ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1605
จักรพรรดิอายุวัฒนาหนานจี๋คู่ต่อสู้ก่อนหน้านี้หายตัวไป เซียนเมฆดำกลับไม่ผ่อนคลาย เป็นเพราะแสงศักดิ์สิทธิ์ห้าสีก็สาดลงมาหาเขาเช่นกัน
เซียนเมฆดำตกใจ รีบฟันมือเขวี้ยงลูกตุ้มวิเศษออกไป
ลูกตุ้มกระจายไปทั่ว ผ่าความว่างเปล่า บดขยี้หมู่ดาว ร้ายกาจอย่างยิ่ง เมื่อครู่ทำให้จักรพรรดิอายุวัฒนาหนานจี๋ต้องระวังตัวเช่นกัน
กลับเป็นลูกตุ้มโกลาหลอาวุธวิเศษของเซียนเมฆดำ ถึงชื่อเสียงจะกลางๆ แต่พูดถึงอานุภาพ ไม่ห่างจากตราพลิกฟ้าที่โด่งดังมาหมื่นปีของเทวกษัตริย์กว่างเฉิง
ทว่าในตอนนี้ แสงศักดิ์สิทธิห้าสีของมหาวิทยราชมยุรีสาดลง เก็บลูกตุ้มโกลาหลไป
“สหายร่วมเส้นทางโปรดคิดถึงครั้งกระโน้นตอนประสบภัยพิบัติเพราะเจ้ามรรคาจุ่นถีด้วยกันหลายปี อย่าสร้างความลำบากแก่ข้าเลย” เซียนเมฆดำกล่าวอย่างอับจน
มหาวิทยราชมยุรีพยักหน้า “สหายร่วมเส้นทางถอยไปอยู่ด้านข้าง อาตมาจะไม่สร้างความลำบาก”
เซียนเมฆดำรีบร้อยถอยห่าง แต่ว่าตรงหน้าข่งซวนกลับมีคนอื่นบุกเข้ามา
เห็นวานรยกกระบองขึ้น ฟาดจนลู่ยาเต้าจวินโซเซถอยหลัง แผลใหม่โรคเก่ากำเริบพร้อมกัน แก่นของไฟหลีก่อนกำเนิดเหมือนกับละอองเลือดฉีดพ่นทั่วฟ้า
จากนั้นเมฆทองพลิกตัว วานรมาถึงตรงหน้ามหาวิทยราชมยุรี ขวางอีกฝ่ายกับค่ายกลลงทัณฑ์เซียน!
มหาวิทยราชมยุรีมองวานรตรงหน้า ใบหน้าสงบนิ่งสุดท้ายมีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย
ท่านกล่าวอย่างเสียดายอยู่บ้าง “น่าเสียดายความสามารถในครั้งกระโน้น ต่างกลายเป็นเถ้าธุลี ปัจจุบันพยายามอย่างเต็มที่ ได้แต่ปั้นตุ๊กตาโคลนตัวหนึ่ง”
“ถึงแม้ข้าจะรู้สึกเสียดาย แต่ตัวมหาเทวะกลับเบิกบานใจที่ได้หลุดพ้น” วานรอ้าปาก พูดด้วยเสียงของร่างแยกสมุทรสุดขอบโลก “ส่วนจะเป็นตุ๊กตาโคลนหรือไม่ กลับต้องสู้ก่อนค่อยทราบ”
ขณะที่พูด วานรยกกระบองสารพัดนึกขึ้น แล้วฟาดใส่ศีรษะของมหาวิทยราชมยุรี
มหาวิทยราชมยุรีสาดแสงศักดิ์สิทธิ์ห้าสี ประกายแสงกระจัดกระจาย ร่างของวานรคล้ายกำลังหดเล็ก ถูกแสงสาดโดน
ทว่าใต้เท้าวานรเกิดเมฆทอง ตีลังการอบหนึ่ง โดดออกจากอาณาเขตครอบคลุมของแสงศักดิ์สิทธิ์ห้าสี
แต่ว่าเขามิได้ฉวยโอกาสถอยหลัง หากพุ่งเข้าหามหาวิทยราชมยุรีต่อ
มหาวิทยราชมยุรีสีหน้าไม่แปรเปลี่ยน สาดแสงศักดิ์สิทธิ์ห้าสีออกมาอีกครั้ง
วานรถูกแสงศักดิ์สิทธิ์จับไว้อีกหน
เขากระทุ้งกระบองสารพัดนึกในมือลงใส่ความว่างเปล่าที่สว่างไสวด้านล่าง
“จงยืด! จงยืด! จงยืด!” ในเสียงคำราม วานรและกระบองสารพัดนึกตัวใหญ่ขึ้น จากนั้นก็กระแทกใส่ประกายแสงสีเขียวในแสงศักดิ์สิทธิ์ห้าสี
เหล็กเทวะอันบ้าคลั่งถึงกับแทงจนประกายแสงสีเขียวบางลงหลายส่วน
วานรโน้มตัวกระโดดขึ้น กระโดดออกจากแสงศักดิ์สิทธิ์ห้าสีอีกหนหนึ่ง
แต่เขายังคงไม่ถอย ยกกระบองสารพัดนึกขึ้น ตีใส่มหาวิทยราชมยุรีอีกรอบ
ระยะห่างในตอนนี้ของสองฝ่ายใกล้กันสุดขีด
เห็นกระบองสารพัดนึกกำลังจะฟาดใส่ตัวเอง มหาวิทยราชมยุรียังคงยืนอยู่กับที่ ขยับยังไม่ขยับ
แสงศักดิ์สิทธิ์ห้าสีสาดลงเป็นครั้งที่สาม กลืนกินวานร
วานรส่งเสียงกู่ร้อง แสงทองส่ายไหว ร่างถึงกับแยกออก แยกร่างเป็นจำนวนนับพันนับหมื่นในพริบตา
แสงศักดิ์สิทธิ์ห้าสีม้วนคลุม สาดใส่วานรตัวแล้วตัวเล่า
แต่ว่าสนใจสิ่งนี้พลาดสิ่งนั้น สุดท้ายมีปลาหลุดรอดตาข่าย ร่างหดเล็ก กระโดดออกจากรงขัง
เพิ่งเป็นอิสระ ร่างของวานรก็ใหญ่ขึ้น จากนั้นก็ฟาดกระบองหนึ่งใส่มหาวิทยราชมยุรีทันที!
สองฝ่ายใกล้กันเพียงปลายจมูก ในที่สุดมหาวิทยราชมยุรีก็ถอยหลบหนึ่งก้าว
แต่ว่าความเร็วที่กระบองสารพัดนึกพุ่งลงเหมือนกับเร็วขึ้นในชั่วพริบตา ทำให้มหาวิทยราชมยุรีหลบไม่พ้น
ท่านได้แต่เอียงตัว ใช้ไหล่รับกระบองนี้
กายทองเครื่องเคลือบพลันแตก!
ทว่าครั้งนี้มหาวิทยราชมยุรีกลับไม่ถอยหลังอีก แสงศักดิ์สิทธิ์ห้าสีโผล่ขึ้นใหม่ ในที่สุดก็สาดใส่วานร!
วานรถูกคลุม ไม่ยอมศิโรราบ ควงกระบองสารพัดนึกไม่หยุด เกิดแสงทองหลายสายวนเวียน กระแทกแสงศักดิ์สิทธิ์ห้าสีที่อยู่รอบๆ ออกไปสุดกำลัง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี