ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1573
พอฟังวาจาของสตรีอาภรณ์งดงาม ชายชราเสื้อคลุมแดงก็กล่าวด้วยรอยยิ้ม “สหายร่วมเส้นทางโฮ่วถู่อายุยืนยาว ต้องเปลี่ยนจากร้ายเป็นดีได้”
“ถ้าหากว่าลู่ยาเต้าจวินกับคนในเขาดาราทะเลดวงดาวไม่ออกเขา พวกเราอาจจจะมีสหายร่วมเส้นทางมากกว่าเดิมเปลี่ยนร้ายให้กลายเป็นดีได้” สตรีอาภรณ์งดงามกล่าวอย่างเย็นชายอยู่บ้าง
ชายชราเสื้อคลุมแดงตรงหน้านาง คือลู่ยาเต้าจวิน บุคคลในตำนานที่เคยมีชื่อเสียงมาหลายยุคสมัย หนึ่งในตัวตนที่เก่าแก่ที่สุดบนโลกใบนี้ เกิดมาก่อนฟากฟ้า มีรากฐานล้ำลึก
เขามีชื่อเสียงตั้งแต่ยุคบุพกาล แปลงกลายเป็นนกทองพระอาทิตย์ ส่องแสงให้แก่โลก
เจ้าแม่หนี่ว์วาสร้างสรรพสิ่ง เผ่าอีกาทองเลียนแบบรูปลักษณ์และจิตแห่งอิทธิปาฏิหาริย์ของเขา ถือกำเนิดขึ้นมา
ในยุคโบราณตอนต้น เขาแปลงเป็นนักพรตคนหนึ่ง ซึ่งก็คือรูปลักษณ์ในปัจจุบันนี้ เข้าร่วมสงครามสถาปนาเทพ มีชื่อเสียงเกรียงไกร
จนถึงยุคโบราณตอนกลาง ลู่ยาเต้าจวินเข้าสู่แดนอภิรดีศูนย์กลาง แปลงเป็นไวโรจนพุทธะ ผู้ยิ่งใหญ่ศาสนาพุทธไม่กี่คนของแดนสุขาวดีอภิรดีศูนย์กลาง
หลังยุคโบราณตอนกลาง อริยเมตไตรยพุทธะเปลี่ยนแดนสุขาวดีอภิรดีเป็นแดนสุขาวดีบัวขาว ขึ้นสู่ตำแหน่งเจ้ามรรคา ทำให้เหล่าพุทธะบนแดนอภิรดีออกไป ไวโรจนพุทธะก็อยู่ในนี้ด้วย
แต่ว่าจากไม่ได้เข้ากับแดนสุขาวดีตะวันตก ออกจากศาสนาพุทธ กลายเป็นลู่ยาเต้าจวิน เข้าสู่เขาดาราทะเลดวงดาวใหม่
นอกจากขณะที่มหาจักราวลปั่นป่วนตอนเกิดมหาภัยพิบัติ เผ่าปีศาจแห่งเขาดาราทะเลดวงดาวโผล่ขึ้นมาเพียงแวบเดียว ในยุคสมัยนี้ลู่ยาเต้าจวินกับเผ่าปีศาจเร้ากายเป็นส่วนใหญ่
จนกระทั่งหลายปีมานี้ เผ่าปีศาจในที่สุดก็ออกเขาอีกครั้ง เหยียบย่างขึ้นสู่โลกอย่างเป็นทางการ
กษัตริย์บูรพาไท่อี้สนใจเรื่องราวทั่วไปน้อยครั้ง ปัจจุบันภารกิจทั่วไปบนเขาดาราทะเลดวงดาว ความจริงล้วนเป็นลู่ยาเต้าจวินจัดการ บุคคลอันดับสองแห่งเขาดาราทะเลดวงดาวที่มีชื่อสมกับความจริง และหมายเลขสองแห่งเผ่าปีศาจในตอนนี้
ตามปกติแล้ว เขาเข้าร่วมสงครามไม่กี่ครั้ง ส่วนใหญ่มอบให้จอมปีศาจตนอื่นๆ อย่างเผิงท่องเมฆหมื่นลี้ และปีศาจลมเหลืองบัญชากการรบ
สภาพที่ออกจากสวรรค์ไท่ซู่ ผละจากเขาดาราทะเลดวงดาวอย่างเช่นตอนนี้ สำหรับลู่ยาเต้าหยินแล้วเห็นได้น้อยยิ่ง
แต่ว่าขณะนี้สตรีอาภรณ์งดงามซึ่งที่แล้วมาอบอุ่นใจกว้าง ไม่เกรงอกเกรงใจต่อยอดฝีมือผู้ยิ่งใหญ่ที่เก่าแก่ซึ่งเคยอยู่มาทั้งเผ่าปีศาจ เต๋า และพุทธผู้นี้
ลู่ยาเต้าจวินไม่ถือสาคำกล่าวที่เย็นชาอยู่บ้างของสตรีอาภรณ์งดงาม ยังคงกล่าวด้วยรอยยิ้มเรียบเฉย “เรื่องราวมากมายมีปัจจัยคงที่ของตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นข้าหรือสหายร่วมเส้นางคนอื่น ต่างก็กระทำตามที่ฟ้าลิขิต”
“สหายโฮ่วถู่รอดพ้นภัยพิบัติ ถือว่าน่ายินดี ท่านกับคนในสำนักเต๋าที่เหลือถ้าหากว่าตามหาพวกข้าเพื่อแก้แค้น ก็ถือว่าสมเหตุสมผล แต่ว่าพวกเราไม่มีทางงอมือรอความตาย ทุกคนก็แค่ต่อสู้กันอีกรอบเท่านั้น”
“เหมือนกับที่ข้าเพิ่งได้ข่าวว่า ก่อนหน้านี้ไม่นานสหายร่วมเส้นทางเซียนงาวิญญาณได้ตกตายด้วยน้ำมือของสหายร่วมเส้นทางซึ่งเป็นผู้สืบทอดสำนักเต๋า ชดใช้ด้วยชีวิต”
เขาหยีตาพลางเอ่ย “แน่นอนว่า ถ้าต้องการสะสางเหตุและผลจริงๆ ก็ไม่ส่งผลต่อต่อการจัดการผลดีและผลชั่วอื่นๆ ของพวกเรา มิใช่หรือ?”
สตรีอาภรณ์งดงามเงียบงันไม่พูดจา
ลู่ยาเต้าจวินว่า “ก่อนหน้านี้วังหยกปรากฏขึ้นบนโลกอีกครั้ง ไม่ทันไรก็หายไป ไม่ทราบว่าเป็นฝีมือของสหายร่วมเส้นทางโฮ่วถู่ท่านหรือไม่? ถ้าหากบอกว่าโลกนี้ยังมีคนที่สามารถหาวังหยกจนเจอ เช่นนั้นไม่มีใครนอกจากเหล่าจวินแล้ว สหายร่วมเส้นทางออกมาจากวังดุสิต คงจะได้รับคำชี้แนะของเหล่าจวินกระมัง?”
“มิผิด” สตรีอาภรณ์งดงามกล่าวอย่างสงบนิ่ง
นางมองลู่ยาเต้าหยินปราดหนึ่ง “ข้าทราบว่าสิ่งที่เต้าจวินต้องการคืออะไร ตะเกียงเคลือบหยกมายาใบนั้นอยู่ในวังหยกจริงๆ เป็นข้าส่งกลับวังดุสิต”
ลู่ยาเต้าจวินถอนใจ “น่าละอายนัก ทำให้สหายร่วมเส้นทางโฮ่วถู่หัวเราะเยาะแล้ว”
เขาสบตากับสตรีอาภรณ์งดงาม “ไม่ทราบว่าสหายร่วมเส้นทางโฮ่วถู่จะขอตะเกียงเคลือบหยกมายาออกมาให้ข้าชมดูได้หรือไม่?”
“ทำได้” สตรีอาภรณ์งดงามไม่หลบเลี่ยง มองดูดวงตาของเขาตรงๆ กล่าวอย่างผ่าเผย “แต่ต้องให้เต้าจวินนำของสิ่งหนึ่งมาแลกเปลี่ยน”
ลู่ยาเต้าจวินถาม “ไม่ทราบว่าสหายร่วมเส้นทางโฮ่วถู่ต้องการของอันใด?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี