ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1477
ความเร็วในการเพิ่มพลังฝึกปรือของเยี่ยนจ้าวเกอทำให้นักพรตอวิ๋นเจิ้งตื่นตระหนก
นอกจากความเร็วในการเพิ่มระดับพลังฝึกปรือแล้ว พลังของเยี่ยนจ้าวเกอยิ่งทำให้คนถอนใจชมเชยกว่าเดิม
นักพรตอวิ๋นเจิ้งรู้ตัวว่าถ้าหากไม่ได้รับบาดเจ็บ ในสถานการณ์ปกติหากเขาคิดจะจัดการกับสองกษัตริย์สามจักรพรรดิจากโถงเซียนตรงหน้าเหล่านี้ คงเหนื่อยเพียงยกมือเท่านั้น
แต่เขาเข้าใจดีว่าพลังที่เยี่ยนจ้าวเกอแสดงออกมาอย่างง่ายดายในตอนนี้ เป็นแค่มุมหนึ่งของภูเขาน้ำแข็งเท่านั้น
ถ้าพวกเขาสองคนสู้กัน นักพรตอวิ๋นเจิ้งที่สี่ปราณรวมเป็นวายุแล้ว ไม่มั่นใจว่าจะสามารถต้านเยี่ยนจ้าวเกอที่เพิ่งเลื่อนสู่ระดับเซียนลี้ลับ สองปราณรวมเป็นวายุได้
ตามเหตุผลทั่วไป ในสถานการณ์ส่วนใหญ่ยิ่งมีระดับพลังฝึกปรือสูงเท่าไร พลังระหว่างยอดฝีมือในระดับเดียวกันก็จะยิ่งใกล้เคียงกันเท่านั้น
เป็นเพราะยอดฝีมือที่เดินมาถึงตำแหน่งสูงส่งได้ ไม่ว่าผู้ใดต่างก็เป็นผู้โดดเด่นที่สามารถเข่นฆ่าออกมาจากพันทหารหมื่นอาชาได้ทั้งนั้น
ตอนที่พวกเขายังอายุน้อย ผู้ใดไม่ใช่อัจฉริยะบุคคล เป็นผู้มีพรสวรรค์แห่งยุคที่น่าตกตะลึงบ้าง
พอมาถึงระดับเซียน ระหว่างยอดฝีมือผู้ยิ่งใหญ่ระดับเดียวกัน ก็มีการแบ่งเป็นแข็งแกร่งอ่อนแอเช่นกัน
กระนั้นถึงอย่างไรก็เป็นตัวตนที่มีอยู่ค่อนข้างน้อย และตัวตนที่แทบก้มมองคู่ต่อสู้ในระดับเดียวกันได้เกือบจะโดยสิ้นเชิงตั้งแต่ต้นจนจบอย่างเยี่ยนจ้าวเกอก็ยิ่งมีน้อยในน้อย
สิ่งที่ทำให้ผู้คนสนใจเป็นพิเศษก็คือ เขาเหมือนลึกล้ำไม่เห็นก้นบึ้งตลอดกาล...
ยอดฝีมือผู้อาวุโสที่ผ่านมรสุมมานาน และมีประสบการณ์กว้างขวางอย่างนักพรตอวิ๋นเจิ้ง ขณะนี้อดคิดไม่ได้ว่า ‘เยี่ยนจ้าวเกอ รากฐานของเจ้าอยู่ตรงไหนกันแน่’
“เหลือพยานไว้สักคนก็พอแล้ว” ขณะนี้เยี่ยนจ้าวเกอหันไปยิ้มให้กับทุกคน กล่าวว่า “ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่ข้าสนใจยิ่งกว่าก็คือ พวกเขาพูดว่าดูเหมือนเส้นทางนอกรีตจะมีจ้าวสวรรค์อยู่ใกล้ๆ นี้ด้วย”
ขณะที่พูด เขาก็โยนกษัตริย์โถงเซียนที่ถูกหักคอผู้นั้นไปด้านข้าง ในอีกมือหนึ่งยังคงจับมังกรดำตัวนั้นเอาไว้
ถึงมังกรดำตัวนี้จะเป็นชนชั้นดุร้ายเช่นกัน แต่ว่าพอเห็นพวกเดียวกันตายด้วยน้ำมือของเยี่ยนจ้าวเกออย่างไร้สุ้มไร้เสียงก็สูญเสียสภาวะไป พูดอะไรไม่ออกชั่วขณะ
“ทั้งสองท่านพบอะไรหรือไม่” เยี่ยนจ้าวเกอมองไปทางคุนหนิงจื่อกับไป๋เทา
ไป๋เทาเก็บกระบี่เปิดกำเนิด ก่อนจะกล่าวอย่างจริงจัง “คล้ายเป็นเบาะแสที่อาจารย์ปู่น้อยหลงทิ้งไว้”
ว่าแล้วเขาก็ยื่นมือออกไปปัดใส่อากาศ
ในอากาศปรากฏสิ่งที่ดูเหมือนกับม่านแสงผืนหนึ่ง บนหมอกแสงส่องยันต์อาคมที่ทั้งซับซ้อนและลี้ลับหลายใบ
เยี่ยนจ้าวเกอกวาดสายตามอง แยกแยะความหมายมที่แฝงอยู่ในยันต์อาคมเหล่านี้
คุนหนิงจื่อยืนอยู่ด้านข้าง มองดูมังกรดำที่ถูกเยี่ยนจ้าวเกอจับไว้ในมือจนคืนร่างเดิม ซึ่งเป็นคู่ต่อสู้ที่เมื่อครู่ตนเพิ่งสู้อย่างยากลำบาก อดยิ้มอย่างขื่นขมไม่ได้ หันไปมองนักพรตอวิ๋นเจิ้ง
ในอดีตตอนอยู่บนจักรวาลสำนักเต๋า เมื่อครั้งที่มรกตท่องฟ้าคุมเชิงกับโลกซ้อนโลก นักพรตอวิ๋นเจิ้งเคยเตือนคนรุ่นหลังเช่นพวกเขาว่า บุคคลระดับเซียนจริงแท้ในโลกซ้อนโลก ต้องป้องกันจักรพรรดินีเจี่ยหมิงคงกับเฉินเฉียนหัวที่ภายหลังได้ผลักเปิดประตูเซียนเป็นการเฉพาะ
หากได้เจอสองคนนี้ให้ถอยทันที ไม่นับว่าน่าขายหน้า หากไม่ถึงที่สุดจริงๆ ไม่จำเป็นต้องเสนอหน้า ไม่อย่างนั้นมีแต่จะเสียท่าเปล่าๆ
ปัจจุบันมองย้อนกลับไป ในตอนนั้นคำเตือนนี้ไม่อาจนับว่าผิดพลาด
น่าเสียดาย นักพรตอวิ๋นเจิ้งก็คาดคิดไม่ถึงว่าโลกซ้อนโลกในตอนนั้นปรากฏบุคคลสะท้านโลกจำนวนมากกว่าเดิมอย่างรวดเร็ว
คนที่น่ากลัวมากในนี้ก็คือเยี่ยนจ้าวเกอ!
การอยู่ในยุคเดียวกันกับคนแบบนี้ ไม่ว่าจะเป็นจอมยุทธ์ที่ให้ความสำคัญกับศักดิ์ศรีขนาดไหน เทียบกับความรู้สึกมีเกียรติที่ได้เป็นสักขีพยายนแก่ตำนาน ส่วนใหญ่เกรงว่าจะเป็นความกดดัน
เพียงแต่พร้อมกับการเคลื่อนคล้อยของกาลเวลา และพร้อมกับที่ตำนานยิ่งมายิ่งสั่นสะเทือน ความกดดันในใจคุนหนิงจื่อก็ค่อยๆ สลายไปในที่สุด
“อิจฉาไม่ได้ ริษยาไม่ได้ ไขว่คว้าไม่ได้…” พอสัมผัสได้ถึงสายตาของคุนหนิงจื่อ นักพรตอวิ๋นเจิ้งก็มองไป ยิ้มพลางส่งกระแสเสียง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี