เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 96

บทที่95 นี่เขารู้อะไรบางอย่างหรือเปล่า

“.........”

เสิ่นเฉียวคิดว่าตัวเองหูฝาด

เย่โม่เซินคงไม่ทำข้อเสนอแบบนี้ ยึดโทรศัพท์เธอไป แล้วขอให้เธอเดินไปจูบเขา เสร็จแล้วเขาจะคืนให้เนี่ยนะ? ?

นี่เป็นเรื่องที่เขาจะทำหรอ?

นี่มันเรื่องปัญญาอ่อนชัดๆ

เย่โม่เซิน เมื่อเห็นเธอยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ใบหน้าน่ารักที่แสดงถึงความงงงวย เหมือนกับสงสัยว่าสิ่งที่ตัวเองได้ยินคือความจริงหรือความฝัน เย่โม่เซินเมื่อได้สติอีกครั้งก็เพิ่งคิดได้ว่าเมื่อกี้ตัวเองพูดอะไรออกไป ใบหูก็เริ่มแดงขึ้น เขากระแอมเล็กน้อย “เธอ...”

แต่ว่าวินาทีถัดไป แม่ตัวน้อยน่ารักที่ยืนอึ้งอยู่กับที่เมื่อกี้ กลับยืดตัวแล้วขยับเข้ามาใกล้เขา ใบหน้าไร้เครื่องสำอางค์ของเธอค่อยๆเคลื่อนเข้ามาใกล้เขาเรื่อยๆ

ปากอ่อนนุ่มของเธอประกบเข้ากับของเขา ดวงตาของเย่โม่เซินเบิกโตขึ้น

ตอนแรกเสิ่นเฉียวตั้งใจจะปฏิเสธ แต่พอคิดถึงเรื่องสัญญาที่ฝ่ายตัวเองดูจะเอาเปรียบเขาขึ้นมา ถ้าเธอไม่ฟังคำสั่งของเขา เป็นไปได้ว่าเขาอาจจะไม่คืนโทรศัพท์ให้เธอจริงๆ

หลายๆเรื่องที่เข้ามาเธอสามารถทนได้ แต่ว่าเรื่องลูกเธอยอมไม่ได้จริงๆ

เธอกลัวมากจริงๆ และถ้าเย่โม่เซินรู้เข้า เขาอาจจะสั่งให้เธอไปทำแท้งก็ได้

เพราะอย่างนี้เสิ่นเฉียวเลยโน้มตัวลงไปจูบเขา

อย่างน้อยมันก็แค่แป๊บเดียว เมื่อก่อนจูบกันมาตั้งหลายครั้ง แค่นี้ไม่เป็นไรหรอก.....

พูดได้ว่าจูบบี้มันช่างเบาเหมือนขนนก เสิ่นเฉียวแค่แตะปากเธอเข้าปากเขาแล้วก็ขยับออกทันที เธอแบมือไปตรงหน้าเขา

“คราวนี้คืนโทรศัพท์ฉันมาได้หรือยังคะ?”

ที่แท้ก็เพื่อโทรศัพท์.......

เย่โม่เซินดวงตามืดลง สายตาเขาเริ่มเปลี่ยนไปเหมือนปีศาจ “อย่างนี้เธอก็เรียกว่าจูบหรอ? เธอไม่เคยจูบหรือยังไง? ครั้งก่อนๆเราจูบกันยังไงเธอจำไม่ได้หรอ?”

“.......”

ฟังเขาพูดถึงเรื่องที่จูบกัน เสิ่นเฉียวก็หน้าแดงขึ้นเรื่อยๆ

จูบของเย่โม่เซินเหมือนกับลมพายุที่สาดซัด ทุกครั้งเขาไม่เคยปล่อยให้เธอหลบหนีได้ ถึงแม้ว่าเขาจะชอบพูดว่าเขากำลังเหยียดหยามเธอ แต่ว่าจูบของเขามัน.........

“ไม่ได้”

เย่โม่เซินโบกโทรศัพท์ไปมา ยิ้มกวน “ไม่อยากได้โทรศัพท์แล้วหรอ?”

เสิ่นเฉียวกัดปาก กระพริบตาใส่เย่โม่เซิน แต่สุดท้ายเธอก็ยอมขยับเข้าไปหาเขาอีกรอบ

เธอไม่สามารถเลียนแบบจูบเร่าร้อนแบบนั้นของเย่โม่เซินได้ แต่เธอเลียนแบบลำดับแรกกับสองได้ อย่างเช่นตอนนี้ที่เธอกำลังสอดลิ้นเข้าไปในปากเขาอย่างงุ่มง่าม แต่เธอยังเป็นมือใหม่ พอเอาลิ้นเข้าไปได้ก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงต่อ เธอแค่จ้องมองตาเขา

ดวงตาของเขาเป็นประกาย เหมือนมันพูดได้อย่างนั้น

นัยน์ตาของเย่โม่เซินดูมืดลึกจนน่ากลัว เหมือนกับดวงตาของหมาป่าในตอนกลางคืน ลุ่มลึก เยือกเย็น ราวกับว่าอีกแป๊บหนึ่งมันจะจับคุณกินจนไม่เหลือแม้แต่ซาก

เสิ่นเฉียวตกใจจนแทบจะกระโดดหนี

แต่ว่าไม่รู้เมื่อไหร่ที่มือของเย่โม่เซินรัดเอวเธอเอาไว้ ใช้โอกาสที่เธอกำลังจะหนีรัดเอวเธอให้แนบชิดกับตัวเองมากขึ้น มืออีกข้างก็จับท้ายทอยเธอไว้ เปลี่ยนจากผู้รับเป็นผู้รุก

“อื้อ”

เสิ่นเฉียวอยู่ใต้อาณัติของเขาทั้งตัว คนทั้งสองเบียดเสียดกัน

จูบของเย่โม่เซินไม่อ่อนโยนเลยสักนิด ตรงกันข้ามมันเล่าร้อน ตะกละตะกลาม เขาจูบไปทั่วทุกซอกทุกมุม

ไม่เว้นจังหวะให้เธอหายใจเลยแม้แต่น้อย สมองของเสิ่นเฉียวขาวโพลน เมื่อกี้ตอนเป็นฝ่ายจูบเขาเธอรู้สึกเขินและยังสงวนท่าที แต่ตอนนี้ความรู้สึกนั้นพวกมันหายไปหมด ตอนนี้มีเพียงแต่เสียงลมหายใจของเขา

เสิ่นเฉียวดิ้นไปมา อยู่ๆก็มีความคิดประหลาดผุดขึ้นมา เธอลองเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ของตัวเอง

“กล้าแย่งอาหารจากปากเสือหรอ? คิดว่าฉันเป็นใครกัน?” เย่โม่เซินหยุดจูบเธอ ดวงตาของหมาป่ากำลังจ้องเธออยู่

ตอนนี้เสิ่นเฉียวกำลังนั่งอยู่บนขาของเขา ปากสวยบวมเจ่อเพราะจูบเมื่อครู่ ดวงตาสุกใสกำลังมองเขา