ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา นิยาย บท 948

เยี่ยโจ่งได้ยินดังนั้นก็ถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก

จินเทียนชื่อเห็นพวกหลิ่วหมิงสองคนออกมาแล้วก็โล่งใจเช่นเดียวกัน เขาหัวเราะแล้วพยักหน้าให้ทั้งสองคน

ในเวลานี้เองกลางค่ายกลก็เกิดเสียงดังกึกก้อง คลื่นสั่นสะเทือนน่าตะลึงสายหนึ่งฉับพลันพุ่งขึ้นฟ้า

หลิ่วหมิงรู้สึกว่าสายลมเย็นโชยพัดมาจากด้านหลัง เขากวาดสายตาไปด้านหลังอย่างเร็วไว

ทันใดนั้นเขาก็เห็นอสูรยักษ์ป่าเถื่อนตัวนั้นเปล่งแสงสีเทาเรืองๆ เกิดเป็นเกราะอสูรชั้นแล้วชั้นเล่า บนสันหลังแสงสีเทากะพริบวูบวาบ จากนั้นสองเท้าก็ยัดตัวขึ้นยืนทั้งที่โซ่นับไม่ถ้วนพันธนาการอยู่

อสูรยักษ์อ้าปากกว้าง ลมปราณสีเขียวเข้มสายหนึ่งทะลักออกมากลายเป็นคลื่นโถมเข้าชนม่านแสงห้าสีเบื้องหน้าอย่างรุนแรง

เสียงดังสนั่นสะเทือนฟ้าสะเทือนดิน!

เกิดวงแหวนแสงสีเขียวเข้มวงแล้ววงเล่าบนม่านแสง จากนั้นควันสีเขียวสายแล้วสายเล่าก็ลอยตามมาติดๆ บนม่านแสงทะลุเป็นรูขนาดมหึมา

ศิษย์นิกายเทียนกงห้าคนที่ควบคุมค่ายกลเห็นเช่นนี้ก็ตกตะลึงจนเหงื่อเย็นหลั่งทั่วร่าง เคล็ดวิชาที่มือเปลี่ยนไปอย่างต่อเนื่อง ธงค่ายกลในมือสะบัดรัวอีกครั้ง

“ไม่ต้องซ่อมแล้ว ในเมื่อได้ของมาอยู่ในมือแล้ว พวกเราก็ไม่จำเป็นต้องวุ่นวายกับมันอีก รื้อค่ายกลแล้วปล่อยอสูรตัวนี้ไป!”

ในเวลานี้เองเยี่ยโจ่งก็ออกคำสั่ง

หลังจากศิษย์นิกายเทียนกงทั้งห้าคนรับคำสั่ง เคล็ดวิชาที่มือก็หยุด ธงค่ายกลห้าสีในมือถูกยกขึ้น

อักขระห้าสีตรงหน้าอกของหุ่นยักษ์ห้าตัวหม่นหมองไร้ประกายในทันใด พร้อมกับที่ม่านแสงห้าสีหายไปไร้ร่องรอยในพริบตา หลังจากนั้นมือของหุ่นยักษ์ก็ทอประกายวูบหนึ่ง โซ่พลังจิตวิญญาณมหึมาห้าสายส่งเสียงดังเปรี้ยงพังทลายกลายเป็นประกายแสงจุดแล้วจุดเล่า

“โฮก”

หลังจากโซ่พลังจิตวิญญาณที่พันธนาการด้านหน้ามลายหายไป อสูรเม่นยักษ์พลันเบิกสองตาโตแล้วคำรามลั่นใส่ท้องฟ้า คลื่นเสียงซัดสู่ท้องนภา

จุดที่คลื่นเสียงซัดผ่านเกิดคลื่นไหวกระเพื่อมที่ทอแสงสีเขียวจางๆ วงแล้ววงเล่ากลางอากาศ เสียงสะเทือนหูแทบดับสะท้อนก้องท้องฟ้า

“เก็บหุ่น แล้วออกจากตำแหน่งเร็ว!” เยี่ยโจ่งคำรามเสียงดังอีกครั้ง

ศิษย์นิกายเทียนกงห้าคนที่ล้อมอสูรยักษ์อยู่หยุดท่อง จากนั้นเคล็ดวิชาในมือก็เปลี่ยนไปอย่างชัดเจน

เสียง “ปัง” “ปัง” ดังขึ้นตามต่อกัน!

หุ่นยักษ์ขนาดร้อยจั้งห้าตัวส่องแสงระยิบระยับจากนั้นกลายเป็นลูกแก้วกลมหลากสีห้าลูกอย่างรวดเร็ว

ครู่ต่อมาศิษย์นิกายเทียนกงห้าคนก็เก็บลูกแก้วกลมแล้วต่างพากันเหาะขึ้นมาบนท้องฟ้า

ในเวลาเดียวกันสี่เท้าของอสูรยักษ์พลันมีแสงสีเทาส่องประกาย จากนั้นเพียงชั่วครู่มันก็ก่อตัวเป็นเมฆหมอกสีเทาเบาบางก้อนหนึ่งม้วนออกมาหุ้มร่าง สี่ขาหดเก็บกลายเป็นลูกบอลขนาดมหึมาลูกหนึ่งหมุนกลิ้งอยู่กับที่เกิดเป็นสายลมหมุนอันโกลาหล

เสียงแผ่นดินไหวขุนเขาสั่นคลอนดังขึ้น แผ่นดินสะเทือนไหวเพราะมัน

นี่ทำให้คนที่อยู่ที่นั่นตกตะลึงอีกครั้งอย่างห้ามไม่ได้!

เสียงฟึบดังขึ้นครั้งหนึ่ง ทันใดนั้นลูกบอลขนาดมหึมาดั่งยอดเขายักษ์ก็พุ่งเร็วรี่จากไปไกล จุดที่ผ่านพัดฝุ่นทรายฟุ้ง ทิ้งร่องลึกน่าตะลึงกว้างหลายสิบจั้งเส้นหนึ่งไว้บนพื้นดิน

หากเทียบกับขนาดร่างมหึมาของอสูรยักษ์แล้ว การกลิ้งของมันไม่นับว่าเร็ว สองสามลมหายใจเพิ่งจะหนีไปไกลได้สิบลี้ แต่หากเทียบกับผู้ฝึกฝน ความเร็วกลับน่าตะลึงอย่างที่สุดจริงๆ

ทุกคนมองตามอสูรตัวนี้จนมันหนีออกไปห่างร้อยลี้ถึงเรียกสติกลับมาได้ พวกเขาพากันถอนหายใจแล้วร่อนลงไปเบื้องล่าง

หลังจากร่อนลงพื้น เยี่ยโจ่งก็เดินมาหาหลิ่วหมิงกับหลัวเทียนเฉิงด้วยสีหน้ายินดีแล้วประสานมือเอ่ยกับทั้งสองคน

“ครั้งนี้ลำบากพี่หลิ่วกับพี่หลัวแล้วจริงๆ หลังจากกลับไป นิกายเราจะตอบแทนอย่างงามแน่นอน!”

“พี่เยี่ยไม่จำเป็นต้องเกรงใจ ที่นี่ไม่ใช่สถานที่สำหรับพูดคุย อสูรยักษ์หลบหนีเสียงดังสนั่นเช่นนี้คงจะดึงดูดผู้ฝึกฝนคนอื่นที่อยู่ใกล้ นี่คือเตาหล่อหลอมจิตวิญญาณ พี่เยี่ยเก็บมันไว้ให้ดีก่อนเถิด!”

หลิ่วหมิงสะบัดแขนเสื้อ เตาหลอมขนาดเล็กที่ทอแสงสีขาวเรืองรองชิ้นหนึ่งร่วงลงในมือ ก่อนจะก้าวเข้าไปก้าวหนึ่งส่งให้เขา

“ขอบคุณพี่หลิ่วยิ่งนัก!”

พริบตาที่เยี่ยโจ่งเตรียมจะยื่นมือไปรับด้วยสีหน้าตื่นเต้นยินดีนั่นเอง หลังร่างเขาก็พลันมีลมปราณเย็นยะเยือกสายหนึ่งโถมเข้าใส่ อากาศกระเพื่อมเป็นวงหลายชั้นก่อนที่อึดใจต่อมามันจะบิดเบี้ยวอย่างหนัก จากนั้นเส้นไหมแวววาวสีเลือดนับไม่ถ้วนก็ทะลวงออกมาแล้วพุ่งเร็วรี่เข้าใส่แผ่นหลังของเยี่ยโจ่งอย่างมืดฟ้ามัวดินในพริบตา

เยี่ยโจ่งสีหน้าเปลี่ยนไปทันที เขาไม่มีเวลารับเตาหลอมมาจากหลิ่วหมิง ได้แต่หมุนตัวครั้งหนึ่ง แสงสีทองพลันฉายรอบร่าง ชุดเกราะจักรกลสีทองอร่ามที่มีอักขระวนเวียนอยู่บนผิวปรากฏออกมาหุ้มรอบร่างไว้อย่างแน่นหนาในทันใด พร้อมกันนั้นแสงสีดำก็พุ่งออกไปเบื้องหน้ากลายเป็นโล่น้อยสีดำชิ้นหนึ่งแล้วขยายใหญ่หลายจั้งในพริบตา

เสียงหัวเราะชั่วร้ายแผ่วเบาแทบจะไม่ได้ยินดังขึ้น