ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1152

ประกายดาบของเยี่ยนตี๋พุ่งลงด้านล่างไม่หยุด ทะลวงดินโคลนสีเหลืองคล้ำที่เกิดจากการประสานพลังฝ่ามือของฝ่ามือปราณสวรรค์และดินวิญญาณโบ่วกี้ของหวังเจิ้งเฉิง

ความเร็วในการถมเสริมของดินโคลนสู้ความเร็วในการพุ่งลงของประกายดาบไม่ได้ ถูกฟันจนแตกร้าว

หวังเจิ้งเฉิงสีหน้าเคร่งขรึม สูดหายใจลึกเฮือกหนึ่ง

เยี่ยนตี๋ทำอะไรรูปภูผาธาราโบ่วกี้ไม่ได้ ทว่าการทะลวงพลังวิญญาณของรูปภูผาธาราโบ่วกี้อาจทำร้ายผู้ใช้งานมันได้

พริบตาที่ประกายดาบจะถึงศีรษะของหวังเจิ้งเฉิง เขาก็ประกบสองฝ่ามือ หุบห้านิ้วเป็นหมัด ตั้งท่าหมัดขึ้นมา

กระแสปราณสีเหลืองคล้ำหลายสายหมุนวนรอบๆ ร่างหวังเจิ้งเฉิง จากนั้นก็รวมตัวกลายเป็นม่านพลัง

วรยุทธ์การป้องกันที่แข็งแกร่งที่สุดของผากิเลน หมัดดินกลับคืนสู่พระแม่!

พอหวังเจิ้งเฉิงตั้งท่าหมัดนี้ พลังป้องกันยังแข็งแกร่งกว่าตอนใช้ฝ่ามือลมหายใจสวรรค์ป้องกันสุดกำลังเสียอีก

ดินวิญญาณโบ่วกี้มากมายที่ปรากฏในรูปภูผาธาราโบ่วกี้รวมตัวกันโดยมีหวังเจิ้งเฉิงเป็นศูนย์กลาง แข็งแกร่งขึ้นอย่างต่อเนื่อง

ถึงแม้ไม่อาจกระตุ้นบัวทองโบ่วกี้ออกมาได้ ทว่าพอรูปภูผาธาราโบ่วกี้อันเป็นอาวุธเซียนเสริมพลังให้แก่หมัดดินกลับคืนสู่พระแม่ของหวังเจิ้งเฉิง ก็พลันกลายเป็นการป้องกันที่น่าตกตะลึง

วินาทีนี้หวังเจิ้งเฉิงเหมือนเปลี่ยนจากคนเป็นผืนดิน หนักแน่นเงียบงัน คล้ายกับสามารถรองรับการกดดันทุกอย่างได้

โลกบังเกิด เหมือนกับกลับคืนสู่หลังเบิกฟ้าผ่าดินในช่วงแรกสุดของฟ้าดิน

ดินต้นกำเนิด แหล่งกำเนิดของทุกสรรพวัตถุ ฟ้าดินมีแต่สีดำสีเหลือง ไม่สกปรกไม่สะอาด

เยี่ยนตี๋ฟันดาบหนึ่งลง ปราณสีดำเหลืองกระจายว่อน ฟ้าดินพังทลายไม่หยุด

หวังเจิ้งเฉิงยังรับดาบนี้ไว้ได้ เพียงแต่เขาในตอนนี้ละทิ้งการจู่โจมโดยสมบูรณ์ เพียงคิดป้องกันเท่านั้น

เยี่ยนตี๋เห็นดังนั้นกลับเลิกคิ้วขึ้น “ดูเหมือนประมุขปฐวีท่านจะไม่อาจกระตุ้นให้รูปภูผาธาราโบ่วกี้ให้กำเนิดบัวทองโบ่วกี้ได้จริงๆ เป็นเพราะท่านยังไม่ได้ผลักเปิดประตูเซียนกระมัง”

“น่าละอายนัก” ปราณสีดำเหลืองวนเวียน กลายเป็นวงกลงวงหนึ่งลอยอยู่กลางอากาศ ในวงกลมมีเสียงของหวังเจิ้งเฉิงดังมา

ขนาดของวงกลมไม่ใหญ่มาก ยามเผชิญกับการโจมตีของเยี่ยนตี๋ ถึงขั้นที่หดเล็กลงอีกขั้น พลังยิ่งมายิ่งผนึกตัวแข็งแกร่งมากขึ้น

“แต่ท่านในตอนนี้จะขวางทางข้าอย่างไร” เยี่ยนตี๋กล่าวอย่างราบเรียบ “เมื่อไม่มีบัวทองโบ่วกี้ แม้ท่านจะพกรูปภูผาธาราโบ่วกี้ติดตัวแล้วเป็นอย่างไร”

ขณะที่พูด เขาไม่สนใจหวังเจิ้งเฉิงอีก เท้าไม่หยุดลง มุ่งหน้าไปทางเหนือ

เยี่ยนตี๋ผ่านด้านข้างวงกลมนั้น รอบนี้ในวงกลมกลับเงียบงันไม่มีคำพูดใด

เยี่ยนตี๋ในตอนนี้คิดไปคือไป เพราะต้องการเพียงป้องกัน หวังเจิ้งเฉิงจึงไม่อาจพัวพันเขาไว้ได้

หวังเจิ้งเฉิงในวงกลมไม่ใช่ไม่คิดขวางทางเยี่ยนตี๋

ทว่าในความรู้สึกของประมุขปฐวี ผู้ชราที่สุดบนโลกซ้อนโลกสามารถรับรู้ได้ถึงความเย็นเยียบสายหนึ่ง ซึ่งลอยอยู่เหนือศีรษะของเขาอย่างชัดเจน!

นั่นเหมือนกับคมดาบที่แท้จริง หวังเจิ้งเฉิงรู้สึกว่าผิวหนังของตัวเองเหมือนกับอยู่ชิดกับความคมกริบนั้นอยู่

เขาไม่สงสัยแม้แต่น้อยว่าขอแค่ตนมีการเคลื่อนไหวผิดปรกติแม้แต่น้อย คิดจะไล่ตามไปขัดขวางอีกครั้ง จนทำให้การป้องกันของหมัดดินดำคืนสู่ต้นกำเนิดอ่อนแอลงเพียงนิดเดียว เยี่ยนตี๋จะหมุนตัวมาฟันใส่ดาบหนึ่งทันที!

“ทำร้ายตัวเอง คู่แค้นยินดี ฟ้าทำร้ายผู้คน โลกซ้อนโลกของเรามีแต่เรื่องวุ่นวายภายใน วันนี้เกรงว่าจะต้องทุ่มเทสุดกำลังแล้ว”

หวังเจิ้งเฉิงลอบถอนใจ กลับไม่ได้ป้องกันต่อ

หมัดดินกลับคืนสู่พระแม่สลาย ใช้ฝ่ามือปราณสวรรค์อีกครา

ดินวิญญาณโบ่วกี้หลายชั้นสร้างโลกขุนเขาแม่น้ำใหม่อีกครั้ง จากนั้นก็ครอบคลุมใส่เยี่ยนตี๋ คิดจะรั้งเขาไว้ ไม่ให้จากไป

“ประมุขปฐวียึดถือว่าข้าผู้แซ่เยี่ยนไม่กล้าฆ่าคนหรือ?” เยี่ยนตี๋หมุนตัวมาฟันดาบใส่โดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย

หวังเจิ้งเฉิงเคลื่อนฝ่ามืสองข้างเข้าไปด้านใน ประกบตรงกลาง หนีบคมดาบของเยี่ยนตี๋ไว้

“มีเรื่องบางเรื่องที่ต้องมีการเสียสละ” หวังเจิ้งเฉิงกล่าวอย่างแช่มช้า “คนอื่นเสียสละได้ ข้าย่อมเสียสละได้ ถ้าหากว่าชะตาชีวิตเป็นเช่นนี้จะทำอย่างไรได้”