ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1803

ด้านในโถงเซียน แดนเซียนสามพันแห่งหลุดจากกัน วินาทีนี้วัง สวรรค์บนชั้นฟ้าประสบภัยพิบัติ

เยี่ยนจ้าวเกอเดินระหว่างตึกหอตําหนักของวังสวรรค์ บริเวณที่ ผ่านล้วนถล่มราบเป็นหน้ากลอง!

เซียนเส้นทางนอกรีตที่อยู่ในตําหนักหลายชั้นกลายเป็นเถ้าธุลีปลิว ว่อน

เทวกษัตริย์โถงเซียนมองเยี่ยนจ้าวเกอที่ก้าวเดินผ่อนคลาย ในปาก ล้วนฝาดขม

“หนีได้กี่คนก็เท่านั้น อยู่บนเขาเขียวไม่กลัวไร้ฟืนไฟ” อินเจียว จักรพรรดิไท่ส่วยประจําปีกล่าวอย่างอับจน

เส้นทางนอกรีตเช่นพวกเขา ต่อให้ขึ้นสู่มหาชาล ถ้าเสียการถวาย พลังศรัทธาไป ต่อให้ไม่ถึงกับระดับตกลง ก็ทําให้อ่อนแอเป็นอย่างยิ่ง

เพียงแต่ว่าตอนนี้ภัยพิบัติมาเยือน หากรังตกไข่ก็ไม่เหลือ กลับมิ อาจสนใจเรื่องอื่นได้แล้ว

“ยากๆๆ!” หลี่เยว่จักรพรรดิอัมพรโรคระบาดสีหน้าถมึงทึงขณะ มองความว่างเปล่า

ที่แห่งนั้น กลิ่นอายอันแข็งแกร่งไม่ต�ากว่าหนึ่งสายบัดเดี๋ยวปรากฏ บัดเดี๋ยวสูญหาย

สํานักเต๋าสายหลักทําลายโถงเซียน ถึงแม้ตอนนี้จะมีแค่เยี่ยนจ้าว เกอโผล่มาคนเดียว แต่รอบนอกย่อมมียอดฝีมือจํานวนมากกว่าซ่อนตัว คอยกางแหฟ้าตาข่ายดิน!

ผู้เข้มแข็งระดับมหาชาลเร้นกายในความว่างเปล่าไร้สิ้นสุด กลายเป็นหนึ่งเดียวกับความว่างเปล่า ล่องลอยตามอากาศ ชนชาวโลก ยากค้นหา

สํานักเต๋าสายหลักไหนเลยจะปล่อยให้เซียนสวรรค์มหาชาลของ โถงเซียนไปง่ายๆ?

ครั้งนี้้ต้องการเข่นฆ่าโถงเซียนให้หมดสิ้น!

บุญคุณความแค้นจากวิกฤตการณ์ครั้งใหญ่ในอดีตต้องตัดทิ้งไป เรื่อยๆ ปัจจุบันเป็นก้าวแรก

“นั่นก็ไม่อาจนั่งรอความตายกระมัง? ครั้งกระโน้นผู้สืบทอดสาม พิสุทธิ์มิใช่เจอแบบนี้หรอกหรือ?” เสียงเกียจคร้านเสียงหนึ่งดังขึ้น

ขณะมองหวังก่วนเทวกษัตริย์มหานิมิต เทวกษัตริย์เส้นทางนอกรีต คนอื่นๆ ล้วนเงียบงัน

มีคนได้ยิน ‘ผู้สืบทอดสามพิสุทธิ์’ สีหน้าเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย แต่ สุดท้ายก็กลายเป็นเสียงถอนใจ

หลี่ว์เยว่กําลังจะเอ่ยปาก กลับเห็นหวังก่วนที่เกียจคร้านเหมือน นอนไม่ตื่น ถึงกับเดินตรงดิ่งเข้าหาเยี่ยนจ้าวเกอ

วินาทีก่อนยังบอกว่าสมควรพยายามหนีเต็มที่ วินาทีนี้กลับเหมือน ส่งตัวเองเข้าปากเสือ คนอื่นๆ เห็นดังนั้นอดแตกตื่นไม่ได้

“สหายร่วมเส้นทางหวังอย่าได้คิดว่าตัวเองจะโชคดี พวกเราเดิน เส้นทางนี้ ความเป็นไปได้ที่จะแก้ตัวขาดสะบั้นไปแล้วไม่ได้!” หลี่ว์เย่ ตวาดเสียงทุ้ม

หวังก่วนหาวทีหนึ่ง “พี่ร่วมเส้นทางเป็นห่วงมากไปแล้ว เจตจํานง ฟ้าต้องการให้เราพบภัยพิบัติในวันนี้ หลบก็หลบไม่พ้นแล้ว ในเมื่อเป็น เช่นนี้ไฉนจึงไม่ตรงไปตรงมาบ้าง? จะได้ทําให้อีกฝ่ายทราบด้วยว่า พวก เรามีผู้สละชีวิตเหมือนกัน”

บุรุษอาภรณ์เขียวที่ใบหน้าง่วงงุน ไม่สนใจเทวกษัตริย์โถงเซียนที่สี หน้าต่างกันด้านหลัง เดินเข้าหาเยี่ยนจ้าวเกอด้วยตัวเอง

เยี่ยนจ้าวเกอหยุดฝีเท้า พิจารณาหวังก่วนขึ้นลง “ข้าเชื่อว่า เส้นทางนอกรีตมีผู้สละชีวิต แต่ตอนแรกข้านึกว่าสมควรเป็นคนที่พลัง ฝึกปรือต�าอายุน้อย มิใช่บุคคลเช่นท่าน”

“มิใช่คลางแคลงจิตเจตนาของท่าน แต่ว่าท่านที่ขึ้นสู่มหาชาล สมควรรู้จักเส้นทางที่ฝึกฝนอย่างล�าลึกถึงจะถูก”

ได้ยินคําพูดของเยี่ยนจ้าวเกอ หวังก่วนแสดงสีหน้ายากบรรยาย

เขากล่าวเสียงอิดโรย “ปัจจุบันย่อมทราบเรื่องราวมากหลาย แต่ว่า ก่อนที่จะทราบก็เดินบนเส้นทางนี้แล้ว เป็นอย่างที่พี่ร่วมเส้นทางหลี่ว์ เยว่กล่าว พวกเราไม่มีพื้นที่ให้แก้ตัวอีก ได้แต่เดินต่อไป”

“เดินราบรื่นก็ราบรื่น เดินไม่ราบรื่น ก็เหมือนกับวันนี้” หวังก่วน หัวเราะ “พวกเรามีแค่ผลลัพธ์เดินราบรื่นและไม่ราบรื่น ไม่อาจเลือกไม่ เดิน”

เยี่ยนจ้าวเกอถามอย่างราบเรียบ “พวกท่านขึ้นมหาชาล ก็เพียงมี อายุขัยมากสุดหนึ่งศักราช เดินขึ้นที่สูงต่อไป จะเดินไปที่ไหนได้? เกรง ว่าต้องให้เทวกษัตริย์ไร้ประมาณหลุดพ้น พวกท่านถึงจะเดินหน้าต่อได้ กระมัง?”

“มิใช่ ‘พวกเรา’” หวังก่วนถอนใจยาว “เป็น ‘ข้า’ หรือว่าสหาย ร่วมเส้นทางสักคน”

เยี่ยนจ้าวเกอตาเป็นประกาย ส่วนเทวกษัตริย์เส้นทางนอกรีต เช่นหลี่ว์เย่และอินเจียวมีปฏิกิริยาไม่เหมือนกัน บางคนสีหน้าราบเรียบ ไม่เปลี่ยนแปลง บางคนตวาดให้หวังก่วนหุบปาก บางคนแสดงสีหน้าจน ปัญญา

“วันที่เทวกษัตริย์ไร้ประมาณหลุดพ้น จะเซ่นสรวงสาวกทุกคน รวมถึงคนที่ขึ้นสู่มหาชาลเช่นพวกเราด้วย” หวังก่วนหัวเราะขึ้น “มีแต่ คนคนเดียวที่เป็นข้อยกเว้น สืบทอดระบบมรรคาต่อไป สืบทอดมรดก เทวกษัตริย์ต่อ ขึ้นสู่มหาชาลโดยอัตโนมัติ สร้างโถงเซียนและสร้าง มนุษย์ในภายหลัง เดินบนทางที่ปูไว้ เป็นการเริ่มต้นใหม่”