ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1752
เฟิงอวิ๋นเซิงยืนอยู่ริมหน้าต่าง พิงอยู่ในอ้อมอกของเยี่ยนจ้าวเกอที่อยู่ด้านหลังอย่างผ่อนคลาย
เยี่ยนจ้าวเกอห่มเสื้อคลุมตัวยาวชิ้นหนึ่ง กางออกไปสองข้าง จากนั้นคลุมเฟิงอวิ๋นเซิงที่อยู่ในอ้อมอกไปด้วย
เขาวางคางบนไหล่เฟิงอวิ๋นเซิงเบาๆ หัวเราะๆ เบาๆ เอ่ยว่า “ลูกเจี๊ยบ”
“คนที่เกือบถูกลูกเจี๊ยบหนีบหักเป็นผู้ใด?” เฟิงอวิ๋นเซิงหยีตาอย่างเกียจคร้าน โต้ตอบไม่ยอมลดละ
เยี่ยนจ้าวเกอหัวเราะ โอบกอดนางระซิบว่า “ตอนนี้ข้าไม่ช่ำชองเช่นกัน ผู้ใดให้ข้ารอคนเดียวหลายร้อยปีเล่า”
“ท่าน…” เฟิงอวิ๋นเซิงร่างพลันอ่อนยวบเล็กน้อย เอ่ยอย่างไม่ยอม “ท่าน…ท่านโกหก”
เยี่ยนจ้าวเกอจับมือนางแผ่วเบา ให้นางพิงกับ
“เปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาว เมื่อคืนสำหรับข้าเป็นครั้งแรกในชีวิตเช่นกัน”
เฟิงอวิ๋นเซิงกดริมฝีปากเบาๆ รู้สึกแรงกดดันที่ยิ่งมายิ่งแนบชิด
…
เมฆาหายพิรุณหยุด เยี่ยนจ้าวเกอกอดเฟิงอวิ๋นเซิงกลับห้อง
“ท่านก็ฉวยอาศัยตอนนี้ข่มเหงข้าเช่นกัน” เฟิงอวิ๋นเซิงกล่าวอย่างเกียจคร้าน “ยิ่งผ่านไป ฝีมือท่านยิ่งไร้ประโยชน์”
เยี่ยนจ้าวเกอกลั้นหัวเราะไม่ไหว “เมื่อครู่มีฝีมืออันใด เป็นลูกเจี๊ยบบางตัวใช้ไม่ได้แล้ว”
เขาหัวเราะเหะๆ “ถ้ารอจนใช้ฝีมือจริงๆ เจ้ายังงรับไม่ได้ บางอย่างเจ้าต้องค่อยๆ เรียนรู้ไป”
“ต้องมีสักวันที่ชนะท่าน!” เฟิงอวิ๋นเซิงกัดฟันกรอดๆ
เยี่ยนจ้าวเกออดหัวเราะไม่ได้ “ก็ได้ ข้าจะรอ พวกเราต่อจากนี้ที่มีคือเวลา”
“ต่อจากนี้…” เฟิงอวิ๋นเซิงสายตาค่อยๆ อ่อนโยน
แต่ครู่ต่อมา หว่างคิ้วนางปรากฏความกังวลหลายส่วน
เยี่ยนจ้าวเกอไม่จำเป็นต้องก้มมอง ก็สัมผัสได้ถึงการเปลี่ยนแปลงอารมณ์ของคนในอ้อมอก
เขาพูดเสียงอบอุ่น “วางใจเถอะ ตอนนี้ข้ามีความมั่นใจในการวางหมากต่อจากนี้บนนพยมโลกแล้ว”
กล่าวตามความจริง หยินหยางเมื่อสอดประสาน ทำให้เขาเข้าใจสถานการณ์ของเฟิงอวิ๋นเซิงชัดเจนกว่าเดิม
เจ้าสาวคนใหม่วาจาคล้ายดุดันกว่าเจ้าบ่าวคนใหม่ แต่ตอนนี้ได้ยินคำพูดของเยี่ยนจ้าวเกอ ใบหน้าเฟิงอวิ๋นเซิงยังแดงเรื่อหลายส่วน เพียงพยักหน้าเบาๆ
“แต่ว่าก็ทำให้ข้ามีความรู้สึกอื่นเช่นกัน” เยี่ยนจ้าวเกอกระซิบ “สิ่งที่ข้าให้ความสำคัญที่สุดเป็นเจ้า ทว่ายมโลกจะใช้ประโยชน์จากจุดนี้ส่งเสียงบูรพาตีประจิมหรือไม่?”
ได้ยินประโยคหลัง เฟิงอวิ๋นเซิงที่ก่อนหน้านี้ขวยเขินอยู่บ้าง สายตาพลันกระจ่าง “ส่งเสียงบูรพาตีประจิม?”
“เป็นเพียงความรู้สึกอย่างหนึ่ง เป็นเพราะมักรู้สึกว่านี่เกี่ยวข้องกับการวาหมากบนเส้นชะตาของวิถีมารนพยมโลก เจ้าเกี่ยวกับมารสวรรค์ปัจฉิมธรรม การเคลื่อนไหวของนพยมโลกสมควรไม่รวบรัด” เยี่ยนจ้าวเกอพึมพำ “ตอนนี้ดูเหมือนพวกมันออกกระบวนท่าเบาไปบ้าง ต่ำกว่าการคาดการณ์ของข้า”
เฟิงอวิ๋นเซิงมองหน้าขึ้น เขาก้มหน้าเล็กน้อย สองคนสบตากัน
“ถ้าหากมีแค่มารจิตแรกควบคุมยังพอทำเนา แต่ถึงอย่างไรนพยมโลกยังมีมารสวรรค์ไร้พันธนาอยู่” เยี่ยนจ้าวเกอกล่าวต่อ
“ถูกต้อง” เฟิงอวิ๋นเซิงพยักหน้าเบาๆ
นางหัวเราะหนักใจ “ได้ยินท่านพูดแบบนี้ ข้าสมควรรูสึกผ่อนคลายบ้างถึงจะถูก แต่ไฉนกลับกระบวนกระวายใจกว่าเดิม?”
เยี่ยนจ้าวเกอนั่งลง ให้เฟิงอวิ๋นเซิงนั่งพิงอกเขา จากนั้นกล่าว “เป็นเพราะตอนนี้ไม่ทราบว่านพยมโลกวางแผนจากตรงไหน การคุกคามที่ยังไม่รู้มักเป็นการคุกคามที่ใหญ่ที่สุด”
“ทว่าแม้ไม่อาจประมาท แต่ก็ไม่จำเป็นต้องกังวลเกินไป การวางหมากตานี้ แรงกดดันของนพยมโลกมากกว่าฝ่ายใดๆ”
“รบกวนสหายร่วมเส้นทางนพวิญญาณแล้ว” ลู่ยาเต้าจวินต้อนรับปฐมเทวะนพวิญญาณ เจ้าสิงโตไม่รั้งอยู่นาน เพียงส่งจดหมายให้ แล้วบอกลาทันที
ไม่เหมือนกับตอนส่งจดหมายครั้งแรก ครั้งนี้ปฐมเทวะนพวิญญาณไม่ได้ฟังเนื้อหาในจดหมาย
ลู่ยาเต้าจวินสั่งมหาเทวะอีกาทองส่งปฐมเทวะนพวิญญาณเสร็จ ก็อ่านข้อความในแผ่นจดหมาย
“บรรพบุรุษอาวุโส?” มหาเทวะอีกาทองส่งปฐมเทวะนพวิญญาณจากไป หลังกลับมาเห็นลู่ยาเต้าจวินจับแผ่นไม้ไผ่ ครุ่นคิดเงียบๆ
ลู่ยาเต้าจวินเล่นแผ่นไม้ไผ่ในมือ เอ่ยขึ้นว่า “ไม่มีสิ่งใดอื่น ต่างฝ่ายต่างได้ประโยชน์ เพียงแต่รายละเอียดด้านใน จำเป็นของขบคิด”
เขาเก็บแผ่นไม้ไผ่ คนกลายเป็นแสงรุ้งสายหนึ่ง พุ่งขึ้นสู่ฟ้า เข้าไปในแดนลี่กว่าง พบกษัตริย์บูรพาไท่อี้
อีกด้านหนึ่ง หลังนาจาส่งปฐมเทวะนพวิญญาณแล้ว ก็กลับสวรรค์สำนักเต๋า
งานรวมตัวของผู้ยิ่งใหญ่สำนักเต๋ายังดำเนินอยู่
จุดสำคัญส่วนใหญ่ยังคงรวมอยู่ที่การเปลี่ยนแปลงในนพยมโลกต่อจากนี้
ความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนยุ่งเหยิงอาจทำให้สถานการณ์เกิดการเปลี่ยนแปลงมากมายได้ทุกเวลา คนไม่อาจไม่สิ้นเปลืองความคิด
ถึงเวลาจริงๆ การปรับเปลี่ยนตามสถานการณ์สำคัญยิ่ง
แต่ว่าเตรียมตัวพร้อมเท่าไหร่ ก็ยิ่งรับการเปลี่ยนแปลงได้ราบรื่นเท่านั้น
หลังทุกคนหารือเสร็จ ในที่สุดก็เริ่มแยกย้าย
“พวกท่านสามีภรรยาเป็นหงส์มังกรในหมู่คน ปัจจุบันคนรักได้อยู่ร่วมกัน น่าเฉลิมฉลองน่ายินดีจริงๆ” เกาหานบอกลาเยี่ยนจ้าวเกอ กล่าวอย่างสะทกสะท้อน “ถึงพวกท่านสามีภรรยาจะมาจากโลกเบื้องล่างใบหนึ่ง แต่ว่ามุกกระจ่างไม่เคยจับฝุ่น เป็นเรื่องโชคดีของสำนักเต๋าจริงๆ”
………………..
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี