ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา นิยาย บท 658

สรุปบท ตอนที่ 658 แก่นทองคำอุกกาบาต: ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา

สรุปตอน ตอนที่ 658 แก่นทองคำอุกกาบาต – จากเรื่อง ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา โดย Internet

ตอน ตอนที่ 658 แก่นทองคำอุกกาบาต ของนิยายกำลังภายในเรื่องดัง ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา โดยนักเขียน Internet เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง

ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ – ตอนที่ 658 แก่นทองคำอุกกาบาต
ตอนที่ 658 แก่นทองคำอุกกาบาต
โดย
Ink Stone_Fantasy
หลิ่วหมิงมีสีหน้าเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ยิ้มในใจอย่างขมขื่น และหยิบแผ่นค่ายกลออกมาขยี้จนแตกกระจาย

แสงสว่างม้วนตัวออกมา พริบตาเดียวเขาก็มาปรากฏตัวนอกประตูวิหารวิญญาณกระบี่แล้ว

จากนั้นหลิ่วหมิงก็ทะยานขึ้นฟ้าขี่เมฆไปทางยอดเขาลั่วโยว

พอกลับถึงถ้ำที่พัก ก็พุ่งไปนอนหลับที่ห้องนอนทันที

ตอนอยู่ในวิหารวิญญาณกระบี่ เพื่อที่จะสังหารวิญญาณกระบี่ และดูดซับไอกระบี่ให้ได้มากที่สุด หลิ่วหมิงจึงต่อสู้เป็นเวลานานโดยที่แทบจะไม่ได้นอนพักเลย ขณะนี้สูญเสียพลังเวทและพลังจิตไปมาก จำเป็นต้องพักผ่อนฟื้นฟูเป็นการเร่งด่วน

เช้าตรู่วันที่สอง หลิ่วหมิงตื่นขึ้นมาทำความสะอาดตัวเองเล็กน้อย และเริ่มคิดไตร่ตรองอย่างเงียบๆ

คำพูดของหลัวโหวในวิหารกระบี่ในตอนนั้น ทำให้เขารู้สึกไม่ปลอดภัย ส่วนตนเองจะสามารถควบคุมพลังจิตวิญญาณตัวอ่อนกระบี่ได้นานเท่าใดนั้น ก็ไม่อาจรู้ได้

แต่ในเมื่อจิตวิญญาณตัวอ่อนกระบี่แข็งแกร่งจนสามารถใส่เข้าไปได้แล้ว ภารกิจเร่งด่วนในตอนนี้ก็คือ ต้องรีบหาวัสดุที่เหมาะสมมาหลอมกระบี่บินพลังจิตวิญญาณให้ไวที่สุด

ส่วนการรวบรวมวัสดุสำหรับหลอมกระบี่บินนั้น เขาก็มีแผนในใจแล้ว ซึ่งจะไปดูที่หอไท่เจินที่มีชื่อเสียงในนิกาย หากว่าไม่ได้จริงๆ คงได้แต่ไปเสี่ยงดวงที่งานประมูลของหอหารค้าเชียนเหมิงแล้ว

หลังจากคิดเช่นนี้แล้ว เขาก็พลิกฝ่ามือนำแผนที่เทือกเขาหมื่นวิญญาณมาใช้จิตกวาดดู จากนั้นก็ลุกเดินออกจากถ้ำที่พัก และมุ่งหน้าไปวิหารไท่เจิน

วิหารไท่เจินที่กล่าวถึง แท้จริงแล้วเป็นสถานที่แลกวัสดุล้ำค่าได้อย่างอิสระของนิกายยอดบริสุทธิ์ ศิษย์นิกายยอดบริสุทธิ์สามารถใช้แต้มคุณูปการของตนเองแลกวัสดุล้ำค่าต่างๆ แน่นอนหากว่ามีสิ่งของล้ำค่า ก็สามารถนำมาประเมินค่าในวิหารไท่เจินได้ จากนั้นก็แลกเป็นแต้มคุณูปการของนิกาย

วิหารไท่เจินนี้ดูคล้ายกับตลาด เพียงแต่เปลี่ยนหินจิตวิญญาณในการแลกเปลี่ยนเป็นแต้มคุณูปการเท่านั้น อีกอย่างราคาก็ไม่คุ้มค่าเหมือนกับไปซื้อที่ตลาดภายนอกด้วยตนเอง

สำหรับศิษย์โดยทั่วไปแล้ว แต้มคุณูปการในนิกายหาได้ยากเช่นนี้ ย่อมไม่ยอมเอาไปแลกอย่างแน่นอน

อีกอย่างแม้ว่าสมบัติต่างๆ ในวิหารไท่เจินจะมีมาก แต่เทียบกับแต้มคุณูปการหนึ่งแสนกว่าแต้มขึ้นไปแล้ว ไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปจะสามารถรับได้

เพราะหินจิตวิญญาณยังสามารถหาได้จากการขายโอสถ และอาวุธจิตวิญญาณ แต่แต้มคุณูปการกลับต้องค่อยๆ ใช้เวลาทำภารกิจของนิกายถึงจะได้มา

เวลาผ่านไปราวๆ ครึ่งถ้วยชา หลิ่วหมิงก็มาถึงบริเวณยอดเขาที่ดูไม่เตะตาแห่งหนึ่ง

ขณะนี้เป็นเวลาเช้าตรู่ ท้องฟ้ายังไม่สว่างมากนัก พอทอดสายตามองออกไป จะเห็นว่ามีหมอกจางๆ ปกคลุมอยู่บนยอดเขา

ท่ามกลางไอหมอกที่ลอยวน สามารถมองเห็นวิหารที่อยู่ในนั้นอย่างเลือนลาง

หลิ่วหมิวกระตุ้นหมอกดำให้ร่อนลงบนพื้นมุมหนึ่งของยอดเขาทันที และยืนสังเกตวิหารตรงหน้า

เทียบกับวิหารใหญ่ที่หลิ่วหมิงเคยเจอแล้ว เห็นได้ชัดว่าวิหารแห่งนี้มีขนาดเล็กลงไปไม่น้อย สูงเพียงแค่สองสามจั้ง ครอบคลุมพื้นที่ไม่ถึงสิบกว่าจั้ง เป็นสิ่งก่อสร้างไม้โบราณที่ดูเรียบง่ายเป็นอย่างมาก นอกประตูวิหารมีอักขระทรงพลังสลักอยู่บนแผ่นไม้สีแดงว่า ‘วิหารไท่เจิน’

บนยอดเขาแห่งนี้ นอกจากจะมีวิหารไท่เจินแล้ว ก็ไม่มีสิ่งก่อสร้างใดอีก ทั้งสองด้านของวิหารมีต้นไม้โบราณปลูกกระจัดกระจายอยู่จำนวนหนึ่งเท่านั้น

หลิ่วหมิงสังเกตดูอย่างง่ายๆ ไปหนึ่งรอบ จากนั้นก็เดินไปยังประตูใหญ่ของวิหาร

พอเข้าไปด้านใน จะเห็นว่าห้องโถงชั้นหนึ่งของวิหารแห่งนี้ไม่กว้างมากนัก ทั้งสองด้านเป็นบันไดที่ทอดยาวไปสู่ชั้นสอง

พอมองออกไป ในห้องโถงมีศิษย์สายในที่สวมชุดของยอดเขาอื่นๆ อยู่ห้าหกคน และกำลังพูดคุยอะไรกันอยู่เบาๆ

พอคนเหล่านี้เห็นหลิ่วหมิง ก็รีบหยุดการสนทนาในทันที บางคนก็สังเกตดูหลิ่วหมิงด้วยความแปลกใจ

หลิ่วหมิงเพียงแค่พยักหน้าให้คนเหล่านี้เล็กน้อย จากนั้นก็เดินไปชั้นสองอย่างไม่สะทกสะท้าน

วิหารไท่เจินมีแค่สองชั้น ชั้นแรกเป็นสถานที่บรรดาศิษย์พักผ่อน ชั้นสองถึงเป็นสถานที่แลกวัสดุล้ำค่า แน่นอนหากมีความต้องการล่ะก็ สามารถนำสิ่งของของตัวเองมาแลกแต้มคุณูปการได้ และสิ่งของที่เข้าตาวิหารไท่เจินย่อมไม่ใช่สมบัติธรรมดา

พอหลิ่วหมิงเหยียบลงบนชั้นสอง กลับค้นพบว่าตรงหน้าว่างเปล่า เป็นแค่ห้องโถงว่างเปล่าเท่านั้น และในมุมด้านหนึ่งของห้องโถง ก็มีค่ายกลสีต่างๆ ขนาดหนึ่งจั้งกว่าๆ เปล่งประกายอยู่สองสามหลัง

เก้าอี้ที่อยู่ด้านข้างมีชายหน้ายาว อายุราวๆ สามสิบกว่าปี สวมชุดผู้ดำเนินการนั่งอยู่ ขณะนี้กำลังยืนขึ้นมาด้วยท่าทีเกียจคร้าน หลังจากอ้าปากหาวแล้ว ถึงถามออกมาอย่างไม่ใส่ใจ

“ศิษย์น้องผู้นี้ต้องการแลกสิ่งใด วัสดุ โอสถ หรืออาวุธจิตวิญญาณ?”

“ข้าน้อยอยากแลกวัสดุสำหรับหลอมกระบี่บินพลังจิตวิญญาณจำนวนหนึ่ง” หลิ่วหมิงเอามือลูบจมูก และกล่าวด้วยสีหน้าสงบ

“อ๋อ! วัสดุกระบี่บิน เจ้ารอสักครู่” ชายหน้ายาวมองดูเสื้อผ้าหลิ่วหมิงทีหนึ่ง และเผยสีหน้าแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็กลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็สะบัดแขนเสื้อหยิบหนังสือหยกแวววาวเล่มหนึ่งออกมา และหรี่ตาทั้งคู่อ่าน

“ค่ายกลส่งตัวที่สาม เข้าไปที่ตู้แถวที่สอง ใบที่หกตรงชั้นแรก มีเพียงแค่สองชิ้น ชิ้นหนึ่งเป็นหินโมราพายุ ชิ้นที่สองเป็นแก่นทองคำอุกกาบาต ต่างก็ใช้แต้มคุณูปการสี่แสนห้าหมื่นแต้มแลก”

ผ่านไปสักพัก ชายหน้ายาวก็กล่าวกับหลิ่วหมิงด้วยสีหน้าจริงจัง

“แก่นทองคำอุกกาบาต?”

หลิ่วหมิงได้ยินก็รู้สึกดีใจอย่างอดไม่ได้ คิดไม่ถึงว่าเขาจะคิดถูกที่มาวิหารไท่เจินในครั้งนี้ ซึ่งมีวัสดุสำหรับหลอมร่างกระบี่ตามที่เขาต้องการ

แต่พอก้มมองป้ายประจำตัวบนเอว กลับต้องขมวดคิ้วขึ้นมา และแอบยิ้มในใจอย่างขมขื่น

“ลายโอสถสี่เส้น โอสถจินหยวนระดับพสุธา……เจ้าคงเป็นหลิ่วหมิงจากยอดเขาลั่วโยวสินะ ข้าเองก็เคยได้ยินเรื่องของเจ้ามาก่อน” ผู้อาวุโสชุดขาวจ้องมองหลิ่วหมิงด้วยสายตาที่ดูราวกับคบเพลิง หลังจากฟั่นหนวดไปมาแล้ว ก็เอ่ยปากถามออกมา

“เป็นศิษย์เอง ผู้อาวุโส ไม่ทราบว่าโอสถจินหยวนเม็ดนี้สามารถแลกแต้มคุณูปการได้กี่แต้ม?” พอหลิ่วหมิงเห็นว่าผู้อาวุโสจำตนเองได้ เขาก็รู้สึกแปลกใจมาก แต่ก็ยังประสานมือกล่าวด้วยสีหน้าปกติ

