ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา นิยาย บท 972

พร้อมกับที่ทุกคนใช้วิชาไม่หยุด เสียงครืนก็ดังออกมาจากในหุบเขาที่ซากโบราณสถานตั้งอยู่อย่างต่อเนื่อง

แต่ไม่ว่าอาวุธจิตวิญญาณหรือวิชาลับชนิดใดก็ไม่อาจสร้างความเสียหายให้แก่ม่านแสงมหึมาตรงกลางระหว่างเสาศิลาสีน้ำเงินสองต้นนี้ได้มากนัก แสงเรืองรองหลากสีโถมเข้าใส่อย่างบ้าคลั่งแต่กลับไม่เกิดสิ่งใดขึ้นทั้งสิ้นดั่งตุ๊กตาวัวโคลนจมลงไปในทะเล

เวลาผ่านไปหนึ่งชั่วยามเต็ม ม่านแสงสีน้ำเงินมหึมาผืนนี้เพียงบวมออกมาข้างนอกเล็กน้อยเมื่อเทียบกับตอนแรกเท่านั้น นอกเหนือจากนี้ก็ไม่เปลี่ยนแปลงแต่อย่างใด

เมื่อเห็นเช่นนี้ ผู้ฝึกฝนสองฝั่งก็ล้วนสูดลมหายใจเสียงดัง

“ทั้งสองท่านไม่ลงมือ คิดจะเปลืองเวลาที่นี่สักหลายวันหลายคืนจริงหรือ?” ทันใดนั้นผู้ฝึกฝนแซ่ซุนก็เอ่ยกับพวกสยงเยวี่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“คนแซ่ซุน เจ้าก็ไม่ลงมือเหมือนกันไม่ใช่รึ” สยงเยวี่ยแค่นเสียงหยันอย่างไม่ยี่หระ

บุรุษจมูกอินทรีมองผู้ฝึกฝนแซ่ซุนด้วยสายตาเย็นชาแล้วหันไปมองการทำลายค่ายกลที่ดำเนินอยู่ไม่ไกล ดวงตาฉายแววครุ่นคิดจางๆ

“ดูท่าพวกเราต่างยังระแวงกันไม่น้อย แต่ที่นี่เกิดเสียงดังเช่นนี้ หากเป็นเช่นนี้ต่อไปเกรงว่าคงจะดึงดูดคนของกลุ่มอำนาจอื่นมา ข้าคิดว่าทั้งสองฝ่ายควรวางความระแวง ร่วมแรงกันทำลายชั้นจำกัดก่อนค่อยว่ากัน” หลังจากผู้ฝึกฝนแซ่ซุนเสนอ เขาก็ไม่สนใจว่าผู้ฝึกฝนเผ่าปีศาจสองคนจะตกลงหรือไม่ เขาขยับร่างกายวูบเดียวปรากฏตัวบนท้องฟ้าหน้าม่านแสงสีน้ำเงิน ห้านิ้วกางออก กระจกผนึกแสงที่ทอแสงสีขาวขมุกขมัวปรากฏขึ้นตรงกลางฝ่ามือ ประกายแสงสีขาวเส้นแล้วเส้นเล่าพุ่งออกมาจากปลายนิ้ว

ประกายแสงสีขาวทั้งหมดผนึกรวมกันกลายเป็นลำแสงสีขาวแวววาวหนาเส้นหนึ่งกลางท้องฟ้า

“พรวด!” จากนั้นก็จมเข้าไปที่จุดหนึ่งของม่านแสงสีน้ำเงิน

ผิวของม่านแสงสีน้ำเงินไหวกระเพื่อมแล้วพองขึ้นอีกเล็กน้อย แต่ยังไม่มีทีท่าว่าจะแตกสักนิด

สยงเยวี่ยกับบุรุษจมูกอินทรีสบตากันครั้งหนึ่ง หลังจากสนทนากันเสียงเบาหลายประโยค พวกเขาจึงพากันเหาะขึ้นฟ้ามาปรากฏตัวห่างจากม่านแสงสองสามจั้ง ปราณปีศาจทั่วร่างพวยพุ่งออกมา

“โฮก!”

ไอปีศาจพวยพุ่งกลายเป็นเงาหมียักษ์ตัวหนึ่งอยู่หลังร่างสยงเยวี่ย มันแหงนหน้าคำรามบ้าคลั่งครั้งหนึ่งแล้วอ้าปากพ่นลูกบอลเพลิงสีแดงฉานสามลูกออกมา!

แต่ละลูกเริ่มแรกมีขนาดเพียงเท่าศีรษะ แต่ระหว่างทางพวกมันกลับขยายใหญ่อย่างรวดเร็วระหว่างที่โต้สายลม “ฟู่!” เพียงพริบตาเดียวก็มีขนาดมหึมาเท่าบ้าน แล้วพุ่งตรงเข้าใส่ม่านแสงสีน้ำเงิน

ทันทีที่ลูกบอลเพลิงสีแดงฉานสามลูกสัมผัสถูกม่านแสงสีน้ำเงิน คลื่นสั่นสะเทือนอันรุนแรงพลันเข้าจู่โจม ม่านแสงทั้งผืนเริ่มสั่นคลอน เงาต้นไม้โบราณขนาดมโหฬารต้นหนึ่งที่แทบจะอัดเต็มม่านแสงสีน้ำเงินทั้งผืนค่อยๆ ปรากฏขึ้นมา

เสียงแสกสากดังขึ้นไม่ขาด

ใบไม้สีน้ำเงินลอยว่อนออกมาจากกิ่งของต้นไม้โบราณกลายเป็นแสงสีน้ำเงินสายแล้วสายเล่าฟาดฟันลูกบอลเพลิงสีแดงฉานกระจุยในพริบตา การโจมตีของคนอื่นก็ถูกแสงสีน้ำเงินกลบจนมิด ถูกกำจัดไปกว่าครึ่งเช่นเดียวกัน

หลิ่วหมิงควบคุมกระบี่ขู่หลุ่นในมือให้โจมตีไปพลางก็มองเงาต้นไม้โบราณไปพลาง ขณะที่ในใจนึกสงสัย

ดูจากปรากฏการณ์ประหลาดที่เกิดขึ้นกับชั้นจำกัดนี้ หรือว่ามันจะเกี่ยวข้องอันใดกับตราประทับชิ้นนั้นในมือหลานซือ?

ขณะที่หลิ่วหมิงกำลังครุ่นคิดอย่างเร็วไวอยู่นั้น บุรุษจมูกอินทรีก็ลงมือ

เขากางแขนทั้งสองข้างออกดุจพญาอินทรีแล้วสะบัด ขนนกสีเทาเส้นแล้วเส้นเล่าบินออกมาจากในแขนเสื้อ พวกมันหมุนติ้วอยู่กลางอากาศรอบหนึ่งพลันกลายเป็นพายุหมุนสีเทา

“ฟู่ๆ” พายุหมุนมากมายปะทะกับใบไม้สีน้ำเงินแล้วทยอยระเบิด พลังน่าตะลึงอย่างที่สุด

เมื่อผู้ฝึกฝนระดับแก่นแท้ทั้งสามเข้าร่วม สมาชิกของทั้งสองฝั่งก็ฮึกเหิม โจมตีต่ออย่างสุดกำลัง

เป็นเช่นนี้ผ่านไปอีกราวครึ่งชั่วยาม ใบไม้ที่ลอยว่อนออกมาจากต้นไม้โบราณสูงเสียดฟ้าบนม่านแสงสีน้ำเงินก็เริ่มลดน้อยลง ภาพสัญลักษณ์ที่เดิมทีสีครามเขียวก็เริ่มเหี่ยวเฉาเป็นสีเหลืองเล็กน้อย

ทุกคนที่ล้อมโจมตีอยู่เห็นว่าการโจมตีได้ผลอย่างชัดเจน บนใบหน้าล้วนเผยสีหน้ายินดี

เสียงระเบิดดังระรัวเช่นนี้ต่ออีกเกือบครึ่งชั่วยาม ภาพสัญลักษณ์ต้นไม้บนม่านแสงสีน้ำเงินก็ยิ่งเหี่ยวเฉา ม่านแสงนูนออกมาด้านนอกจนแทบจะกลายเป็นทรงกลม สภาพเหมือนจวนเจียนจะพังทลาย

ทันใดนั้นเสียง “ฟู่” ก็ดังขึ้น ม่านแสงสีน้ำเงินสั่นอย่างรุนแรง ภาพสัญลักษณ์ต้นไม้โบราณทั้งต้นพังทลายพร้อมเสียงดังกึกก้อง แล้วหายไปจากบนม่านแสงในพริบตา

“ครืน” ม่านแสงสีน้ำเงินกลายเป็นละอองแสงสีน้ำเงินจุดแล้วจุดเล่าพังทลายสลายไป ในเวลาเดียวกันนั้นแสงเรืองรองหลากสีสันสายแล้วสายเล่าก็ระเบิดออกมาจากด้านหลังม่านแสง

แสงเรืองรองไม่มีพลังโจมตีแต่เจิดจ้าแสบตา พวกมันพุ่งไปทั่วฟ้า ทุกคนไม่ทันระวัง ชั่วขณะหนึ่งจึงไม่อาจมองเห็นภาพด้านหลังม่านแสงสีน้ำเงินได้ชัด พวกเขาทยอยพุ่งถอยหลังอย่างระมัดระวัง

ขณะที่คนส่วนใหญ่กำลังยุ่งจนมือไม้เป็นพัลวันอยู่นั่นเอง ผู้ฝึกฝนแซ่ซุนกลับหัวเราะลั่นแล้วพลิกมือข้างหนึ่งอย่างไม่ลังเล ป้ายหยกแผ่นหนึ่งปรากฏขึ้น จากนั้นแสงสีทองเจ็ดสายก็บินตามต่อกันออกมาจากบนนั้น ทยอยจมเข้าไปในเสาศิลายักษ์สีน้ำเงินสองต้น

ทันใดนั้นเสาศิลาสองต้นพลันสั่นไหวโงนเงน กลางอากาศบริเวณใกล้ๆ ฉับพลันเกิดค่ายกลแสงสีน้ำนมขนาดหนึ่งหมู่กว่าค่ายกลหนึ่งล้อมทั้งเผ่ามนุษย์และเผ่าปีศาจไว้ด้านใน

“ฟุบ” “ฟุบ” หลังจากเสียงทุ้มต่ำหลายครั้งดังขึ้น เผ่าปีศาจเจ็ดตนเช่นสยงเยวี่ยเป็นต้นยังไม่ทันตอบสนอง รอบร่างพลันมีแสงสีทองล้อมรอบแล้วกลายเป็นเสาแสงสีทองเจ็ดต้นพุ่งขึ้นท้องฟ้าหายวับไปอย่างไร้ร่องรอย

“ปัง” ค่ายกลแสงสีขาวพังทลายสลายไปในพริบตา

“เกิดอะไรขึ้น พวกหัวหน้าถูกเคลื่อนย้ายไปแล้ว!”

“คนแซ่ซุน เจ้าเล่นตุกติกอะไร!”

“เจ้าพวกกระจอกเผ่ามนุษย์พวกนี้เล่นโกง สังหารพวกเขา!”

ผู้ฝึกฝนเผ่าปีศาจที่เหลือเห็นสถานการณ์เป็นเช่นนี้ย่อมตกตะลึงและโกรธเกรี้ยว หลังจากตวาดเสียงดังต่างๆ นานาก็พากันพุ่งเข้าใส่ผู้ฝึกฝนเผ่ามนุษย์ด้านนี้

“เหอะ!”

ผู้ฝึกฝนแซ่ซุนไม่ตอบคำถามของผู้ฝึกฝนเผ่าปีศาจแม้แต่น้อย เขายกมือข้างหนึ่งขึ้น พู่กันหยกสีขาวด้ามหนึ่งลอยออกมา

พู่กันหยกเปล่งแสงสีขาวสว่างจ้า บนผิวมีลวดลายจิตวิญญาณปรากฏในทันใด มันขยายอย่างรวดเร็วจนใหญ่หนึ่งจั้งกว่า ปลายพู่กันแหลมคมประหนึ่งคมดาบ เพียงสะบัดวูบเดียว เงาพู่กันใหญ่หลายสิบจั้งด้ามหนึ่งพลันปรากฏแล้วกวาดเข้าใส่ปีศาจอินทรีสองตนที่อยู่หน้าสุด