ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา นิยาย บท 794

ตอนที่ 794 หุบเขาสมุนไพร
ณ ตีนเขาหิมะ ในสิ่งก่อสร้างที่พำนักของตระกูลมู่หรง ผู้เฒ่าชุดดำคนหนึ่งกำลังเอนกายอยู่บนเก้าอี้โยกตัวหนึ่ง ในมือสะบัดพัดขนนกสีดำเล่มหนึ่งด้วยสีหน้าสบายอุรา

“รายงานผู้อาวุโสใหญ่ ตอนนี้คุณชายอยู่ลำดับที่สอง คุณหนูก็ได้ลำดับสูงเช่นกันอยู่ลำดับที่แปดขอรับ” ศิษย์อายุน้อยสวมชุดยาวสีดำทั้งร่างคนหนึ่งก้าวเท้าเร็วไวเดินเข้ามาคุกเข่าข้างหนึ่งลงกับพื้นแล้วประสานมือเอ่ยขึ้น

“ดี! ข้ารู้แล้ว เจ้าออกไปก่อนเถอะ” ผู้เฒ่าชุดดำสะบัดพัดขนนกในมือพลางเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“ขอรับ!” ศิษย์ชุดยาวสีดำขานรับคำหนึ่งจากนั้นถอยออกจากห้องลับไปอย่างรวดเร็ว

“คิดไม่ถึงว่าเวลาสั้นๆ ไม่กี่สิบปีหลงเอ๋อร์กับเฟิ่งเอ๋อร์จะเติบใหญ่เร็วปานนี้ หากเป็นเช่นนี้ครานี้แต้มโชคชะตาที่สะสมได้จากในงานประตูสวรรค์จะเข้าไปในสี่อันดับแรกก็คงไม่เป็นปัญหา หากทั้งสองคนร่วมมือกันจัดการศิษย์หญิงหอเป๋ยโต่วอันดับหนึ่งคนนั้นเสีย…”

หลังเอ่ยกับตนเองหลายประโยค บนหน้าของผู้เฒ่าชุดดำก็เผยรอยยิ้มน่าขนลุกออกมา แล้วผุดลุกขึ้นในทันใด หยิบยันต์ที่ส่องแสงสีดำขมุกขมัวแผ่นหนึ่งออกมาจากในแขนเสื้อ จากนั้นใช้เคล็ดวิชาสายหนึ่งยิงลงไปบนยันต์

หลังผิวหน้ายันต์ทั้งแผ่นอาบแสงสีดำพักหนึ่งก็ลุกไหม้ขึ้นกลางอากาศ เวลาไม่กี่ลมหายใจสั้นๆ ก็กลายเป็นเพลิงจิตวิญญาณขนาดเท่าฝ่ามือดวงหนึ่ง

หลังผู้เฒ่าใช้พัดขนนกสีดำในมือพัดเบาๆ หนึ่งหน สายลมสีดำหอบหนึ่งก็ม้วนออกมา หอบเพลิงจิตวิญญาณแล่นออกนอกหน้าต่างหายไปอย่างไร้ร่องรอย

ผู้เฒ่าชุดดำมองนอกหน้าต่างแล้วพยักหน้าอย่างพึงพอใจกลับไปนั่งบนเก้าอี้โยกอีกครั้ง

ในห้องลับแห่งหนึ่งที่นิกายเทียนกง บุรุษวัยกลางคนผู้สวมชุดสั้นสีเหลืองสามคนกำลังนั่งประจันหน้าหารือกันเสียงเบาอยู่

“ครั้งนี้พวกเราลงทุนควักเนื้อมอบหุ่นหลายตัวที่เป็นสมบัติลับให้ศิษย์เหล่านั้นใช้ คิดไม่ถึงกลับปล่อยให้หอเป๋ยโต่วกับตระกูลมู่หรงชิงโชคชะตาไปได้ก่อน” บุรุษรูปร่างผอมเหมือนลำไผ่ผู้หนึ่งขมวดคิ้วแน่นเอ่ยขึ้นช้าๆ

“คนของตระกูลมู่หรงหนึ่งเดือนก่อนยังลงมือทำร้ายศิษย์ของข้าด้วย เหิมเกริมอย่างยิ่ง วันนี้ที่อู๋เชาเด็กคนนี้สิ้นชีวิตไป ไม่รู้ว่าเกี่ยวข้องกับพี่น้องมู่หรงด้วยหรือไม่” ชายฉกรรจ์เปลือยท่อนบนอีกคนหนึ่งเอ่ยด้วยสีหน้าเกรี้ยวกราด

“เสียดายที่ข้ามอบเกราะจักรกลชุดนั้นให้แก่เผิงเยวี่ย หากมอบให้อู๋เชา บางทีเขาอาจหนีพ้นเคราะห์ครั้งนี้ได้” บุรุษผอมเหมือนลำไผ่เผยสีหน้าเสียใจเล็กน้อยออกมา

ตอนนี้บนป้ายศิลาลำดับของศิษย์นิกายเทียนกงด้อยกว่านิกายยอดบริสุทธิ์อยู่เล็กน้อย ไม่มีผู้ใดเข้ามาในสิบอันดับแรกเลย เผิงเยวี่ยอยู่อันดับที่ยี่สิบ ส่วนชายหนุ่มรถเงินที่พวกเขาฝากความหวังมากมายไว้ ตอนนี้ก็อยู่ในลำดับที่สิบเอ็ดเท่านั้น

“ศิษย์น้องทั้งสองไม่ต้องกังวลใจเกินไป การทดสอบเพิ่งดำเนินมาถึงครึ่งทางเท่านั้น ท้ายที่สุดจะเป็นอย่างไรก็ยังไม่อาจทราบได้ ครั้งนี้ศิษย์ของพวกเราสี่ยอดนิกายใหญ่ลำดับค่อนข้างรั้งท้าย นอกจากนี้ยังมีศิษย์ไม่น้อยตายตก เรื่องเช่นนี้ในการทดสอบครั้งก่อนๆ เกิดขึ้นน้อยอย่างยิ่ง” บุรุษวัยกลางคนผู้มีลักษณะเยี่ยงบัณฑิตอีกผู้หนึ่งเอ่ยนิ่งๆ ขึ้นประโยคหนึ่ง

หลังชายฉกรรจ์ผู้เปลือยท่อนบนกับอีกคนที่เหลือมองหน้ากันก็เผยสีหน้าเหมือนคิดบางอย่างออกขึ้นมาทั้งคู่

……

ภาพเช่นนี้ฉายซ้ำในที่พำนักของแต่ละนิกายที่ตีนเขาหิมะเป็นระยะ ลำดับบนป้ายศิลายักษ์ที่ยอดเขาหิมะไม่เพียงเกี่ยวข้องกับโชควาสนาของเด็กรุ่นหลังในนิกายเหล่านี้ ยังเกี่ยวข้องกับความรุ่งเรืองตกต่ำในอนาคตอีกเกือบพันปีของทั้งนิกายอีกด้วย ผู้อาวุโสคนสำคัญของแต่ละนิกายย่อมไม่กล้าเมินเฉยต่อเรื่องนี้

ทว่าไม่ว่าแต่ละนิกายนอกแดนลึกลับจะมีปฏิกิริยาอย่างไร งานประตูสวรรค์ก็ยังคงดำเนินไปเช่นเดิม

ในแดนลึกลับ ณ ที่แห่งหนึ่งที่ลึกไม่อาจหยั่งด้านในมิติขนาดใหญ่รูปเสากลม

พระราชวังโบราณหลังหนึ่งลอยอยู่ ณ ที่นี้ ทั้งหลังก่อขึ้นจากหินเขียว รอบด้านยังมีเสาศิลาสีขาวหลายต้นตั้งตระหง่านค้ำม่านแสงสีขาวชั้นหนึ่ง ปกป้องพระราชวังทั้งหมดไว้ด้านใน

ค่ายกลชั้นจำกัดที่อยู่ด้านนอกพระราชวังแข็งแกร่งอย่างที่สุดและแผ่ปราณจิตวิญญาณเย็นเยียบระลอกแล้วระลอกเล่าออกมา เห็นชัดว่านี่เป็นดินแดนมรดกอีกแห่งหนึ่ง

ตอนนี้ประตูใหญ่ด้านหน้าพระราชวังเปิดกว้าง ด้านในโล่งอย่างยิ่ง นอกจากแท่นบูชาที่ค่อนข้างอลังการแท่นหนึ่งก็ไม่มีสิ่งอื่นใดอีก

แท่นบูชายาวกว้างสิบกว่าจั้ง สูงสิบจั้ง ด้านหน้าบันไดศิลาหลายร้อยขั้นเชื่อมตรงไปยังยอดของแท่นบูชา

บนบันไดศิลาหุ่นรูปมนุษย์ระดับผลึกสิบกว่าตัวนอนระเกะระกะอยู่ ตรงหน้าอกของหุ่นเหล่านี้แต่ละตัวล้วนถูกควักจนว่างเปล่า แก่นบริสุทธิ์ของพวกมันไม่มีปีกแต่บินหายไปแล้ว

บนยอดของแท่นบูชาคือแท่นสี่เหลี่ยมเรียบขนาดหลายจั้งแท่นหนึ่ง บนแท่นเรียบวาดลวดลายค่ายกลสีเลือดประหลาดบิดเบี้ยวไว้ เหนือใต้ออกตกสี่ทิศต่างมีเสาศิลาสีเขียวสูงกว่าคนเล็กน้อยต้นหนึ่งตั้งตระหง่านอยู่

ยามนี้สตรีผมเงินผู้หนึ่งกำลังนั่งสง่าอยู่บนเสาศิลาต้นหนึ่งทางทิศตะวันออกเงียบๆ ในมือถือตำราโบราณเล่มหนึ่งไว้กำลังศึกษาอย่างเพลิดเพลิน ข้างกายนางตำราคล้ายๆ กันซ้อนกันเป็นกอง มีมากถึงสิบกว่าเล่ม

เห็นชัดว่าสตรีผู้นี้ก็คืออิ๋นเซ่อ ศิษย์หอเป๋ยโต่วที่เป็นอันดับหนึ่งบนป้ายศิลาโชคชะตา

ด้านล่างของเสาสองสามต้นที่เหลือ ศพที่สวมเครื่องแบบต่างกันสี่ห้าร่างทอดกายอยู่ คนเหล่านี้ส่วนใหญ่เลือดออกเจ็ดทวาร สภาพยามตายน่าอนาถยิ่งนัก

มรดกของที่แห่งนี้เห็นชัดว่าถูกเปิดออกแล้ว ทว่าคนที่ยังมีชีวิตอยู่ที่นี่กลับมีเพียงสตรีผู้นี้คนเดียวเท่านั้น

สตรีผมเงินคล้ายไม่สนใจภาพคลุ้งคาวเลือดรอบด้านแม้แต่น้อย เพียงพลิกอ่านตำราในมืออย่างจดจ่อตั้งใจ ใบหน้าเผยสีหน้าครุ่นคิดเล็กน้อยออกมาเป็นระยะ

“ดูท่าในเวลาสั้นๆ อยากบรรลุคัมภีร์ลับเหล่านี้ให้หมดจะเป็นไปไม่ได้ นำกลับไปที่หอแล้วค่อยศึกษาให้ละเอียดก็แล้วกัน”

ชั่วครู่ให้หลังสตรีผมเงินจึงเงยศีรษะขึ้น นางหัวเราะเบาๆ พลางเอ่ยกับตนเองจากนั้นปิดตำราในมือ

หลังจากนั้นนางก็ลุกขึ้นยืนด้วยท่าทางงดงาม นางลูบแขนเสื้อทีหนึ่ง หมอกสีเงินจางๆ สายหนึ่งพลันม้วนออกมาจากด้านในเก็บตำรารอบด้านไปในครั้งเดียว หลังจากนั้นนางจึงทะยานร่างลงจากเสาศิลาประหนึ่งใบไม้ร่วงร่อนแผ่วเบาลงบนแท่นสูงด้านล่าง กระทั่งเสียงสักนิดก็ไม่มี

“ปั้บ” เสียงแผ่วเบาดังขึ้นทีหนึ่ง!