ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1118

เยี่ยนจ้าวเกอมองธารน้ำแข็ง รู้สึกถึงความปรวนแปรของปราณวิญญาณด้านใน พลันเข้าใจอะไรบางอย่าง ‘มาจากแหล่งกำเนิดเดียวกันกับจักรพรรดินีเจี่ยหมิงคงจริงๆ ด้วย เพียงแต่ว่ามีความแตกต่างด้านรายละเอียด’

“อาจารย์อาเล็ก พวกเราเข้าไปเถอะ” เกาฉิงมองเยี่ยนจ้าวเกอ

เขาพยักหน้า “ตกลง”

คนทั้งสองเข้าไปในหุบน้ำแข็ง หลังจากทะลุน้ำแข็งหลายชั้น ก็เจอเข้ากับไออุ่นสายหนึ่ง

ในหุบน้ำแข็งที่ค่อนข้างมืดเพราะผนึกน้ำแข็งบดบังฟ้าและดวงตะวัน ถึงกับมีแสงอาทิตย์สว่างขึ้น

เยี่ยนจ้าวเกอเดินเข้าไปด้านใน ภาพที่ปรากฏขึ้นตรงหน้าเป็นทิวทัศน์ที่มีบรรยากาศของวสันตฤดู หญ้าขึ้นงอกงาม สกุณาบินว่อน

แสงอาทิตย์ของที่นี่ไม่ใช่แสงอาทิตย์ตามธรรมชาติ แต่ว่าเป็นฝีมือของมนุษย์ที่ผนึกแสงอาทิตย์แล้วสร้างขึ้นมา

‘นิสัยของเจ้าของที่แห่งนี้เกรงว่าจะแตกต่างกับจักรพรรดินี’ ความคิดแวบผ่านห้วงสมองของเยี่ยนจ้าวเกออย่างรวดเร็ว

โลกผนึกน้ำแข็งด้านนอกหุบเหวจำเป็นสำหรับการซ่อนตัว

ด้านในหุบเขาอบอุ่นเหมือนฤดูใบไม้ผลิ เป็นสภาพการดำรงชีวิตที่เจ้าของของที่แห่งนี้ชมชอบ

คนทั้งสองเดินทางลึกเข้าไปในหุบเขา ข้างในไม่เห็นมีทารกหรือทาสรับใช้ต้อนรับแขก

“แม่เฒ่าหลีอยู่ในนี้คนเดียว ไม่มีศิษย์สืบทอด มีแต่ตัวเฝยเฝย สัตว์ประหลาดตัวหนึ่งอยู่เป็นเพื่อน” เกาฉิงพูดเหมือนเคยชินแล้ว

เยี่ยนจ้าวเกอพยักหน้าอย่างเข้าใจ พอมาถึงกลางหุบเขา ก็เห็นระหว่างสวนบุปผาหญ้าเขียวจีมีตึกน้อยหลังหนึ่งตั้งอยู่

พอถึงนอกประตู เกาฉิงก็ร้องเรียกเสียงสูง “แม่เฒ่าหลี พวกข้ามาแล้ว”

ด้านในตัวตึกมีเสียงหัวเราะดังมา “ข้าทราบแล้ว เข้ามาเองเลย เจ้าเองก็คุ้นทางดี”

“เจ้าค่ะ แม่เฒ่าหลี” เกาฉิงผลักประตูด้วยรอยยิ้ม หันมามองเยี่ยนจ้าวเกอ “อาจารย์อาเล็ก มาเถอะ ข้าคุ้นกับที่นี่มาก”

เยี่ยนจ้าวเกอยักไหล่ เข้าไปด้านในพร้อมกับเกาฉิง

พริบตาที่ผลักประตู ปราณสีขาวจางๆ ก็ปรากฏขึ้น

เมื่อสัมผัสปราณขาวนั้น ก็พลันรู้สึกได้ถึงความเย็นเสียดแทงกระดูก ด้วยระดับการฝึกปรือในปัจจุบันของเยี่ยนจ้าวเกอยังรู้สึกได้ถึงความเย็น

แต่ปราณขาวนี้กลับไม่ก่อให้เกิดผลกระทบต่อสภาพแวดล้อมที่อบอุ่นเหมือนวสันตฤดูในหุบเขาที่อยู่รอบๆ แยกออกจากกันอย่างชัดเจน

ด้วยระดับพลังฝึกปรือของเกาฉิง แม้ว่าจะทำลายนภาเห็นเทวะสำแดงแต่แรก ทว่าหากเคลื่อนไหวอยู่ในหมอกน้ำแข็งสีขาว เกรงว่าจะถูกแช่แข็งในชั่วอึดใจเดียว

แต่ตอนนี้สร้อยคอหยกสีแดงที่นางสวมไว้บนคอเปล่งแสงสีแดงกลุ่มหนึ่ง กั้นหมอกน้ำแข็งสีขาวไว้ด้านนอก ปกป้องไม่ให้นางได้รับอันตรายจากความเย็นสุดขีด

“แม่เฒ่ามอบให้แก่ข้า” เกาฉิงเดินไปพลางอธิบายไปพลาง “อาจารย์อาเล็ก เชิญทางนี้”

เบื้องหน้าคือหมอกน้ำแข็งกว้างใหญ่ ยื่นมือออกไปไม่เห็นนิ้ว

แม้ยอดฝีมือระดับจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์จะเข้ามาด้านใน ก็มองไม่เห็นภาพใด

กลับเป็นผนึกวิชาป้องกันที่เจ้าของของที่นี่ได้วางเอาไว้ แปลงมาจากปราณเซียนของตัวเอง ผสมความลี้ลับของค่ายกลไว้ด้านใน

เยี่ยนจ้าวเกอสายตาดีมาก เพิ่งเดินเข้ามาด้านในหมอกน้ำแข็งก็รู้สึกได้ว่าเวลาของตนเหมือนกับหยุดนิ่ง

เขาเชี่ยวชาญกระบี่ลวงเซียนและคัมภีร์นภากาลเวลา บรรลุความลี้ลับของเวลาอย่างลึกซึ้ง นี่จึงค่อยสัมผัสได้ถึงเลศนัย

เปลี่ยนเป็นคนอื่นมา น่ากลัวจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเวลาหยุดนิ่งเหมือนกับหลับใหล

เหมือนกับตอนที่เยี่ยนจ้าวเกอกระตุ้นสายฟ้าอนธการเพื่อสู้กับผู้อื่นเมื่อก่อนหน้า

หลังจากสูญเสียการรับรู้ คนแม้นจะไม่ถูกแช่แข็งจนตาย แต่ก็ต้องติดอยู่ในหมอกน้ำแข็งตลอดกาล