ขณะที่ปีศาจสายฟ้าแอบรู้สึกเดือดดาลอยู่ในใจนั้น พลันรับรู้ได้ถึงอะไรบางอย่าง พอเหลือบตามองออกไปกลับค้นพบว่าปีศาจวายุหมัวเจี๋ยกำลังมองมาทางเขาด้วยดวงตาที่คุโชน
“หมัวเจี๋ย สายตาของเจ้าเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร หรือว่าภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ยังมีกะใจจะแลกมือกับข้าอยู่หรือ?” ปีศาจสายฟ้าหรี่ตาทั้งคู่ลง และกล่าวออกมาอย่างราบเรียบ
“ฮึ! รอผ่านเรื่องนี้ไปได้ก่อน แค้นที่สังหารบุตรชายข้า จะต้องค่อยๆ คิดบัญชีกับเจ้าอย่างแน่นอน” ปีศาจวายุยิ้มอย่างเยือกเย็น จากหันก็หน้าไป และไม่สนใจเขาอีก
“ไม่ต้องพูดคำพูดที่ฝืนความรู้สึกเช่นนี้ การฝึกฝนระดับข้ากับเจ้า กะอีแต่ทายาทแค่คนเดียวจะนับประสาอะไร ในเมื่อข้ากับเจ้ามีโอกาสอันดีมาถึงทะเลทรายกุ่ยโม่แล้ว ไม่สู้มาร่วมมือกันชั่วคราวจะดีกว่าไหม?” ปีศาจสายฟ้าหัวเราะเหอะๆ และเปลี่ยนหัวข้อสนทนาในฉับพลัน
“ร่วมมือ ร่วมมืออย่างไร? หากข้าบอกตกลง เจ้าจะวางใจจริงๆ หรือ?” หมัวเจี๋ยเผยแววตาเฉียบขาดออกมา สีหน้าดูประชดประชันเล็กน้อย
“เกี่ยวกับตำนานของทะเลทรายกุ่ยโม่ ข้ากับเจ้าต่างก็รู้อยู่แก่ใจดี ในเมื่อมาถึงสถานที่แห่งนี้แล้ว ก็ไม่คิดจะกลับไปมือเปล่า เชื่อว่าพี่หมัวเจี๋ยก็คงคิดเช่นนี้ หากสหายยอมร่วมมือล่ะก็ ข้าผู้แซ่เลี่ยจะมีอะไรที่ไม่สามารถวางใจได้เล่า” เลี่ยเจิ้นเทียนได้ยินก็รู้สึกโล่งใจเล็กน้อย และกล่าวด้วยสีหน้าที่ผ่อนคลายลง
แต่หลังจากหมัวเจี๋ยได้ยินคำพูดนี้แล้ว กลับครุ่นคิดในใจอย่างเงียบๆ
ชื่อของทะเลทรายกุ่ยโม่ ความจริงแล้วในแผ่นดินทางตอนใต้นี้ มีคนรู้จักชื่อของทะเลทรายกุ่ยโม่ไม่น้อย
จะว่าไปแล้ว ทะเลทรายสีดำแห่งนี้ราวกับเป็นมิติลี้ลับที่สามารถเคลื่อนย้ายได้ เคยปรากฏตัวตามสถานที่ต่างๆ ในดินแดนทางตอนใต้อยู่หลายครั้ง
ที่แต่ทว่าที่ทำให้ชื่อเสียงของกุ่ยโม่เป็นที่รู้จักไปทั่วดินแดนทางตอนใต้นั้น กลับเป็นเรื่องเล่าลือเมื่อหลายพันปีก่อน
ในเวลานั้นว่ากันว่า มีคนบุกเข้าไปในทะเลทรายกุ่ยโม่ และเก็บสมบัติส่วนตัวของขุยตี้ อดีตประมุขของหนานฮวงมาได้ชิ้นหนึ่งตรงขอบทะเลทราย และนำกลับมาอย่างปลอดภัย
พอเรื่องนี้แพร่ออกไป ก็ทำให้ดินแดนรกร้างทางตอนใต้เกิดความเคลื่อนไหวขึ้นมาทันที ผู้ฝึกฝนทั่วทั้งดินแดนทางตอนใต้ต่างก็รู้สึกสั่นไหว ขณะเดียวกันยังพัวพันไปถึงกลุ่มอิทธิพลใหญ่ต่างๆ หลังจากผ่านกลิ่นคาวเลือดไปหลายร้อยปี ถึงค่อยๆ สงบลง
แต่ว่าหลังจากผ่านเรื่องนี้มา แม้ว่าจะมีคนสืบหาร่องรอยทะเลทรายกุ่ยโม่นับไม่ถ้วน แต่เบาะแสของมันก็ยังคงเป็นปริศนามาโดยตลอด
ทะเลทรายกุ่ยโม่มักจะปรากฏตัวหนึ่งครั้งในรอบหลายสิบปีไปจนกระทั่งนับร้อยปี ทั้งยังมีตำแหน่งที่ไม่แน่นอน และหายไปอย่างรวดเร็วภายในระยะเวลาสั้นๆ
บางครั้งก็เห็นอยู่ชัดๆ ว่ากลุ่มอิทธิพลใหญ่ต่างๆ ได้ข่าวคราวมาแล้ว แต่พอส่งคนไปดู ทะเลทรายก็หายไปอย่างแปลกประหลาด
ด้วยเหตุนี้ พอผ่านไปหลายพันปี สามารถพูดได้ว่า ผู้ฝึกฝนระดับสูงที่สามารถเข้าไปในทะเลกุ่ยโม่ได้จริงๆ มีอยู่น้อยมาก
แม้ว่าจะมีผู้ฝึกฝนอิสระจำนวนน้อยที่เข้าไปได้ แต่นอกจากคนผู้นั้นที่โชคดีนำสมบัติกลับมาได้ในตอนแรกแล้ว ก็ไม่มีคนที่สองที่สามารถออกมาได้อีก
