ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1567
ผิวกระบี่ที่เปล่งแสงสีเขียวค่อยๆ เต็มไปด้วยอักขระยันต์
จากนั้นเยี่ยนจ้าวเกอก็ลงอาคม อักขระยันต์บนผิวกระบี่ลงทัณฑ์เซียนเหมือนกับมีชีวิตขึ้นมา ไหลไปที่ปลายกระบี่
ประกายกระบี่สีเขียวตรงปลายกระบี่ค่อยๆ เปลี่ยนจากลวงเป็นจริง ผนึกเป็นกระบี่สั้นหยกสีเขียวเล่มหนึ่ง
บนกระบี่สั้นหยกเขียวมีอักขระสีเหลืองดำลอยขึ้น
เยี่ยนจ้าวเกอกำกระบี่สั้นหยกเขียว หลังจากสัมผัสจิตแห่งหลักการด้านในอย่างละเอียด ก็พยักหน้าให้คนอื่นๆ
ร่างแยกสมุทรสุดขอบโลก สวีเฟย และพ่านพ่านแยกกันเก็บความสามารถ ดวงแสงกลางอากาศหายไป เนื้อหาลายมือแห่งแผ่นดินไม่ปรากฏขึ้นอีก
“ทุกคนนำกระบี่ลงทัณฑ์เซียนกลับจักรวาลฟ้าฟื้นก่อน วัตถุเช่นนี้พวกเราต้องเก็บไว้ให้ดี” เยี่ยนจ้าวเกอจับกระบี่สั้นที่เปล่งแสงสีเหลืองและเขียวสองสี กล่าวว่า “ข้ากับอวิ๋นเซิงจะลองไปตรวจสอบดูว่าค้นพบอะไรหรือไม่”
พวกสวีเฟยสูญเสียพลังการต่อสู้ไปชั่วคราวย่อมไม่ต้องพูดถึง เฟิงอวิ๋นเซิงขึ้นสู่มหาชาล แฝงความน่าอัศจรรย์ ซ่อนอยู่ในตาขวาของเยี่ยนจ้าวเกอเพื่อร่วมทาง เหมาะสมพอดี
“ระวังตัวเป็นหลัก” เกาชิงเสวียนวางใจในตัวเยี่ยนจ้าวเกอกับเฟิงอวิ๋นเซิงมาก เพียงกล่าวอย่างง่ายๆ “การดำรงอยู่อย่างวังหยก คนที่ให้ความสำคัญต้องมีไม่น้อยแน่”
เยี่ยนจ้าวเกอพยักหน้า “ขอให้ผู้อาวุโสเกาวางใจ”
พ่านพ่านที่อยู่ด้านข้างถือแท่งแท่งหนึ่งอย่างเบิกบาน กะพริบตามองเฟิงอวิ๋นเซิง “รีบกลับมานะ…”
วัตถุรูปร่างเรียวยาวนั้นย่อมเป็นงวงที่บิดงอท่อนหนึ่ง
มันจดจำคำกล่าวที่เยี่ยนจ้าวเกอพูดก่อนหน้านี้ไว้ในใจ ไม่ลืมนำงวงของเซียนงาวิญญาณที่ถูกกระบองสารพัดนึกฟาดขาดไปด้วย
ตอนนี้พ่านพ่านคิดถึงว่าจะรอเฟิงอวิ๋นเซิงแสดงฝีมือทำอาหาร ช่วยปรุงรสให้แก่มัน จากนั้นก็มีความสุขกับงวงช้างในตำนาน
“ที่ขอให้พวกเราปลอดภัย ขอให้พวกเรากลับมาเร็วๆ คงเป็นเพราะจะได้กลับมาทำอาหารให้เจ้ากระมัง?” เยี่ยนจ้าวเกอมองพ่านพ่านอย่างขบขันและโมโห
เฟิงอวิ๋นเซิงอดยิ้มพลางส่ายหน้าไม่ได้
พ่านพ่นกะพริบตา กล่าวอย่างเซื่องซึม “กินด้วยกัน…”
ทุกคนพอฟังล้วนยิ้มขึ้น เยี่ยนจ้าวเกอลูบหัวมัน จากนั้นโบกมือบอกลาสวีเฟยกับเกาชิงเสวียน ร่างของเฟิงอวิ๋นเซิงหายไป เงาแสงกลับไปอยู่ในม่านตาข้างขวาของเยี่ยนจ้าวเกอ
เยี่ยนจ้าวเกอซ่อนร่องรอยอย่างระมัดระวัง เคลื่อนไหวอยู่ในมิติไร้สิ้นสุดนอกเขตแดน
“จ้าวเกอ ท่านคิดจะทำอย่างไร” เฟิงอวิ๋นเซิงส่งเสียงถาม
“ก่อนหน้านี้มีเพียงลายมือแห่งแผ่นดิน เบาะแสน้อยเกินไป” เยี่ยนจ้าวเกอตอบ “ตอนนี้รู้แล้วว่าเจ้าแม่โฮ่วถู่เคยสัมผัสกับกระบี่ลงทัณฑ์เซียนมาก่อน ทั้งยังอาจเจอวังหยก เบาะแสมีมากขึ้นส่วนหนึ่ง บางทีพวกเราสามารถทดลองหาดูได้”
ขณะที่พูด ในม่านตาข้างซ้ายของเยี่ยนจ้าวเกอก็ส่องแสงสีเขียวมรกต อักขระยันต์จำนวนมหาศาลปรากฏขึ้นจากด้านใน
เยี่ยนจ้าวเกอเหยียบย่างความว่างเปล่า มิได้ไปด้านหน้าเพียงอย่างเดียว แต่เดินตามตำแหน่งกลุ่มดาว ใช้วายุเซียนของตัวเองกางลวดลายค่ายกลหลายสาย
สิ่งที่ได้จากการรวมลวดลายค่ายกล คือค่ายกลเก้างามเจ็ดวิเศษควบคุมหยินหยาง
กระบี่สั้นหยกเขียวที่ถือในมือถูกเขาโยนเข้าไปด้านใน
ผิวกระบี่กะพริบแสงไม่หยุด อักขระสีเหลืองดำเหล่านั้นไหลเวียนทั่วกระบี่อย่างต่อเนื่อง
วิชาค่ายกลที่ถือกำเนิดจากลายมือแห่งแผ่นดิน ประสานเข้ากับคัมภีร์เกิดนภา เยี่ยนจ้าวเกอใช้สองวิชาพร้อมกัน
วังหยกเก้างาม ห้องกษัตริย์เจ็ดวิเศษ รับบัญชาฟ้า ปกครองหยินควบคุมหยาง ให้ความเคารพแก่มรรคาอันซ่อนแฝงความยิ่งใหญ่ บุญกุศลสั่งสมบังเกิดโชครลาภความบริสุทธิ์ ลอกเลียนราชาสวรรค์ หล่อเลี้ยงความงดงามของแผ่นดิน ทำให้วัตถุกลายเป็นรูปร่าง มีเมตตาให้กำเนิดมรรคามารดร ”
เยี่ยนจ้าวเกอท่องบทสวดของเจ้าแม่โฮ่วถู่ สองมือเปลี่ยนแปลงมุทราไม่หยุด
พร้อมกับที่เวลาผ่านไป กระบี่สั้นหยกเขียวในค่ายกลนั้นพลันสั่นไหวคราวหนึ่ง หักแกร่กออกเป็นสองท่อน
“เอ๋?” เยี่ยนจ้าวเกอเห็นดังนั้นกลับมีสีหน้ายินดี
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี