ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1400
บนร่างของเฉินกานหวาปรากฏรอยแผลที่น่ากลัวหลายสาย ในรอยแผลมีแสงสว่างทะลักออกมาไม่หยุด
ในมิติเวลาแห่งหนึ่งด้านในแควธารสวรรค์ เยี่ยนจ้าวเกอกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ฟังว่าท่านไม่กลัวตาย? แล้วถ้าแบบนี้ท่านจะว่าอย่างไร?”
ขณะที่พูด เขาก็ทิ่มนิ้วใส่มุกลวงตาเป็นจริงอีกครั้ง
ด้านนอกแควธารสวรรค์ เฉินกานหวาพลันตัวสั่นอีกรอบ ที่ผิวมีรอยร้าวโผล่ขึ้นอีกหลายสาย
เฉินกานหวาในดวงตาสองข้ามีแสงสว่างสีเขียวมรกตปรากฏขึ้นมา กะพริบติดต่อกัน “…วิชายอดพิภพทำลายเทพ? วิชาลับที่ไม่เป็นที่รู้จักกันขนาดนี้…ไม่ใช่ ไม่ใช่แค่วิชายอดพิภพทำลายเทพเท่านั้น แค่วิชายอดพิภพทำลายเทพข้าสามารถแก้ไขได้ แต่สถานการณ์ในตอนนี้ยังรวมการเปลี่ยนแปลงอย่างอื่นอีกมากมาย…”
“ท่านนี้รู้มากจริงๆ” เยี่ยนจ้าวเกอกล่าวอย่างเย็นชา “แต่ว่าโง่เง่าเกินไป”
ว่าแล้ว ก็ทิ่มนิ้วที่สามใส่มุกลวงตาเป็นจริง
เฉินกานหวาที่อยู่อีกด้านร่างสั่นสะท้าน อาการบาดเจ็บบนร่างหนักขึ้น
ถ้าเขามาต่อสู้กับเยี่ยนจ้าวเกอด้วยตัวเอง ไม่ว่าสุดท้ายจะชนะหรือแพ้ คงจะไม่มีสภาพเอนจอนาถถึงขั้นนี้
เท่ากับส่งตัวเองมาถึงที่ แทบไม่มีพลังโต้ตอบ เป็นเป้าให้เยี่ยนจ้าวเกอต่อยใส่!
ที่สำคัญยิ่งกว่าก็คือ อาการบาดเจ็บบนร่างของเขาในตอนนี้ไม่ใช่ส่งผลแค่ร่างกายหรือวิญญาณเท่านั้น
นั่นเป็นบาดแผลมรรคา กำลังกีดขวางการประสานเสียงและการตอบแทนระหว่างเฉินกานหวากับมรรคาฟ้าดิน
บาดแผลมรรคารุนแรงขึ้นอย่างต่อเนื่อง เหมือนทรายรวมกันกลายเป็นเจดีย์ สั่งสมจากน้อยเป็นมาก ข้ามผ่านขอบเขต ไปถึงระดับที่ยากจะชดเชย!
สภาพแบบนี้ทำให้เขาไม่มีหวังกลายเป็นเซียนลี้ลับได้ตลอดชีวิต!
หากกล้าไปฝ่าภัยพิบัติสัจพิศวง ก็เป็นจุดจบตายสิบไร้ทางรอด
และตอนนี้เป็นแค่การเริ่มต้นเท่านั้น!
“แดนเซียน ไม่ต้อนรับท่าน ไสหัวไปให้พ้นๆ” เยี่ยนจ้าวเกอตั้งสองนิ้วขึ้น นิ้วชี้และนิ้วกลางตั้งตรงดุจกระบี่ ฟันใส่มุกลวงตาเป็นจริง
เฉินกานหวาที่บาดเจ็บจนถึงจุดวิกฤตแล้ว พอรับกระบี่ข้ามมิติที่หลอมรวมวิชาลับต่างๆ เช่นวิชายอดพิภพทำลาายเทพกับกระบี่เนรเทศเซียนนี้ ร่างพลันสั่นไหว สั่นสะท้านอย่างรุนแรงชนิดไม่เคยมีมาก่อน!
ร่างของเขามีรอยแผลทั่วอยู่แล้ว วินาทีนี้พังทลายลงโดยสมบูรณ์ เหมือนกับเครื่องลายครามที่แตกอย่างแท้จริง!
ในรอยแตกที่ถี่ยิบนับไม่ถ้วนมีแสงสว่างทะลักออกมา กลบร่างของเฉินกานหวาโดยสมบูรณ์
ปราณเซียนหลายสายกระจายออกมาจากด้านใน ล่องลอยไปทั่ว เกิดพายุหลายกลุ่มขึ้นในความว่างเปล่านอกเขตแดนไร้สิ้นสุด
รอพายุสงบลง แสงสลายไป ร่างของเฉินกานหวาก็ปรากฏขึ้นใหม่
รูปร่างของเขามองจากภายนอกคล้ายไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด
แต่จากนั้น ก็กระอักเลือดออกมาคำหนึ่ง
เลือดที่แท้จริง
เป็นเลือดเนื้อของคนธรรมดา
อัจฉริยะสะท้านโลกที่เลื่อนสู่ระดับเซียนในเวลาไม่ถึงสองร้อยปี เคยโด่งดังอยู่ชั่วระยะเวลาหนึ่ง และเซียนจริงแท้อายุน้อยที่มีไม่กี่คนผู้นี้ ถูกเยี่ยนจ้าวเกอถีบออกมาจากในประตูเซียน ระดับลดลง ตกสู่ระดับจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์!
เขาที่อ่อนแอถึงขีดสุด ผิวซีดขาวกว่าเดิม พึมพำขึ้น “เยี่ยนจ้าวเกอ...”
เฉินกานหวาไม่ได้ยึดติดและให้ความสำคัญกับระดับพลังฝึกปรือของตัวเองเหมือนกับจอมยุทธ์คนอื่นๆ
สำหรับเขาแล้ว นี่เป็นหลักกระกันและเครื่องมือชนิดหนึ่งที่ใช้หาความบันเทิง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี