ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา นิยาย บท 900

ตอนที่ 900 ความโกลาหล
“ที่แห่งนี้คือเศษซากของโลกบนหรือ ดูแล้วก็ไม่เห็นมีตรงไหนพิเศษ” บัณฑิตหุบพัดดังปั้บตบลงกลางฝ่ามือแล้วเอ่ยกับตนเองด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

ศิษย์คนอื่นของนิกายปีศาจลี้ลับนอกจากหลงเซวียนแล้วล้วนมองแผ่นหลังของบัณฑิตด้วยดวงตาหวาดกลัวเล็กน้อย

“สหายถูกู ในเมื่อมาถึงเศษซากของโลกบนแล้ว พวกเราก็ขอลาตรงนี้” บุรุษซูบผอมชุดแดงคนหนึ่งเหาะออกมาจากกลุ่มผู้ฝึกฝนนิกายอื่นเจ็ดคนนั้นแล้วหยุดยืนห่างจากบัณฑิตไปด้านหน้าหนึ่งจั้งกว่า จากนั้นประสานมือเอ่ยขึ้น

“อ้อ พี่เฟิงนี่เอง ไยต้องแยกกันเดินทาง ทุกคนร่วมค้นหาสมบัติด้วยกันไม่ดีหรือ” ชายผู้สวมชุดบัณฑิตเผยรอยยิ้มประหลาดแลดูชั่วร้ายพร้อมกับเลิกคิ้วเรียวขึ้น

“ไม่จำเป็น สหายนิกายปีศาจลี้ลับทุกท่านพลังสูงส่งแข็งแกร่ง พวกเราคนเหล่านี้ติดตามไปรังแต่จะขวางมือขวางเท้า ไม่รบกวนทุกท่านจะดีกว่า” บุรุษชุดแดงหางตากระตุก ฝืนหัวเราะครั้งหนึ่งแล้วตอบออกมา

“ก็ได้ ถ้าเช่นนั้นพวกเราก็แยกกันชั่วคราว รอหนึ่งปีให้หลัง ทุกท่านค่อยกลับมารวมตัวกันที่นี่แล้วกัน” ชายผู้สวมชุดบัณฑิตสายตาเปล่งประกายวูบหนึ่ง บนใบหน้าเผยรอยยิ้มอ่อนโยนจางๆ

บุรุษชุดแดงได้ฟังก็ยินดียิ่ง เขาประสานมือคำนับอีกครั้ง ร่างกายขยับหมายจะเหาะจากไป

ทว่าเขาเพิ่งหันกาย ตรงท้องน้อยฉับพลันก็เย็นวูบ ฝ่ามือข้างหนึ่งแทงทะลุทะเลจิตวิญญาณของเขา เลือดทะลักออกมาย้อมชุดสีแดงบนร่างเขาให้สีสดยิ่งกว่าเดิมในทันที

เรี่ยวแรงในร่างบุรุษชุดแดงคล้ายถูกสูบออกไปจนแห้งเหือดในพริบตา เขาหันศีรษะกลับมาอย่างยากเย็น

ชายผู้สวมชุดบัณฑิตยืนชิดร่างเขา มุมปากประดับรอยยิ้มเหี้ยมเกรียม

“เจ้า…นิกายของพวกเรามอบบรรณาการให้การเดินทางครั้งนี้แล้ว…” บุรุษชุดแดงอ้าปาก เลือดมากมายทะลักออกมาในทันใด

“จิ๊ๆ พวกเราไม่ได้พาพวกเจ้าเข้ามาตามสัญญาแล้วหรือ? แต่พริบตาที่เหยียบลงบนเศษซากของโลกบนแห่งนี้ ระหว่างเจ้ากับข้าก็คือศัตรูที่เข่นฆ่าเอาชีวิตกันแล้ว ยังจะมีใครที่ไหนบอกลาอย่างมีมารยาทกับศัตรูอีก!” ชายผู้สวมชุดบัณฑิตหัวเราะเย้ยหยัน เพลิงมารสีดำสายหนึ่งผุดขึ้นในมือโดยฉับพลัน

ร่างกายของบุรุษชุดแดงหดเล็กลงเรื่อยๆ ท่ามกลางเพลิงมารแล้วสลายเป็นความว่างเปล่าอย่างรวดเร็ว

เหตุการณ์ไม่คาดคิดเหล่านี้เกิดขึ้นกะทันหัน ผู้ฝึกฝนคนอื่นจากต่างนิกายที่อยู่ห่างไปไกลเห็นภาพนี้ล้วนตกตะลึงยิ่งนัก มีสองคนหัวไวร่างกายขยับวูบหนึ่งกลายเป็นแสงสีแดงสองสายเหาะหนีเอาชีวิตรอดจากไปไกลทันที

ชายผู้สวมชุดบัณฑิตหัวเราะหยัน เขาไม่ได้มองสองคนที่หนีไปแต่พลิกฝ่ามือตบครั้งหนึ่ง เพลิงมารสีดำสนิทแถบหนึ่งพลันปรากฏห่างออกไปไกล ล้อมผู้ฝึกฝนนิกายอื่นที่เหลือซึ่งตอบสนองไม่ทันไว้ด้านใน

“อ้าก…” ผู้ฝึกฝนหลายคนถูกเพลิงมารสีดำล้อมก็ส่งเสียงกรีดร้องโหยหวนออกมาในทันใด กลิ่นไหม้กระจายออกมาในทันที

เพลิงสีดำลุกไหม้รุนแรงอยู่สองสามครั้ง เห็นชัดว่าคนด้านในพยายามใช้วิชาหมายจะทลายเพลิงมารหนีออกมา

ทว่าเพลิงมารสีดำไม่รู้เป็นพลังมหัศจรรย์อันใด เปลวเพลิงทนทายาดอย่างน่าประหลาด ไม่เพียงไม่ถูกทำลายตรงกันข้ามกลับลุกโหมยิ่งกว่าเดิม เวลาเพียงไม่กี่ลมหายใจ ด้านในก็ไม่มีเสียงลมหายใจอีก

อีกด้านหนึ่งบุรุษผู้สวมชุดต้าฉ่างสีดำผู้นั้นก็หัวเราะหยันขึ้นครั้งหนึ่งแล้วกลายร่างเป็นรุ้งสีดำสนิทสายหนึ่งพุ่งรวดเร็วออกไป เวลาเพียงไม่กี่ลมหายใจเขาก็ปรากฏตัวด้านหลังคนสองคนที่หนีไปก่อนซึ่งตอนนี้กลายเป็นจุดสีดำสองจุดตรงขอบฟ้า

หลังจากเสียงกรีดร้องชวนขนลุกสองสายดังขึ้นไกลๆ จุดสีดำสองจุดก็ร่วงจากท้องฟ้า ระหว่างที่หล่นลงไปเบื้องล่างก็กร่อนสลายราวกับถูกละลายปลิวกระจายไปตามสายลม

ครู่ต่อมาทุกคนก็รู้สึกว่าเบื้องหน้ามีแสงสีดำสว่างขึ้นวูบหนึ่ง บุรุษผู้สวมเสื้อคลุมต้าฉ่างสีดำผู้นั้นปรากฏตัวขึ้นข้างกายชายผู้สวมชุดบัณฑิต

“เพลิงมารผลาญฟ้าของศิษย์พี่โจวกับศิษย์พี่ถูบรรลุถึงระดับสุดยอดแล้ว ดูท่าอีกไม่นานศิษย์พี่ทั้งสองท่านคงจะได้ลองทะลวงสู่ระดับดาราพยากรณ์” ศิษย์นิกายปีศาจลี้ลับร่างเตี้ยคนหนึ่งก้าวมาข้างหน้าแล้วเอ่ยประจบ

“วาจาไร้ประโยชน์ไม่ต้องพูด ตอนนี้กำจัดคนนอกหมดสิ้นแล้ว ต่อจากนี้พวกเราจะทำตามที่วางแผนไว้ พวกเราสองคนแต่ละคนจะนำศิษย์สี่คน หลงเซวียนเจ้านำสี่คนที่เหลือ หนึ่งปีให้หลังมารวมตัวกันที่นี่” ชายผู้สวมชุดบัณฑิตมองบุรุษร่างเตี้ยด้วยสายตาเย็นชาจากนั้นอ้าปากเอ่ยขึ้น

หนึ่งเค่อให้หลัง ผู้คนของนิกายปีศาจลี้ลับพลันกลายเป็นเมฆดำสามแถบมุ่งเร็วรี่ไปยังสามทิศทางที่แตกต่างกัน

……

บนท้องฟ้าเหนือทะเลทรายลมพัดหอบทรายสีดำขึ้นมาเต็มท้องฟ้าแห่งหนึ่ง ลำแสงหลายสิบสายพาดผ่านท้องฟ้าไป ในลำแสงคือบัณฑิตที่สวมชุดบัณฑิตสีขาวยี่สิบกว่าคน พวกเขาก็คือศิษย์ของสำนักเฮ่าหรานหนึ่งในสี่ยอดนิกายใหญ่จากแผ่นดินจงเทียนนั่นเอง

เนินทรายสูงสิบกว่าจั้งลูกหนึ่งเบื้องหน้าฉับพลันระเบิดออก เมฆดำมากมายแถบหนึ่งบินออกมาจากด้านใน กลางเมฆดำคือปลวกสีดำนับไม่ถ้วนส่งเสียงดังหึ่งๆ ชวนให้คนขนหัวลุก บินโถมเข้ามาหาคนของสำนักเฮ่าหราน

ศิษย์ทั้งหลายของสำนักเฮ่าหรานแรกสุดตกตะลึง ขบวนที่เดิมทีเป็นระเบียบฉับพลันวุ่นวายเล็กน้อย

แต่อย่างไรพวกเขาก็เป็นศิษย์ของสำนักชื่อดังจึงปรับขบวนกลับมาเรียบร้อยได้เร็วอย่างยิ่ง พวกเขาส่งเสียงตะโกนเสียงดัง จากนั้นแสงรัศมีหลากสีสันก็พุ่งเร็วรี่เข้ารบดุเดือดกับปลวกสีดำทันที

……

ใกล้กับยอดเขาสูงชันที่รอบด้านเต็มไปด้วยไอหมอกสีขาวขมุกขมัวแห่งหนึ่ง ฉับพลันไอหมอกก็ปั่นป่วนรุนแรง

เสียง “กึกๆ” ดังเอะอะออกมา!

ครู่ต่อมาหุ่นมนุษย์สูงใหญ่ขนาดหนึ่งจั้งกว่าเจ็ดแปดตัวก็ก้าวยาววิ่งออกมาจากกลางหมอกสีขาว แต่ละก้าวก้าวออกไปสิบกว่าจั้ง หนีไปไกลอย่างเร็วไว

วิ้ง วิ้ง วิ้ง!

ท่ามกลางหมอกสีขาวเสียงวิ้งประหลาดดังออกมาอีกระลอก หลังจากนั้นผีเสื้อกลางคืนยักษ์มากมายฝูงใหญ่ก็บินออกมาจากด้านใน แต่ละตัวขนาดเท่าศีรษะมนุษย์ ร่างกายสีเหมือนผลึกน้ำแข็ง แผ่กลิ่นอายเย็นยะเยือกเสียดกระดูกออกมา

ทันใดนั้นผีเสื้อกลางคืนสิบกว่าตัวด้านหน้าสุดก็พ่นลมหายใจเย็นเยียบสายแล้วสายเล่าออกมากะทันหัน แผ่นหลังของหุ่นหลายตัวสัมผัสถูกลมหายใจก็จับตัวแข็งเป็นน้ำแข็งเย็นยะเยือกชั้นหนึ่ง

หลังผีเสื้อกลางคืนเหล่านี้พ่นลมหายใจออกมา ความเร็วก็เชื่องช้าลงถูกผีเสื้อกลางคืนด้านหลังแซงผ่านไป