ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1827

แสงม่วงเทียมฟ้าฟันเข้าหาประตูใหญ่หยกขาว

ราวกับคลื่นยักษ์คลั่งสีม่วงกระแทกกับชายฝั่ งทะเลสีขาว

น�าทะเลถอยไป หินโสโครกยังอยู่

คู่ต่อสู้เป็นเจ้ามรรคา เยี่ยนตี๋เตรียมใจมาแล้ว ไร้ความเกรงกลัว ไม่ ลังเลแม้แต่น้อย

ไม่ว่าตรงหน้าเป็นใคร เขาก็กล้าชักดาบออกฝัก!

เทวกษัตริย์ไร้ประมาณมองเยี่ยนตี๋ที่อยู่ด้านหน้าอย่างสงบ ไม่โมโห กล่าวอย่างราบเรียบ “เช่นนี้ก็ลดเป้าหมายลงก็พอ”

เสียงเพิ่งขาด คิ้วของเยี่ยนตี๋ขมวดทันที

เขารู้สึกได้ว่า ในประตูใหญ่หยกขาวบังเกิดแรงดึงดูดมหาศาลต่อ เขา กําลังลากเขาเข้าไปด้านใน

“เจ้าจะพลิกหน้ากับเยี่ยนจ้าวเกอหรือไม่ ต่างอยู่ในความ คาดหมายของข้าแล้ว” เทวกษัตริย์ไร้ประมาณเอ่ยอย่างเฉื่อยชา “การ ต่อต้านของเจ้าเป็นแค่การกระทําเปล่าประโยชน์”

เยี่ยนจ้าวเกอฟันดาบนี้ออก เทวกษัตริย์ไร้ประมาณประสบ ความสําเร็จ เยี่ยนจ้าวเกอไม่ยากต้านทานอีกต่อไป

เยี่ยนตี๋ไม่ฟันดาบนี้ออก เทวกษัตริย์ไร้ประมาณลักพาเขาก่อน ค่อยชิงอํานาจรากฐานการฝึกสามพิสุทธิ์ร่วมกันของเยี่ยนจ้าวเกอ

เพิ่มขั้นตอนหนึ่ง หว่างกลางกั้นด้วยชั้นหนึ่ง ไม่สมบูรณ์เหมือน ก่อนหน้า แต่ไม่เปลี่ยนแปลงผลลัพธ์ท้ายสุด เทวกษัตริย์ไร้ประมาณยัง รับได้

แผนการเปลี่ยนแปลง จากเรียบง่ายเป็นซับซ้อน ห่วงโซ่เพิ่มขึ้น ตัว แปรเพิ่มขึ้น ความเสี่ยงที่จะล้มเหลวย่อมเพิ่มขึ้นตาม

แต่สําหรับเทวกษัตริย์ไร้ประมาณ การคุกคามที่เห็นชัดก่อนหน้า ยังคงเป็นผู้ยิ่งใหญ่ระดับมรรคาคนอื่น

ขอแค่ก่อนหน้านี้ปิดบังพวกอามิตาภพุทธเจ้ากับกษัตริย์บูรพาไท่อี้ ได้ ถึงตอนนี้ทุกอย่างเตรียมการไว้เสร็จสรรพ ต่อให้มีตัวแปร ในห่วงโซ่ รายละเอีย เทวกษัตริย์ไร้ประมาณก็ควบคุมได้

เป็นไปตามคําพูดของเยี่ยนจ้าวเกอก่อนหน้า นี่เป็นหนึ่งใน เป้าหมายที่มหาเทวะกษัตริย์แห่งหยกอาศัยเส้นทางนอกรีตพลังศรัทธา ขึ้นสู่ระดับมรรคา มีคุณสมบัติและพลังมากพอ รับประกันว่าแผนการ จะไม่หลุดจากครรลอง

“เขามิใช่เยี่ยนจ้าวเกอ” เทวกษัตริย์ไร้ประมาณมองเยี่ยนตี๋ น�าเสียงไม่มีความแปรปรวนแม้แต่น้อย ภายใต้การแรงดึงดูดของประตูใหญ่หยกขาว ร่างเยี่ยนตี๋เข้าใกล้ ด้วยความรวดเร็ว ไม่อาจทนได้เหมือนเยี่ยนจ้าวเกอ “ท่านผิดแล้ว” ยามนี้เยี่ยนจ้าวเกอกลับเอ่ยขึ้น “การเคลื่อนไหว ของท่านจึงเป็นการกระทําเสียเปล่า” ขณะพูด สองด้านของเยี่ยนจ้าวเกอ ไปยังสถานที่ที่ไร้สิ้นสุดไกล โพ้น ในความว่างเปล่าอันกว้างใหญ่ไพศาล ต่างมีเส้นแสงสว่างขึ้น บุรุษอาภรณ์ดําคนหนึ่ง กับสตรีอาภรณ์เขียวคนหนึ่ง เหมือนกับ สองขั้วธรรมชาติ หนึ่งอยู่ที่จุดเริ่มต้น หนึ่งอยู่ที่จุดสิ้นสุด ถึงแม้ระยะห่างมิติจะห่างไกล ระยะห่างเวลาเหมือนไร้สิ้นสุด แต่ เนี่ยจิงเสินกับอวี่เย่ เวลานี้คล้ายเชื่อมเป็นเส้นเดียวกับเยี่ยนจ้าวเกอ สามพิสุทธิ์หนึ่งร่าง เชื่อมต่อกันและกัน เยี่ยนจ้าวเกอมองประตูใหญ่หยกขาวด้านหน้ากับแสงหยกที่ ลุกลามบนร่างตัวเอง หัวเราะขึ้น ฉัตรบนศีรษะเขาขณะหมุนวน ไม่เพียงหยุดยั้งท่าร่าง ไม่ถูกประตู ใหญ่หยกขาวฉุดรั้ง ถึงขั้นเริ่มม้วนใส่แสงหยกหลายชั้นนั้น!

แสงหยกบนผิวเยี่ยนจ้าวเกอไม่เพียงไม่ถดถอย กลับเริ่มค่อยๆ ผนึกเป็นสสาร

ตัวเขาเหมือนถูกผนึกไว้ในหยกขาวก้อนหนึ่ง

แต่สภาวะไม่เพียงไม่ด้อยลง กลับลี้ลับล�าลึกมากขึ้น

ในประตูใหญ่หยกขาว แสงหยกจํานวนมากถูกเยี่ยนจ้าวเกอดึง ออกมารวมไว้บนร่างตน

ได้รับผลกระทบเช่นนี้ การดึงดูดของประตูใหญ่หยกขาวต่อเยี่ยนตี๋ อ่อนโทรมลง เยี่ยนตี๋พลันตั้งท่าร่างได้ใหม่

“เส้นทางฝึกสามพิสุทธิ์ร่วมกันนี้ ท่านอาจหาวิธีได้เช่นกัน ทั้ง เตรียมการมากมายเพื่อวันนี้” เยี่ยนจ้าวเกอมองเทวกษัตริย์ไร้ประมาณ “แต่อย่างไร ข้าก็เป็นคนที่เดินบนเส้นทางนั้นอย่างแท้จริง ก้าวแต่ละ ก้าวมาถึงวันนี้”

เทวกษัตริย์ไร้ประมาณไม่แตกตื่นโมโห กลับพยักหน้า “มิผิด”

“แต่ช่องโหว่วก่อนหน้าของเจ้ามากไปแล้ว”

เขาพูดพลางทิ่มนิ้วใส่อากาศ ในประตูใหญ่หยกขาว นอกจากกาย เนื้อจากดาวสีน�าเงินของเยี่ยนจ้าวเกอ เพิ่มเงาร่างอีกสาย

นั่นเป็นคนที่ทั่วร่าวขาวบริสุทธิ์เหมือนหยกศิลา