ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1790

วานรหนึ่งกระบอง นพยมโลกทรุดโทรม

โลกเขตมารที่ดํารงอยู่มาหลายยุคสมัย เปลี่ยนมาจากศพมาร สวรรค์ธรรมชาติ บรรพมารตนที่สอง ตอนนี้พานพบวันสิ้นโลก!

กระบองนี้ไม่ใช่ทําลายล้างให้ดับสูญอย่างเดียว แต่เปลี่ยนจากดับสู่ เกิด

จุดที่วานรฟาดกระบองลง เขตมารนพยมโลกพังทลาย ทุกสิ่งใน โลกเขตมารต่างก็ไหลเข้าไปด้านในราวกับกระแสน�า

แต่ในเวลาเดียวกัน ขณะที่จุดจุดนั้นบิดเบี้ยว ก็เชื่อมต่อกับความ ว่างเปล่าไร้สิ้นสุดในมหาจักรวาลรอบนอก

กระแสปราณหลายสายไหลเลื้อยไม่หยุด แบ่งแยกหยินหยางก่อน จากนั้นก็กระจายเป็นปราณพิสุทธิ์และปราณขุ่น สิ่งสะอาดลอยขึ้น สิ่ง สกปรกจมลง เป็นภาพเปิดฟ้าดิน

โลกธรรมชาติแห่งใหม่ วินาทีนี้เหมือนกับถูกสร้างขึ้นมาแทนที่นพ ยมโลกดั้งเดิม ใกล้ชิดกับมหาจักรวาลอย่างแนบแน่น เหมือนกับกระจก พลิกด้าน

ฟ้าดินแห่งนี้ถึงจะเริ่มต้น แต่สองลักษณะกลายเป็นสี่สภาพ สี่

สภาพกลายเป็นแปดทิศ แปดทิศให้กําเนิดหมื่นวัตถุ สร้างจักรวาล

กาลเวลาเลื่อนไหล ปรากฏอาทิตย์จันทราและหมู่ดาว ธรรมชาติเริ่มต้น

หมื่นสภาพยิ่งสวยตระการ กลิ่นอายสิ่งมีชีวิตที่บัดเดี๋ยวปรากฏบัดเดี๋ยวสูญหาย ถือกําเนิดขึ้น

ด้านใน ถึงจะยังอ่อนแอ กลับยิ่งมายิ่งเข้มข้น ที่แห่งนี้แตกต่างจากนพยมโลกซึ่งก่อนหน้าเต็มไปด้วยการแก่งแย่ง

ต้องการกลืนกินมนุษย์พร้อมทําให้แปดเปื้ อน เขตมารกว้างขวางวินาทีนี้สูญสลายอย่างรวดเร็ว มุ่งสู่จุดจบ แม้แต่หุบเหวทะเลมารที่อยู่ตรงกลางก็พังทลายอย่างรวดเร็ว ไถล

ลงไปยังจุดนั้น ในทะเลเหวแว่วเสียงคํารามสะท้านแก้วหู มวลมารพิโรธโหยหวน ถึงแม้พวกมันจะเอนเอียงไปทางความโกลาหลและความตายโดย

สันดาน แต่ตอนนี้ยังเดือดดาลเจ็บปวดใจ นพยมโลกถูกทําลาย ศพมารธรรมชาติแยกตัว อํานาจสูญหาย คิดจะซ่อมแซม ระดับความยากยังมากกว่าการจุติของมารสวรรค์

ปัจฉิมธรรม

แทบทํานายได้ว่า แม้แต่ค่ายกลสิบสองเทพมารสวรรค์ที่ไม่

สมบูรณ์ก็ยากจะก่อตั้งขึ้นมาอีกครั้ง ขณะเดียวกัน การล่มสลายของนพยมโลกก็หมายถึงความสามารถ

มารดับสูญคืนชีพเท่ากับสูญสิ้น นอกจากสิบสองเทพมารสวรรค์ แม้เทพมารระดับมหาชาลดับสูญ

ก็ไม่อาจคืนชีพหลังดับสูญจากนพยมโลกได้อีก ค่ายกลแหลกสลาย ทะเลเลือดแห้งเหือด เหล่ามารพุ่งออกมาจาก

ในทะเลเหวที่ถล่มทลาย มารร้ายซึ่งที่แล้วมามอบความตายให้คนอื่นๆ ปัจจุบันเหมือน

ประสบวันสิ้นโลก แต่ละตนต่างหมดอาลัยตายอยาก นพยมโลกกลายเป็นประวัติศาสตร์เช่นนี้ มารสวรรค์บรรพกําเนิดกับมารสวรรค์ไร้พันธนาสีหน้าไร้อารมณ์

มองไท่ซ่างเหล่าจวินกับกษัตริย์บูรพาไท่อี้ที่ขวางอยู่ตรงหน้า อามิตาภพุทธเจ้าหยุดมือ มองไปยังทิศทางที่มหาเทวะเสมอฟ้าอยู่ ณ ที่แห่งนั้น มีแสงสว่างไร้สิ้นสุดลอยขึ้น มองไม่เห็นเงาร่างวานร

แสงสว่างกับซากนพยมโลกหายไปในจุดจุดนั้น เข้าไปในธรรมชาติ ฟ้าดินที่เกิดใหม่

หมู่คนที่เดิมอยู่ในนพยมโลก นอกจากเจ้ามรรคาทั้งหลาย ก็ถูก ม้วนเข้าไปด้านในตาม

พื้นที่ที่ผู้ยิ่งใหญ่ระดับมรรคาเช่นเหล่าจวินดํารงอยู่ เปลี่ยนจากเหว ลึกที่ลึกล�าสุดประมาณก่อนหน้า กลายเป็นดินแดนสูงไกลไร้สิ้นสุดเหนือ ความว่างเปล่า

ขณะพวกเขา ‘ก้มมอง’ ก็เห็นปราณพิสุทธิ์สายหนึ่งพุ่งออกจาก ธรรมาชาติที่ถูกสร้างขึ้นใหม่ มาอยู่เหนือความว่างเปล่าใน ‘ระดับเดียว’ กับพวกเขา

พวกเยี่ยนจ้าวเกอเข้าไปในธรรมชาติที่ถูกสร้างขึ้นใหม่นั้น ยืนอยู่ ในจักรวาลความว่างเปล่าที่รกร้างโบราณ มองไปยังเจ้ามรรคาทั้งหลาย บนความว่างเปล่า

เห็นปราณพิสุทธิ์ผนึกรวมตัวข้างพวกเหล่าจวิน เป็นกระบอง สารพัดนึกสีทองอร่ามท่อนหนึ่ง

กระบองท่อนนั้นหมุนกลางอากาศรอบหนึ่ง รูปร่างเปลี่ยนแปลงอีก ครั้ง