล่มขึ้นมา

ไม่นาน ขณะที่หลิ่วหมิงกำลังคิดจะวางคัมภีร์ในมือลงบนชั้นไม้นั้น พลันได้ยินเสียงหลัวโหวดังขึ้นข้างหูเบาๆ

“วิชาสายฟ้าสวรรค์นี้ พอฝึกฝนสำเร็จสามารถดูดรับพลังสายฟ้าที่แท้จริงมาควบคุมไอปีศาจหยินทั้งหมดได้ มีผลในการควบคุมจิตปีศาจในร่างของเจ้า แม้ว่าจะไม่อาจขุดรากถอนโคนจิตปีศาจได้ แต่กลับมีผลในการถ่วงเวลาให้ช้าออกไป”

“ผู้อาวุโสกล่าวจริงหรือ?” หลิ่วหมิงได้ยินก็รู้สึกตกใจในทันที และรีบถามเข้าไปในทะเลจิตรับรู้

แต่พอเขาถามออกไปแล้ว กลับมีแต่ความเงียบในหู ไม่มีน้ำเสียงของหลัวโหวดังขึ้นมาอีก

หลิ่วหมิงมีสีหน้าเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาในทันที และคิดใคร่ครวญอย่างรวดเร็ว