“โอสถระดับพสุธาของระดับของเหลว…พอที่จะแลกแต้มคุณูปการได้สองหมื่นแต้ม แต่ว่าโอสถจินหยวนเป็นโอสถฟื้นฟูพลังเวทในการต่อสู้ การปรุงก็นับว่าไม่ง่าย สามารถเพิ่มได้อีกหนึ่งหมื่นแต้มรวมทั้งหมดเป็นสามหมื่นแต้ม ส่วนค่าธรรมเนียมการประเมินค่านั้น ข้าขอไม่คิดละกัน วันที่เจ้าหลอมโอสถนี้ออกมา ผู้อาวุโสหลี่ได้ประเมินค่าแล้ว” ผู้อาวุโสชุดขาวก้มมองโอสถจินหยวนในมือทีหนึ่ง และค่อยๆ กล่าวออกมา

หลิ่วหมิงได้ยินก็ยื่นป้ายออกไปโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง

ผู้อาวุโสชุดขาวรับป้ายประจำตัวหลิ่วหมิงมา หลังจากมองดูภาพเตาหลอมสีเงินบนแผ่นป้ายที่ยืนยันสถานะของผู้เชี่ยวชาญการปรุงโอสถแล้ว ก็พยักหน้าเบาๆ

จากนั้นผู้อาวุโสชุดขาวก็เก็บโอสถจินหยวนเข้าไป และสะบัดแขนเสื้อหยิบพู่กันหยกออกมาด้ามหนึ่ง หลังจากแตะลงบนป้ายเบาๆ แสงสีเขียวก็กะพริบเข้าไปในนั้น และแต้มคุณูปการในป้ายก็เพิ่มขึ้นมาสามหมื่นแต้ม

“ขอบคุณผู้อาวุโส” หลิ่วหมิงรับป้ายประจำตัวกลับมา และก้มหน้าคารวะอย่างนอบน้อมอีกครั้ง จากนั้นก็เดินกลับไปยังค่ายกลส่งตัว

ครู่ต่อมา อากาศรอบด้านหลิ่วหมิงก็สั่นสะท้าน และเขาก็มาปรากฏตัวข้างค่ายกลส่งตัวสีเหลืองบนชั้นสองของวิหารไท่เจินอีกครั้ง

ขณะนี้ ชายดำเนินการหน้ายาวกำลังพูดคุยกับศิษย์สายในอีกคนอยู่

หลิ่วหมิงเห็นเช่นนี้ก็ไม่ได้เข้าไปรบกวนแต่อย่างใด แต่กลับเดินตรงไปยังค่ายกลสีเขียวอ่อน

พอมองเห็นภาพตรงหน้าชัดเจนอีกครั้ง ร่างของเขาก็มาปรากฏตัวในห้องโถงลึกลับอีกแห่งหนึ่ง

ห้องโถงแห่งนี้มีขนาดหนึ่งหมู่กว่าๆ ในนั้นมีตู้ไม้สามชั้นจัดวางเป็นแถวๆ อย่างเป็นระเบียบ และประตูตู้ต่างก็แง้มอยู่ สามารถมองเห็นกล่องหยกแวววาวในนั้นอยู่รำไร

“แถวที่สอง ใบที่หกชั้นแรก” หลิ่วหมิงพูดพึมพำเบาๆ หนึ่งประโยค จากนั้นก็เดินตรงเข้าไป

ชั้นแรกบนตู้ไม้ใบที่หกนี้ มีกล่องหยกวางอยู่สองใบ

หลิ่วหมิงหยิบออกมาใบหนึ่ง และใช้จิตกวาดดูป้ายบนกล่องหยก หลังจากมั่นใจว่ามันเป็นหินโมราพายุจริงๆ แล้ว ก็วางมันลงและหยิบอีกใบขึ้นมา

หลังจากใช้จิตกวาดดูป้ายชื่อแล้ว ก็เผยสีหน้าดีใจอย่างอดไม่ได้

สิ่งที่อยู่ในกล่องหยกใบนี้เป็นแก่นทองคำอุกกาบาตชิ้นนั้นจริงๆ

………………………………