ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1826

เยี่ยนจ้าวเกอมองบุรุษสูงใหญ่คนนั้น รู้สึกว่าผมขาวที่จอนของอีก ฝ่ายเหมือนมากขึ้นกว่าเมื่อก่อน

ขอบเขตพลังฝึกปรือของเยี่ยนตี๋ขึ้นสู่มหาชาล ถอดกายมนุษย์ไป นานแล้ว

เขาต้องการให้ตัวเองเปลี่ยนจากชราเป็นเด็กลําบากเพียงยกมือ เพียงแต่ที่แล้วมาเยี่ยนตี๋ไม่สนใจเรื่องประเภทนี้

ตอนนี้ภายนอกมองไปอิดโรยแก่ชรากว่ากาลก่อนมา เป็นการ สะท้อนสภาพจิตภายในต่อด้านนอก

ขณะนี้เยี่ยนจ้าวเกอนึกขึ้นได้ว่า ตนเองกับเยี่ยนตี๋ไม่ได้เจอกัน หลายพันปีแล้ว

หลังแยกกันก่อนการวางหมากบนพยมโลกในปีนั้น พอเยี่ยนตี๋ขึ้นสู่ มหาชาลกลับเขาก็เข้าฌานมาโดยตลอด จนกระทั่งถึงวันนี้

เข้าฌานครั้งหนึ่งกินเวลาหลายพันปี สําหรับคนที่ระดับพลัง ฝึกปรือเท่าเยี่ยนจ้าวเกอกับเยี่ยนตี๋ ความจริงเห็นจนชาชิน

แต่เยี่ยนจ้าวเกอทราบว่า การเข้าฌานของเยี่ยนตี๋มิใช่เพื่อบําเพ็ญ เท่านั้น

หลังจากตรวจสอบปัญหาบนร่างตัวเองจนกระจ่าง เยี่ยนจ้าวเกอก็ เข้าใจว่าทางเยี่ยนตี๋เกิดปัญหาอะไร

ป้ายหยกแผ่นนั้น

ป้ายอาญาที่มาจากวังเทพ กลับเกี่ยวข้องกับเยี่ยนตี๋และเมฆแปลง กําเนิด

ก่อนการวางหมากบนนพยมโลก สํานักเต๋าไม่มีผู้ยิ่งใหญ่ระดับ มรรคาคอยดูแล ทุกคนแก้ไขจิตจริงแท้ด้านในไม่ได้ชั่วขณะ

หลังการวางหมากบนนพยมโลก วานรขึ้นสู่ระดับมรรคา แต่ตอนนี้ เยี่ยนตี๋ไม่ต้องให้เขาช่วย เพราะเยี่ยนตี๋ก็ขึ้นสู่ระดับมรรคาแล้วเช่นกัน

ป้ายหยกเกี่ยวข้องกับเยี่ยนตี๋และเมฆแปลงกําเนิด เซียนสวรรค์ มหาชาลคนอื่นๆ แก้ไขความลับในป้ายหยกไม่ได้ เยี่ยนตี๋ทําได้

การทําความเข้าใจป้ายหยกนี้ กลับทําให้เยี่ยนตี๋เหมือนตกสู่ห้วง ฝัน

พันปีพริบตาเดียว พริบตาเดียวพันปี

เยี่ยนตี๋ที่เข้าฌาณไม่แน่จะรู้สึกได้ถึงการเลื่อนไหลของเวลา สําหรับเขาออกฌานในวันนี้ ก่อนหน้าเหมือนกับเหม่อไปชั่วพริบตา เท่านั้น

แต่ถ้าวันนี้ไม่ออกฌาน บางทีเขาอาจดําดิ่งอยู่ที่นั่นต่อ

ขณะที่ฟื้ นตื่นออกฌาน เยี่ยนตี๋ก็เข้าใจความลับที่ซ่อนในป้ายหยก จนกระจ่างแจ้ง

เป็นข้อมูลที่แฝงอยู่ในนั้น ทําให้บุรุษที่ฮึกเหิมอหังการมาโดยตลอด ผู้นี้ ตอนนี้มองไปเหนื่อยล้าเช่นนี้

เขามองเยี่ยนจ้าวเกอ ดวงตาแทรกอารมณ์มากมาย ยากจะบอก บรรยาย

เยี่ยนจ้าวเกอถอนใจเบาๆ

ทําไมความลับที่เคยอุดปากไว้ประดุจขวดโหล รักษาอย่างระวังมา โดยตลอด วันนี้เยี่ยนจ้าวเกอจึงไม่ถือสากับการประกาศต่อหน้าทุกคน

เป็นเพราะตอนเขารู้ว่าผู้ที่ทําให้เขาทะลุมิติมาที่นี่เป็นเทวกษัตริย์ ไร้ประมาณ เป็นมหาเทวะกษัตริย์แห่งหยก ความลับก็ไม่ใช่ความลับอีก แล้ว

ถ้าหากคนที่ทําให้เขาทะลุมิติมาที่นี่เป็นเหล่าจวิน เช่นนั้นเยี่ยนจ้าว เกอไม่สนใจได้

เหล่าจวินความคิดยากหยั่งคาด ทุกอย่างอาจพูดอาจไม่พูด ถึงแม้ อาจมีสักวันที่จะบอกทุกสิ่งทุกอย่าง แต่สุดท้ายก็เป็นเรื่องไม่แน่นอน

เหล่าจวินทราบ ความจริงยึดถือไม่คงอยู่ได้

แต่เทวกษัตริย์ไร้ประมาณแตกต่างแล้ว

สิ่งที่เรียกว่าความลับ มีราคาการเก็บเป็นความลับ ทุกคนตั้งใจอํา พรางซ่อนเร้นมาโดยตลอด

ขอแค่ไม่ให้ใครรู้ ความลับก็มีคุณค่าดํารงอยู่ ไม่ว่าจะเป็นด้านบวก หรือด้านลบ

ตรงกันข้าม วันที่คุณค่าถูกทําให้ปรากฏ ก็ย่อมไม่มีความลับให้ กล่าวถึงอีก

เทวกษัตริย์ไร้ประมาณมุ่งหวังทําลายอยู่แล้ว ย่อมไม่รักษา ความลับให้เขาเยี่ยนจ้าวเกอ

ก่อนหน้านี้เยี่ยนจ้าวเกอก็ไม่เคยรบกวนเยี่ยนตี๋

เรื่องบางเรื่องสุดท้ายก็ต้องเผชิญ จะช้าหรือเร็ว ล้วนเป็นเช่นนี้

เยี่ยนจ้าวเกอกับเยี่ยนตี๋สบตากัน สองคนผู้ใดต่างไม่กล่าววาจา

พวกหยางเจี่ยนมองพ่อลูกที่เคยมีชื่อสั่นสะเทือนใต้หล้า อดีตและ ปัจจุบันไม่เคยมีมาก่อน สีหน้าต่างปรากฏความกังวล

สําหรับพวกเขา ไม่ว่าจะเป็นพิราบยึดรังกางเขนก็ดี ยืมศพคืน วิญญาณก็ดี เยี่ยนจ้าวเกอก็ยังเป็นเยี่ยนจ้าวเกอที่รู้จักคนนั้น

แต่ว่าสําหรับเยี่ยนตี๋ สถานการณ์ไม่เหมือนกันแล้ว

ถึงแม้คนหนุ่มตรงหน้าจะโดดเด่นถึงขีดสุด โดดเด่นยิ่งกว่าบุตรใน ความทรงจํา

ถึงจะผ่านมาหลายปี ระหว่างคนทั้งสองก็เพาะเลี้ยงความรักฉัน บิดาบุตรอย่างแท้จริงมานานแล้ว

แต่ในนี้สุดท้ายก็ไม่เหมือนกัน

ยิ่งไปกว่านั้น ยังเป็นคนหนุ่มตรงหน้าปิดบังความจริงมาตลอด พยายามปลอมแปลงตัวให้เหมือนเจ้าของร่างคนเดิม

เพื่อป้องกันไม่ให้ผู้ยิ่งใหญ่ระดับมรรคามองเงื่อนงําออกก่อน เท วกษัตริย์ไร้ประมาณเปลี่ยนแผนการบ่อยครั้ง

ปัจจุบันถึงเวลาที่เหมาะสมแล้ว

ดาบนี้พอฟันออก เทวกษัตริย์ไร้ประมาณจะประสบความสําเร็จ ทันที

เยี่ยนจ้าวเกอต้านทานการกลืนกินของประตูใหญ่หยกขาวสุดกําลัง เหมือนไร้ความสามารถขัดขวางเยี่ยนตี๋

ภายใต้การควบคุมของเทวกษัตริย์ไร้ประมาณ แสงเพลิงที่ลุกไหม้ บนศิลาฟ้ากําเนิด ห้อมล้อมพวกเฟิงอวิ๋นเซิง กลับหลีกให้เยี่ยนตี๋ผู้เดียว

เยี่ยนตี๋ดวงตามองกายเนื้อในชาติก่อนของเยี่ยนจ้าวเกอ จากนั้น เลื่อนสายตาไปบนร่างเยี่ยนจ้าวเกอ

อดีตพ่อลูกสบสายตากันอีกครั้ง

เยี่ยนจ้าวเกอรู้สึกได้ว่า ระหว่างเขากับเยี่ยนตี๋ตอนนี้มีสิ่งกีดขวางที่ ไร้รูปร่างตั้งขึ้นมา

บุรุษวัยกลางคนตรงหน้ามองไปแปลกหน้ากว่าในอดีตมาก

แต่ว่าในสายตาของเขากลับเหมือนมีสิ่งที่คุ้นเคยอยู่มาก

เยี่ยนตี๋ค่อยๆ ยกมือของตัวเอง กําห้านิ้ว กลางฝ่ามือมีแสงสีม่วง ไหลเวียน ประกอบเป็นดาบยาวเล่มหนึ่งโดยอัตโนมัติ

ทิศทางที่ดาบมุ่งไปเหมือนสภาวะฟ้าดินไปด้านหน้า มิอาจต้าน แข็งแกร่งมิอาจทําลาย

ดาบยาวสีม่วงค่อยๆ ชูขึ้น ส่องสว่างหน้าเยี่ยนจ้าวเกอ

จากนั้น…

ฟันลง!

เป้าหมาย… เทวกษัตริย์ไร้ประมาณ!

ประดายดาบที่บ้าคลั่งเกรี้ยวกราด พลิกเอียงธรรมชาติจนล้ม พัด ม้วนสรรพชีวิต!

“โง่เง่าเกินบรรยาย” เทวกษัตริย์ไร้ประมาณสายตาเย็นชาดุจ น�าแข็ง

บุรุษที่เหนื่อยล้าเงียบขรึม เวลานี้ดวงตาร้อนเร่าดุจอัคคี “คนโง่เง่า คือเจ้า!”

“คิดว่าข้าแยกแยะไม่ถูกว่าเป็นใครก่อเกิดทุกสิ่งในวันนี้หรือ?” “จะเอาเรื่องกัยเขา รอหลังฟันเจ้าก่อน!” “ต้องการให้บุตรข้ากลับมา จัดการเจ้าคนเดียวก็จบ!”

ถึงแม้เจ้ามรรคาอยู่ตรงหน้า ประกายดาบที่ยิ่งใหญ่เกรี้ยวกราดก็ ไม่ถอยหดโดยสิ้นเชิง ทิศที่คมดาบมุ่งไป ไม่มีสิ่งใดขวางได้!