ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1460
มือขวาของสือจวินไม่รับการควบคุมของตัวเขา กดศีรษะของเขาไว้กับพื้นสุดชีวิต
‘อิ๋งอวี่เจิน’ นั่งอยู่ตรงหน้า เอ่ยอย่างราบเรียบ “จวินเอ๋อร์เจ้าไยต้องเป็นเช่นนี้”
พอฟังเสียงของนาง สือจวินยิ่งขัดขืนมากกว่าเดิม
เขาใช้แขนซ้ายจับมือขวา คิดจะดึงขึ้นมา ทว่าพลังของมือขวากลับมีมากจนน่าประหลาดราวกับภูเขาสูง ทำอย่างไรก็ขยับไม่ได้
สตรีน้ำเสียงอ่อนโยน กล่าวอย่างเฉื่อยชา “คนเมื่อครู่ต้องการดูว่าคนในเขากว่างเฉิงจะกำจัดญาติมิตรด้วยความยุติธรรมหรือไม่ ถ้าหากว่ามีแค่ข้า พวกเขาสมควรทำ เจ้าจึงเป็นสหายในสำนักที่พวกเขาให้ความสำคัญ เลือดเนื้อเชื้อไขเพียงหนึ่งเดียวของปู่เจ้าและซงเทา ส่วนข้า…ข้าก็แค่ได้รับประโยชน์เพราะเจ้า เจ้าว่าใช่หรือไม่”
สือจวินร่างเหมือนกับสั่นไหว
“ข้ากลายเป็นมารแล้ว แม้เป็นคนในเขากว่างเฉิงก็ไม่มีทางปรานี จะต้องอยากกำจัดข้าให้เร็วที่สุดแน่นอน” นางถามอย่างสงบนิ่ง “ถ้าข้าให้จงหยวนปล่อยเจ้า เจ้าเตรียมจะทำอย่างไร เจ้าจะฆ่าข้าแล้วตกตายร่วมกับข้าหรือ”
สือจวินร่างยังคงขัดขืน แต่การเคลื่อนไหวเหมือนเบาลง
เสียงของมารดินโบ่วเหมือนกับเสียงมารกรอกหู สะท้อนไปมาไม่หยุด
“จวินเอ๋อร์ เรื่องราวมาถึงขั้นนี้แล้ว มิสู้พวกเราสองแม่ลูกอยู่ร่วมกัน ตอนนั้นซงเทายินดีกลายเป็นมาร ก็เพื่อให้พวกเราสองคนปลอดภัย…”
เสียงยังไม่ทันขาด สือจวินพลันคลั่งขึ้น ประกายกระบี่สาดแวบในมือซ้าย ทะลวงฝ่ามือขวาของตัวเอง ขณะเดียวก็แทงเข้าหาตาขวาของตัวเอง!
ในเสียงคำรามด้วยความเดือดดาลของพญามารจงหยวน แสงมารบนมือขวาและตาขวาของสือจวินดับลงพร้อมกัน ลวดลายมารเริ่มถดถอย
แสงมารสายหนึ่งกะพริบบนขาขวาเขา เสียงคำรามของพญามารจงหยวนดังมาจากด้านใน “เจ้าถึงกับ…”
“ปู่ของข้าคือสือเถี่ย!”
“อาจารย์ของข้า คือสวีเฟย!”
“อาจารย์อาของข้า คือเยี่ยนจ้าวเกอ!”
“อาจารย์อารุ่นปู่ของข้า คือเยี่ยนตี๋!”
“ข้าจะเป็นคนแบบพวกเขา!”
สือจวินมีเลือดไหลออกมาจากมือขวาและตาขวา กลับไม่สนใจ พลิกตัวขึ้นนั่ง
‘อิ๋งอวี่เจิน’ ที่อยู่ตรงข้ามขมวดคิ้ว ในที่สุดก็ลืมตาขึ้น ล้วนเป็นแสงมารสีเหลืองผสมดำ ลึกล้ำดุจผืนดิน
นางยกมือขึ้นหมายปรามสือจวิน ทว่าด้านนอกพลันมีลำแสงสายหนึ่งพุ่งมา ราวกับอุกกาบาตตกจากฟ้า
ลำแสงถึงกับเป็นมุกผ่าดิน สวีเฟยถือมุกผ่าดินกลับมาอีกครั้ง
บนร่างเขาไม่มีคุณสมบัติมาร ไม่ได้รับผลกระทบจากมารร้าย ยื่นมือออกมาสะกด ‘อิ๋งอวี่เจิน’ ไว้ทันที
มารดินโบ่วที่ใช้อิ๋งอวี่เจินเป็นร่างสถิตสำหรับคืนชีพ ที่สุดแล้วระดับพลังก็ยังต่ำเกินไป
“ข้าไม่มีทางร่วงหล่นเป็นมารเหมือนบิดาข้า!”
อีกด้านหนึ่ง สือจวินตวาดขึ้น
กระบี่ติดตามเสียง เขาฟันกระบี่ด้วยมือซ้าย แทงใส่ขาขวาของตัวเอง!
ก่อนหน้านี้เขาคิดจะใช้อาคมผนึกมารตกตายไปพร้อมพญามารจงหยวน ทว่าอาคมกลับถูกเฉินเฉียนหัวปรับเปลี่ยน สุดท้ายยังถูกมารร้ายกัดกิน
แต่พญามารจงหยวนเพียงยึดร่างเขาไปได้ครึ่งซีก ผสานกับกายเนื้อและวิญญาณ
สือจวินฟันลงสองกระบี่ ทำลายพลังชีวิตในตาข้างขวา แขนขวา และขาขวา ยังทำให้วิญญาณแหลกสลาย บาดเจ็บหนักจนยากรักษา กลับสังหารพญามารจงหยวน ส่งมันสู่การดับสูญด้วยวิธีนี้!
“จวินเอ๋อร์!” สวีเฟยเศร้าใจ กลับทราบว่าเป็นเรื่องที่ทำอะไรไม่ได้
การยื้อยันของสองฝ่ายจบลงแล้ว มารดินโบ่วกับพญามารจงหยวนต่างคืนชีพขึ้นอีกครั้ง
ในสถานการณ์เช่นนี้ คิดจะอาศัยพลังจากภายนอกสะกดอีกฝ่ายกลับเป็นไปไม่ได้แล้ว มีแต่ต้องหาวิธีส่งมันสู่การดับสูญเท่านั้น
หากสือจวินไม่คว้าโอกาสจัดการ ผลลัพธ์ก็คือการถูกพญามารจงหยวนกัดกินอย่างต่อเนื่อง แล้วกลายเป็นร่างแปลงสำหรับคืนชีพของมันในท้ายที่สุด
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี