ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1151

กลุ่มแสงรูปไข่ครอบคลุมท้องนภา ปกคลุมไปทางเยี่ยนตี๋ หมายจะห้อมล้อมเขาไว้ด้านใน

เยี่ยนตี๋สีหน้าไม่แปรเปลี่ยน ไม่เคลื่อนไหวใดๆ

แต่ว่าระหว่างฟ้าดันคล้ายกับมีคมดาบไร้รูปร่างบังเกิดขึ้น ฟันกลุ่มแสงสีเหลืองตุ่นขมุกขมัวเบื้องหน้าออกเป็นสองส่วน!

แสงสว่างสีเหลืองตุ่นแยกออกสองฟาก เผยให้เห็นร่างชราร่างหนึ่ง

เป็นประมุขปฐวีหวังเจิ้งเฉิง

เขาถอนใจกล่าว่า “ข้าหวังจริงๆ ว่าปัญหาจะได้รับการแก้ไขเงียบๆ ไม่คิดจะเจอกับเจ้าสำนักเยี่ยนในลักษณะนี้ สุดท้ายต้องทำลายความสัมพันธ์ระหว่างเราท่าน”

“ประมุขปฐวีคิดพูดอะไร อีกเดี๋ยวเราค่อยสนทนากัน ท่านไม่มาหาข้าผู้แซ่เยี่ยน ข้าผู้แซ่เยี่ยนก็ไปหาท่านอยู่ดี” เยี่ยนตี๋กล่าวอย่างเย็นชา “ตอนนี้ข้าผู้แซ่เยี่ยนไม่มีเวลามาฉีกหน้ากับท่าน”

หวังเจิ้งเฉิงส่ายหน้าอย่างแช่มช้า “มีคนบางคนทำข้อผิดพลาด คนที่ต้องรับผิดชอบไม่ได้มีแค่เขาคนเดียว แต่เกี่ยวพันถึงคนจำนวนมาก เพื่อชดเชยข้อผิดพลาดของเขา พวกเราได้แต่ทำเรื่องไร้เหตุผล ข้าวันนี้ไม่อาจถอยให้ได้ ขอให้เจ้าสำนักเยี่ยนโปรดให้อภัยด้วย”

“ท่านไม่จำเป็นต้องถอย” เยี่ยนตี๋ตาสาดประกายเย็นเยียบ “ข้าจะทำให้ท่านถอยเอง”

เขาตั้งมือขึ้นประดุจดาบ ชูแขนขึ้น จากนั้นก็ก้าวเท้าออกก้าวหนึ่ง บรรลุถึงด้านในของหวังเจิ้งเฉิงในพริบตา ก่อนจะฟันลง!

“ที่เจ้าสำนักเยี่ยนไม่เข้าใจ ข้าไม่รู้สึกประหลาดใจ ในเมื่อท่านมาถึงนี่ วันนี้ก็ต้องขอล่วงเกินแล้ว” หวังเจิ้งเฉิงพูดพลางถอยท่าร่างไปด้านหลัง

รอบๆ ร่างของเขาพลันมีลำแสงหลายสายปรากฏ

ในแสงสว่างมีปรากฏการณ์มากมาย ขุนเขาธารน้ำ ห้วงสมุทรท้องทะเลล้วนมีครบ

ร่างของหวังเจิ้งเฉิงเหมือนกับถอยเข้าไปในโลกอีกใบหนึ่ง

โลกใบนั้นไม่ได้อ่อนแอแคบเล็กเหมือนมิติต่างแดนทั่วไปหรือว่าโลกเบื้องล่างใบหนึ่ง หากแต่กว้างใหญ่ไพศาลเหมือนโลกซ้อนโลกอีกใบ พลังของเขตแดนหลายชั้นปรากฏ ถึงกับเริ่มเบียดมิติของโลกซ้อนโลกจากด้านใน ทำให้พรมแดนระหว่างเขตมหานภากลางและเขตสุราลัยบูรพาเกิดการสั่นไหว

เยี่ยนตี๋ฟันดาบลง แยกฟ้าดินเบื้องหน้าออกเป็นสองส่วน

ทว่าขณะที่มิติซึ่งแหลกสลายไหลเวียน ก็เกิดภูเขาธารน้ำไร้สิ้นสุดอีกครั้งหนึ่ง

ขุนเขาธาราขยายตัวและเปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่องเหมือนกับมีชีวิต กอปรเป็นสภาวะโอบล้อมใส่เยี่ยนตี๋

“นี่คือรูปภูผาธาราโบ่วกี้หรือ” เยี่ยนตี๋ถามอย่างเย็นชา

ถึงจะไม่เคยเห็นมาก่อน แต่เขาก็เคยได้ยินว่ามันเป็นอาวุธเซียนไร้ช่องโหว่ที่กษัตริย์ดินเคยพกติดตัว

“ข้าต้องลงมือกับเจ้าสำนักเยี่ยนอย่างเหนือความคาดหมาย เพียงหวังให้เจ้าสำนักเยี่ยนหยุดเคลื่อนไหว รั้งอยู่ที่นี่ชั่วคราว” เสียงของหวังเจิ้งเฉิงดังมาจากในบรรรพตทั้งหลายและแม่น้ำที่คดเคี้ยว

ภูผาธารน้ำม้วนคลุม หมายจะดึงเยี่ยนตี๋เข้าไปในรูป

เยี่ยนตี๋เห็นดังนั้นกลับไม่หลบหลีก เคลื่อนที่ไปด้านหน้า “ประมุขปฐวี ท่านรั้งข้าไม่ได้”

ทุกๆ ย่างก้าวของเขานั้น สภาวะที่เกรี้ยวกราดดุร้ายเพิ่มขึ้นหนึ่งส่วน

พอถึงตอนสุดท้าย ทั่วร่างของเยี่ยนตี๋เต็มไปด้วยแสง ปราณยิ่งใหญ่ไพศาล แม้แต่รูปภูผาธาราโบ่วกี้ก็ต้านไม่ไหว

เหมือนกับว่าวินาทีนี้องค์เทพโบราณได้ตื่นตากการหลับใหล ค่อยๆ ลืมตา จากนั้นก็ลุกขึ้นยืน

ฝีเท้าที่เขาเหยียบย่างออกล้วนก่อให้เกิดเป็นอานุภาพที่ไม่อาจต้านทาน ไม่อาจแก้ไข ไม่อาจแข็งขืน บดขยี้ขุนเขาและแม่น้ำมากมายตรงหน้า

โลกที่กว้างใหญ่เหมือนกับเกิดรอยร้าวทีละจุด จากนั้นก็ขยายออกไปอย่างต่อเนื่อง

ในร่างของเยี่ยนตี๋เหมือนจักรวาลที่แท้จริงซึ่งเป็นเอกเทศโดยสมบูรณ์ โคจรด้วยตัวมันเอง หลุดออกจากจักรวาลทะเลดาวภายนอก มีลักษณะเฉพาะตัว

ในรูปภูผาธาราโบ่วกี้ หวังเจิ้งเฉิงมองภาพนี้ จิตใจหนักอึ้งเล็กน้อย “ทำให้จุดลมปราณทั้งหมดทั่วร่างทะลายนภาเห็นเทวะสำแดงได้แล้วหรือนี่?!”

จุดลมปราณทั่วร่าง ไม่ว่าจะเป็นจุดลมปราณใหญ่หรือจุดลมปราณเล็ก เมื่อได้เห็นเทวะสำแดงเป็นร่างของมนุษย์เซียน เหลืออีกเพียงก้าวเดียวก็จะเลื่อนเป็นระดับเซียน!

จอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ขั้นสูงสุด ขั้นสิบสมบูรณ์ ระดับประมุขในหมู่มนุษย์!

สามปีมานี้ตึกความลับฟ้ากวนคนมรสุม ดึงดูดสายตาของคนจำนวนนับไม่ถ้วน