ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1808

เทวกษัตริย์ไร้ประมาณสุดท้ายจากไป วานรยังคงจับตาเขาตลอด

มารสวรรค์บรรพกําเนิดกับพระศรีอริยเมตไตรยต่างก็ถอยไป

ถึงตอนนี้ สถานการณ์การรบของโถงเซียนถูกกําหนดแล้ว ยากมี การเปลี่ยนแปลงอีก

เยี่ยนจ้าวเกอหันไปมองซากโถงเซียนที่ล้วนแหลกสลาย ราวกับ เมฆหมอกกลุ่มหนึ่งค่อยๆ สลายหาย

ร่างของพวกนาจากับไท่อี้จินหยินต่างก็โผล่ขึ้นด้านข้างเขา ทุกคน ต่างสะท้อนใจ แต่ยากจะปิดบังความรู้สึกสุขใจ

“พวกเราไปเถอะ” เยี่ยนจ้าวเกอกับคนอื่นๆ ข้ามมิติเวลา กลับ สวรรค์สํานักเต๋าด้วยกัน

ณ ที่แห่งนี้ เยี่ยนจ้าวเกอใช้มุกค�าทะเลสิบแปดชิ้นสร้างจักรวาลอีก สิบแปดแห่ง หาที่อยู่ให้แก่คนจํานวนมากจากโถงเซียนที่ถูกชําระล้าง แสงวิเศษพลังศรัทธาไปแล้ว

กาลเวลาผ่านไป ที่นี่จะเจริญรุ่งเรืองอีกครั้ง และจะเป็นพื้นฐานที่ ขยายขึ้นมากกว่าเดิมของสํานักเต๋าสายหลัก

จักรพรรดิโกวเฉินก็จัดวางโลกซ้อนโลกไว้ด้านในสวรรค์ไท่หวงหวง เสิงของตนเช่นกัน

ถึงตอนนี้ในที่สุดสายสํานักเต๋าก็ฟื้ นฟูสภาพรุ่งเรืองก่อน วิกฤตการณ์ครั้งใหญ่ได้อย่างแท้จริง

ทุกคนเห็นดังนั้นต่างรู้สึกปลาบปลื้ม

หลงซิงเฉวียนสอบถามสถานการณ์ของโลกซ้อนโลกกับเยี่ยนจ้าว เกอ หลังได้ยินคําบรรยายของเยี่ยนจ้าวเกอ เขาก็เงียบงันเล็กน้อย

“อาจเป็นเพราะกาลเวลาอันมืดมนที่ระหกระเหิน ต้องนองเลือด ทุกเช้าค�าก่อนที่โลกซ้อนโลกกับฟ้ามรกตท่องจะถูกบุกเบิก ทําให้พี่ร่วม เส้นทางเจี่ยงคิดมากเกินไปแล้ว” เนิ่นนานให้หลัง หลงซิงเฉวียนถอนใจ เบาๆ “อุตส่าห์มีที่พักพิง ดังนั้นต้องทนุถนอมให้ดี”

“กล�ากลืนความอัปยศรับภาระหนักหนา ย่อมไม่ลําบากเหมือนใน อดีตอีก แต่ก็เพียงเท่านี้ ไม่ถึงกับตกสู่สภาพย�าแย่ที่สุด กลับมองไม่เห็น แสงอรุณแห่งความหวัง” เกาชิงเสวียนกล่าวอย่างสงบ

“ไม่มีสหายร่วมเส้นทางเซ่าตามหาตําหนักโอสถ ไม่มีอิ่นเทียนเซี่ย และหูเยว่ซินชิงเศษศิลาฟ้ากําเนิด ไม่มีจ้าวเกอช่วยมหาเทวะเสมอฟ้า เป็นอิสระ ไม่มีสหายร่วมเส้นทางเยี่ยนกับศิษย์น้องเล็กรักษากระบี่ลวง เซียน ไม่มีสหายร่วมเส้นทางมากมายช่วงชิงค่ายกลลงทัณฑ์เซียน สําเร็จก่อนหน้า ไม่มีการขึ้นสู่ระดับมหาชาลของมหาเทวะเสมอฟ้าใน ภายหลัง พวกเรารวมถึงเจี่ยงซิ่นไม่มีทางเห็นสหายร่วมเส้นทางถอน ทําลายความวุ่นวาย โค่นล้มเส้นทางนอกรีตด้วยมือตัวเองในวันนี้ตลอด กาล”

นางส่ายหน้าเล็กน้อย “การฝากความหวังว่าจะมีเทวกษัตริย์ขึ้นสู่ ระดับมหาชาล ไหนเลยง่ายดายเหมือนที่พูด? เผ่าปีศาจ แดนสุขาวดี ตะวันตก ฝั่ งไหนบ้างไม่มียอดฝีมือผู้ยิ่งใหญ่ที่มีความคิดเหมือนกัน? พวกเราไม่พยายามพัฒนา จะเหนือกว่าอีกฝ่ายได้อย่างไร?”

“ความหวังใหญ่สุดของเขาความจริงอยู่ที่เหล่าจวิน เหล่าจวินเพียง โยนหิน ไม่ได้ลงหมาก…”

ปัจจุบันชนชาวโลกล้วนทราบว่า เยี่ยนจ้าวเกอมีความเกี่ยวข้องกับ เหล่าจวิน

และทราบว่าตั้งแต่วานรเป็นอิสระจนขึ้นสู่ระดับมรรคา ก็เกี่ยวข้อง กับเหล่าจวินเช่นกัน

แต่ปัญหาอยู่ที่ เยี่ยนจ้าวเกอจะช่วยวานรหรือไม่ เหล่าจวินความ จริงไม่สนใจ

ถ้าหากไม่ช่วย เช่นนั้นทุกสิ่งภายหลังก็ไม่คงอยู่ เหล่าจวินอาจไป ปรับปรุงแก้ไข จัดการให้คนอื่นช่วยวานร

แต่ก็อาจะไม่ทําเช่นกัน

ไม่มีก็คือไม่มี…

ถึงตอนนั้นเหล่าจวินเป็นไปได้อย่างยิ่งว่าจะไม่ลงมือในการวาง หมากบนนพยมโลก

เป็นเพราะสาเหตุนี้ ขณะที่วานรติดค้างน�าใจของเหล่าจวิน ก็ติด ค้างน�าใจของเยี่ยนจ้าวเกอด้วย ไม่มีทางยึดถือว่าทุกสิ่งเป็นการจัดการ ของเหล่าจวิน

กระทําตามใจ สะดวกก็กระทํา ไม่กระทําจึงสําเร็จ นี่จึงเป็นเหล่าจ วิน

แน่นอนว่าสําหรับคนในสํานักเต๋า ก็ขุ่นข้องลําบากใจเป็นพิเศษ เช่นกัน…

“ผู้ตายจากไปแล้ว ไม่ต้องพูดถึงอีก ถึงแม้ความคิดไม่เหมือนกัน แต่ข้าก็ซาบซึ้งที่หลายปีมานี้พี่ร่วมเส้นทางเจี่ยงพยายามเหลือโอกาสให้

สํานักเต๋าอย่างสุดความสามารถ” หลงซิงเฉวียนว่า “พี่ร่วมเส้นทางเจี่ย งจากไปด้วยรอยยิ้ม ไม่นับว่าเสียเปล่าแล้ว”

เกาชิงเสวียนพยักหน้าน้อยๆ ไม่พูดต่ออีก

เฟิงอวิ๋นเซิงโผล่ขึ้นมา พยักหน้าให้เยี่ยนจ้าวเกอ

เยี่ยนจ้าวเกอเข้าใจความหมายของนาง

ติดต่อเกาหานได้แล้ว