ดังนั้นจึงมีคนพูดว่าทะเลทรายกุ่ยโม่เป็นแดนอันตรายแห่งหนึ่ง
และผู้โชคดีเพียงหนึ่งเดียวผู้นั้น กลับถูกคนสังหารปิดปากและชิงสมบัติไปนานแล้ว ด้วยเหตุนี้สถานการณ์แท้จริงของทะเลทรายกุ่ยโม่เป็นอย่างไรนั้น ในหลายปีมานี้ไม่มีใครรู้เลย
แต่เกือบทุกกลุ่มอิทธิพลต่างก็เชื่อกันว่า มันจะต้องเกี่ยวข้องกับขุยตี้แห่งหนานฮวงที่หายตัวไปอย่างฉับพลันเมื่อหลายหมื่นปีก่อน และยังมีความเป็นไปได้มากว่าจะเป็นสถานที่เขาละสังขารและสืบสานในตอนท้าย
แต่ในมันเมื่อพัวพันถึงซากวัตถุโบราณของขุยตี้ที่เป็นผู้ทรงพลังระดับเชี่ยวชาญมหัศจรรย์แห่งหนานฮวง ต่อให้จะอันตรายแค่ไหน ก็ยังมีคนกระโจนเข้าหาอย่างไม่ขาดสาย แม้แต่ผู้แข็งแกร่งระดับดาราพยากรณ์อย่างปีศาจสายฟ้ากับปีศาจวายุ ก็ไม่อาจต้านทานการล่อลวงของมันได้
“ร่วมมือกันชั่วคราวก็ได้ แต่นั่นแค่เพื่อให้พ้นไปจากสถานที่แห่งนี้เท่านั้น ส่วนจะหาซากโบราณของขุยตี้แห่งหนานฮวงในตอนท้ายได้หรือไม่นั้น ก็แล้วแต่วาสนาของแต่ละคนเถอะ” หมัวเจี๋ยเงียบไปครู่หนึ่ง ผ่านไปพักใหญ่ๆ ถึงถอนหายใจยาวๆ ก่อนกล่าวออกมา
“ได้! สหายหมัวเจี๋ยช่างเป็นคนตรงไปตรงมาจริงๆ ถ้าอย่างนั้นก็ตกลงตามนี้!” ปีศาจสายฟ้าเลี่ยเจิ้นเทียนตกปากรับคำแล้วแหงนหน้าหัวเราะออกมา
แต่ว่าทั้งสองต่างก็รู้แก่ใจดีว่า พันธมิตรในครั้งนี้ไม่มีข้อผูกมัดใดๆ อยู่แล้ว เพียงแค่รอค้นพบซากโบราณแล้ว ก็อาจจะแตกคอกันได้ตลอดเวลา
จะว่าไปแล้ว แม้จะเล่าลือกันว่าทะเลทรายกุ่ยโม่อันตรายเป็นอย่างมาก แต่ว่าทั้งสองกลับไม่ใส่ใจแต่อย่างใด
เพราะผู้ฝึกฝนที่เข้ามาในสถานที่แห่งนี้ในก่อนหน้านั้น ว่ากันว่ามีระดับการฝึกฝนสูงสุดก็แค่ระดับแก่นแท้เท่านั้น
“ดูท่าพายุทะเลทรายนี้ยังต้องรออีกสักระยะหนึ่งถึงจะสงบลง พวกเราอาศัยโอกาสนี้ฟื้นฟูพลังเวทก่อน จากนั้นค่อยร่วมมือกันฝ่าออกไป” เลี่ยเจิ้นเทียนมองดูพายุทรายที่อยู่ด้านนอกแล้วเสนอแนะขึ้นมา
“ก็ดีเหมือนกัน” หมัวเจี๋ยพยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดนี้
จากนั้นทั้งสองก็ทานโอสถฟื้นฟูพลังโดยไม่ต้องบอกกล่าว และหามุมนั่งขัดสมาธิลงไป
……
นอกเมืองซาม่านที่คนเผ่าทรายรวมตัวอาศัยอยู่ มีพายุทรายม้วนตัวขึ้นมาเป็นระยะๆ แต่ไม่ว่าพายุจะรุนแรงแค่ไหน พอมาถึงบริเวณเขตพื้นที่สีเขียว มันก็สลายตัวไปเอง หรือไม่ก็อ้อมผ่านไป
ชายหนุ่มหน้าตาธรรมดาผู้หนึ่งค่อยๆ เดินออกจากเมืองซาม่าน หลังจากกวาดสายตามองดูรอบๆ แล้ว ก็เดินไปนั่งขัดสมาธิลงบนเนินทรายแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกล
เขาก็คือหลิ่วหมิงที่หลงเข้ามาในทะเลทรายสีดำแห่งนี้นั่นเอง
พริบตาเดียว เขาก็มาอยู่ในเขตพื้นที่สีเขียวแห่งนี้เป็นเวลาครึ่งเดือนแล้ว สำหรับสถานการณ์ในสถานที่แห่งนี้ เขาก็ทำความเข้าใจมาไม่น้อยแล้ว
โดยเฉพาะหลังจากที่ได้อ่านบันทึกของผู้ฝึกฝนท่านหนึ่งที่ระเหเร่ร่อนมาถึงสถานที่แห่งนี้ เรื่องราวเกี่ยวกับที่มาของทะเลทรายแปลกประหลาด และตำนานเกี่ยวกับสถานที่แห่งนี้ ถึงค่อยๆ แจ่มชัดในสมองของหลิ่วหมิง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา