ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1570
พอฟังคำพูดของหยางเจี่ยน เยี่ยนจ้าวเกอก็หวนนึกถึงภาพการแสดงจักรวาลเมื่อครู่
ประกายแสงสีเหลืองหม่นเหยียดออกไปรอบนอก ยังคงอยู่ เหมือนกับซ่อนอยู่ในส่วนลึกของจักรวาล ในความจริงแล้วครอบคลุมหยางเจี่ยนที่แสดงร่างจริงจากรอบนอก
“มิน่าพี่ร่วมเส้นทางท่านถึงแม้แสดงร่างที่แท้จริง ยังคงมีการจัดเตรียมเช่นนี้ เพื่ออำพรางสถานะเพิ่มนี่เอง” เยี่ยนจ้าวเกอกระจ่างแจ้ง “เพียงแต่ไม่ทราบว่าเป็นความลับใด ต้องทำให้ท่านระวังตัวขนาดนี้”
หยางเจี่ยนยิ้ม “กล่าวไปแล้วเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับสหายน้อยเจ้า”
เยี่ยนจ้าวเกอเลิกคิ้ว “เกี่ยวข้องกับข้า?”
“มิผิด” หยางเจี่ยนเอ่ย “สมควรพูดว่า มีความเกี่ยวข้องกับพวกเจ้ามากกว่า สำหรับข้า แค่ผ่านทางเท่านั้น”
เยี่ยนจ้าวเกอแตะนิ้วกับริมฝีปาก “พี่ร่วมเส้นทางก่อนหน้านี้มีคนเคยพูดกับท่านหรือไม่ว่า นิสัยอมพะนำของท่านนี้ออกจะ…”
หบางเจี่ยนทอดถอนใจกล่าว “ย่อมมีมาก่อน เพียงแต่ตอนนี้ส่วนใหญ่ไม่อยู่แล้ว”
เยี่ยนจ้าวเกอได้ยินอดถอนใจไม่ได้ “พี่ร่วมเส้นทาง…”
หยางเจี่ยนถอนใจเช่นกัน หลังจากส่ายหน้า ก็กล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “เรื่องราวเกี่ยวข้องกับเรื่องราวที่พวกเจ้ากำลังวางแผนอยู่ในตอนนี้อย่างแนบแน่นจริงๆ”
“เรื่องที่พวกข้ากำลังทำอยู่ตอนนี้?” เยี่ยนจ้าวเกอกับเฟิงอวิ๋นเซิงดวงตาคมกริบ “สี่กระบี่ลงทัณฑ์เซียน?”
หยางเจี่ยนพยักหน้า “มิผิด ตอนนี้พวกเจ้ามีกระบี่ลงทัณฑ์เซียน ผนึกเซียน ลวงเซียนแล้ว ขาดเพียงกระบี่สังหารเซียนที่อาจารย์ลุงเต้าเหิง เคยถือเมื่อครั้งอดีตเป็นเล่มสุดท้าย”
“แต่ว่า…ตอนเกิดมหาภัยพิบัติ อาจารย์ลุงเต้าเหิงโชคร้ายประสบความลำบาก พิทักษ์ธรรมถวายเป็นมงคลให้แก่สำนักเต๋า กระบี่สังหารเซียนนี้จึงเปลี่ยนเจ้าของคนใหม่”
หยางเจี่ยนกล่าวเสียงทุ้ม “ถ้าหากไม่มีการเปลี่ยนแปลง เจ้าของคนใหม่ของกระบี่สังหารเซียนในปัจจุบัน ไม่เอ่ยถึงคนอื่น ก็คือเทวกษัตริย์ไร้ประมาณเส้นทางนอกรีตนั่น!”
เยี่ยนจ้าวเกอม่านตาหดตัวเล็กน้อย “กระบี่สังหารเซียนตกอยู่ในมือเทวกษัตริย์ไร้ประมาณ?”
“มิผิด” หยางเจี่ยนพยักหน้าแช่มช้า “ครั้งกระโน้นอาจารย์ลุงเต้าเหิงตายด้วยน้ำมือของเทวกษัตริย์ไร้ประมาณ ข้าได้เห็นด้วยตาตัวเอง ช่วยเหลือไม่ทัน ภายหลังข้าถูกเทวกษัตริย์ไร้ประมาณตามฆ่า หลังจากหนีรอดด้วยอาการบาดเจ็บหนัก ก็ได้อาจารย์อาเสวียนตูแห่งเอกพิสุทธิ์รับตัว สร้างร่องรอยการตายของตัวเอง จากนั้นก็พักฟื้นในวังดุสิต”
ความตกตะลึงบนใบหน้าของเยี่ยนจ้าวเกอหายไป พยักหน้าเบาๆ
ระดับเจ้ามรรคา กับต่ำกว่าระดับมรรคา สมควรนับว่าเป็นชั้นที่ใหญ่ที่สุดในความแตกต่างของระดับทั้งหมด
หากบอกว่าต่ำกว่าระดับมรรคาล้วนเป็นมดปลวก บางทีออกจะเกินเลยไปบ้าง
แต่ว่าตั้งแต่อดีตเป็นต้นมา ยังไม่เคยมีตัวอย่างที่เซียนสวรรค์ชั้นมหาชาลสามารถปะทะกับเจ้ามรรคาซึ่งหน้าได้อย่างแท้จริง
เทวกษัตริย์วิเศษคณานับที่ฝึกฝนคัมภีร์โกลาหลสูญ ก็ตายเพราะมารสวรรค์ไร้พันธนา
แต่ว่ายอดฝีมือชั้นหมาชาลระดับสุดยอดที่มีจำนวนน้อยสุดขีด ยามเผชิญกับเจ้ามรรคาก็มิใช่ว่าไร้ความสามารถโต้ตอบโดยสมบูรณ์ เจ้ามรรคาต้องการโจมตีสังหารอีกฝ่าย ก็ไม่มีความมั่นใจเต็มร้อย
นอกเสียจากว่ามีคู่ต่อสู้ที่ระดับใกล้เคียงกันสะกดเซียนสวรรค์มหาชาลผู้นี้
เหมือนกับตอนที่มหาเทวะเสมอฟ้าท้าสู้เทพเอ้อร์หลางหยางเจี่ยน ถูกเหล่าจวินใช้ห่วงวัชระกระแทกกดกับพื้น ตอนมหาเทวะเสมอฟ้าสู้รบกับมหาเทวกษัตริย์แห่งหยกอย่างดุเดือด ก็ถูกพระยูไลยื่นฝ่ามือออกมาสะกด
ถ้าหากว่าตอนนั้นมหาวิทยราชมยุรีไม่ต้องปะทะกับจุ่นถีเต้าหยินตรงๆ เช่นนั้นย่อมเป็นอีกเรื่องหนึ่ง บทเรียนของนางก็ได้เตือนผู้มาภายหลังนับไม่ถ้วน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี