ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1150

พอฟังคำพูดของเนี่ยจิงเสิน จักรพรรดิเอกภพกำเนิดก็ขมวดคิ้วยิ่งกว่าเดิม

เขาใคร่ครวญพลางกล่าวว่า “หากยึดตามคำพูดของท่าน หรือว่าช่วงนี้พ่อลูกตระกูลเยี่ยนจะมีความรุดหน้าขึ้น แต่ถ้าข้าจำไม่ผิด ยังห่างจากตอนที่พวกเขาเลื่อนระดับพลังฝึกปรือก่อนหน้านี้แค่สี่ห้าปีเองกระมัง”

สายตาของจักรพรรดิเอกภพฉายแววประหลาดใจ

“ครั้งนั้นในพิธีเปิดสำนักของเขากว่างเฉิง ศิษย์น้องเยี่ยนเคยพูดว่า จะมีวันหนึ่งที่ถึงแม้เขาจะไม่ได้ผลักเปิดประตูเซียน แต่เมื่อออกห่างจากทะเลหวงเจียและลายมือแห่งแผ่นดิน จักรพรรดิเอกภพท่านก็ไม่อาจทำอะไรเขาได้ และวันนั้นก็อยู่ไม่ไกลแล้ว” เนี่ยจิงเสินยิ้มเล็กน้อย “ครั้งนั้นแม้จะฟังดูโอหัง แต่ว่าความจริงได้พิสูจน์แล้วว่าเขาไม่มีทางกล่าวลอยๆ ในเรื่องที่จริงจัง ตอนนี้เวลาที่จะกลายเป็นจริงเหลืออีกแค่ไม่กี่ปีเท่านั้น”

จักรพรรดิเอกภพกำเนิดได้ยิน จิตใจหนักอึ้งเล็กน้อย

เขาหันไปมองทิศทางของเขตมหานภากลาง มองดูเส้นขอบฟ้า เนิ่นนานไม่กล่าววาจา

…

ในขณะนี้เอง มิติบนเขตสุราลัยบูรพาพลันแยกออก กอปรกันเป็นบาดแผลแห่งกำแพงสวรรค์ที่มีลำแสงพรั่งพรูสายหนึ่ง

บุรุษสองคนเดินออกมาจากด้านใน คนหนึ่งสวมอาภรณ์สีม่วง อีกคนสวมอาภรณ์สีขาว

บุรุษอาภรณ์ม่วงสีหน้าเกียจคร้านเล็กน้อย แต่ดวงตาฉายแววสนอกสนใจ ส่วนบุรุษอาภรณ์ขาวสีหน้าจนปัญญา ในความขุ่นเคืองแทรกไว้ด้วยความเสียดาย

ย่อมเป็นประมุขทิศบนเฉินเฉียนหัวและคุณชายดินเฉินคุนหัวสองพี่น้อง

“พี่ใหญ่ ไฉนท่านต้องลำบากมาด้วย แม้อาการบาดเจ็บจะทุเลาแล้ว แต่เวลาที่เข้าฌานฝึกฝนก่อนหน้าล้วนสูญเปล่าหมดสิ้น”

เฉินคุนหัวที่สวมอาภรณ์สีขาวกล่าวอย่างจนปัญญา “ต่อให้ต้องการมา ก็สมควรรอให้ผากิเลนขอให้ท่านลงมือหลายๆ ครั้งก่อนจึงค่อยว่ากล่าว แบบนั้นบางทีอาจมีโอกาสได้คัมภีร์เบิกนภามา”

“นั่นไม่สำคัญ” เฉินเฉียนหัวมองซ้ายมองขวา “ข้าค้นพบว่าก่อนหน้านี้ตัวเองเกียจคร้านเกินไปแล้ว บางทีเรื่องราวที่น่าสนใจมากมายรออยู่ตรงหน้า แต่ข้ากลับมองข้ามไป อย่างเช่น ขนาดข้าลงมือช่วยอำพรางความลับฟ้า กระเรียนหิมะนั่นก็ยังสามารถสัมผัสได้ จึงหนีไปได้ก่อนครึ่งก้าว”

“นอกจากผังเหอถูครึ่งหนึ่งนั่นแล้ว ระดับด้านมรรคาการทำนายก่อนกำเนิดของคนผู้นี้ก็สูงส่งมากเช่นกัน นี่ช่างทำให้ผู้คนประหลาดใจจริงๆ” เฉินคุนหัวยิ้มขึ้น “จะว่าไปนางก็เหมือนกับเยี่ยนจ้าวเกอสองพ่อลูก ดั่งคำโบราญที่ว่า ไม่ใช่คนบ้านเดียวกันไม่เข้าประตูเดียวกัน”

เฉินคุนหัวมีสีหน้าจนปัญญา “ท่านพี่ ตอนนั้นถ้าหากท่านลงมือ กระเรียนหิมะนั่นก็ยังไม่มีระดับพลังฝึกปรือสูงเท่าวันนี้ คงตามหาได้ง่ายดายยิ่ง”

“ถูกต้อง” เฉินเฉียนหัวกระจ่างแจ้ง “นี่ไม่นับว่าข้าไม่คิดปักกิ่งหลิวหรอกหรือ ไม่เลวๆ เช่นนี้ชีวิตจึงค่อยมีสีสัน ดูเหมือนต่อจากนี้เรื่องที่ข้าจะเจอสมควรคอยดูอยู่เฉยๆ รอผ่านไปสักหลายปี ไม่แน่ว่าจะยิ่งน่าประหลาดใจกว่าเดิม”

“แต่ว่าวันนี้กระเรียนหิมะจบสิ้นเท่านี้แล้ว” เขาคล้ายเสียดาย และเหมือนไม่รู้สึกอะไร เงยหน้ามองท้องฟ้า

เฉินเฉียนหัวตาเป็นประกาย บนท้องฟ้าถึงกับมีลำแสงสีเขียวมรกตที่เดิมทีไร้รูปร่างหลายสายโผล่ขึ้นมาเคลื่อนไหวในอากาศ

ประสิทธิภาพที่สามารถแสดงออกมาได้ระหว่างการมอบยันต์อาคมให้คนอื่นใช้ และการลงมือด้วยตัวเองย่อมแตกต่างกันมหาศาล

เฉินเฉียนหัวกลับโลกซ้อนโลก สายตาสอดส่ายไปทั่ว ลำแสงสีเขียวมรกตกว้างใหญ่ตัดสลับกัน

เนิ่นนานให้หลัง แสงสว่างก็จางลงอีกครั้ง ก่อนจะหายไปอย่างไร้ร่องรอยเงียบๆ

“เอาละ ตอนนี้พวกประมุขปฐวีไม่ต้องเปลืองสมาธิหาคนแล้ว สะกดรอยตามไปก็พอแล้ว เพียงแต่ต้องใช้แรงกายเท่านั้น” เฉินเฉียนหัวกล่าวยิ้มๆ

เฉินคุนหัวน้องชายของเขาเพิ่งคิดจะพูดอะไร สีหน้าก็พลันแปรเปลี่ยน หยิบยันต์อาคมใบหนึ่งขึ้นแล้วจุดไฟเผา

ยันต์กระดาษลุกไหม้ เกิดเป็นควันสีเขียวหลายสายลอยขึ้น ผนึกกันกลายเป็นตัวหนังสือกลางอากาศ

เฉินเฉียนหัวไม่สนใจ กลับคืนสู่ท่าทางเกียจคร้านอีกครั้ง

เฉินคุนหัวมองเนื้อหาตัวหนังสือ กลับแตกตื่นตะลึงลาน “เป็นไปได้อย่างไร?!”

“หือ?” คนหนุ่มอาภรณ์ม่วงค่อยรู้สึกสนใจขึ้นมา หันหน้าไปอ่านดู