ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1094

ร่างอันสง่างามของจักรพรรดิแพรงามฟู่อวิ๋นฉือเดี๋ยวหาย เดี๋ยวปรากฏในปราณสีม่วงยิ่งใหญ่

เขาใช้ร่างกาลอวากาศกำเนิด คล้ายจริงคล้ายปลอม สามารถเคลื่อนย้ายมิติ สะดวกสะบายเหลือประมาณ

ขณะมองภาพนี้ เมิ่งหว่านกลับมีความรู้สึกสงบนิ่ง นางมองเยี่ยนจ้าวเกอ กล่าวต่อจากคำพูดที่เมื่อครู่ยักล่าวไม่จบว่า “ด้วยความเข้าใจที่ข้ามีต่อศิษย์พี่เฟิง นางชอบอะไรอย่าเพิ่งไปพูดถึง แต่นางจะต้องไม่ชอบให้ท่านแบกรับความเสี่ยงแทนนางแน่”

“ตัวข้าถึงแม้จะชอบเสี่ยง แต่ไม่มีทางทำเรื่องอย่างการหาที่ตาย ในเมื่อทำแล้วต้องมีความมั่นใจ ครั้งนี้ก็เหมือนกัน…” เยี่ยนจ้าวเกอมองจักรพรรดิแพรงามที่ปรากฏตัวในทะเลเมฆปราณม่วง “…อืม พอประมาณแล้วกระมัง”

เขามองจักรพรรดิแพร จากนั้นก็มองสนามรบที่อยู่ไกลออกไป “สามารถรอดมาพบจักรพรรดิแพรได้อีกครั้ง ข้าผู้โชคดีไม่หยอก ไม่รู้เหมือนกันว่าจักรพรรดิไร้จำกัดเป็นอย่างไรบ้างแล้ว”

จักรพรรดิแพรตอนนี้มีกลิ่นอายอ่อนแออยู่บ้าง แต่ว่าสีหน้าเป็นปกรติ บนใบหน้ายังประทับด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนอยู่หลายส่วน ราวกับว่าไม่ได้พบพานสงครามใหญ่เมื่อครู่

พอเห็นเยี่ยนจ้าวเกอกับเมิ่งหว่าน เขาก็กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “สถานการณ์ปั่นป่วน ต่างฝ่ายต่างสะกดกันเอง วิกฤตการณ์น้อยลงมาก ในเมื่อเจ้ารอดมาได้แล้ว ศิษย์พี่ลี่ก็ไม่จำเป็นต้องสู้กับคนจากโถงเซียนที่นั่นอีก ขอแค่ระวังตัวเล็กน้อย ก็มีโอกาสถอยแล้ว”

เยี่ยนจ้าวเกอเลิกคิ้ว “คนที่มีปัญหาคือทวนพระอังคาร?”

ถึงจะไถ่ถาม แต่น้ำเสียงของเยี่ยนจ้าวเกอแน่ใจยิ่ง

ฟังจากคำกล่าวของกษัตริย์โถงเซียนที่แปลงร่างเป็นหงส์อมตะน้ำแข็งผู้นั้นแล้ว โถงเซียนคล้ายต้องการจับตัวทวนพระอังคารด้วย สาเหตุไม่ชัดเจน แต่เยี่ยนจ้าวเกอเดาว่าสมควรเกี่ยวข้องกับราชันพระอังคาร

ตอนนี้เพราะปล่อยให้เยี่ยนจ้าวเกอกับกงจักรมหาประกายกาฬหลุดรอดออกมาได้ ความสนใจของพวกเขาจึงอยู่ที่ทวนพระอังคาร

จักรพรรดิสรรพสิ่งไร้จำกัดกลับถูกละทิ้ง คู่ต่อสู้ที่จำเป็นต้องระมัดระวังก็คือเหล่ามารในนพยมโลก

ทวนพระอังคารถูกกษัตริย์จากโถงเซียนหมายหัว ใกล้ๆ ยังมีจอมมารแห่งนพยมโลกที่ยากจะแยกแยะว่าเป็นมิตรหรือศัตรูคอยรบกวน ไม่ใช่แค่ความยุ่งยากเท่านั้น แต่หากไม่ระวังเพียงนิดเดียว ต้องสิ้นท่าในนพยมโลกแน่

“ทวนพระอังคารท้าสู้กับข้าอีกครั้ง หลังจากเจอตัวสหายน้อยเฟิง ค่อยออกจากนพยมโลกไปสู้กับเขา”

จักรพรรดิแพรตอบอย่างเรียบเฉย “ผู้ใดจะคาดคิดว่าโถงเซียนพาลสอดมือเข้ามา กลายเป็นสถานาการณ์ในตอนนี้”

เยี่ยนจ้าวเกอเว้นครู่หนึ่งค่อยเอ่ยว่า “ในตอนนั้นเป็นเพราะทวนพระอังคาร ข้ากับฟู่ถิงบุตรีของท่านจึงไปอยู่ในโถงเซียน ทำให้บุตรีของท่านประสบความลำบาก สมควรไม่ได้ตั้งใจ”

จักรพรรดิแพรยิ้ม “ข้าเข้าใจดี เพียงแต่ก็ยากที่จะไม่พอใจ กระนั้นก็หวังให้เขาปลอดภัย ไม่ว่าบุญคุณความแค้นใด ทุกคนสุดท้ายก็มาจากสำนักเต๋าสายหลักเหมือนกัน”

เยี่ยนจ้าวเกอมองเขาอย่างสงบนิ่ง ไม่ได้กล่าววาจา

เมิ่งหว่านจิตใจบังเกิดคามเย็นเยียบ บิดาที่เดิมทีไม่คุ้นเคย ตอนนี้ยิ่งแปลกหน้ามากกว่าเดิม

นางไม่ทราบถึงบุญคุณความแค้นระหว่างจักรพรรดิแพรและทวนพระอังคารมากนัก เพียงแต่พอจะรู้คร่าวๆ จากตอนที่จักรพรรดิไร้จำกัด จักรพรรดิแพร และเยี่ยนจ้าวเกอสนทนากัน

ทว่าตามที่เยี่ยนจ้าวเกอบอกนางก่อนหน้า สภาพที่เกี่ยวข้องกับจักรพรรดิแพรในตอนนี้ ด้วยจิตใจที่ชัดแจ้งของนาง ก็เข้าใจถึงความจริงของเรื่องราวได้ไม่ยาก

การต่อสู้ในวันนี้ คนที่ถูกเล่นงานเป็นอันดับแรกไม่ใช่เยี่ยนจ้าวเกอ ไม่ใช่นาง แต่เป็นทวนพระอังคาร!

หากเป็นในอดีต ตามปกติแล้วจักรพรรดิแพรย่อมไม่ทำเรื่องเช่นนี้ แต่เขาในตอนนี้อยู่ในสภาพที่จิตใจไม่ปกติสุดขีด ทำให้แม้แต่นิสัยของเขาก็ยังต่างกันไปด้วย

จักรพรรดิแพรในตอนนี้มีบุคลิกอยู่สองบุคลิก

สำหรับทวนพระอังคาร ด้านที่ใช้อารมณ์ของเขาจึงโกรธเกลียดเคียดแค้นทวนพระอังคารเพราะเรื่องของฟู่ถิงในตอนนั้น แต่เขาที่ใช้อารมณ์ก็มีความทะนงตนและถือตัว แม้จะต้องการคิดบัญชีกับทวนพระอังคาร ก็ต้องการตัดสินกันอย่างตรงไปตรงมา

สำหรับด้านที่ไร้รักสะบั้นน้ำใจของเขา ทวนพระอังคารเป็นภัยร้ายอย่างหนึ่ง การกำจัดทิ้งเป็นสิ่งที่ดีที่สุด ทว่าราชันพระอังคารไปอยู่ที่ไหนไม่ทราบ ไม่ว่าจะกำจัดทวนพระอังคารได้หรือไม่ ล้วนก่อให้เกิดภัยแฝงเร้นและความเสียเปรียบ

ฝ่ามือของเขาแยกเมิ่งหว่านออกไป ควันมารรอบๆ เยี่ยนจ้าวเกอถูกขวาง เวลาพร่าเลือน มิติไม่คงอยู่ สรรพสิ่งกลายเป็นปราณหยินหยางดั้งเดิม

ด้านในเขตมารอันมืดมิดบังเกิดรูปไท่จี๋ขนาดมหึมา ครอบคลุมเยี่ยนจ้าวเกอเอาไว้

เยี่ยนจ้าวเกอรู้สึกว่าตนหมุนไปพร้อมกับมัน ต่อให้เขามีการเปลี่ยนแปลงนับพัน มีความสามารถนับหมื่น ก็คล้ายไม่อาจหนีออกจารูปไท่จี๋นี้

นี่ก็คืออานุภาพซึ่งเกิดจากการลงมือของจักรพรรดิเซียนจริงแท้ผู้หนึ่ง

ชายหนุ่มเคยเผชิญการลงมือของจักรพรรดิเอกภพกำเนิดบนทะเลหวงเจีย จึงเคยประสบด้วยตัวเองมาแล้วครั้งหนึ่ง

แต่ว่าครั้งนั้นมีลายมือแห่งแผ่นดินและพิธีมรรคามารดรเอกภพคอยสนับสนุน ความรู้สึกถูกกั้นไว้ชั้นหนึ่ง ตอนนี้นับว่าได้เจออะไรที่เรียกว่าการขวางกั้นระหว่างมนุษย์และเซียนอย่างแท้จริง ความแตกต่างระหว่างฟ้ากับเหว แม้แต่เขาในตอนนี้ก็ยากจะข้ามผ่าน

ทว่าเยี่ยนจ้าวเกอไม่สับสน

เขาตวาดคำหนึ่ง เหมือนกับมารนับหมื่นตนในหุบเหบลึกคำราม และเหมือนบรรดาพระพุทธเจ้าแห่งสุขาวดีท่องบทสวด

พระพุทธรูปสีเขียวที่มีสี่หน้าแปดกรปรากฏขึ้นบนศีรษะของเยี่ยนจ้าวเกออีกครั้้ง เพียงแต่ครั้งนี้ร่างกายของเขารวมกับพระพุทธรูปด้วย

วินาทีถัดมา ปราณมารไร้สิ้นสุดก็รวมตัวกันพร้อมกับปรากฏขึ้น วนเวียนอยู่รอบๆ พระพุทธรูปสีเขียวซึ่งมีสี่หน้าแปดกร จากนั้นก็ผนึกรวมกลายเป็นพระพุทธเจ้าสีดำทีมีขนาดใหญ่โตกว่าเดิม!

บนศีรษะ ตรงอก และใจกลางฝ่ามือของมหาพุทธะสีดำ มีอักขระสวัสติกะกลับด้านปรากฏขึ้น

“การลงมือในครั้งนี้ของท่านได้ยืนยันการคาดเดาของข้า” มหาพุทธะสีดำอ้าปาก พูดด้วยเสียงของเยี่ยนจ้าวเกอ “จักรพรรดิแพรท่านฝึกฝนมรรคาไร้รัก คิดจะขจัดปัญหาในอนาคต และพัฒนาขึ้นอีกขั้น จำเป็นต้องหลอมเปลี่ยนเมฆแปลงกำเนิดของบิดาข้าจริงๆ ด้วย”

………………..