ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1476
ขณะที่ไป๋เทาตกตะลึง เยี่ยนจ้าวเกอไม่ได้หยุดลง พร้อมกับที่คว้ามังกรดำตัวนั้นไว้ในมือก็เดินไปหาหนึ่งกษัตริย์สองจักรพรรดิที่มาช่วยเหลือจากที่ไกลต่อ
อีกฝ่ายมาสนับสนุน ถูกสั่งให้มาช่วยเหลือมังกรดำกับผู้ใช้กระบี่แห่งเขาสู่ซานที่อยู่ที่นี่ และจับกุมคุนหนิงจื่อกับไป๋เทา
ยามนี้พอเห็นสภาวะที่เยี่ยนจ้าวเกอลงมือ พลันพากันหยุดฝีเท้า
มังกรดำที่เป็นเซียนลี้ลับเหมือนกัน กับอาวุธเซียนสงบนิ่งที่มีรูปร่างเหมือนฉัตรชิ้นนั้น ต่างถูกเยี่ยนจ้าวเกอจับไว้ในพริบตา ไม่มีโอกาสขัดขืนแม้แต่น้อย
ภาพแบบนี้ทำให้พวกเขาหวาดกลัว
ต่อให้จะมีความกล้ามากกว่านี้ ตอนนี้ก็ทราบว่าไม่อาจส่งตัวเองเข้าหาตาข่าย ไปตายโดยเปล่าประโยชน์
การถอยเป็นทางเลือกหนึ่งเดียว ครั้งนี้ฝ่ายพวกเขายังมียอดฝีมือคนอื่นๆ อาจจะรับมือได้
ทว่าน่าเสียดายที่ยามมาง่ายยามไปยาก เยี่ยนจ้าวเกอมองเงาหลังของพวกเขาอย่างสงบนิ่ง แล้วส่งเสียงตะโกนขึ้น
เหมือนกับอสุนีบาตที่ไร้เสียงระเบิด การหลบหนีของเซียนจริงแท้เส้นทางนอกรีตสองคนพลันหยุดลง นิ่งชะงักอยู่กับที่
พวกเขาไม่มีโอกาสได้แสดงความสามารถทั้งหมด ชีวิตก็เริ่มโรยรา
สายฟ้าทันใจระเบิดขึ้นในใจก่อน ทำให้จิตใจของพวกเขาแหลกสลาย มารภายในบังเกิด สภาพจิตใจปั่นป่วน ความคิดมากมายเติมเต็มห้วงสมอง หยุดยังหยุดไม่ได้ ร่างย่อมสูญเสียการควบคุมไปโดยปริยาย
ต่อจากนั้น มิติเปลี่ยนแปลงอย่างไร้รูปร่าง เปลี่ยนจากลวงเป็นจริงด้วยผลของคัมภีร์พลิกฟ้า สภาพจิตใจกลายเป็นของจริง สร้างอันตรายแก่ร่างกาย
ภายใต้ผลของกระบี่ผนึกเซียน ชีวิตของเซียนจริงแท้เส้นทางนอกรีตเสื่อมโทรมและแห้งเหี่ยวในพริบตา
ถึงจะมาจากโถงเซียน แต่เซียนจริงแท้ไร้ช่องโหว่ที่ได้ผลักเปิดประตูเซียนแล้วสองคน ขณะนี้เหมือนกับรูปปั้นโคลนรูปสลักไม้ที่ไร้ชีวิตโดยสมบูรณ์ ยืนเงียบอยู่กับที่ ไม่เคลื่อนไหวแม้แต่น้อย
ในดวงตาที่เซื่องซึมของพวกเขาไม่มีประกายชีวิตอีกต่อไป
กษัตริย์โถงเซียนผู้นั้นร่างชะงัก ความเร็วในการเหาะเหินพลันตกลง โซซัดโซเซเหมือนกับเมาสุรา
เยี่ยนจ้าวเกอเท้าเหยียบอากาศ การเคลื่อนไหวมองไปไม่เร็วไม่ช้า แซงอีกฝ่ายขึ้นไปขวางทางอย่างสบายๆ
“มารร้ายเส้นทางนอกรีต เจ้าโอหังได้ไม่นานหรอก!” กษัตริย์โถงเซียนผู้นั้นสีหน้าซีดขาว แต่ความดุร้ายยังคงอยู่ “มือเจ้าเปื้อนเลือดคนเส้นทางหลักเช่นข้า นึกว่าจะหนีรอดทัณฑ์เทพจากสวรรค์ได้หรือ”
เยี่ยนจ้าวเกอหัวเราะ “พวกท่านห่วงก่อนเถอะว่าจะรักษาอาณาเขตของตัวเองไว้ได้หรือไม่ ดูเหมือนตอนนี้พวกท่านจะตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ถูกแดนสุขาวดีบัวขาวโจมตีอย่างเต็มที่นี่กระมัง”
“อธรรมไม่ชนะธรรมะ มารร้ายแดนสุขาวดีบัวขาวเหล่านั้นสุดท้ายจะต้องพินาศ” กษัตริย์โถงเซียนผู้นั้นแค่นเสียง “เหมือนกับเส้นทางนอกรีตผู้โง่เขลาเช่นพวกเจ้า ถ้าหากไม่เปลี่ยนเปลี่ยนตัวเอง ฉวยโอกาสสำนึกผิดโดยเร็วจะต้องมีจุดจบเหมือนกัน ถ้าไม่ใช่เทวกษัตริย์ไร้ประมาณมีเมตตา ไหนเลยปล่อยพวกเจ้าจนถึงบัดนี้”
เยี่ยนจ้าวเกออดหัวเราะไม่ได้ ไม่เปลืองวาจากับอีกฝ่าย ยื่นมืออกไปคว้ากษัตริย์โถงเซียนผู้นั้น
อีกฝ่ายไม่ยอมงอมือรอความตาย สองฝ่ามือกลายเป็นวงแหวน พัดพายุถล่มจักรวาลที่ราวกับไม่อาจทำลายหลายสายขึ้นมา ปะทะฝ่ามือของเยี่ยนจ้าวเกอ
เยี่ยนจ้าวเกอเหลือบแลยังไม่เหลือบแล ยื่นฝ่ามือไปด้นหน้า
พายุที่เหมือนกับคมอาวุธนับพันนับหมื่นนั้นพอกระทบถูกฝ่ามือของเขา ต่างกลายเป็นลมอ่อนฝนปรอยในชั่วพริบตา ไม่มีการคุกคามใดๆ อยู่อีก
พายุนับไม่ถ้วนหายไป ฝ่ามือของเยี่ยนจ้วเกอยื่นไปจับคอของอีกฝ่าย ยกกษัตริย์เส้นทางนอกรีตที่เป็นเซียนลี้ลับเหมือนกันตรงหน้าขึ้น ราวกับหิ้วลูกเจี๊ยบตัวหนึ่ง
กษัตริย์โถงเซียนผู้นั้นกลับเป็นคนหัวแข็ง ไม่ยอมขอความเมตตา มองเยี่ยนจ้าวเกอด้วยใบหน้าดุร้าย
เพราะถูกจับคอ การพูดของเขาจึงขาดๆ หายๆ “เจ้า…อย่าได้…ลำพอง เทวกษัตริย์และจ้าวสวรรค์เส้นทางหลักของพวกเรา…จะได้รับข่าวทันที…เจ้าสังหารข้า…ข้ารอเจ้า…ตายไปพร้อมพวกเรา!”
“จริงหรือ” เยี่ยนจ้าวเกอหัวเราะอย่างไม่นำพา “ลองดูดีๆ อีกรอบสิ”
อีกฝ่ายดิ้นรนพลางมองไป เห็นเซียนจริงแท้เส้นทางนอกรีตที่ถูกเยี่ยนจ้าวเกอสังหารสามคนนั้น เหลือเพียงแต่เปลือกร่างที่ยืนนิ่งกับที่
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี