ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา นิยาย บท 889

ปราณดำสายหนึ่งก็หุ้มศีรษะคนที่ร่วงลงบนพื้นไว้ วิญญาณของเขายังไม่ทันหนีออกมาก็ถูกขังไว้ด้านในจากนั้นก็ถูกหลอมละลายกลายเป็นความว่างเปล่า

หลิ่วหมิงเหลือบตามองศีรษะด้านในปราณสีดำ แม้บนใบหน้าเขาจะมีเลือดไหลโชก แต่ก็ยังมองเห็นหน้าตาคร่าวๆ อยู่ เขาเป็นบุรุษวัยกลางคนใบหน้ารูปสี่เหลี่ยมที่ดวงตาสองข้างลึกโหลผู้หนึ่ง

“นี่คงจะเป็นโฉมหน้าที่แท้จริงของปีศาจพันมายา แม้อยู่ต่อหน้าผู้คนมีพันมายาหมื่นโฉมหน้า แต่หลังจากตายไปเท่านั้นถึงจะเผยโฉมหน้าที่แท้จริงแก่ผู้คนได้ นี่ก็เป็นเรื่องที่น่าเศร้าเรื่องหนึ่ง”

หลิ่วหมิงพึมพำประโยคหนึ่งจากนั้นก็ยิ้มน้อยๆ ในใจแล้วสลัดความคิดนี้ทิ้งไป

เขายกมือข้างหนึ่งขึ้นกวัก ทันใดนั้นศีรษะของปีศาจพันมายาก็ถูกปราณดำม้วนเก็บเข้าไปในแหวนย่อส่วนทันที

“นายท่าน…”

แสงสีเหลืองส่องสว่างขึ้นบนพื้น เซียเอ๋อร์โผล่ออกมา เวลานี้ชุดตาข่ายสีดำบนร่างนางขาดวิ่นอยู่บ้าง สีหน้าก็ซีดเผือด หน้าอกพองยุบนิดๆ ดูท่าคงจะเป็นเพราะเมื่อครู่ถูกไอปีศาจของปีศาจพันมายาทำร้ายบาดเจ็บเล็กน้อย แต่ไม่ได้บาดเจ็บถึงลมปราณ

“ไม่เป็นไรนะ?” หลิ่วหมิงเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

“คิกคิก เมื่อครู่ข้าฉวยโอกาสที่คนผู้นี้ไม่ระวังแทงเขาแรงๆ ครั้งหนึ่ง ได้ช่วยนายท่านแล้วใช่ไหมเจ้าคะ?” เซียเอ๋อร์มองศพไร้ศีรษะของปีศาจพันมายาแล้วเงยใบหน้าสะสวยขึ้นมา เอ่ยราวกับจะขอคำชม

ในใจหลิ่วหมิงถอนหายใจ แต่ปากกลับเอ่ยชมเชย

“ใช่แล้ว ต้องขอบคุณเซียเอ๋อร์ที่ช่วยเหลือถึงสังหารเขาได้อย่างราบรื่น”

เซียเอ๋อร์ได้ยินก็ยิ้มร่าทันที

หลิ่วหมิงเหล่ตามองทีหนึ่งแล้วสะบัดมือยิงปราณสีดำสายหนึ่งออกมาอีกครั้ง รัดแหวนหยกขาววงหนึ่งบนนิ้วหัวแม่มือของปีศาจพันมายาขึ้นมาไว้บนมือ

แหวนวงนี้ดูเหมือนทำมาจากหยกธรรมดา แต่แผ่คลื่นพลังเวทคลุมเครือออกมา

เขาเพ่งจิตแล้วปล่อยจิตสัมผัสแทรกเข้าไป

เมื่อกวาดจิตสัมผัสเล็กน้อยครั้งหนึ่งก็พบว่าแหวนหยกวงนี้เป็นอาวุธจิตวิญญาณเก็บของชิ้นหนึ่งจริงๆ มิติด้านในมีขนาดถึงหลายสิบจั้ง ด้านในเก็บโอสถ หินแร่ อาวุธจิตวิญญาณและของอื่นๆ ไว้ไม่น้อย

หลิ่วหมิงกวาดสายตาสำรวจของเหล่านี้ผ่านๆ ทันใดนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไป

แสงสีทองสว่างขึ้นบนฝ่ามือ จากนั้นคัมภีร์หยกเก่าแก่ที่ส่องประกายสีทองอ่อนเล่มหนึ่งก็โผล่ออกมา สิ่งนี้ก็คือคัมภีร์ที่ปีศาจพันมายาเรียกออกมาตอนควบคุมมหาค่ายกลโปรดสัตว์ก่อนหน้านี้

เขาแนบมันกับหน้าผากแล้วแทรกจิตสัมผัสเข้าไปทันที เขามีสีหน้าตะลึงในทันใดจากนั้นก็กลายเป็นยินดียิ่งนัก สิ่งที่บันทึกอยู่ในคัมภีร์หยกก็คือวิธีควบคุมค่ายกลเขาพระสุเมรุโปรดสัตว์นั่นเอง

แต่ตรงนี้ไม่ใช่สถานที่เหมาะแก่การศึกษาอย่างละเอียด เขาจึงเก็บคัมภีร์หยกรวมถึงแหวนหยกขาวไปทันที

แทบจะในพริบตาที่หลิ่วหมิงทำทุกสิ่งนี้เสร็จสิ้น เสียงแหวกอากาศก็ดังมาจากขอบฟ้าไกลออกไป พวกผู้เฒ่ารูปร่างสูงใหญ่สวมชุดยาวสีแดงสี่คนฉับพลันร่อนลงมา

สายตาของทั้งสี่คนกวาดมองทันที!

ร่องรอยการต่อสู้บนพื้นดินใกล้ๆ คล้ายกำลังบอกเล่าเรื่องราวการต่อสู้อันรุนแรงและแสนสั้นเมื่อครู่แก่พวกเขา ในดวงตาพวกผู้เฒ่ารูปร่างสูงใหญ่ล้วนฉายแววตาหวาดกลัวจางๆ

พวกเขามองจากไกลๆ เห็นว่าการต่อสู้ที่นี่จบลงแล้วถึงกล้าเข้ามา

“ผู้อาวุโส…” ผู้เฒ่ารูปร่างสูงใหญ่จับจ้องหลิ่วหมิงที่อยู่ในหลุมลึก สีหน้าหลากหลายอารมณ์อย่างที่สุด

บนศพไร้หัวยังคงสวมอาภรณ์มังกรทองห้าเล็บตัวนั้น ความจริงกระจ่างแก่สายตาแล้ว

“ก่อนหน้านี้ข้าบอกแล้วว่าผู้ฝึกฝนชั่วร้ายคนนี้คือปีศาจพันมายา แม้ไม่ทราบว่าเหตุใดเขาต้องปลอมตัวเป็นจักรพรรดิแคว้นเจียง แต่คนผู้นี้ถูกสังหารแล้ว เรื่องหลังจากนี้ยกให้พวกเจ้าเก็บกวาดกันเอง ครั้งนี้ข้าเดินทางมาเพื่อศีรษะของเขาเท่านั้น” หลิ่วหมิงมองผู้เฒ่ารูปร่างสูงใหญ่ครั้งหนึ่งแล้วเอ่ยขึ้นเรียบๆ พร้อมกันนั้นปราณดำก็ม้วนออกมารอบร่าง เสื้อผ้าปลิวสะบัดทั้งที่ไม่มีสายลม

“เมื่อครู่พวกข้าเอ่ยวาจาล่วงเกินผู้อาวุโส โปรดอภัยด้วย! ผู้อาวุโสกำจัดผู้ฝึกฝนชั่วร้ายคนนี้ให้แก่แคว้นเจียงของพวกเรา พวกข้าย่อมซาบซึ้งไม่มีวันหมดสิ้น เพียงแต่ไม่ทราบว่า…ผู้อาวุโสจะแจ้งนามสักหน่อยได้หรือไม่?” ผู้เฒ่ารูปร่างสูงใหญ่เห็นหลิ่วหมิงกำลังจะจากไปก็รีบเอ่ยปากขึ้นมา

วังหลวงเกิดเรื่องใหญ่เช่นนี้ วันนี้จักรพรรดิตัวจริงเป็นตายยังไม่ทราบ อยู่หนใดก็ไม่รู้ ความผิดของพวกเขาทั้งสี่ที่รับผิดชอบอารักขาย่อมไม่เบา หากผู้อาวุโสตระกูลเจียงถามขึ้นมาแล้วกระทั่งชื่อของอีกฝ่ายเขาก็ยังไม่รู้ เกรงว่าคงมีโทษหนักเป็นเท่าตัว

หลิ่วหมิงขมวดคิ้ว ส่งกระแสจิตบอกชื่อกับเขาอย่างนิ่งสงบ หลังจากนั้นจึงกระตุ้นเคล็ดวิชาในมือ ปราณดำโอบล้อมรอบร่างของเขากับเซียเอ๋อร์แหวกท้องฟ้ามุ่งออกไปไกล

พวกผู้เฒ่ารูปร่างสูงใหญ่สี่คนแสดงสีหน้านอบน้อมเฝ้ามองจนแสงสีดำหายลับไปจากขอบฟ้า จากนั้นจึงหันศีรษะกลับมามองผืนดินระเนระนาด ทุกคนล้วนเงียบงันไร้วาจา

“เก็บศพของคนผู้นี้ให้เรียบร้อยแล้วพลิกเมืองหนานหลูค้นหาเจียงหลีตัวจริงทันที แล้วก็แจ้งเรื่องนี้กับเหล่าผู้อาวุโสที่เซี่ยสุ่ยจวีในทันทีด้วย” ครู่หนึ่งให้หลังก็ยังคงเป็นผู้เฒ่ารูปร่างสูงใหญ่ทำลายความเงียบ เอ่ยปากสั่งสามคนด้านหลังขึ้นมาก่อน

สามคนที่เหลือได้ยินก็ขานรับแยกย้ายกันไปทำงานในทันใด

บนใบหน้าของผู้เฒ่ารูปร่างสูงใหญ่สีหน้าแปรเปลี่ยนไม่หยุด หลังจากนั้นก็ถอนหายใจ

เพราะเรื่องปีศาจพันมายา ไม่ว่าจะเป็นในตระกูลหรือในหมู่มนุษย์ธรรมดาทั่วทั้งแคว้นเจียงก็ล้วนปั่นป่วนกันไม่น้อย สุดท้ายถึงขั้นทำให้ผู้ฝึกฝนระดับสูงในนิกายและตระกูลของแคว้นรอบด้านแคว้นเจียงตื่นตัวไปด้วย พวกเขาร่วมกันออกหน้าร่างกฎจำนวนหนึ่งเกี่ยวกับความปลอดภัยของจักรพรรดิมนุษย์

แน่นอนเรื่องเหล่านี้เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นภายหลัง

เวลาผ่านไปอีกเกือบครึ่งวัน หลิ่วหมิงถึงลุกขึ้นยืนเงียบๆ เขาเก็บคัมภีร์หยกเข้าไปในแหวนย่อส่วนอย่างระมัดระวัง สีหน้ากลับมาสงบดังเดิม

กล่าวได้ว่ามหาค่ายกลชุดนี้เป็นผลพลอยได้ประการหนึ่งจากการเดินทางครั้งนี้ แต่เวลาชั่วครู่ชั่วยามไม่อาจจะศึกษาให้ถ่องแท้ได้

สำหรับเขาแล้วภารกิจเร่งด่วนยังคงเป็นการรวบรวมแต้มคุณูปการให้เพียงพอ หลังจากนั้นเข้าไปฝึกปรือในทางปีศาจร้ายเพื่อค้นหาโอกาสน้อยนิดที่จะเข้าสู่ระดับแก่นแท้

ชั่วครู่ให้หลัง เรือหยกแวววาวที่ถูกหุ้มด้วยแสงรัศมีสีขาวน้ำนมลำหนึ่งก็ลอยขึ้นจากกลางเขาร้าง หายลับไปยังขอบฟ้าอย่างรวดเร็ว

ครึ่งเดือนกว่าให้หลัง ในหอความเป็นความตายสายในบนเทือกเขาหมื่นวิญญาณ

ผู้อาวุโสเจียงเดิมทีกำลังนั่งว่างอยู่ในวิหารหลังใหญ่อันว่างเปล่า หยอกล้อกับแมวดาวสีขมิ้นที่ตามติดเขาเป็นเงาตัวนั้น หลังจากเห็นหลิ่วหมิงเขาก็หัวเราะร่าลุกขึ้นมาทันที

