ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 101

ดวงอาทิตย์ทั้งเจ็ดลอยขึ้น สาดส่องแสงทั่วฟ้าทั่วแผ่นดิน

ชั่วพริบตาเดียว อุณหภูมิของแผ่นดินในอาณาบริเวณก็พุ่งขึ้นสูงอย่างรวดเร็ว ร้อนรุ่มจนไม่อาจต้านทาน

ต้นไม้ใบหญ้าเหี่ยวเฉา ผืนแผ่นดินแตกระแหง ครั้นสูดอากาศหายใจเข้าไปก็รู้สึกร้อนผ่าวตั้งแต่ลำคอจนถึงในปอดเลยทีเดียว

เยี่ยนจ้าวเกอ อาหู่ และคนอื่นๆ มองไปทิศทางนั้น ดวงอาทิตย์ทั้งเจ็ดดวงส่องแสงเจิดจ้าจนแทบไม่อาจลืมตาได้

ผู้อาวุโสเขากว่างเฉิงที่อยู่ข้างกายถอนหายใจ และรับรู้ได้ถึงพลังของศัตรูที่ครอบคลุมไปทั่วทุกทิศแล้ว

ผู้คนของเขากว่างเฉิงคิดจะออกไปก็ออกไปไม่ได้ เว้นเสียแต่ว่าสือเถี่ยจะโจมตีขับไล่พานป๋อไท่ไปได้

ถึงกระนั้นต่อให้สือเถี่ยจะมีความมั่นใจมากแค่ไหน แต่สถานการณ์ในตอนนี้ก็ไม่สู้ดีนัก

“ชิ ในเมื่อจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ไม่ปรากฏตัว มหาปรมาจารย์ขั้นบรรลุธรรมก็นับว่ามีพลังสูงสุดในโลกแปดพิภพ ณ ตอนนี้แล้ว”

ชายหนุ่มยกมือขึ้นป้องหน้าผาก พลางหรี่ตามองไปยังทิศทางที่พานป๋อไท่ปรากฏตัวขึ้น

พระอาทิตย์เจ็ดดวงนั้นไม่ได้ลอยขึ้นทีละดวง แต่จับกลุ่มกันเป็นวงกลม ไม่นานนักก็เคลื่อนตัวข้ามผ่านผืนฟ้าแผ่นดินเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว

และในตอนนี้เอง ครึ่งวงกลมสีดำที่คว่ำอยู่บนพื้นก็แตกออกเป็นเสี่ยงๆ โดยสิ้นเชิง แสงสีทองสายหนึ่งพุ่งตรงขึ้นสู่ท้องฟ้า

ภายในเสาแสงสีทองขนาดใหญ่ สือเถี่ยลอยตัวอยู่ตรงกลาง สีหน้าหนักแน่นทว่าก็นิ่งสงบเช่นกัน สายตาจดจ้องไปยังกลุ่มพลังอันแข็งแกร่งที่กำลังเคลื่อนมาถึงเบื้องหน้าของตน

บริเวณด้านในของเสาแสงสีทอง รอบกายสือเถี่ยปรากฎแสงวาววับสีทองขนาดใหญ่ ที่มีลักษณะใสราวกับแก้ว มองไปแล้วเหมือนกับแท่นบูชา อีกทั้งคล้ายกับหอคอยสูงเช่นกัน

ลายอักขระลึกลับมากมายรวมตัวกันกลายเป็นวงแหวนพลัง พาดทับสลับกันเป็นชั้นๆ เข้าด้วยกัน จนท้ายที่สุดก็กลายเป็นสิ่งที่คล้ายกับแท่นบูชาอีกทั้งคล้ายกับหอคอยนั้นปกคลุมสือเถี่ยไว้

แสงสว่างโชติช่วงของดวงอาทิตย์ทั้งเจ็ดดวง สาดส่องไปทั่วท้องฟ้าทั่วแผ่นดิน แสงแดดร้อนจัดส่องสว่างไปทั่วทุกซอกทุกมุม เสมือนกับอากาศที่มีอยู่อณูพื้นที่ในอากาศ

ทว่าแสงแดดเหล่านี้มีพลังอันน่าหวาดผวามากกว่านัก เพราะแผดเผาทำลายทุกสรรพสิ่งที่สัมผัสโดนอย่างไม่มีข้อยกเว้น

พลังที่เกรี้ยวกราด ทำลายแม้กระทั่งจันทราในแสงรัตติกาลของแสงรัตติกาล ยอดฝีมือของสำนักสุริยันศักดิ์สิทธิ์ด้วยกันเอง

แท่นบูชาที่ครอบสือเถี่ยเอาไว้ ครั้นถูกแสงแดดสัมผัสก็สั่นไหวเล็กน้อยเช่นกัน

ที่ด้านหน้าของแท่นบูชานั้น ชั่วพริบตาหนึ่งดูไปแล้วเหมือนกับมีควันสีเขียวลอยขึ้น คล้ายกับว่าจะถูกแผดเผาไปด้วยเช่นกัน

ทันใดนั้น ใจกลางของดวงอาทิตย์ทั้งเจ็ดที่ล้อมรวมเป็นวงแหวน ก็มีเสียงที่ทั้งแก่ชราและทรงพลังสายหนึ่งดังขึ้น ทำเอาทุกสารทิศสั่นสะเทือน

“สือเถี่ย ศิษย์เขากว่างเฉิงของเจ้าอาจหาญยิ่งนักที่กล้าสังหารหลานของข้า มันต้องชดใช้ด้วยชีวิต!”

ขณะเดียวกันกับที่เสียงนั้นดังขึ้น อุณหภูมิทั่วฟ้าทั่วแผ่นดินราวกับพุ่งสูงขึ้นอีกครั้ง ทำให้ผู้คนที่อยู่โดยรอบต่างรู้สึกเหมือนอวัยวะภายในทั้งห้าถูกแผดเผา

สีหน้าท่าทางของสือเถี่ยยังคงสงบนิ่ง เพียงแต่ขนาดของแท่นบูชาสีทองรอบกายหดเล็กลงไปเล็กน้อย กระนั้นกลับมีพลังแข็งแกร่งและบริสุทธิ์ขึ้น

พร้อมกันกับที่แท่นบูชาสีทองหดเล็กลง ควันสีเขียวลวงตาบนผิวแท่นบูชา อันเกิดจากดวงอาทิตย์ทั้งเจ็ดแผดเผากลับหายไปอย่างไร้ร่องรอย

“จอมยุทธ์สำนักสุริยันศักดิ์สิทธิ์ของเจ้า ก่อนหน้านี้บุกเข้าไปในหุบเขาวายุวิญญาณที่เป็นเขตของสำนักข้า ก็น่าจะรู้ตัวว่าจะต้องเจออะไร”

ใบหน้าของสือเถี่ยไร้ความรู้สึก ราวกับรูปปั้นหินก็ไม่ปาน “ดาบหรือกระบี่ไม่เลือกความเป็นหรือความตาย ฆาตกรย่อมได้รับกรรม”

“เซียวเซิงหลานของเจ้ามักมากในกาม เจ้าในฐานะผู้ปกครองก็ต้องรับผิดชอบอบรมสั่งสอน”

“ข้าสือเถี่ยหากอยู่ในระดับปรมาจารย์ขั้นจิตราชั้นนอกแล้วละก็ คงไม่ต้องให้ผู้อื่นออกโรง ข้าจะไปจัดการกับหลานของเจ้าเอง!”

ขณะที่สือเถี่ยลอยตัวอยู่กลางอากาศ แท่นสีทองที่ปกคลุมร่างกายของเขาไว้ก็ยิ่งหดตัวกระชับขึ้นอีกจนกลายเป็นแก้วใส

แสงสว่างสีทองพุ่งออกมาจากภายในสู่ภายนอก ทำให้ร่างกายของสือเถี่ยค่อยๆ เลือนรางไปจนมองเห็นไม่ชัดเจน

ภายในดวงอาทิตย์เจ็ดดวง ราวกับมีเสียงชราภาพสายหนึ่งดังขึ้นพร้อมกัน “เจ้าเด็กปากดี วันนี้ข้าจะจัดการเจ้าเสียตรงนี้เลย!”

“ส่วนเยี่ยนตี๋ ไม่ใช่แค่เพียงเจ้าลูกสุนัขตระกูลมันเท่านั้น ตัวมันเองก็จะต้องชดใช้ให้กับหลานของข้าด้วยชีวิตเช่นกัน!”

“ข้ารู้ว่ามันได้รับข่าวแล้ว และกำลังรีบมาจากปฐพีพิภพ แต่พวกเจ้าไม่ต้องอยู่รอมันแล้วละ”

เสียงของพานป๋อไท่ดังสนั่นไปทั่วท้องฟ้า “ต้องมาตายเพราะมาตรสุริยันวัดสวรรค์ ก็เพราะมันทำตัวเอง!”

ขณะเดียวกันลำแสงก็พุ่งเข้าหาเยี่ยนจ้าวเกอและสือเถี่ย