ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1557
กลางความว่างเปล่าในจักรวาล เขตมารที่เกิดจากซากของเทพมารงูกำลังจะแหลกสลาย
ประกายกระบี่ของเกาชิงเสวียนกับฉวีซูหลบหลีกชั่วคราว
ตอนนี้เป็นโลกที่ลมปีศาจพัดปะทะกันอย่างบ้าคลั่ง ฟ้าดินเหมือนกลับสู่ยุคปฐมกาลยุคโบราณตอนต้น เปลี่ยวร้างและน่ากลัว!
สามวานร หนึ่งสิงโต หนึ่งช้างจอมปีศาจห้าตนร้องคำรามอย่างดุดัน ทำให้โลกที่อยู่รอบๆ เผชิญกับกาลเวลาอันขมุกขมัว
เซียนหัวมังกรส่ายร่างเปลี่ยนแปลง กลายเป็นสิงโตขนเขียว อ้าปากที่เหมือนอ่างเลือด เป็นสภาวะกลืนฟ้า
สิงโตขนาดมหึมาเหมือนกับหลุมดำที่ครอบคลุมจักรวาล ความรู้สึกที่มอบให้เยี่ยนจ้าวเกอกับเกาชิงเสวียน ถึงกับเหมือนเทียบได้กับภาพที่ค่ายกลลงทัณฑ์เซียนพังทลาย ทำให้พวกเขาลอยเข้าไปด้านในอย่างมิอาจควบคุม
แม้จะใช้ความสามารถจากกายทองมหาเทวะสามร่าง ตอนนี้ก็ยืนหยัดทรงกายไม่ได้
ร่างอันมโหฬารสามร่างที่เหมือนกับเขาเทพลอยขึ้นด้านบนอย่างมิอาจควบคุม เหมือนกับเข้าหาปากสิงโต
เพราะความสามารถในการคว้าจับการเปลี่ยนแปลงกาลเวลา ร่างของกายทองมหาเทวะเหมือนกับกำลังหดเล็ก เปลี่ยนจากมหาสมุทรสู่ข้าวฟ่าง
“ฮ่า!” กายทองมหาเทวะที่เปลี่ยนมาจากร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกตวาดขึ้น ปักกระบองสารพัดนึกใส่ความว่างเปล่าด้านล่าง
ขนาดของเหล็กเทวะวิเศษที่เมื่อก่อนค้ำยันธารสวรรค์เริ่มเพิ่มขึ้นอย่ารวเร็ว เปลี่ยนเป็นมหึมาสุดเปรียบปาน
เป็นความรู้สึกหนักอึ้งน่ากลัวที่มิอาจเพิ่มมากไปกว่านี้ จนคนธรรมดายากจะเข้าใจ ยากจะใช้วัตถุรอบๆ มาบรรยาย
เหมือนกับหมู่ดาวนับไม่ถ้วนในธารสวรรค์หดตัว สั่งสมกัน แล้วดึงอวกาศให้เกิการเปลี่ยนแปลง
วารยักษ์ถือกระบองสารัพัดนึกของจริง เมื่อรวมพลังกัน ต่างส่งเสริมกันและกัน สภาวะเริ่มเพิ่มขึ้นอย่าบ้าคลั่ง ถึงกับต้านทานสิงโตขนเขียวที่เป็นมหาเทวะ ไม่ให้อีกฝ่ายได้เปรียบได้ในชั่วขณะที่ลางเรือน
พอมีกระบองสารพัดนึกค้ำยันไว้ ปากกลืนฟ้าของสิงโตขนเขียวก็กลืนกินไม่ได้อีก
แต่ว่าขณะเดียวกัน เซียนงาวิญญาณอีกด้านก็ส่ายร่างเปลี่ยนแปลงเช่นกัน
ทันใดนั้น ช้างเผือกหกงาที่ยังใหญ่กว่าสิงโตขนเขียวตัวหนึ่งก็โผล่ขึ้น ร่างกายมหึมาจนเหมือนกับอุดจักรวาลไว้
ยามช้างเผือกก้าวเดิน เหมือนกับกำลังเหยียบย่ำฟ้าดิน จักรวาลที่ทุกคนอยู่ถึงกับสั่นสะเทือนตาม
งาช้างสีเหลืองจางๆ หกกิ่งงอเหมือนจันทร์เสี้ยว ส่งผลคุกคามคน งวงช้างหยาบใหญ่กวาดไปทั่วจักรวาล จากนั้นก็ม้วนเข้าหากระบองสารพัดนึก!
“ขึ้น!” ในเสียงคำรามสั่นสะเทือนแก้วหู กระบองสารพัดนึกถึงกับสั่นไหวเพราะการม้วนจากงวงช้าหยาบใหญ่นั้น
ภายใต้การผนึกกำลังจากปากสิงโตและงวงช้าง เหมือนกับสั่นสะเทือนเสาค้ำฟ้า
ไม่ขยับยังพอทำเนา แค่มีการสั่นไหวเล็กน้อย กระบองสารพัดนึกก็ยากจะค้ำมิติเวลาในจักรวาลได้ต่อ
ตอนแรกร่างยังอยู่ที่เดิมได้ต่อ แต่พวกเยี่ยนจ้าวเกอมิอาจควบคุมตัวเอง ถูกจับขึ้นอีกครั้ง เหมือนกับกำลังจะลอยเข้าไปในปากสิงโตเอง
‘บรรลุความลี้ลับในคัมภีร์กระบี่ลวงเซียนถึงระดับนี้ ทั้งยังประสานกับความสามารถพรสวรรค์ของตัวเองได้ ช่างน่ากลัวจริงๆ’ เกาชิงเสวียนเพ่งตามองไปในปากเหมือนอ่างเลือดของสิงโตเขียว เห็นขอบปากที่ราวกับหลุมดำถึงกับมีแสงสีแดงก่ำกลุ่มหนึ่งเปล่งแสงระยิบระยับไม่สลาย
เกาชิงเสวียนกระตุ้นกระบี่ลวงเซียน ต้องการใช้ความสามารถของอีกฝ่ายควบคุมร่างของอีกฝ่าย ใช้ลวงเซียนทำลายลวงเซียน ช่วยกายทองมหาเทวะกับกระบองสารพัดนึกแก้ไขความสามารถของเซียนหัวมังกร
แต่ว่าประกายกระบี่สาดขึ้นตรงหน้า ฉวีซูบุตรกระบี่หกวิถีขวางอยู่ด้านหน้านางอย่างแน่นหนา
ด้วยความเร็วและความคล่องแคล่วด้านการเคลื่อนย้ายมิติเวลา มรรคากระบี่ของฉวีซูสู้คั้มภีร์กระบี่ลวงเซียนสายเหนือพิสุทธิ์ไม่ได้
แต่อย่างไรเขาก็ขึ้นสู่มหาชาลแล้ว แสดงความน่าอัศจรรย์ของตัวเองออกมา
เกาชิงเสวียนยังเป็นเซียนกำเนิดสุญญตา ถือกระบี่ลวงเซียนสู้กับเขา ได้แค่บอกว่าไม่เสียท่าในด้านนี้ กลับยากจะสลัดหลุดจากฉวีซู
ภายใต้ปากสิงโต ฉวีซูร่างก็ได้รับผลกระทบ เหมือนกับถูกสิงโตกลืนกินเช่นกัน
แต่ว่าเขาไม่สนใจเรื่องนี้ เพียงแค่ต้องการโจมตีศัตรู ทำให้เกาชิงเสวียนกับกระบี่ลวงเซียนยากแสดงความสามารถ เพื่อที่สิงโตเขียวจะแสดงความสามารถออกมาได้หมด กลืนฟ้ากินดินในปากเดียว
แต่ว่าแค่การพัวพันเล็กน้อยนี้ กายทองมหาเทวะสองร่างก็พากันคว้ามือเข้าหากระบองสารพัดนึกพร้อมกัน!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี