ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา นิยาย บท 866

ดวงตาของหลิ่วหมิงหรี่ลงอย่างประหลาดใจ เขาคิดไม่ถึงว่าผู้เฒ่าผมขาวผู้นี้จะเป็นผู้ฝึกฝนกระบี่คนหนึ่ง ท่าทางค่อนข้างชำนาญวิชาขี่กระบี่ทีเดียว

แต่พลังสายตาของเขาระดับใด ชั่วพริบตาที่ผู้เฒ่าลงมือก็มองออกแล้วว่ากระบี่บินเล่มนี้เป็นอาวุธจิตวิญญาณระดับสุดยอดเล่มหนึ่งเท่านั้น ไม่ใช่กระบี่บินพลังจิตวิญญาณอันใด

รุ้งกระบี่สีเหลืองส่องแสงวูบหนึ่งก็ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าหลิ่วหมิงแล้วฟันลงมาอย่างรุนแรงส่งเสียงดังหวีดหวิว

ในเวลาเดียวกันสามคนที่เหลือก็ลงมือพร้อมกันอย่างเข้าขายิ่งนัก บุรุษผอมสูงอ้าปากพ่นอาวุธประหลาดเล่มหนึ่งออกมา ลักษณะเป็นครึ่งดาบครึ่งกระบี่ หน้าตาค่อนข้างแปลกประหลาด

บุรุษร่างกำยำตวาดเสียงดัง แสงสีดำในมือส่องสว่าง กระบองสีดำสูงกว่าคนแท่งหนึ่งโผล่ออกมา อาวุธจิตวิญญาณมหึมาเช่นนี้พบเห็นได้น้อยนักจริงๆ แต่ค่อนข้างเหมาะกับร่างกายกำยำของเขาทีเดียว

สตรีสาวอายุน้อยสะบัดมือทีหนึ่งก็ปล่อยลิ่มสีขาวสั้นๆ แท่งหนึ่งออกมา เมื่อมันโต้ลมก็ขยายใหญ่ขึ้นเป็นขนาดสิบกว่าจั้ง

ทั้งสามคนท่องมนตร์แล้วกระตุ้นเคล็ดวิชาพร้อมกัน อาวุธจิตวิญญาณของแต่ละคนกำลังจะพุ่งเข้าใส่ซาฉู่เอ๋อร์ด้านนั้น

หลิ่วหมิงแค่นเสียงหยันขณะที่สองมือกำแน่นเป็นหมัด ปราณดำเข้มข้นทะลักออกมาจากในร่าง เคลื่อนพันบนสองแขนแล้วสั่นอย่างรุนแรง เสียงมังกรคำรามแผ่วต่ำดังออกมา

เสียง “ฟู่” ดังขึ้น!

กระแสลมแรงสายหนึ่งส่งเสียงดังฟู่แผ่ขยายออกไปรอบด้านอย่างรุนแรงโดยมีเขาเป็นศูนย์กลาง หมัดที่มีหัวมังกรสีดำสนิทหุ้มอยู่สองข้างต่อยเข้าใส่คมของกระบี่บินที่พุ่งประจันเข้ามา

เสียงดังสนั่น!

รุ้งกระบี่สีเหลืองฉับพลันสั่นไหว รุ้งกระบี่แตกสลายทีละชุ่นๆ ตัวกระบี่บินก็ถูกพลังมหาศาลสายหนึ่งดีดปลิวออกไป มันกลิ้งหลุนๆ กลางอากาศปลิวออกไปสิบกว่าจั้งถึงหยุดได้อย่างหวุดหวิด

ผิวของกระบี่บินส่องแสงสีเหลืองวูบวาบไม่หยุดแล้วยังส่งเสียงครวญครางแผ่วเบาออกมาด้วย ราวกับว่าถูกหลิ่วหมิงโจมตีครั้งเดียวก็เสียหายไม่น้อย

ผู้เฒ่าผมขาวหน้าซีด กระบี่บินสีเหลืองเล่มนี้เป็นกระบี่บินประจำกายของเขา มันเชื่อมต่อกับจิตใจ ดังนั้นพลังเวทในร่างเขาจึงปั่นป่วนขึ้นมาวูบหนึ่งอย่างห้ามไม่ได้

แม้เขาเป็นผู้ฝึกฝนระดับแก่นแท้ แต่แก่นแท้ที่เขาผนึกได้เป็นเพียงแก่นแท้ระดับล่างสามทวาร ในหมู่ผู้ฝึกฝนระดับแก่นแท้นับเป็นพวกที่พลังต่ำสุด เขาจึงไม่อาจฝืนรับการโจมตีอันแข็งแกร่งของหลิ่วหมิงที่เข้าสู่ระดับแก่นเสมือนแล้วได้สักนิด

หลิ่วหมิงโจมตีหนึ่งหมัดได้ผล ร่างกายก็ขยับพาเงาเลือนรางสายหนึ่งไปปรากฏตัวเบื้องหน้าซาฉู่เอ๋อร์ เขาตวาดเบาๆ แล้วโจมตีออกมาอีกสองหมัด

สองหมัดของเขาปราณดำพลุ่งพล่าน เกิดวังวนสีดำสนิทขึ้นท่ามกลางกระแสปราณรอบหมัด กระแสปราณแข็งแกร่งหวดบนต้นไม้รอบด้านดั่งแส้ กิ่งไม้สะบัดไหวไม่หยุดจนกิ่งไม้เรียวเล็กจำนวนหนึ่งพากันหักร่วง

อาวุธจิตวิญญาณของพวกชายฉกรรจ์ร่างยักษ์กำยำทั้งสามคนเพิ่งกลายเป็นแสงเรืองรองหลากสีสันซัดมาก็ปะทะกับกระแสปราณจากหมัดของหลิ่วหมิงทันที

เปรี้ยง!

วังวนสีดำสนิทฉับพลันหอบอาวุธจิตวิญญาณทั้งสามชิ้นเข้าไป หลังจากปราณดำพลุ่งพล่านรวมตัวกันอีกครั้งก็กลายเป็นดวงตะวันเจิดจ้าสีดำดวงหนึ่งลอยออกมา

ครู่ต่อมาพลังมหาศาลประหนึ่งขุนเขาครวญมหาสมุทรคำรามก็โถมออกมาจากด้านใน

กระบอง กระบี่ยาวรูปร่างประหลาดและลิ่มสั้นสีขาวต่างถูกกระแสปราณสีดำสนิทของหมัดกระแทกปลิวไปพร้อมกัน แสงรัศมีด้านบนหม่นแสงลง เห็นชัดว่าพลังจิตวิญญาณเสียหายเช่นกัน

ร่างกายของทั้งสามคนสะท้านอย่างรุนแรง พวกเขาถอยดังตึงๆ ติดต่อกันหลายก้าว ทุกคนส่งเสียงดังอ๊อกแล้วอ้าปากพ่นเลือดออกมา

หลังพวกเขาตั้งหลักได้อย่างยากลำบาก ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความตกตะลึงมองมาทางหลิ่วหมิง ชั่วขณะหนึ่งไม่กล้าลงมือง่ายๆ อีก

หลิ่วหมิงเพียงยกมือยกเท้าก็โจมตีอาวุธจิตวิญญาณของทั้งสี่คนจนปลิวในครั้งเดียว

เวลานี้ซาฉู่เอ๋อร์เพิ่งยกมีดแวววาวในมือขึ้นขวางหน้าร่าง ส่วนมืออีกข้างหนึ่งเรียกอาวุธจิตวิญญาณรูปนาฬิกาทรายชิ้นหนึ่งออกมาแปลงเป็นกำแพงทรายสีดำผืนหนึ่งเบื้องหน้า

สตรีผู้นี้เห็นภาพตรงหน้าก็ตกใจมากเช่นเดียวกัน

เทียบกับตอนอยู่ในทะเลทรายกุ่ยโม่ เห็นชัดว่าหลิ่วหมิงแข็งแกร่งขึ้นมากเหลือเกิน

“พี่หลิ่ว ท่าน…”

“ระวัง”

ขณะที่ซาฉู่เอ๋อร์อ้าปากอยากพูดอะไรบางอย่าง หลิ่วหมิงก็เปลี่ยนสีหน้าไปทันที เขายื่นมือออกมาคว้าแขนซาฉู่เอ๋อร์ดั่งสายฟ้าแลบ ปราณดำก้อนหนึ่งหุ้มทั้งสองคนไว้แล้วพุ่งถอยออกไป

เพียงครู่เดียวมือใหญ่ที่ส่องแสงสีม่วงข้างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นจากความว่างเปล่าด้านบน คว้ามายังจุดที่ซาฉู่เอ๋อร์ยืนอยู่เมื่อครู่

เสียงเปรี้ยงดังขึ้นทีหนึ่ง ฝุ่นหินดินทรายปลิวฟุ้ง บนพื้นปรากฏรอยประทับฝ่ามือยักษ์ขนาดสิบกว่าจั้งรอยหนึ่งทันที

“ท่านเป็นถึงผู้อาวุโสระดับดาราพยากรณ์ ลงมือกับผู้เยาว์ระดับผลึกเช่นนี้อย่างพวกเรา ไม่รู้สึกว่าลดตัวบ้างหรือ?” หลิ่วหมิงพาซาฉู่เอ๋อร์เหาะวนรอบหนึ่งแล้วร่อนลงห่างไปสิบกว่าจั้ง สายตาจ้องบางจุดกลางอากาศดั่งสายฟ้าแลบ เขาเอ่ยออกมาขณะที่ใบหน้าเผยสีหน้าระวังออกมาเป็นครั้งแรก

“ระดับดาราพยากรณ์”