ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1446
แม้คนที่อยู่บนเรือยักษ์นาวาเทพลำนี้จะอยู่ในกระบี่แสงสีแดงก่ำ เคลื่อนไหวในจักรวาล ท่องไปทั่วโลกหล้ากลางทะเลดาว พุ่งทะยานอย่างต่อเนื่อง แต่เมื่อไม่มีการป้องกันชนิดจ่ายยาถูกอาการอย่างดินแดนพันเกล็ดและพิธีผสมฟ้าขับไล่มาร มารจิตที่คงอยู่ทุกที่ ทั้งไร้สภาพเป็นมายายังคงอาจแทรกซึมเข้ามาแสดงความสามารถได้
ด้านข้างต้นไม้สีมรกตด้านในท้องเรือ พวกเยี่ยนจ้าวเกอจิตใจสั่นไหว ต่างรู้สึกได้ว่าสภาพจิตใจของตัวเองคล้ายกำลังกระเพื่อม
กลุ่มแสงสีเหลืองผืนหนึ่งกะพริบที่ส่วนรากของต้นไม้สีมรกตรุนแรงกว่าเดิม
ทุกคนในท้องเรือทางหนึ่งควบคุมจิตใจ ทางหนึ่งมองเหตุการณ์นี้ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
พวกเขาเพียงแค่เข้าใกล้ แล้วหยุดอยู่รอบๆ รู้สึกได้ถึงจิตมารเกิดขึ้น ยิ่งอย่าว่าแต่พวกสวีเฟย สือจวิน กับอิ๋งอวี่เจินที่ขณะนี้อยู่ในกลุ่มแสง
มารจิตแรกเริ่มแม้นไม่ได้มา ทว่ายังคงมีวิธีการช่วยเหลือมารดินโบ่วที่กำลังฟื้นคืนชีพ
กระนั้นมารจิตที่อยู่ในใจของคนทุกคนเพิ่งเริ่มมีสัญญาณว่าจะเผยตัว ข้างหูของพวกเขาก็มีเสียงสายฟ้าดังขึ้น
ได้ยินแค่สายฟ้าสั่นสะเทือน กลับไม่เห็นแสงสายฟ้าหรือสะเก็ดไฟ
ทว่าขอแค่เสียงสายฟ้าดังขึ้นก็เกิดเสียงดังเปรี้ยง เมื่อมารจิตที่คิดสร้างความวุ่นวายดับสูญแล้วหายไป
เสียงสายฟ้าที่ไร้สภาพไร้รูปร่าง และเกิดขึ้นจากก้นบึ้งจิตใจ มาจากกระจกแสงสายฟ้าที่ลอยอยู่กลางอากาศด้านนอกเรือ
นั่นเป็นของที่ได้มาจากจักรพรรดิอายุวัฒนาหนานจี๋
ถึงแม้เขาจะไม่ได้มายังที่นี่เหมือนกับมารจิต แต่ว่าความสามารถและความน่าอัศจรรย์ก็ต้านทานมารจิตข้ามมิติ
ขณะนี้มารจิตแรกเริ่มยังต้องรับมือกับการจู่โจมของยอดฝีมือมหาชาลคนอื่นๆ เดิมทีไม่ได้อยู่ในสภาพสมบูรณ์ ดังนั้นยากจะสร้างผลลัพธ์ในขอบเขตที่ตัวเองถนัดที่สุดได้
ไม่ว่าจะเป็นพวกเยี่ยนจ้าวเกอที่คุ้มครองอยู่ด้านนอก หรือพวกสือจวินที่อยู่ในกลุ่มแสง หลังจากเสียงสายฟ้า ขอแค่จัดระเบียบเพียงเล็กน้อยก็สามารถสงบอารมณ์ความรู้สึกได้
ในสถานการณ์ที่ไม่ต้องแบ่งแยกจิตใจไปป้องกันมารภายใน ทุกคนสามารถตั้งใจจัดการวิกฤตการณ์การคืนชีพของมารดินโบ่วตรงหน้าได้
เยี่ยนจ้าวเกอเขียนอักขระยันต์สายแล้วสายเล่าใส่อากาศ พวกมันติดลงบนลำต้นของต้นไม้ใหญ่ด้านหน้า
พวกหลิงชิง หลงซิงเฉวียน นักพรตอวิ๋นเจิ้งต่างแยกกันยืนล้อมต้นไม้สีมรกต เขียนอักขระยันต์สายแล้วสายเล่าตามการชี้แนะของเยี่ยนจ้าวเกอ พวกมันกลายเป็นค่ายกลอาคมมากมาย ห้อมล้อมต้นไม้สีมรกต เสริมพลังอย่างต่อเนื่อง
ภายใต้การช่วยเหลือจากแรงภายนอก ด้านในกลุ่มแสงด้านใต้รากต้นไม้ สือจวินประสานมุทราด้วยมือหนึ่ง อีกมือหนึ่งแตะอยู่บนหว่างคิ้วของตัวเอง
ลำแสงสีเหลืองเข้มทะลักออกมาจากรอยแผลบนหน้าผากของเขาไม่หยุด
ร่างของอิ๋งอวี่เจินมารดาของเขาที่อยู่ตรงกันข้ามกับสือจวิน ขณะนี้ถึงกับทำลายโลงศพน้ำแข็งออก ลอยอยู่กลางอากาศ
เวลานี้อิ๋งอวี่เจินสีหน้าไร้อารมณ์ ลืมตาทั้งสองข้าง ทว่านางยังไม่ฟื้น สิ่งที่ยึดครองคลองจักษุคือแสงสว่างสีเหลืองเข้มแทรกแซมด้วยสีดำ หนาหนักอีกทั้งยังไร้ความรู้สึก
นางอ้าปากเหมือนกำลังจะพูดอะไร
สือจวินมองใบหน้าของผู้เป็นมารดา มารดาสามารถฟื้นสติขึ้นมา เป็นเรื่องที่เขาถวิลหา
ทว่าต้องไม่เหมือนกับตอนนี้!
ไม่รอให้อีกฝ่ายเอ่ยปาก สือจวินทิ่มนิ้วหนึ่งออกตามการชี้แนะของเยี่ยนจ้าวเกอ เส้นแสงสีเขียวมรกตสายหนึ่งข้ามผ่านระยะห่างของคนทั้้งสอง มุดเข้าไปในรอยแผลกลางคิ้วของอิ๋งอวี่เจิน
เส้นแสงสีเขียวมรกตระหว่างคนทั้งสองมีจุดหนึ่งที่หยาบและใหญ่ขึ้นเหมือนกับปมเชือก จุดแสงนี้ขยายขึ้นไม่หยุด ถึงตอนสุดท้ายก็กลายเป็นกลุ่มแสงกลุ่มหนึ่ง
ในกลุ่มแสงสะท้อนภาพต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ในโลกภายนอก จากนั้นสือจวินก็ชูสองมือขึ้น แล้วตบใส่ตรงกลาง เกิดเสียงทึบดังขึ้น
พร้อมกับการเคลื่อนไหวนี้ แสงมารสีดำระคนเหลืองที่ทะลักออกมาจากในร่องแยกกลางหว่างคิ้วของเขากับอิ๋งอวี่เจินก็รวมตัวกันที่จุดจุดหนึ่งอย่างไม่อาจควบคุม แล้วพากันไหลไปรวมกันในกลุ่มแสงตรงกลางตามเส้นแสงสีเขียวมรกต
พร้อมกับการรวมตัวของแสงมารสีดำผสมเหลือง ต้นไม้สีมรกตในกลุ่มแสงเริ่มแห้งเหี่ยว ทว่าจอมมารที่ใช้ร่างของคนทั้งสองเพื่อฟื้นคืนชีพในตอนนี้ส่งเสียงร้องคำรามที่ทั้งแตกตื่นทั้งเดือดดาล ดิ้นรนอย่างรุนแรง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี