ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1286

หยางเซ่อกษัตริย์เร้นลับจากไป พวกเยี่ยนจ้าวเกอกลับโลกซ้อนโลก

ก่อนที่เจี่ยงเซิ่งราชันพระเสาร์กับกษัตริย์เร้นลบจะจับมือกันกลับมา โดยทฤษฎีแล้ว เยี่ยนจ้าวเกอสามารถทำอะไรบนโลกซ้อนโลกก็ได้

ทว่าเยี่ยนจ้าวเกอก็มิได้มีเวลาว่างเช่นนั้น

ปัจจุบันไม่ใช่เวลาเก็บอาวุธเข้าโกดัง ปล่อยม้าเล็มหญ้าใต้เขา

ในทางตรงกันข้าม มรสุมกำลังจะมาเยือน เป็นค่ำคืนก่อนที่พายุจะมา

จักรพรรดิเอกภพมิได้กลับเขาอนัตตา เฉินคุนหัวคุณชายดินที่กลับยอดเขากานหวาอย่างไร้สุ้มเสียง จากไปในทันที

หลางชิงประมุขประจิมยิ่งออกไปซ่อนตัว ผละจากโลกซ้อนโลก

มีแต่จักรพรรดิสรรพสิ่งไร้จำกัดลี่จวิน พยายามเป็นครั้งสุดท้าย มาพบกษัตริย์ดาราและกษัตริย์กระบี่ สุดท้ายก็จากไปด้วยความกังวล

ระหว่างยอดฝีมือระดับสูงบนโลกซ้อนโลกมีการติดต่อข่าวสารกัน บรรยากาศกดดันอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

จอมยุทธ์ที่อยู่ในระดับกลางถึงต่ำ มิได้มีบรรยากาศหนักอึ้งขนาดนั้น เรื่องที่ทุกคนสนใจมากกว่า กลับเป็นช่วงนี้ตึกความลับฟ้าเคลื่อนไหวมากมาย เผยให้เห็นถึงเรื่องใหญ่อย่างหนึ่ง

ในระหว่างที่คนส่วนใหญ่ไม่รู้เนื้อรู้ตัว เยี่ยนจ้าวเกอได้ร่วมมือกับเสวี่ยชูชิงผู้เป็นมารดาเดินทางข้ามขุนเขาและธารน้ำ สลักรอยตราไร้รูปร่าง ค่อยๆ ดำเนินแผนการของตนเองทีละก้าวๆ

“คุณชาย จักรพรรดิอาทิตย์เทียนไขตายด้วยมือท่านหรือ?” อาหู่ทางหนึ่งบดชาดแดงให้เยี่ยนจ้าวเกอ ทางหนึ่งถามด้วยความสนใจ

“หากกล่าวให้ถูกต้อง เขาถูกข้าสะกดไว้ จากนั้นก็ตายด้วยคมทวนของผู้อาวุโสทวนพระอังคาร” เยี่ยนจ้าวเกอถือพู่กันอาคมในมือ ปลายพู่กันเป็นสีชาด จากนั้นก็เขียนอักขระอาคมลงบนกระดาษยันต์สีเหลืองใบหนึ่ง เขียนไปพลางตอบไปพลาง

“จักรพรรดิแพรอาภรณ์ดำก็เหมือนกัน” เยี่ยนจ้าวเกอเขียนอักขระอาคมสายแล้วสายเล่า “คู่ต่อสู้นอกจากโลกซ้อนโลกอีกหกคน ถึงจะเป็นจักรพรรดิเซียนจริงแท้เหมือนกัน แต่พลังค่อนข้างอ่อนด้อย กล่าวได้ว่าตายด้วยมือข้า”

หลังจากตั้งใจหลีกเลี่ยงชื่อของเทวกษัตริย์ไร้ประมาณและสถานการณ์อย่างละเอียดของโถงเซียน เรื่องราวรวบรัดส่วนหนึ่งยังสามารถบอกกล่าวกับคนในเขากว่างเฉิงอย่างคร่าวๆ ได้ ให้พวกเขาทราบเรื่องราวโดยสังเขป รู้ว่าศัตรูอาจจะอยู่ในระดับไหน

“ข้าจับกุมพวกเขา จากนั้นก็ใช้การการจู่โจมของพวกเขาแต่ละคน แทงหอกใส่โล่ฝ่ายเดียวกัน ให้พวกเขาประหัตประหารกันเอง” เยี่ยนจ้าวเกอตวัดพูดกันครั้งสุดท้าย หลังจากพิจารณาขึ้นลง ก็พยักหน้าอย่างพึงพอใจ “อืม กล่าวให้ถูกต้อง ยังคงมิอาจนับว่าข้าสังหารด้วยมือตัวเองกระมัง?”

อาหู่ถอนใจอย่างเสียดาย “นั่นน่าเสียดายไปแล้ว คุณชาย โลกใบนี้ยังไม่เคยมีใครใช้มือเปล่าหมัดเปลือยสังหารเซียนด้วยระดับจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ได้สักคน”

“ถูกต้อง…” เยี่ยนจ้าวเกอเงยหน้ามองฟ้า หลังจากเหม่อลอยเล็กน้อย ก็ยิ้มอย่างผ่อนคลาย “แต่ว่าก็ใช่ว่าไม่มีความเป็นไปได้โดยสิ้นเชิง”

อาหู่ตาเป็นประกาย “คุณชาย?”

เยี่ยนจ้าวเกอลูบคางของตัวเอง ทางหนึ่งใคร่ครวญ ทางหนึ่งกล่าว “กฎเกณฑ์มหามรรคาฟ้าดิน เป็นกฎโดยสมบูรณ์ มิอาจหลุดพ้น จะต้องทำตามกฎเกณฑ์นี้”

“กฎเกณฑ์คงอยู่ตลอดเวลา ทุกคนจะต้องทำตาม กระนั้นก็มีโอกาสเจาะช่องโหว่บนกฎดู”

“ตอนนี้ยังเป็นแค่แนวคิด จะสำเร็จหรือไม่ ต้องทดลองดูก่อนถึงจะทราบ”

เยี่ยนจ้าวเกอทางหนึ่งพูด ทางหนึ่งเซ่นยันต์กระดาษที่เต็มไปด้วยลวดลายสีแดงชาด

ยันต์กระดาษลุกไหม้ด้วยตัวเอง กลายเป็นควันสีเขียว วนเวียนอยู่กลางอากศ จากนั้นก็ไหลเข้าไปในพื้นดินของโลกซ้อนโลกด้านล่าง ไม่เห็นร่องรอยอีก

“แต่จำเป็นต้องให้ข้ารวบรวมหกคัมภีร์หลังกำเนิดสายหยกพิสุทธิ์ได้ครบเสียก่อน ตอนแรกเตรียมจะไปบุกเขาลี่หนงที่เขตหยวนเทียนตะวันตกกับยอดเขากานหวาในเขาคุนหลุนที่เขตจวินเทียนศูนย์กลาง แต่ตอนนี้ไม่ต้องลำบากขนาดนั้นอีกแล้ว ใต้เท้ากษัตริย์ดารากับราชันพระอังคารรวบรวมได้ครบแล้ว”

เยี่ยนจ้าวเกอพูดพลางออกเดินทาง มุ่งหน้าไปยังที่หมาย

อาหู่ติดตามอยู่ด้านหลัง “คุณชาย ข้ารู้สึกว่า ท่านไปบุกเขาลี่หนงกับยอดเขากานหวากลับมิได้ยุ่งยากอันใด”

“หากจะไปย่อมไม่ยุ่งยาก แต่ว่าหลางประจิมกับเฉินเฉียนหัวจากไปนานแล้ว ย่อมเอาของที่มีค่าไปด้วย” เยี่ยนจ้าวเกอยักไหล่ “เปลืองเวลาไปหาพวกเขา ออกจะไม่คุ้มค่า มีเรื่องสำคัญยิ่งกว่าต้องกระทำ”

สามารถหัวเราะถึงตอนสุดท้ายได้ ค่อยหัวเราะได้เริงร่าที่สุด

ตอนนี้ถึงแม้จะทำอะไรได้ตามต้องการบนโลกซ้อนโลก แต่ว่าสองฝ่ายมิได้ตัดสินผลแพ้ชนะกันจริงๆ