“ศิษย์หลานหลิ่ว ไม่พบกันนาน วันนี้เดินทางมา หรือว่าจะสังหารผู้ฝึกฝนชั่วร้ายคนไหนได้แล้ว? หรือว่า…”

ผู้อาวุโสเจียงพูดได้ครึ่งหนึ่ง ทันใดนั้นสายตาก็เหล่ไปเห็นรอยยิ้มน้อยๆ ที่ประดับอยู่บนใบหน้าของหลิ่วหมิง เขาคล้ายจะตระหนักถึงอะไรบางอย่างได้ จึงเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย

หลิ่วหมิงไม่เอ่ยคำใด แต่มือข้างหนึ่งลูบแหวนย่อส่วนในมือ ในมือพลันมีห่อผ้าสีฟ้าห่อหนึ่งเพิ่มขึ้นมาแล้วโยนไปให้

แขนเสื้อของผู้อาวุโสเจียงสะบัดจนแขนเสื้อกางออกกว้าง เขารับห่อผ้าสีฟ้าไว้ในมือ หลังจากนั้นวางลงบนแท่นศิลาแล้วเปิดออกดู ศีรษะโชกเลือดศีรษะหนึ่งปรากฏออกมา

สายตาของผู้เฒ่าเป็นประกาย เขาจ้องมองศีรษะจากบนจรดล่างอยู่ชั่วครู่แล้วพลิกมือข้างหนึ่งเรียกกระจกทองแดงสีเหลืองขมุกขมัวขนาดเท่าฝ่ามือบานหนึ่งออกมาทันที

แสงสีเหลืองสายหนึ่งครอบศีรษะไว้ หลังจากนั้นครู่หนึ่งสายตาของผู้อาวุโสเจียงก็ค่อยๆ เปล่งประกาย

“ดี! ยอดเยี่ยม! นี่คือศีรษะของปีศาจพันมายาที่มีความชั่วยาวเป็นหางว่าวคนนั้น! ศิษย์หลานหลิ่วมีความสามารถยอดเยี่ยมจริงแท้ เวลาไม่กี่เดือนก็สังหารผู้ฝึกฝนชั่วช้าที่เจ้าเล่ห์อย่างที่สุดคนนี้ได้ หากเล่าลือออกไป ศิษย์หลานจะต้องชื่อเสียงเลื่องลืออีกครั้งแน่”

“ข้าเพียงโชคดีหาร่องรอยของคนผู้นี้พบ ประจวบเหมาะเคราะห์ดีถึงสังหารเขาลงได้ ผู้อาวุโสเจียงชมเกินไปแล้ว” หลิ่วหมิงส่ายหน้า ตอบอย่างถ่อมตัว

ผู้อาวุโสเจียงหัวเราะพลางเก็บกระจกทองแดงกับศีรษะของปีศาจพันมายาไป

หลิ่วหมิงเห็นเช่นนี้ก็หยิบป้ายประจำตัวของศิษย์สายในส่งไปให้อย่างคุ้นเคยยิ่งนัก

“รางวัลตามรายชื่อความเป็นความตายของปีศาจพันมายาคือสามแสนห้าหมื่นแต้มคุณูปการ บวกกับหนึ่งแสนแต้มจากผู้อาวุโสนิกายเรา ทั้งหมดสี่แสนห้าหมื่นแต้มคุณูปการ” ในมือผู้เฒ่าเปล่งแสงสีทอง กระบองสั้นสีทองแท่งหนึ่งปรากฏขึ้นในมือเขาแล้วแตะเบาๆ บนป้ายประจำตัวของหลิ่วหมิง ส่วนปลายด้านหน้าเกิดแสงสีขาววิบวับ

หลิ่วหมิงรับป้ายกลับไป ใช้จิตสัมผัสกวาดรอบหนึ่งก็พบว่าแต้มคุณูปการในนั้นสะสมมาได้หนึ่งล้านสามแสนกว่าแต้ม ห่างจากหนึ่งล้านห้าแสนอีกไม่ไกลแล้ว