ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1395
“เส้นทางนอกรีตสองแห่งกำลังสู้กันอย่างดุเดือด แดนสุขาวดีตะวันตกกับเผ่าปีศาจก็เข้ามามีเอี่ยวด้วย สำหรับสำนักเต๋าสายหลักของพวกเราแล้ว สามารถเคลื่อนไหวได้สบายขึ้นมาก เป็นโอกาสเคลื่อนไหวที่หาได้ยาก” หลิงชิงกล่าว “แต่ก็สะดวกสบายสำหรับนพยมโลกเช่นกัน”
เกาหานเคลื่อนไหวในความว่างเปล่าไร้สิ้นสุด สายตาล้ำลึก “ดังนั้นที่ตอนนี้พวกมันสงบขนาดนี้ นอกจากมารไม้อิกที่โผล่มาเพียงแวบเดียวในตอนนั้น มารตนอื่นๆ ก็ไม่ได้เคลื่อนไหว กลับแสดงถึงความผิดปกติกว่าเดิม”
“ทางสหายร่วมเส้นทางเฉินเป็นอย่างไรแล้ว?” ที่หลิงชิงถามถึงคือเฉินเสวียนจง
เกาหานถอนใจอีกครั้ง “วันนั้นถ้าไม่ใช่เทวกษัตริย์น้อยสอดมือ เรื่องราวคงแก้ไขได้แล้ว สหายร่วมเส้นทางเกากับสหายร่วมเส้นทางหลี่แห่งมรกตท่องฟ้ายังอยู่ ต่อให้มารน้ำกุ่ยจะเกิดใหม่ก็จะถูกส่งสู่การดับสูญอีกครั้งในทันที”
หลิงชิงเอ่ยอย่างเรียบเฉย “วันนั้นถ้าไม่ใช่ท่านสอดมือ มารน้ำกุ่ยคงไม่ได้รับโอกาสคืนชีพบนตัวศิษย์ของสหายร่วมเส้นทางเฉินง่ายดายขนาดนั้น”
“พระเกตุอาจะเผยร่องรอยก่อนแล้ว” เกาหานกล่าวด้วยใบหน้าไร้เดียงสา “ข้าเองก็จนปัญญาเหมือนกัน ยิ่งไปกว่านั้น…”
สีหน้าเขาเปลี่ยนเป็นจริงจัง “ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องราวสุดท้ายก็ต้องเกิดอยู่ดี ไม่ช้าไม่เร็วก็ต้องเจอภัยพิบัตินี้ เฉินเสวียนจงจึงเป็นร่างสถิตย์ที่มารน้ำกุ่ยปรารถนาที่สุด แม้แต่นพยมโลก ก็หวังให้มารน้ำกุ่ยใช้เฉนเสวียนจงเป็นร่างสถิตย์ในการเกิดใหม่”
“ครั้งนั้นใต้เท้าอายุวัฒนาหนาจี๋กับจักรพรรดิโกวเฉินกระตุ้นให้เจี่ยนซุ่นหวาไปชิงอำนาจของมารทองแก คิดไม่ถึงว่านางจะทำตามใจชอบ กระทำเรื่องงูกลืนช้าง” หลิงชิงเอ่ยอย่างแช่มช้า “ทางมารทองแกก็ไม่มีข่าวคราวเช่นกัน หลายปีมานี้ไม่ได้ยินการเคลื่อนไหวของมัน”
“หลังจากโอวสือหยางก็ผ่านไปพันปีแล้ว ไม่มีร่างสถิตย์ที่เหมาะกับการเกิดใหม่ของมารทองแกแล้วหรือ?” นางหันไปถามเกาหาน
เกาหานกล่าว “เมื่อแปดร้อยปีก่อนทางเส้นทางนอกรีตเคยปรากฏคนที่ค่อนข้างแข็งแกร่งคนหนึ่ง แต่ทางมารทองแกไม่มีการเคลื่อนไหว ตอนแรกนึกว่าเป็นเพราะเจี่ยนซุ่นหวา ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่เช่นนี้”
เขาหัวเราะคำหนึ่ง “ทางนพยมโลกคงยอมอดดีกว่าได้ของไม่ดี”
“ใต้เท้าอายุวัฒนาหนานจี๋มอบขวดหยกสีดำนั้นให้แก่สหายร่วมเส้นทางเฟิงแล้ว ออกจะ…” หลิงชิงใบหน้าฉายแววอยากจะพูดแต่ก็หยุดไว้อย่างหาได้ยาก
“ออกจะเร็วเกินไป ไม่อย่างนั้นครั้งนี้พวกเราไม่ถึงกับสิ้นท่า” เกาหานพูดต่อประโยคของนาง ใบหน้าจนปัญญา “หากคำนวณจากพลังในตอนนี้ ขอแค่สหายร่วมเส้นทางเฟิงผู้นี้กล้าปล่อยพลัง ก็จะเป็นเทวกษัตริย์น้อยจริงๆ ต่อให้เป็นเทวกษัตริย์ที่แท้จริงก็ใช่ว่าจะจัดการนางได้”
หลิงชิงขมวดคิ้ว “ท่านทราบว่าข้าจะพูดอะไร”
เกาหานปั้นสีหน้าจริงจัง “ไม่ว่าเป็นนางหรือเยี่ยนจ้าวเกอ ล้วนเป็นคนที่ลำดับความสำคัญได้ มาตรว่าจะได้ขวดหยกสีดำจากใต้เท้าอายุวัฒนาหนานจี๋ ก็ไม่หลงลำพองขนาดไปทะลวงฟ้ากำเนิด พวกเขาไม่โง่เง่าขนาดนั้น”
“เพียงแต่การใช้สองบุปผาบนกระหม่อม จะดึงดูดความสนใจจากนพยมโลกได้ง่ายดายยิ่ง” หลิงชิงกล่าวราบเรียบ
เกาหานหัวเราะขึ้นอีกครั้ง “ก็ดีเหมือนกัน ถ้านพยมโลกจับตาดูนางมากขึ้น คงจะผ่อนคลายการให้ความสำคัญทางเฉินเสวียนจงกับคนอื่นๆ ได้บ้าง”
หลิงชิงสีหน้าไร้อารมณ์เหมือนเดิม เพียงแค่ส่ายหน้าเบาๆ “ถ้าเจี่ยนซุ่นหวาไม่ตาย ทางนางก็จะผ่อนคลายได้บ้าง”
“ถูกต้อง” เกาหานไม่ได้ปฏิเสธ ถอนใจอย่างเหม่อลอย “แต่ว่าก็เร็วไปบ้างจริงๆ ไม่ทราบว่าใต้เท้าอายุวัฒนาหนานจี๋ยังมีความคิดอื่นหรือไม่?”
หลิงชิงไม่ตอบ สีหน้าราบเรียบ เคลื่อนไหวในความว่างเปล่าอย่างสงบ
เกาหานชินแล้ว “ข้าจะไปตามหาพวกสหายร่วมเส้นทางเฉิน ทางเส้นทางนอกรีตรบกวนท่านจับตาดูด้วย”
“ได้” หลิงชิงขานรับ คนทั้งสองต่างแจกแจงสิ่งของ แล้วหายไปจากความว่างเปล่าไร้สิ้นสุดเหมือนตอนปกติ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี